Het is weer eens zo’n weekend waarbij de weergoden ons eindeloos aan het testen zijn. Kijken wie er breekt, buigt of zich zeiknat laat regenen. Ik moet toch echt naar Poownie. Omdat hij al heel de week het terrein niet af is geweest heb ik hem een graassessie in de polder beloofd. Als ik wegrij van huis begint het direct een tandje harder te regenen. En dit is nog niet opgehouden als ik mijn auto op mijn eindbestemming geparkeerd heb.
Normaal staat hij mij bij het hek al op te wachten. Maar nu staat ie voor de verandering lekker te dutten onder de nieuwe overkapping. Met het invallen van de winter heb ik besloten om hem lekker onder dek te zetten in de hoop hem op zijn oude dag een handje te helpen met warm en droog blijven. En wanneer het 24/7 aan het regenen is ben ik blij dat ik mijn irritatie over paardendekens opzij geschoven heb.
Ik hijs eerst mijzelf in mijn regenpak en kaplaarzen voor ik kenbaar maak dat ik er ben. Als ik mijn hoofd buiten de keet steek staat mijn in dek gewikkelde opa al bij het hek. Ik wordt vrolijk begroet, ondanks zijn verregende hoofd. Poownie heeft rollen in de blubber tot een ware kunst verheven. Dus hoofd, hals en manen zijn zwart en zitten onder het zand. Hij heeft allang door wat wij gaan doen maar het maakt hem niet uit hoe hij er bij loopt. Nadat ik mijn capuchon heb vastgebonden grijp ik nog snel een stel handschoenen uit de kast.
De polder heeft een desolate uitstraling. Het is grauw en nat. Met dit pisweer is er letterlijk geen hond te bekennen. Des te fijner voor ons. Gelukkig staat er niet veel wind en wordt de kou tot een minimum beperkt. Hoewel het in mijn Siberische kledij misschien ook niet helemaal eerlijk is om over kou te spreken…
Terwijl de regen eindeloos traag uit de hemel valt staat Poownie naast mij met heel veel smaak zijn grasjes uit te zoeken. Het gras groeit nagenoeg niet in deze tijd van het jaar, dus hij moet er nu wat meer moeite voor doen. Niets geeft zoveel voldoening om die ene lekkere overgebleven groene grasspriet tussen al dat dorre gras te vinden. Dat ie mij daar in mee moet slepen door plassen en modderige vlaktes maakt hem niets uit.
Opeens hoor ik achter mij een zacht gegrom. Als ik mij omdraai staat er, aan de overkant van de sloot dus een meter of 8 bij ons vandaan, een teckel. De vraagtekens boven zijn hoofd zijn zo fel als neonverlichting. Ik snap hem wel. Een blubberige verschijning met vier witte benen in een even blubberig dek gehuld en een in regenkleding gemummificeerde gestalte ernaast is ook niet iets wat je dagelijks tegenkomt op je rondje wandelen in de polder.
Het beest komt pas in beweging als ik naar hem zwaai en Poownie zijn hoofd op tilt. Dat is denk ik te veel van het goede. Hij spurt terug naar zijn baas, die over de dijk is doorgelopen. De rust keert terug en we zijn weer alleen met de regen als ons gezelschap.
Na een uur vind ik het welletjes. We slenteren terug naar stal waar ik Poownie nog trakteer op een emmer met slobber voor ik zelf ook, niet moe maar wel voldaan, huiswaarts keer.
Deborah Hamar 
Je schrijft met zo veel liefde over je paard het is mooi om te lezen. Ik zie de situatie voor me, i.p.v der teckel zie ik mijn Jack Russell die ook zo zou reageren.
Fijn dat jullie zo lekker even door de regen hebben geslenterd. Grappig moment met de teckel.
Mooi sfeerbeeld. Ik voel de regen en de kou… en ik denk dat mijn Odin net zo had gereageerd, haha!
Wat een grappige ontmoeting met de tekkel hebben jullie gehad
Mooi beeldend verteld weer. En het gaat ook maar door dit weer. Nu is het weer de beurt aan Franklin…
Beeldend beschreven maar ik mis een foto…
Haha daar was het TE vies weer voor.
Wat fijn dat je zoveel aandacht aan Poownie besteedt en ervoor zorgt dat hij op deze manier een mooie oude dag heeft en dat hij kan genieten van al dat wat er is. Ik kan mij voorstellen dat je baalt van dit weer. Dat doe ik al, maar laat staan als je daadwerkelijk erin moet rondstappen. Het wordt echt zo tijd dat het zomerse weer zijn intrede doet.
Dat is houden van, he? Door de blubber met Poownie. ❤
Wat goed dat je ondanks het slechte weer toch lekker met hem naar buiten gaat. Zo zijn jullie allebei fijn gelucht : )
Klinkt zo bekend. Mijn 6 paarden stonden aan huis. In regenweer de rubber laarzen aan en door de modder naar de weides met de kruiwagen om de paarden allemaal eten te geven. Ik ben zo een paar keer met mijn gezicht in de modder beland omdat mijn laarzen zo in de modder gezogen werden. Wat een zalige tijd zeg.
Ah zo leuk om te lezen. Ondanks het vieze weer klinkt het alsof je het fijn en leuk hebt gehad.
Ik moet ook door weer en wind met mijn konijntjes bezig en soms zie ik er zo tegen aan om naar buiten te gaan maar als ik dan eenmaal buiten ben, en dus door het weer heen ben (ofzo) dan vind ik helemaal niet meer zo erg en soms kan ik dan gewoon ook wel even genieten van de regen
Ik zie de reactie van de teckel helemaal gebeuren: hilarisch. Slecht weer is niet per definitie een slechte ervaring dat lees ik in je stuk door alles heen.
Wat kun je leuk schrijven. Prachtig om te lezen Meis.
Dank je wel Sherry!!
Heel mooi geschreven. En wat was het ook een naar weertje afgelopen weekend met al die regen en wind.
Wat kun je mooi schrijven. Super leuk gedaan weer.
Wat kun je mooi schrijven. Super leuk gedaan weer. Altijd leuk
Het is mooi om te lezen hoe jij omgaat met je paard. Je hebt sowieso een fijne schrijfstijl
het teckel moment moest ik wel even lache ja en regen of niet zolang je met je paard kan zijn …
Wat heb je dit weer leuk uitgeschreven, Bedankt voor het delen.