Het was begin juni, we waren met vakantie en ik begon eindelijk te wennen aan de warme temperaturen van Egypte toen ik een appje kreeg van stal. Poownie had zich, een soort van, geblesseerd. Nooit heeft hij iets en net nu we  weg waren…

De paarden waren die avond van weiland verhuisd en stonden rustig te grazen. Iedereen was inmiddels huiswaarts gekeerd op de eigenaar van stal, die nog wat aan het opruimen was, na. Terwijl Poownie’s Arabische vriendinnetje lichtvoetig, op haar eigen Max Verstappen manier, door de wei dartelde, sjeesde Poownie er, zoals alleen een echte bourgondiër dat kan, achter aan. Het getril van de grond deed het kudde instinct (run baby run!!) bij de overige soortgenoten aanwakkeren en vervolgens zette iedereen het op een rennen. Over de dijk, rakelings langs elkaar, over de waterbakken en dwars door het met zorg gespannen stroomdraad. Het mag een wonder heten dat geen van de dieren zwaar gewond is geraakt bij deze ondoordachte actie. Hoewel… Poonwie stond er toch wat treurig bij op drie benen. Gelukkig geen vleeswond of andere lichaamsdelen die er af lagen. Maar wel een flinke peesklap. 

Poownie werd super opgevangen door de dames van stal, van contact met de veearts, geven van medicatie tot het meerdaags koelen van zijn pijnlijke been. Bij de kudde zetten was geen optie. Hij kon amper lopen. Speciaal voor hem werd er een stukje, ter grootte van een postzegel, afgezet. Zo kon hij toch het contact met zijn vriendjes onderhouden en zijn rust pakken. Al snel kon hij weer op vier benen staan. Lopen was een ander verhaal. Maar na een week liep hij, weliswaar met medicatie, toch weer wat stukjes.

Zijn hele onderbeen was twee keer zo dik en we hebben tot drie keer een herhaalrecept metacam moeten halen. Zeker een maand lang hebben we meerdere keren per dag zijn been gekoeld met icepacks. Zijn herstel kwam maar langzaam op gang. Al die tijd stond hij op zijn eigen stukje weiland. Poownie leek er vrede mee te hebben en hield zich wonderbaarlijk rustig. Het duurde even maar uiteindelijk liep hij ook zonder medicatie in stap niet meer kreupel. Zijn been bleef echter vreselijk dik. 

Geregeld was ik meerdere keren per dag op stal. ’s Morgens om te voeren want het gras op zijn stukje was snel op en ’s avonds om hem gezelschap te houden. Ook moest zijn omheinde stukje steeds opnieuw verplaatst worden ivm vers gras. Na twee maanden sjouwen en slepen was ik er klaar mee. Hoe drukker ik mij hier om maakte hoe rustiger Poownie werd. Dat was het moment waarop ik doorhad dat hij zich eenzaam voelde. Je matties aan de andere kant van het land zien spelen en grazen, terwijl jij alleen staat is niet leuk. 

Begin augustus besloot ik hem terug in de groep te zetten. Dit zou, met zoveel meer bewegingsruimte, wel een terugval betekenen. Maar aan de andere kant is geestelijk goed in je vel zitten net zo belangrijk voor een voorspoedig herstel. Het was de beste keus die ik kon maken. Inmiddels zijn we ruim 3 maanden verder en het gaat de goede kant op. Hij loopt in alle gangen redelijk en zn been is zeker driekwart geslonken. Deze zomer kunnen we afschrijven en ik verwacht dat we op zijn vroegst pas in de winter weer iets kunnen ondernemen. Maar het belangrijkste is dat hij weer in de kudde staat en het naar zijn zin heeft. Op naar een spoedig herstel…

***