Poownie heeft mij zien aankomen en staat al bij het hek te wachten. Op de planning staat vandaag een “hapje stapje”. Of te wel een stukje wandelen met om de paar passen een hap gras. Vergelijk het maar met een diner dansant. Daar kun je hem namelijk heel blij mee maken. Met het diner bedoel ik dan. De route is een ronde om de plas. Ik hoop alleen dat we niet veel mensen tegen gaan komen. Poownie heeft net voor onze date nog even lekker door het natte zand gerold en ziet er dus niet uit.
Het is de gewoonte geworden om hem alvast los te laten op het voorterrein. Daar scharrelt hij rond. Besnuffelt hier en daar wat, jaagt de kat de stuipen op het lijf of staat door het hek heen heimelijk naar het gras te loeren. Voor we gaan duik ik nog even het hooi-hok in, om alvast een zak te vullen. Alsof ik aan het apenkooien ben klauter ik over de balen. Poownie staat verwachtingsvol achter mij op zijn eten te wachten.
Blijkbaar doe ik er te lang over, want als ik mij omdraai is hij verdwenen. Wanneer ik mijn hoofd vergenoeg naar buitensteek zie ik hem nergens. Het hek zit dicht en ik heb hem ook niet langs het hok horen lopen. Terug de paddock in kan ook niet want het hek heb ik achter hem dicht gedaan, toch?? Snel werp ik vanaf mijn hooibalentroon een blik in de paddock en zie alle paarden maar geen Poownie.
Als ik naar links kijk krijg ik de schrik van mijn leven. De punt van zijn staart bungelt nog net buiten de deur. Hij is, in zijn geheel, de “zadelkamer” ingelopen. Dus eerst het trappetje op en daarna, door een gewone deur naar binnen gegaan. Hoe dan? Op zijn tenen? Ik heb er niks van gehoord. De zadelkamer is totaal niet berekend op het gestommel van een paard. Alle “worst-kaasscenario’s” schieten door mijn hoofd. Straks zakt ie door de vloer! Moet de brandweer hem eruit zagen! Of breekt ie in paniek de hele muur eruit. Wat als, wat als…
Voorzichtig, om hem niet te laten schrikken loop ik er naar toe. Hij staat verdorie op zijn gemak zijn avondeten naar binnen te schranzen. Zonder schroom kijkt hij mij aan, alsof het mijn eigen fout is dat ik de emmer daar heb neergezet. Ik wurm mij langs zijn achterwerk die de deur blokkeert en zet hem daarna in zijn achteruit. De deur deur en voorzichtig het trappetje af. Gelukkig gaat alles zonder problemen en staan we samen weer buiten. Hij verontwaardigd. Ik met tien nieuwe grijze haren extra.
Heel even moet ik op adem komen maar besluit dan toch maar aan de wandeling te beginnen. Snel grijp ik mijn plu mee, want de lucht in de verte spreekt boekdelen. Ook dat nog! Alsof er niks aan de hand is wandelt Poownie naast mij mee. Eten uit een emmer, of verse grasjes, liefde gaat nu eenmaal door de maag. Als we op de helft van de route zijn komt mijn paraplu goed van pas.
Het grazende geluid van Poownie in combinatie met de dansende druppels op mijn paraplu is bijna hypnotiserend. Al grazend en wandelend komen we aan het einde van het pad. Het is opgehouden met regenen. De laatste tien minuten wandelen we terug naar stal. Poownie is voldaan en ik ben gelukkig weer helemaal zen.
Deborah Hamar 
Oeioei, even zo’n momentje dat je hart je in de keel springt! Gelukkig is er geen enkel worst-kaas-scenario (ik moest het twee keer lezen, haha!) bewaarheid geworden, en hebben jullie je date ‘gewoon’ kunnen voortzetten. Heb een zen-zon-dag!
Wat een mooi verhaal over kameraadschap en puur genieten
Ik kan best geloven dat je even schrikte als je hem niet meer zag. Zou ik ook gehad hebben
Hahaha, Poownie doet het op zijn manier. Grappig verhaal met gelukkig een goede afloop!!
O zo’n momentje heb ik ook een keer gehad. Maar mijn Jack Russell zat achter een kat aan heel de wijk door grrr. Hij moet thuis wel even afkoelen.
“Het grazende geluid van Poownie in combinatie met de dansende druppels op mijn paraplu is bijna hypnotiserend.”
Dit is zo een prachtige zin die je helemaal in de sfeer brengt en je doet voelen en mee beleven. Mooi!
Wat een avontuurlijk paard heb je : ) Ik kan me voorstellen dat je schrok zeg.
Haha wat een avontuur 😛 Ik snap dat je even een stress momentje had hihi.
Ik kan mij je benauwende gevoelens levendig voorstellen. En vooral, wat een opluchting toen je hem in de gaten kreeg!
haha inderdaad en vooral toen ik hem heelhuids uit de ruimte en van het trappetje af heb gekregen 😅
Gelukkig is het goed afgelopen, maar kan mij voorstellen dat je enorm schrikt
Ohhh! Ik heb hier zó om moeten lachen! Maar pas toen ik wist dat het goed afgelopen was, hoor. Pffff….
Haha ik snap helemaal dat je zo schrok. Wat een lief beest en gelukkig is het goed afgelopen 🙂
Gelukkig is het goed afgelopen. Wat een mooi paard is het!
Een spannend momentje. Ik begrijp dat het hart je in de keel bonkt. Gelukkig is het goed verlopen.
Pfff!! Schrikken zeg, maar gelukkig is het goed gegaan. Ook goed dat je gewoon je ding bent gaan doen alsnog.
oeps is heb ook wel gelachen , en natuurlijk zal dat schrikken zijn geweest, De Poowie
Haha ja wij achteraf ook hoor. Maar op dat moment vond ik het iets minder 😅
Dat is altijd even schrikken wanneer je verwacht iets te zien en het is er niet. Ik heb dat met mijn autosleutels of mobiel dat ik dacht HUH HET LAG HIER TOCH
Ik zou me eerst ook kapot schrikken, maar soms vraag je je af hoe dieren sommige dingen toch voor elkaar krijgen.
hahaha poownie dacht ik fixhet zelf wel even. Ik snap dat je dan even schrikt maar gelukkig hebben jullie toch een wandelingtje gemaakt.