Een ochtendgloren vol ontdekkingen …

Posted on 30 maart 2025 by Deborah Hamar

In huis ben ik de meest vroege vogel. Ik win het zelfs van Draak. Maar vandaag spant de kroon als om 04.00 uur mijn wekker gaat. Mijn spullen liggen gelukkig al klaar. Een thermoshirt en broek, daarover mijn skibroek, wollen sokken, buff en niet te vergeten mijn handschoenen. In plaats van mijn snowboard, pak ik nu mijn camera mee. Om iets voor vijven ’s morgens rijd mijn nichtje de auto voor. Samen crossen we langs het huis van oom om hem op te pikken en we kunnen door.

Op de planning staat een drie uur durende rondvaart door de Brabantse Biesbosch. Op een heus vlot gaan we genieten van de zonsopkomst, de prachtige omgeving en ondertussen hopen we op een ontmoeting met de otter, bever, een zwik vogels, misschien wat flarden mist en een paar mooie plaatjes. Om stipt 06:00 uur vertrekt de gids en het is nog een stukje toeren door de polder. Er gloort al wat licht aan de horizon, wat overigens niet voldoende is om het donkere kronkelpad voor ons te verlichten.

Bij aankomst staan er al wat mensen te wachten. De gids blijkt achter ons te rijden. Het is een jonge gozer die heel toevallig uit hetzelfde dorp komt als wij. In totaal zijn we met 13 man. Na een kort voorstelrondje volgen we onze gids naar het water. Daar ligt een vlot voorzien van tafels met zitjes en een schipper. Hij verteld ons dat we net te laat zijn voor de bever, die kwam even ervoor nog langs gezwommen. Jammer genoeg zien we niks meer dobberen in het water.

We zijn nog niet weg of we worden al gewezen op twee zeearend “jongen” die hoog in de boom zitten. Ik zie alleen maar dode takken, veel te ver weg voor mijn ogen. Na dat moment kom ik er achter dat het meebrengen van een verrekijker geen overbodige luxe was geweest. Ik ben wel erg blij met mijn kledingkeuze. Het gaat een stralende dag worden, maar nu komt de temperatuur niet boven de 4 graden. We zijn op het water en we zitten stil. Als je dan niet goed gekleed bent, dan zouden het wel eens drie hele lange uren kunnen worden.

Iedereen is geduldig en het vlot wordt meermaals stilgelegd zodat we de kans krijgen om het vogeltje te spotten en/of te fotograferen. We moeten nog even halsbrekende toeren uithalen om onder een bruggetje door te kunnen. Als we allemaal gaan liggen dan lukt het net. We varen langs een beverburcht maar de familie zelf is jammergenoeg (weer) niet thuis. Wel krijgen we uitleg over recente knaagsporen en de samenstelling van de burcht.

De gids kent zo’n beetje alle vogelgeluiden uit zijn hoofd en kan hiermee al op voorhand aangeven waar de wintertaling, tjiftjaf, blauwborst, baardmannetje, kiekendief, cetti’s zanger en al het andere gevleugeld gespuis zich bevind. Hoewel ik het gros niet op de foto heb kunnen zetten, te veel riet of te ver weg kan ik er nu wel een paar van mijn “nog-niet-in-het-echt-gezien-lijst” afvinken.

Op het water is het een kakofonie aan vogelgeluiden. Maar verder is het helemaal stil. Zalig dit! Hoewel het een koude start van de dag was, had ik dit niet willen missen. Ik zou zeker nog eens gaan en dan neem ik in ieder geval mijn verrekijker mee.

Early bird(s)….

Posted on 12 mei 2024 by Deborah Hamar

Het is 0400 uur in de ochtend en ik ben klaar wakker. Mijn wekkers, want uit voorzorg heb ik er drie gezet, zouden pas een half uur later af gaan. Ik heb een belangrijke afspraak op de planning staan en blijkbaar ben ik bang dat ik door al mijn wekkers heen slaap. Nog voor ze afgaan sluip ik de kamer uit om mijn spullen te pakken, broodjes te smeren en een thermoskan koffie te vullen. Dit keer ben ik de eerste van ons huishouden die wakker is. Zelfs voor onze eigen vroege vogel, Groene Draak, is het te vroeg om goedemorgen te zeggen. Hij duikt nog even in zijn veren terwijl ik mijn tas verder inpak.

Rond 0600 uur rijd mijn oom de straat in. We gaan vandaag samen op pad en hebben hopelijk een date met wat bijzondere vogels. Gelukkig weet hij de weg in dit boerenlandschap en navigeert ons in rap tempo naar onze parkeerplaats. Vanaf daar is het even zoeken hoe we verder moeten. Het eerste bruggetje over. Door het hek naar rechts. Een tweede bruggetje over en dan de rechter sloot aan de linker kant volgen. Vooral niet verkeerd lopen anders moet je het hele eind weer terug.

Ik ben blij dat ik kaplaarzen aan heb. Met de regenval van afgelopen nacht is de wei drassig. Ondertussen gloort er licht aan de horizon. Ik ben de sompige wandeling opslag vergeten als ik de deur van de fotohut open. We mogen niet met onze baggerlaarzen naar binnen dus ik verruil mijn vieze stampers voor schone schoenen. Maar eerst doe ik nog een rondje “om de plas” om wat meelwormpjes uit te delen. Ik laat graag zien dat we met goede bedoelingen komen.

Al snel worden we begroet door een van de vaste bewoners van dit perceel. Wij zijn alvast blij hem te zien. De torenvalk vliegt heen en weer tussen hekje, paaltje en boomstronk. Hij weet heus wel dat wij hier zitten, maar trekt zich er allerminst iets van aan. Op zijn gemak peuzelt hij de meelwormpjes op. Begint daarna uitgebreid aan een poetsbeurt en fladdert vervolgens weg. Dit nemen ze ons in ieder geval niet meer af.

Er is een kakofonie aan vogelgeluiden om ons heen. Niet alleen zitten er heel veel vogels in deze wei maar ook in de aangrenzende percelen. Na enige tijd verschijnt er niemand minder dan de Grutto. Onze reden voor het bezoek aan deze hut. Zo sierlijk als hij is wandelt hij op de waterplas af. Wat een mooie vogel. Na wat poses aangenomen te hebben vliegt hij weg. We zien hem verderop in de wei foerageren. Jammer genoeg net te ver bij ons vandaan.

De torenvalk steelt niet veel later wederom de show door met een eigen gevangen prooi, eerst een muis en daarna een kuiken voor onze neus te gaan lunchen. “Jij met je meelworm!” Zowel het mannetje als het vrouwtje verschijnen voor onze lens. We krijgen nog een voorstelling van hun paringsritueel, deze zat blijkbaar bij de prijs inbegrepen… Maar daarna wordt het stil. Tijdens het wachten genieten we volop van de vogelgeluiden om ons heen en de duikvluchten van de kieviten die als ware acrobaten achter elkaar aan vliegen.

Ondanks de wat mindere water en -weidevogels voor de hut heb ik toch weer intens genoten van deze fotodag.

Het was het wachten waard…

Posted on 31 mei 2020 by Deborah Hamar

Afgelopen maand stond een bezoek aan een vogelhut in België gepland. maar ja, Corona… Hopelijk kunnen we de schade later in het jaar inhalen. Voor nu een blog van twee jaar terug om in de stemming te blijven:

Het is pikdonker en de wereld is nog in diepe rust als mijn wekker afgaat. Gedesoriënteerd tik ik hem uit. Ben ik hem soms vergeten uit te zetten? Maar dan herinner ik mij weer waarom ik, notabene op een zaterdag, om 05.15 uur wakker wilde worden. Over een uur staat vriendin Yvonne voor de deur. We gaan op vogeljacht!! Ik weet niet helemaal zeker wanneer het jachtseizoen in Nederland van start gaat. En eigenlijk wil ik dat niet weten ook. Want, ook al zou het nuttig zijn om flora en fauna in stand te houden, ik kan niet zo goed tegen dit soort menselijk vermaak. Daarom doen wij het op een vriendelijke manier. We schieten ze enkel digitaal.

Inmiddels heb ik hier al wat ervaring mee. Ik hoef niet meer, zoals de eerste keer, mijn hele hebben en houwen mee te slepen. Geen overload aan onnodige spullen. Hoewel ik nog steeds drie tassen meesleep (waarvan één voedsel-survival-kit, ik weet immers nooit wat voor grote trek ik in eens kan krijgen) ziet het er tenminste niet meer uit als een complete volksverhuizing. Mijn tassen had ik de avond ervoor al ingepakt en om 06.15 uur sta ik er helemaal klaar voor.

Een kleine drie kwartier laten zitten we gecamoufleerd en jacht-klaar in onze hut. Het daglicht heeft eerst nog wat moeite om terrein te winnen. Maar wanneer het eenmaal door de barricade van de nacht heen weet te breken, gaat het snel. Een goudgele gloed kleurt de bomen en rietstengels voor ons. Je zou het moeten zien, alleen dit is al een plaatje. De ochtend wordt ingeluid met het gekwetter van vogels en het kwaken van eenden. Alle overige geluiden lijken wel van heel ver weg te komen nu we “opgesloten” zitten. Eigenlijk is het heel fijn wakker worden. Ik mis alleen nog een bak koffie. Maar bang om iets te missen, durf ik niks te pakken.

Het duurt even voor het eerste vogeltje zich laat zien. Een geel kwikstaartje. Heel parmantig wipt het van de ene stronk naar de ander tot het in de poel met water staat. We proberen verschillende instellingen op ons toestel uit tot we tevreden zijn met het beeld. De kwikstaart had ik nog niet eerder gezien en is daarom een leuke aanvulling op mijn reeds gefotografeerde vogellijst. Verder zien we de merel, wat eendjes en een paar duiven. Het roodborstje is eveneens van de partij. De koolmees-familie is aanwezig en wat huismusjes, groenlingen en vinken sluiten de rij. Op de valreep is ook de bonte specht een minuut of vijf aan het werk in de boom en op een afstandje kijkt een reiger ons wantrouwend aan. Daarna wordt het stil.

En het blijft even stil. Gelukkig hebben wij altijd voldoende te bespreken en komen dan ook zeker onze tijd wel door. We maken ook van dit rustmoment gebruik om wat te eten en te drinken. Net wanneer wij alles op hebben en ons beginnen af te vragen waar de rest van het gevederde gespuis blijft, het mag dan wel weekend zijn toch had ik wat meer beweging verwacht, komt het ijsvogeltje aanzetten. En dat, beste lezers, maakt meer dan goed!!

Ijvogel op tak

Geïnteresseerd in meer vogelfoto’s? Volg mij dan op instagram

Het was het wachten waard…

Posted on 21 oktober 2018 by Deborah Hamar

Het is pikdonker en de wereld is nog in diepe rust als mijn wekker afgaat. Gedesoriënteerd tik ik hem uit. Ben ik hem soms vergeten uit te zetten? Maar dan herinner ik mij weer waarom ik, notabene op een zaterdag, om 05.15 uur wakker wilde worden. Over een uur staat vriendin Y. voor de deur. We gaan op vogeljacht!! Ik weet niet helemaal zeker wanneer het jachtseizoen in Nederland van start gaat. En eigenlijk wil ik dat niet weten ook. Want, ook al zou het nuttig zijn om flora en fauna in stand te houden, ik kan niet zo goed tegen dit soort menselijk vermaak. Daarom doen wij het op een vriendelijke manier. We schieten ze enkel digitaal.

Inmiddels heb ik hier al wat ervaring mee. Ik hoef niet meer, zoals de eerste keer, mijn hele hebben en houwen mee te slepen. Ik weet wat mij te wachten staat en ik weet ook wat ik totaal niet zal gaan gebruiken. Geen overload aan onnodige spullen dus. Hoewel ik nog steeds drie tassen meesleep (waarvan één voedsel-survival-kit, ik weet immers nooit wat voor grote trek ik in eens kan krijgen) ziet het er tenminste niet meer uit als een complete volksverhuizing. Mijn tassen had ik de avond ervoor al ingepakt en om 06.15 uur sta ik er helemaal klaar voor.

Een kleine drie kwartier laten zitten we gecamoufleerd en jacht-klaar in onze hut. Het daglicht heeft eerst nog wat moeite om terrein te winnen. Maar wanneer het eenmaal door de barricade van de nacht heen weet te breken, gaat het snel. Een goudgele gloed kleurt de bomen en rietstengels voor ons. Je zou het moeten zien, maar alleen dit is al een plaatje. De ochtend wordt ingeluid met het gekwetter van vogels en het kwaken van wat eenden. Alle overige geluiden lijken wel van heel ver weg te komen nu we zo opgesloten zitten. Eigenlijk is het heel fijn wakker worden. Ik mis alleen nog een bak koffie. Maar bang om iets te missen, durf ik niks te pakken.

Het duurt even voor het eerste vogeltje zich laat zien. Een geel kwikstaartje. Heel parmantig wipt het van de ene stronk naar de ander tot het in de poel met water staat. We proberen verschillende instellingen op ons toestel uit tot we tevreden zijn met het beeld. De kwikstaart had ik nog niet eerder gezien en is daarom een leuke aanvulling op mijn reeds gefotografeerde vogellijst. De merel, zowel het mannetje als het vrouwtje komen voorbij. Wat eendjes en een paar duiven. Het roodborstje is eveneens van de partij. De koolmees-familie is aanwezig en wat huismusjes, groenlingen en vinkjes sluiten de rij. Op de valreep is ook de bonte specht een minuut of vijf aan het werk in de boom voor ons en op een afstandje kijkt een reiger ons wantrouwend aan. (ik weet heus wel dat jullie daar zitten!!) Daarna wordt het stil.

Geïnteresseerd in meer vogelfoto’s? Volg mij dan op instagram

***

Vroege vogels…

Posted on 18 maart 2018 by Deborah Hamar

Een groot gedeelte van de dag zou ik mij stil moeten houden. Met stil houden bedoel ik: niet praten, niet druk doen en vooral geen onverwachte bewegingen maken. Want dat zou ze wel eens af kunnen schrikken. Een hele uitdaging voor mij want zelfs in mijn slaap ben ik geregeld heel druk. Maar, als je iets graag wilt moet je er wat voor over hebben. Al zeker 1.5 jaar staat er een puntje op mijn photo-bucket-list waar ik pas een paar weken terug echt werk van heb gemaakt. Ik wil heel graag vogeltjes fotograferen. En dan bedoel ik niet zomaar een plaatje van een vogel. Maar portretten van (het liefst kleine) vogels. Beeldvullend. Uiteraard in hun eigen omgeving.

Met een park en polder als achtertuin heb ik verschillende soorten vogels voor het uitkiezen. Ik kwam er al snel achter dat er heel veel voorbereiding en doorzettingsvermogen bij kwam kijken om dicht bij deze vogels te kunnen komen. Ik joeg de dieren enkel voor mij uit in plaats van ze in hun eigen doen en laten op de plaat te zetten. Sommige natuurfotografen zijn wel een jaar bezig om zich te verdiepen in hun project. Om één met de natuur te worden zodat er niks verstoord zou worden. Want dat is natuurlijk het laatste wat we willen. De dieren en rust verstoren enkel voor een mooie plaat. Maar sjeez, waar ging ik die tijd vandaan halen?

Gelukkig kan het ook anders. Oom B. eveneens hobbyfotograaf en ik huurden een dag lang, een vogel-hut. Het grote voordeel van een hut is dat de vogels zich niet bewust zijn van onze aanwezigheid, of ze zijn zo vriendelijk om in ieder geval te doen alsof. Zo krijgen we de kans heel dicht bij te komen en ze te fotograferen in hun eigen, al dan niet gecreëerde, omgeving. Zonder ze verder te storen tijdens het badderen, eten, vechten of wat vogels allemaal nog meer doen in hun vrije tijd.

Vorige week was het dus zo ver. Al heel vroeg in de ochtend reden we naar de hut. Voor ons bevonden zicht een twee tal waterpartijen, boomtakken, wilgenschuttingen, gras en diverse soorten struiken. Tussen dit en ons enkel de (geblindeerde) ramen van het hutje. Hier moest ik mij dus stil houden. De natuur is niet te sturen dus ik moest gewoon geduldig wachten op dat wat zich voor mijn neus zou laten zien. Het feest begon al voor we goed en wel geïnstalleerd waren. Ik had niet eens tijd om druk te doen of te praten. Of koffie te drinken. Er waren zoveel verschillende soorten, kleuren en formaten vogels. Ik kon mijn geluk niet op toen zelfs de ijsvogel zich vier keer liet zien. Als klap op de vuurpijl was daar ook nog heel even de sperwer.

We hebben echt genoten van deze bijzondere dag! Wanneer alles in bloei staat komen we zeker nog eens terug. Hieronder een zeer kleine selectie van de veel te veel geschoten platen.