Tagarchief: papegaai

Dat was juli… 

Posted on by

Stonden we in april en mei zo’n beetje stil, kwamen we in juni langzaam weer op gang maar scheurde we in versnelling zes door de maand juli. Nu is de maand gewoon alweer voorbij. Op de zaak konden we eindelijk weer een beetje normaal aan de slag. De regels werden dusdanig versoepeld dat het toe liet om weer te werken. Klanten kwamen ook langzaam weer tot “leven” en opdrachten stroomden net voor de bouwvak nog binnen. Terwijl de eerste collega’s met vakantie gingen greep uit zelf ook ieder moment aan om lekker bezig te zijn. Uiteraard niet alleen met werken. Niet zo gek dus, dat ik het gevoel heb dat de maand is omgevlogen.

Aan het begin van de maand zag ik de planning van de jeugdvoetbal. De teams hadden er in hun nieuwe samenstelling net een week trainen opzitten en mochten al direct aan de bak tijdens een paar oefenwedstrijden. Bij twee ervan kon ik mijn hart ophalen. Wat heerlijk om weer langs de lijn te zitten en actieplaten te schieten. Ik kan dan ook niet wachten tot het wedstrijdseizoen echt gaat beginnen. 

 FC Dordrecht jeugd tijdens wedstrijd

We hebben ook een paar zalige zomerse dagen mogen meepikken waardoor er heel wat tijd op het water gespendeerd kon worden. Eindelijk konden we onze vrienden mee nemen voor een vaartrip met Merlin. De afspraak stond al sinds vorig jaar maar door omstandigheden werd deze steeds verschoven. We gingen er lekker op uit en onze dag was naast een tocht door de Biesbosch, gevuld met bijpraten, eten en zonnen. Deze fijne dag sloten we af met een “diner” aan boord.

Al Stand Up Paddelend heb ik heel wat meters op het water gemaakt. Vriendlief kan sinds deze maand ook mee het water op. Hij heeft geen SUP-board maar zijn eigen kleine RIB. Daarover later meer. Samen hebben we het Waaltje al een aantal keer onveilig kunnen maken en hebben we (wederom) de molens van Kinderdijk bezocht. En dat was echt een prachtige avond. Geen wind, stroming of toerist. De zon stond hoog aan de hemel en we hadden de molens voor onszelf. 

suppen langs de molens van Kinderdijk

In de maand juli las ik vier boeken. Ik begon aan de driedelige serie van Ad van de Lisdonk. Een Nederlandse schrijver die een redelijk spannende thrillerserie heeft neergezet met zijn “Amazone” boeken. Toegegeven, sommige teksten zijn wat plat geschreven. Het heeft ook een hoog “24” gehalte maar desalniettemin leest het lekker weg. Ik eindigde de maand met Onmacht van Yvonne Doorduyn. Eveneens een Nederlandse schrijfster. Beetje sceptisch begon ik aan het verhaal maar het heeft mij aangenaam verrast. Binnen twee dagen was het boek uit.  

Ik eindig dit blog waar ik in juli mee begon. Ik adopteerde een papegaai. Een soort Foster Parrot Plan. Draak kreeg er, op afstand, een vriendje bij. “My Own Little Zoo” een kennis uit de papegaaienwereld, zorgt voor heel veel papegaaien. De meesten hebben speciale zorg nodig omdat ze (al dan niet door hun vorige eigenaren) op diverse fronten verwaarloosd zijn. Laura geeft ze een forever home met een papegaaienleven zoals hoort. Goede huisvesting, socialisatie, het juiste eten en speelgoed. Maar ook de nodige doktersbezoeken en “ziekenhuisopnames”. Dat kost geld. Heel veel geld. Deze familie doet, met zoveel liefde en toewijding, wat ik zelf niet kan. Daarom steun ik ze graag!! Wil je ook helpen? Kijk dan eens op hun facebook of instagram hoe je een bijdrage kunt leveren ❤️

De vogels van My Own Little Zoo

© My Own Little Zoo

 

Dit was mijn juli, hoe was die van jullie?

Een groene uitdaging…

Posted on by

Omdat ik nog thuis woonde moest ik mijn moeder zover zien te krijgen akkoord te gaan met de aanschaf van een nieuw huisdier. Mijn moeder had dit afgezworen. Er komt niks nieuws meer bij. Maar ze stond niet zo heel sterk in haar schoenen. Iets waar ik stiekem een beetje misbruik van heb gemaakt. Ik nam haar 18 jaar geleden mee naar de winkel en liet haar kennismaken met Groene Draak. Een week later stond hij bij ons in de kamer. Groene Draak moest zijn mooie volière inclusief vliegende vrienden, inruilen voor een kooi bij mensen die, tot dan, totaal geen verstand hadden van papegaaien. Een heel domme zet. I know. Ik zou ook niemand aanraden om een papegaai, of welk dier dan ook, zomaar aan te schaffen. (Ik heb er van geleerd!)

Draak discrimineerde niet. Hij was tegen iedereen chagrijnig en beet iedereen even hard. Uren heb ik bij zijn kooi gezeten. Ik vond dat hij ook buiten zijn kooi een leven moest gaan krijgen. Hoe ik dit moest gaan aanpakken was mij nog niet geheel duidelijk. Draak was niet te vergelijk met een parkietje. Ook niet in bijtkracht. Eenmaal uit zijn kooi kwam de grootste uitdaging: hoe kreeg ik hem, met al mijn vingers nog heel, weer terug?

Met heel veel geduld (en pleisters) leerden wij elkaar beter kennen. Dat gebeurde pas echt, toen ik op mijzelf ging wonen. Draak veranderde van een schreeuwerige en chagrijnige gaai, in een rustigere, blijere variant. Het bijten en zijn schuwe gedrag bleef. Nadat ik de hulp had ingeroepen op een forum over papegaaien ging het roer om. Ik leerde wat ik fout deed en vooral hoe ik mijn eigen houding en daarmee zijn gedrag kon ombuigen naar iets positiefs. Met al deze nieuw verworven kennis ging ik aan de slag.

Ons geduld werd heel vaak op de proef gesteld. Maar ik hield vol en werd beloond. Ook hoefde ik steeds minder pleisters te plakken. Sterker nog, de afgelopen jaren zijn ze niet meer gebruikt. Met vallen en opstaan zijn we gekomen tot waar we nu zijn. En dat is echt iets waar ik heel trots op ben. Van een gaai die praktisch zijn kooi niet uitkwam naar een gaai die bijna niet meer in zijn kooi zit. Hij is nu een rustige, vriendelijke vogel. Die in ieder geval mij vertrouwd maar ook zijn vertrouwen aan mij terug geeft.

Onze Draak is gek op nieuwe dingen leren. Nadat de basis erin zat, het op- en afstappen op commando en vertrouwd raken met iets nieuws, zijn we begonnen met wandelingen door het huis, de tuin en het park. Educatieve spelletjes vind hij geweldig. Hij kan inmiddels diverse kleuren onderscheiden. Geld in spaarpotjes stoppen. Ringetjes over stangetjes schuiven (op kleur) en voetballen. Dit is nog maar een deel van wat hij inmiddels kan. We kunnen zelfs zonder problemen naar de vogelarts. (onderzocht worden is nog wel een dingetje…) En hij gaat wel eens mee op stap naar Poownie of hij steelt de show aan boort tijdens een tochtje over het water.

Het is heel leuk om samen aan de slag te gaan en nieuwe dingen te leren. Want ook ik leer nog steeds bij. Er zijn dan ook nog heel wat leuke uitdagingen die we aan zullen gaan. Ik had in ieder geval nooit kunnen denken dat een van mijn grootste vrienden een kleine gevederde groene draak zou zijn.

Voor de liefhebbers, Groene Draak heeft ook een eigen instagram account.

 

 

A Pirate’s Life for Me…

Posted on by

Er zijn momenten dat ik mij afvraag waar ik nu weer in beland ben. Zo dacht ik vorige zomer een gezellig autoritje te maken. Mee blèren met de radio op standje tien en zwaaien naar andere voorbijgangers. Maar na dat ritje belande ik opeens in een ander vervoersmiddel. Ze noemen het een boot. Nog nooit van zoiets gehoord laat staan dat ik wist wat het was. Nou, nu weet ik het hoor. Het is niks anders dan een grote schommel met zitplek voor meerdere mensen. En sinds ik mee ga dus ook voor vogels. 

Mijn hobby is zonnebloempitten eten, walnoten open breken en de boel slopen. Schommelen kan ik thuis ook. Dus zoals een echte Amazone betaamd maakte ik er een flinke scene van. Vond alles eng en zorgde dat ik overal mijn nagels inzette. Het liefst in haar arm. Ik verloor haar geen moment uit het oog. Ze vertelde mij dat het toch veel gezelliger is als ik mee ga!? Anders zit ik alleen thuis. Op dat moment kon het mij niks schelen. Dan maar alleen thuis. Nog altijd beter dan die zeebenen. Ik zag letterlijk groen en geel na zo’n middag.

Maar… Ik kwam daar toch wat knarsensnavelend op terug. Ik ben nu eenmaal een gezelligheidsdier en vind het leuk om de aandacht te krijgen. Wanneer de mensen niet thuis zijn, is er dus ook geen aandacht. Ze beloofde mij een eigen plek. Niet meer los op de arm. Dus de keren erna besloot ik mij minder paniekerig op te stellen. Mijn eigen plek is een reiskooi met zitstok, speeltjes en voerbak. Ik sta prominent op de tafel en heb zo zicht op alles. Toegegeven, dat is soms wat overweldigend. Maar met tralies om mij heen hoef ik niet bang te zijn dat ik zomaar wordt opgevroten door een stel luidruchtige agressieve zeemeeuwen of per ongelijk in het water val. Zwemmen is nu eenmaal niet mijn ding.

Vroeger, in de tijd van zeerovers en piraten, was een papegaai op een boot heel normaal. Nu heb ik veel bekijks. Daar zal je mij niet over horen klagen hoor. De menselijke beleefdheidsvormen heb ik tot een ware kunst verheven. Zodra we andere boten passeren en dat doen we geregeld, roep ik netjes “hallo” en daarna gil ik nog even: “dag hoor! Tot strakjes!” Als ze geluk hebben zwaai ik ze na. Je moet hun reacties eens zien. Ze vinden het fantastisch.

Ik ben zelfs een aantal keer mee geweest wanneer ze ging wakeboarden. Hoe moest ik nu weten wat ze ging doen?! Nu dus wel. Opeens lag ze in het water. Ik gillen: “straks word je opgevroten door meeuwen, of erger, haaien!” Maar ze had de grootste lol. En opeens stond ze achter de boot op een plank naar mijn te gillen en te zwaaien. Dus ik maar terug gillen en zwaaien, geen idee waarom. Maar ik mis wel vaker het hoe en waarom bij menselijke communicatie. Gekke hobby’s heeft ze hoor!

Dat snelle varen is niet echt mijn ding. Maar dat dobberen in gezelschap van de mens is toch best gezellig. En wanneer we voor anker gaan is dat vaak in een beschutte baai, waar ik de andere vogels kan horen fluiten. Op een veilige manier kan genieten van het buiten zijn en dan alle aandacht die ik krijg als ik op het voordek zit. Yo Ho a Pirate’s life for me ….

 

Papegaai mee op de boot.

 

Voor de liefhebbers: Groene Draak heeft zijn eigen Insta account.

 

 

***

Zoooo, schoooooon…

Posted on by

Dit is de meest gehoorde reactie van mensen zodra ze vernemen dat ik ook onder de douche ga: “Nee echt!? Gaat ie dan gewoon mee onder de douche?” Wat is dat nu voor antwoord?! Ik kijk ze maar een beetje “gaai-achtig” aan en roep iets als: “Echt waar? Echt waar!” Als ik ze ga vragen of zij ook wel eens onder de douche gaan is het hek natuurlijk helemaal van de dam. “Shit hij praat terug!!” Douchen en badderen hoort er gewoon bij. Ja mensen ook voor mij, als papegaai. Sterker nog het is een van onze basisbehoeften.

Mijn oorsprong ligt in het Amazone gebied. Het klimaat is daar heel anders dan hier in Nederland. Hoewel sommige zomerse dagen mij wel doen denken aan het tropisch regenwoud, komt het niet eens in de buurt. Verder krijgen vogels die buiten leven geregeld een flinke regenbui over zich heen. Ik leef voornamelijk binnen en krijg dat dus niet!

Helaas is de luchtvochtigheid in de meeste woningen aan de lage kant. En die hogere luchtvochtigheid, die wel in de Amazone terug te vinden is, is juist voor ons zo belangrijk. Om mij te helpen kreeg ik een bad in mijn kooi, zodat ik zelf kon bepalen wanneer ik ging badderen. Op de zijkant stond: Papegaai-proof. Een mooie uitdaging en na wat hak- en snavelwerk was ie dat niet meer! Binnen een week, zo lek als een mandje. Ik kreeg geen nieuwe en moest vanaf dat moment mee onder de douche.

Papegaaien zijn net als pluche knuffels, lief, schattig maar stoffig. Douchen is dus belangrijk om het stof en vuil tussen mijn veren weg te krijgen. Maar ook om mijn huid soepel te houden en zoals gezegd voor de luchtvochtigheid, zodat ook mijn slijmvliezen goed blijven functioneren. Na een douch volgt steevast een flinke poetsbeurt waarbij ik ieder veertje onder “snavel” neem. Tevens voorzie ik mijn verenpak van een nieuw laagje talg zodat de boel mooi waterdicht blijft. Voor het geval ik toch eens in die stortbui terecht mocht komen. Er gaat heel wat tijd in mijn verzorging zitten. Douchen is dus niet alleen om mij schoon te houden.

Het hele jaar door ga ik onder de douche. In de zomer lekker buiten. In de winter, wanneer de ramen in huis potdicht zitten en de verwarming op standje Amazone staat, binnen in de badkamer.

Ook hij wilde mij eens douchen. Niet buiten, maar binnen. Dus liet ie het bad vollopen. Toegegeven ik maak van alles wat nieuw is een complete (krijs)show. Ik ben tenslotte een Amazone, niet waar?! Meer hé, ik ben geen eend!!! Ik heb geen zwemvliezen tussen mijn tenen. Heb je wel eens goed naar mijn poten gekeken? Deze ervaring was dus niet zo tof. Vanaf dat moment douche ik op mijn eigen standaard.

De ene keer douche ik alleen en de andere keer met haar samen. Dat is een waar feest. Ik wapper met mijn vleugels en draai rondjes net zolang tot ik zeiknat ben. Ook werk ik onder de douche aan (nieuwe)woordjes en zing ik verschillende liedjes. Het lukt steeds beter om maat te houden. Vooral samen maken we flink wat kabaal. De buren zullen wel denken?! Het enige nadeel van douchen is dat kapsel van mij. Dat staat alle kanten op. Ik zie er zo maf uit. Een keer raden wie daar de meeste lol van heeft….

Papegaai met nat hoofd

Voor de liefhebbers: Groene Draak heeft zijn eigen insta-account.

 

PS: De titel? Dat roep ik als ik vind dat ik genoeg gebadderd heb.

 

***

 

Door de ogen van Draak…

Posted on by

“Nee, ik ga echt niet mee!” Ik ren mooi nog een rondje door mijn kooi. Fladder met mijn vleugels en gil nog even overdreven. Zie mij maar eens te pakken! Ik maak er een show van. Als Amazone moet je, je niet zomaar gewonnen geven. Maar dan zie ik mijn reistas. “He leuk, waar gaan we naar toe?” Zo snel als ik mijn act opvoer, zo snel kan ik hem ook weer laten varen en stap in. Als ze de voorkant dichtritst roep ik alvast gedag naar de heren die lekker niet mee mogen. 

Het was even wennen maar de reistas bevalt wel. Ik moest wel leren mijn evenwicht te bewaren. Dat geschommel was nieuw voor mij. Verder is het fijn dat ik iedereen kan zien maar niet iedereen mij. Vooral de roofvogels in het park. Die zien mij aan voor een groene duif! Nu ik op mijn gemak zit durf ik ook meer geluid te maken. We gaan vandaag op de fiets. Dat is nog wel een dingetje. Ik zie namelijk niet waar we heen gaan want ik zit dus in die tas, op haar rug en beweeg daarbij ook nog eens achteruit. Ben je al wagenziek bij het idee?! Dan begrijp je dat ik dit ook niet zo tof vind. Het is gelukkig maar een klein stukje, zegt ze. 

Als we stilstaan en ik van de achterkant naar de voorkant gehesen wordt zie ik pas waar we zijn. Ik herken die haarbal vanaf een afstand. Poownie is zijn bijnaam. Als ze hem roept komt ie nog ook. Hoe dom!! “Run furball run!!” roep ik. Straks moet je naast mij op stok. Dat past nooit in die tas! Wanneer hij dichterbij komt steekt ie ook nog eens zijn neus in de tas. Als een groet, denkt ze. Waarschijnlijk wil ie gewoon weten of ik niet te knagen ben, net als die roofvogels. Ik groet hem toch maar netjes en roep “hallo!!”. De andere paarden lijken dit blijkbaar grappig te vinden want ze komen ook even buurten. Kijk die aandacht bevalt mij dan wel weer. 

Haarbaal heeft het voor elkaar hoor. Lekker liggen rollen in de blubber. Zijn vacht is normaal gesproken wit. Maar komt nu eerder in de buurt van vaalbruin met hier en daar een zwarte plek. Ik lig helemaal in een deuk, nu moet ie eerst door de “wasstraat”. Ik zie aan zijn kop dat ie het gepoets maar niets vind. Om hem erdoorheen te helpen fluit ik een mooie melodie. Dan gaat de tijd nu eenmaal sneller. Als ie dan eindelijk schoon is gaan we een stukje wandelen. Nou ja, ik laat mij dragen in mijn tas. Mensen die we onderweg tegen komen vinden het geweldig om te zien hoe ik als een koning wordt rondgesjouwd. Ze vragen ook altijd of ik kan praten?! Domme vraag, natuurlijk kan ik dat!! Je moet hun reactie eens zien als ik “hallo”, en “dank je wel” zeg.

Na een uurtje zijn we terug. Haarbal mag nog even met mij op de foto voor onze wegen zich weer scheiden. Jeetje, al die frisse buitenlucht en indrukken maken wel moe hoor. Als we thuis zijn kruip ik lekker op stok in mijn kooi. De rest van de dag zal je mij niet meer horen of zien.

 

Lees “hier” het originele verhaal dat ik vorig jaar schreef.

Paard en papegaai samen aan de wandel.

 

 

Voor de liefhebbers: Groene Draak heeft zijn eigen insta-account.

***

Ook Draak heeft vakantie…

Posted on by

De voorbereiding voor de wintersportvakantie begon dit keer iets eerder dan anders. Draak zijn vaste oppas is in de tussentijd ziek geworden en zelfs in het ziekenhuis opgenomen. Het was niet zeker of hij überhaupt bij krachten was om op zo’n handenbindertje als draak te passen. Wat voor hem erg vervelend is. Omdat nog niet helemaal duidelijk is wat hij heeft maar ook omdat hij zoveel plezier beleeft aan de dagen met Draak. 

Gelukkig heb ik onder mijn collega’s grote dierenvrienden en één daarvan was bereid om een week op Draak te passen. Hoewel ze zelf geen verstand van Draken van dit formaat heeft vond ze dit geen probleem. Op de dag van vertrek naar ons winteradres brachten we ook Draak naar zijn logeeradres. Het leek wel een complete volksverhuizing. Want niet alleen hij, maar ook zijn (reis)kooi met toebehoren, tas met speeltjes, opstapstok en een voorraad eten, nootjes en fruit moest mee. 

Draak kan soms best eenkennig zijn en ik heb geen flauw idee hoe hij reageert wanneer hij daar is. Een compleet ander huis, andere geuren en er hangt natuurlijk een andere energie. Om de overstap zo klein mogelijk te maken heb ik wat speeltjes uit zijn eigen kooi gehaald om daar op te hangen. Ook de voermomenten en het soort voer blijft in ieder geval de eerste dagen gelijk. 

Wanneer we aankomen is het eerste dat opvalt de ontbrekende lift. Dus ik sleep eerst Draak in zijn tas mee naar boven voor ik de rest van de kooi ga halen. Gelukkig is Vriendlief mee en krijgen we in twee keer alles boven. Het is altijd even puzzelen. Zo ook nu. Maar toch hebben we de kooi sneller in elkaar dan verwacht. Draak slaat ons gade vanaf zijn zitplek in zijn rugzak. Af en toe geeft ie een een teken van leven maar verder hoor ik hem niet. 

Zodra alles op zijn plek staat en hangt pak ik Draak en laat hem zijn tijdelijke verblijf zien. Hij herkend de kooi en zijn spullen direct. Vanaf de opstapstok probeert ie al bij de kooi te komen. Eenmaal binnen is het eerste wat hij doet een rondje door de kooi klauteren. Al zijn speeltjes worden even gronding bekeken en getest. Alsof hij zich er van wil zekeren dat ze van hem zijn. De volgende minuten is ie heel druk en komen een hoop woordjes kriskras door elkaar naar buiten.

Ik leg mijn lieve collega nog wel even uit wat ie wanneer te eten krijgt. Waar ze goed aan doet en wat ze zeker niet moet doen. (ook al vraagt Draak er zelf om wanneer ie zegt: Kom is?? Kom maar koppiekrauwen!!”) Want hij ziet er dan wel erg fluffy en aaibaar uit en kan als de beste slijmen, hij heeft ook een flinke snavel die hij met veel plezier nog wel eens wil testen, op alles wat voorbij komt. Dus ook een vinger. Ik praat uit ervaring!

Maar Draak blijft mij verbazen. Hij is direct op zijn gemak. Zijn hele non-verbale maar ook zeker zijn verbale houding laten merken dat ik met een gerust hart op vakantie kan gaan. haha de “doei’s” en “dag hoor” vliegen mij om mijn oren. Terwijl wij plezier zullen beleven op de pistes, zit hij op een prima plek en wordt met alle liefde verzorgd. Dus ook een vakantie voor hem.

 

 

***

De laatste vaart…

Posted on by

We zijn niet de enige die besloten hebben om nog een rondje te gaan varen. Her en der horen we gepraat en gelach. Er klinkt wat gespetter met water maar verder is het stil. In de haven zelf is het redelijk rustig. De eerste boten staan zelfs al op de kant. Het zonnetje is in kracht afgenomen, maar ze doet nog flink haar best om de herfst op afstand te houden. Het water is als een spiegel zo glad. Ideaal voor een heerlijke wakeboardsesh. Maar de thermometer geeft aan dat het water niet warmer is dan 17 graden. Iets te koud voor mij. Vandaag is onze laatste vaart van het jaar en Draak mag gezellig mee.

Onze Belgische buren zijn dit weekend een nachtje overgebleven op de boot. Waarschijnlijk net wakker want ze zien er nogal slaperig uit als we ze ontbijtend op hun boot aantreffen. Aan boord zet ik Draak over van zijn reistas naar zijn bench. Daarin heeft hij meer bewegingsruimte, kan hij zich vasthouden als hij plots “zeepoten” krijgt en kan hij ook nog lekker klimmen en klauteren. We besluiten niet direct weg te gaan maar eerst nog even te genieten van de rust die overal op deze plek lijkt te hangen. Met een bak koffie in de ene hand en een koek in de andere laat ik mijn gezicht verwarmen door de zon. Ik word plots overvallen door een loom en tevreden zondagsgevoel en dat terwijl het zaterdag is.

Draak heeft zijn oog laten vallen op mijn koek en laat merken dat hij ook bij het reisgezelschap hoort. Vanaf dat moment is het gedaan met de rust. Al snel hierna gaan de trossen los en varen we uit. Draak heeft het hoogste woord. Iedere boot die wij zwaaiend passeren wordt door hem begroet met een “HALLO!”. De zeeverkenners zijn ook met een aantal groepen op het water. Er wordt gelachen en gezongen. Als het warmer zou zijn weet ik zeker dat er ook gezwommen zou worden. We varen op ons gemak naar één van de aanlegsteigers midden in het water, die bij goed weer altijd bezet zijn. Al twee keer op rij hebben we geluk. Vorige week was de laatste vrij en vandaag de eerste.

Als de motor zwijgt daalt er weer een diepe rust neer. Het enige dat we horen is het ruisen van de bomen, gekwetter van de vogels en uiteraard onze Draak. We besluiten eerst meer eens lekker in het zonnetje plaats te nemen. Gewoon even helemaal niks. Draak past prima met bench en al achter op het zwemplateau. Vanaf hier kunnen we alles op het water gade slaan. We lunchen rond 13.00 uur. Vriendlief besluit het één en ander nog even te gaan boenen voor de winterstop. Ik schuif Draak, met een stuk fruit in zijn bakkes, in de schaduw en duik zelf met een boek op de bank. De laatste dag maar het voelt als het begin van een vakantie.

Op de terugweg zitten we op het voordek en Draak vind het prachtig. Uiteraard komen we veel later dan gepland, bruiner en uitgewaaid, aan in de haven. Als een tornado gaan we door en over de boot zodat hij redelijk winter-klaar is en slepen zes tassen met spullen terug naar de auto. Ik kan niet anders zeggen, dit was een heerlijke afsluiting van een prachtig vaarseizoen.

 

Papegaai mee op de boot.

 

⚓️⚓️⚓️

Met de heren op stap…

Posted on by

Inmiddels is hij er redelijk aan gewend. Maar hij zou geen echte Amazone zijn door er eerst een groot drama van te maken. Dus we starten met een (kleine) achtervolging onder en over zijn kooi voor ik hem eindelijk zover heb om op te stappen. Met Draak op mijn arm draai ik mij om naar de eettafel waar zijn reistas al staat te wachten. Er wordt nog wat spastische met de vleugels geklapt en er volgen zenuwachtige “ik-wil-niet” geluidjes maar ik doe of ik hem niet zie of hoor. Als ik hem voor zijn reistas zet lijkt hij zijn hele toneelspel vergeten: “Oh kijk nou mijn reistas, JOEPIE!! Ik mag mee!” Zonder verder gemor stapt hij in en roept naar de rest van de lui in de kamer: “DAG TOT STRAKJES!!” Je moet het even weten, maar Amazone’s hebben een onuitputtelijke trukendoos en zijn cum laude afgestudeerd aan de HTS (de Hoge Toneel School). 

Ik ben vrij vandaag en omdat het lekker weer is kan Groene Draak prima mee op stap. In zijn reistas hoeft hij niet bang te zijn om onderweg opgevroten te worden door hongerige roofvogels of honden. We zijn de straat nog niet uit of zijn gefluit en geroep begint al. Ik zing of fluit vaak hardop wanneer Draak mee is en we kunnen hele conversaties hebben over drie keer niks. Maar voor mensen die niet zien dat ik een papegaai in mijn rugzak heb zitten, is dit een rare gewaarwording. Die zullen wel denken… 

We fietsen door de polder met als eindbestemming: Poownie. Om daarna met de twee heren een wandeling te maken. Poownie is aan het opknappen van zijn peesblessure en geregeld maken we een wandelingetje. Ik moet eerst met Draak door het weiland om hem op te halen. Het blijft lachwekkend om te zien hoe de andere paarden reageren. Een pratende “rugzak” is niet iets wat ze dagelijks meemaken. Sommige zijn onder de indruk en staan even te snuiven terwijl Poownie zijn neus in de tas duwt om Draak gedag te zeggen. Tenminste, ik denk graag dat ie dat bedoelt.

Poetsen is niet echt Poownie’s ding, net als wandelen trouwens. Maar zoals hij er nu uitziet kan echt niet. Ik haal snel een borstel over zijn vacht terwijl Draak ons trakteert op wat muzikale klanken. We zijn de dijk nog niet uit of de eerste wandelaar krijgt Draak in de gaten en begint spontaan een praatje. Eerst met mij maar al snel wordt de aandacht verlegt naar de inhoud van de rugzak. “Wat ben jij mooi!!” Zegt ze. Gevolgd door een “Dank je wel!” van Draak. Achter mij staat er één druk te stampvoeten en te snuiven. Poownie is het er niet mee eens: “Wat een onzin!! Het is niet meer dan een groen gevederde pinata die toevallig kan praten! Kunnen we nu verder?!” 

De rest van de weg leggen we in stilte af. De terugweg is een ander verhaal. Poownie ruikt stal en krijgt het op zijn heupen terwijl Draak ieder woordje uit zijn repertoire ten gehore brengt. Het moet er, op zijn minst, bijzonder hebben uitgezien. Een uur later staan we weer in de wei. Draak mag nog even zijn vleugels strekken voor we terug fietsen. En als afscheid volgt er nog een fotomomentje. Een half uur later zit hij weer op zijn stok. De rest van de avond komt er geen geluid meer uit zijn snavel. Moe maar voldaan. 

 

Paard en papegaai samen aan de wandel.

 

Voor de liefhebbers: Groene Draak heeft zijn eigen insta-account.

 

***

Een gaaien meeting…

Posted on by

Een paar weken geleden rolde er een uitnodiging op de deurmat. Of Draak en ik zin hadden om mee te doen aan een wandeling. De uitnodiging kwam van My Own Little Zoo en familie. Ik heb ze via social media leren kennen, toen ik iets opzocht over amazone papegaaien. Ik kwam er al snel achter dat ze een groot hart hebben voor kromsnavels. Vooral voor de moeilijk te hanteren, verwaarloosde en mishandelde gevallen. Een groot deel van hun leven (en huis) staat in het teken van deze vogels. Om ze een beter, liefdevoller bestaan te geven op een vogel-waardige manier.

De wandeling werd vanuit hun eigen woning georganiseerd. Eenmaal in de straat wist ik precies waar ik moest zijn. Een grote knuffel papegaai was vastgebonden aan het tuinhek. Hoewel we elkaar pas één keer eerder gezien hebben, tijdens een wandeling vorig jaar, werden Draak en ik met open armen ontvangen. Ook maakte ik kennis met een aantal andere digitaal bekenden. Door de hele tuin stonden klimbomen en papegaaien-standaards opgesteld. Ook voor de gaaien-gasten. Zodat onze gevederde vrienden op hun gemak konden zitten, terwijl de baasjes onder het genot van een hapje en drankje met elkaar konden kletsen.

Op internet had ik al een hoop van hun geredde en geadopteerde vogels leren kennen. Ik vroeg mij af hoe ze al deze vogels zouden huisvesten. Het antwoord daarop kwam snel. Ik kreeg van Laura een rondleiding met bij iedere vogel een verhaal en de reden waarom ze geadopteerd zijn. De rondleiding begon binnen in het slaapvertrek en de speelkamer. Twee kamers helemaal ingericht voor het welzijn van de vogels. Ze hebben allemaal hun eigen slaapplek. Daarnaast zijn beide kamers voorzien van klim- en klauterbomen, schommels, touwen en knaagtakken. Monkey town is er niks bij.

De tour ging door op het terras, waar inmiddels een heel hoop papegaaien zaten. Een bond gezelschap. We liepen door naar de volières en buitenverblijven waar de overige papegaaien ondergebracht waren. Ze komen iedere dag buiten voor hun dosis daglicht en frisse lucht. De gaaien die met elkaar kunnen opschieten zitten samen. Wat tot nu toe leuke en unieke vriendschappen heeft opgeleverd. We eindigden bij de “quarantaine” ruimte, waar hun nieuwste aanwinst was ondergebracht. Wanneer de testresultaten niks geks uitwijzen mag hij kennismaken met de rest van de vogels. Ze doen dit met liefde en zorg. Maar man, wat een werk! Hier gaat zoveel tijd en energie inzitten.

Halverwege de middag was het tijd voor de wandeling met een groot gedeelte van de groep, inclusief gaaies. Nog geen 100 meter lopen en we stonden midden in het bos. Al pratend waren we zo een uur verder. Erg leuk om elkaar en de vogels op deze manier beter te leren kennen. Onderweg hadden we aardig wat bekijks. Dit zie je natuurlijk niet dagelijks. Bij terugkomst mochten we nog mee eten ook. Een van de bezoekers had een heerlijke Surinaamse maaltijd gekookt. Veel later dan gepland reden we, geheel onder de indruk van deze gezellige dag, terug naar huis.

We mochten kennismaken met een heel bijzondere en liefdevolle familie. Wanneer je met zoveel passie, liefde en geduld de zorg op je neemt van mishandelde, verwaarloosde en soms onhandelbare papegaaien, is het niet zomaar een hobby. Dit is een roeping. Ik kan niet anders dan respect voor deze familie hebben!! En hopen dat er snel nog eens zo’n gezellige wandeling volgt natuurlijk…

**Volg My Own Little Zoo op FB en Instagram

 

Papegaaien tijdens een wandeling bij My Own Little Zoo

Een top oppasser…

Posted on by

Dit was het eerste jaar dat ik zonder heimwee en schuldgevoel in de auto zat op weg naar onze vakantiebestemming. Weet je hoe lekker dat is? Geen zorgen maken om de huisdieren omdat ze in goede handen zijn. Dit was echt de eerste keer, sinds tijden, dat ik mij daar totaal niet druk om heb gemaakt. De dieren waren altijd in goede handen. Maar toch voelde ik mij daar niet altijd fijn bij. Ik vroeg namelijk nogal wat van de oppas. Twee keer per dag kwam hij naar ons huis om voor ze te zorgen. Hoewel hij altijd gezegd heeft het niet erg te vinden. Na het overlijden van Kleine Krijger besloten we het dit jaar anders te doen. Groene Draak ging uit logeren. Bij zijn vaste oppas. Leuker voor hem en handiger voor de oppas.

Een dag voor we weg gingen brachten we zijn tijdelijke kooi, speelgoed, voer, snoepjes en fruit. En Draak zelf natuurlijk. Het was een complete volksverhuizing. De kooi stond snel in elkaar. Hoewel Draak zich eerst een beetje verlegen opstelde kwam hij snel los. Hij kletste honderd uit en riep vervolgens: “Doei en dag!!” Met andere woorden, ga nu maar weg. Wat onwennig deden we dit dan ook maar. Na een dag was Draak al bijna helemaal geacclimatiseerd. Hoewel hij nog niet braaf al zijn brokjes op at was er weinig verschil te merken met thuis. Hij had nu de hele dag iemand om zich heen. En de oppas had nog nooit zo’n drukke logé gehad.

Al vroeg in de ochtend ging de muziek aan en blèrde Draak uit volle borst mee. Muziek van Santana en gitaarsolo’s deden het hem. Vooral de elektrische gitaar bleek zijn favoriet. Gelukkig zijn de buren aan beide kanten een beetje hardhorend, waardoor hij niet voor heel veel overlast heeft gezorgd. Overdag kon hij uit zijn kooi. Bovenop lagen wat speeltjes en daar was hij dan druk mee in de weer. Hij had zijn eigen plekje op de leuning van de bank toe geëigend en zat dan naast de oppas. Samen tv kijken is nu eenmaal veel leuker dan alleen.

Na een paar dagen kreeg ik een filmpje doorgestuurd waarop ik Groene Draak zag scharrelen op zijn kooi. Druk in de weer met een stuk speelgoed en brabbelend in zijn eigen taaltje. Toen ik ook nog mee kreeg dat hij braaf zijn brokjes, fruit en nootjes at was ik helemaal gerustgesteld. Het was de oppas zelfs gelukt om hem een paar keer onder de douche te stoppen. Iets wat niet altijd Draak zijn favoriete bezigheid is.

Wat een goede beslissing was dit. Ook de oppas had veel meer rust. Hoewel rust… Met Draak is het alsof je een kleuter in huis hebt. Niet alleen de herrie, maar ook de rommel die hij maakt. Toen ik hem na 11 dagen weer kwam halen wilde hij in eerste instantie niet mee. Ik kreeg zelfs de indruk dat de oppas het veel gezelliger met hem heeft gehad dan hij zei. Een leven met Draak is immers nooit saai. Hierdoor voelde ik mij zowaar schuldig toen ik, met Draak in de auto, terug naar huis reed.

Ik ben in ieder geval heel erg blij met de tijd en energie die de Oppas in de dieren heeft gestoken. Voorheen met Kleine Krijger bij ons thuis. En nu zelfs zijn huis ter beschikking heeft gesteld voor Groene Draak. Hopelijk mogen we een volgende vakantie weer gebruik maken van zijn gastvrijheid…