Tagarchief: dankbaar

Dit jaar maakte mij…

Posted on by

2025… wat een jaar.
Dit keer geen grootse entree, maar fases die stukje bij beetje aan me draaiden, tot ik ineens merkte: ik ben veranderd, in de beste zin van het woord. Het gebeurde niet in één keer. Het was een subtiele verschuiving, maar wel op álle vlakken. Ik voelde het in mijn werk, mijn opleiding tot energetisch coach, mijn (oefen)sessies, mijn eigen groei. Soms ging het soepel, soms stuiterend, alsof een les zich nét iets te graag wilde laten zien. Maar achteraf bleek alles precies in lijn te liggen met wie ik ben en waar ik naartoe beweeg. Met wat ik mocht loslaten en waar ik in mocht groeien.

Dit jaar heeft me verrast, uitgedaagd, wakker geschud, maar vooral: verdiept. In mezelf, in mijn werk, in mijn energetische gevoeligheid, eigenlijk op alle fronten. En als ik terugkijk, zie ik geen lijstje met gebeurtenissen… ik zie lagen. Lagen die zijn losgelaten, geopend, aangeraakt, geheeld.

En nu, aan het einde van dit jaar, voel ik vooral één ding: dankbaarheid. Voor de magie, de onverwachte wendingen, de mensen die op mijn pad kwamen én de stukken die me stevig aan het werk hebben gezet. Ik heb gelachen, gevloekt, gehuild, doorgezet, afgestemd, losgelaten en vooral… gekozen. Voor mezelf. Voor mijn eigen pad. Voor mijn manier van werken, zelfs als die anders is dan hoe het “hoort”.

Als ik terugkijk op dit jaar, zie ik niet alleen wat ik heb gedaan, maar vooral wie ik ben geworden: steviger, zachter, helderder. En ergens voel ik… dit is nog maar het begin. Voor nu las ik een korte blog-winterstop in en ga ik de rest van het jaar heerlijk genieten van dit gevoel en van alles wat nog komt.

Dank aan iedereen die hier meeleest en extra dank aan iedereen die de moeite neemt om een reactie achter te laten. Jullie zijn goud waard!!

Ik wens je een heerlijke, zachte en liefdevolle decembermaand. Tot in 2026…

Op koers in mijn leven...

Zien wat ikzelf nog niet zag…

Posted on by

Soms komt er een moment waarop je even stil mag staan. Voor mij is dat nu. Na 18 jaar bij hetzelfde bedrijf mag ik de stap zetten naar een nieuwe functie als teamleider. Een rol die ik zelf nooit had verwacht, maar waarin anderen al eerder vertrouwen zagen. En dat vieren we samen met mijn familie, lekker uit eten om dit bijzondere moment bewust te beleven.

Ik begon ooit als junior: leergierig en zoekend. Door de jaren heen groeide ik door naar senior, vervolgens coördinator en nu dus teamleider. Het team is niet heel groot en daardoor krijg ik een kans om mijzelf echt in de diepte te gaan ontwikkelen. Ik ben dankbaar dat hier moeite voor wordt gedaan om überhaupt zo’n functie te creëren en dat er vanuit de leiding vertrouwen in mij wordt uitgesproken. Dat voelt bijzonder.

Als ik terugkijk naar mijn beginjaren, moet ik glimlachen. Ik weet nog hoe ik een van onze grootste klanten voor het eerst te woord stond, bijna trillend, aan de telefoon. Nu, jaren later, weet ik precies wat zo’n klant wil, waar ze heen willen en delen we dezelfde visie. In al die jaren zijn we met elkaar meegegroeid. 

Natuurlijk waren er ook blunders. De fout waar ik een hele nacht van wakker heb gelegen? Toen ik, in ons papieren-tijdperk, examens naar een klant opstuurde met per ongeluk ook voor iedere kandidaat een antwoorden set erbij… Dat maakt het doen van een examen wel heel erg makkelijk. Vanaf dat moment werd het vier-ogen-principe ingevoerd. Pijnlijk toen, ik schaamde mij rot, maar ook een les die ons verder heeft gebracht. 

Er zijn van die momenten die je bij blijven. Zoals wanneer een klant ervan overtuigd is dat iets niet kan, maar je samen tóch een oplossing vindt binnen de mogelijkheden die er zijn. De klant, kandidaten en wij blij. De volgende dag werd er een taart bezorgd, of een bos bloemen, gewoon omdat we samen iets voor elkaar kregen. Dat soort momenten geven energie! Dat is toch fantastisch? 

Wat misschien nog wel het meest waardevol is: de persoonlijke momenten die we als collega’s met elkaar delen. Zowel lief als leed. Het maakt dat ons team zoveel meer is dan alleen een werkplek. De reacties op mijn promotie zijn enthousiast en warm. Dat geeft me nóg meer vertrouwen in de stappen die we samen gaan zetten. We zijn al een paar jaar onderweg en soms lijkt het alsof we er nooit komen. Maar als ik achterom kijk zie ik hoeveel we al hebben bereikt, ondanks, of misschien wel juist door alle hobbels.

Het zaadje dat twee jaar geleden (waarschijnlijk heel zorgvuldig) is geplant, is nu uitgegroeid tot dit moment. En ik voel me dankbaar, trots en nieuwsgierig naar wat er nog komt.

Van junior, naar senior, naar coördinator en nu teamleider. Een reis van 18 jaar die ik nooit had zien aankomen, maar die ik vol vertrouwen vervolg. Samen met mijn team, en met een glimlach om alles wat we al bereikt hebben.

Een top oppasser…

Posted on by

Dit was het eerste jaar dat ik zonder heimwee en schuldgevoel in de auto zat op weg naar onze vakantiebestemming. Weet je hoe lekker dat is? Geen zorgen maken om de huisdieren omdat ze in goede handen zijn. Dit was echt de eerste keer, sinds tijden, dat ik mij daar totaal niet druk om heb gemaakt. De dieren waren altijd in goede handen. Maar toch voelde ik mij daar niet altijd fijn bij. Ik vroeg namelijk nogal wat van de oppas. Twee keer per dag kwam hij naar ons huis om voor ze te zorgen. Hoewel hij altijd gezegd heeft het niet erg te vinden. Na het overlijden van Kleine Krijger besloten we het dit jaar anders te doen. Groene Draak ging uit logeren. Bij zijn vaste oppas. Leuker voor hem en handiger voor de oppas.

Een dag voor we weg gingen brachten we zijn tijdelijke kooi, speelgoed, voer, snoepjes en fruit. En Draak zelf natuurlijk. Het was een complete volksverhuizing. De kooi stond snel in elkaar. Hoewel Draak zich eerst een beetje verlegen opstelde kwam hij snel los. Hij kletste honderd uit en riep vervolgens: “Doei en dag!!” Met andere woorden, ga nu maar weg. Wat onwennig deden we dit dan ook maar. Na een dag was Draak al bijna helemaal geacclimatiseerd. Hoewel hij nog niet braaf al zijn brokjes op at was er weinig verschil te merken met thuis. Hij had nu de hele dag iemand om zich heen. En de oppas had nog nooit zo’n drukke logé gehad.

Al vroeg in de ochtend ging de muziek aan en blèrde Draak uit volle borst mee. Muziek van Santana en gitaarsolo’s deden het hem. Vooral de elektrische gitaar bleek zijn favoriet. Gelukkig zijn de buren aan beide kanten een beetje hardhorend, waardoor hij niet voor heel veel overlast heeft gezorgd. Overdag kon hij uit zijn kooi. Bovenop lagen wat speeltjes en daar was hij dan druk mee in de weer. Hij had zijn eigen plekje op de leuning van de bank toe geëigend en zat dan naast de oppas. Samen tv kijken is nu eenmaal veel leuker dan alleen.

Na een paar dagen kreeg ik een filmpje doorgestuurd waarop ik Groene Draak zag scharrelen op zijn kooi. Druk in de weer met een stuk speelgoed en brabbelend in zijn eigen taaltje. Toen ik ook nog mee kreeg dat hij braaf zijn brokjes, fruit en nootjes at was ik helemaal gerustgesteld. Het was de oppas zelfs gelukt om hem een paar keer onder de douche te stoppen. Iets wat niet altijd Draak zijn favoriete bezigheid is.

Wat een goede beslissing was dit. Ook de oppas had veel meer rust. Hoewel rust… Met Draak is het alsof je een kleuter in huis hebt. Niet alleen de herrie, maar ook de rommel die hij maakt. Toen ik hem na 11 dagen weer kwam halen wilde hij in eerste instantie niet mee. Ik kreeg zelfs de indruk dat de oppas het veel gezelliger met hem heeft gehad dan hij zei. Een leven met Draak is immers nooit saai. Hierdoor voelde ik mij zowaar schuldig toen ik, met Draak in de auto, terug naar huis reed.

Ik ben in ieder geval heel erg blij met de tijd en energie die de Oppas in de dieren heeft gestoken. Voorheen met Kleine Krijger bij ons thuis. En nu zelfs zijn huis ter beschikking heeft gesteld voor Groene Draak. Hopelijk mogen we een volgende vakantie weer gebruik maken van zijn gastvrijheid…