Vroege vogels, hoe het begon…

Posted on 28 september 2020 by Deborah Hamar

Tot een paar jaar terug was iedere tuinvogel een soort mus voor mij. Ze leken allemaal op elkaar. Lekker makkelijk. Het roodborstje, de duif en merel herkende ik wel vanaf een afstand. Maar het verschil tussen een pimpel- en koolmees? De grote en kleine bonte specht? Wait, what? Heb je die ook in het zwart en groen?!? Om nog maar niet te spreken over de verschillende soorten vinken en lijsters.

Ik leerde heel wat bij toen mijn hobby voor vogelfotografie opeens tot leven kwam. Vogels hebben altijd een grote aantrekkingskracht gehad. Vooral die in het wild. Vogels zijn fragiel met hun holle botjes, maar oersterk tegelijk. Dat ze kunnen vliegen, blijft een bijzonder iets. Dat maakt het ook direct een stuk lastiger om vogels van heel dichtbij te benaderen. Een vogel op de foto zetten is niet moeilijk. Maar een beeldvullend portret is toch een ander verhaal. Toen het fotograferen vanuit een schuilhut op mijn pad kwam, bedacht ik mij geen moment.

Nooit eerder had ik gebruik gemaakt van een hut om dieren op de foto te zetten. Ik vergaarde kennis en bekeek welke vogels er bij de diverse hutten foerageren en wat ik dus kon verwachten. Hoewel de vrouwelijke fotografen in opmars zijn, zijn het vooral de heren die dit soort hutten bouwen. Waarvoor dank! Ik reserveerde zo’n hut voor een hele dag. In alle vroegte, met de laatste resten van de nacht nog in de lucht, toog ik naar de hut. Nog voor het krieken van de dag zat ik er helemaal klaar voor. Mijn camera voor mij uitgestald en mijn ontbijt naast mij.

Het gekwetter en gefluit van de vogels was vanuit de hut goed te horen. Dat betekende alvast veel goeds. Of ze voor mij zouden willen poseren, was een tweede. Voorzichtig maakte ik het luik open. Het decor voor mij werd beschenen door het allereerste licht van die dag. Zachte tinten roze, oranje en blauw. Even wist ik niet waar ik moest kijken. Vogeltjes vlogen af en aan. Op iedere tak zat wel een andere soort.

Te drukke bewegingen van mij zouden de hele boel doen opvliegen, en dan was het maar de vraag of ze nog terug zouden komen. Met ingehouden enthousiasme begon ik mijn camera af te stellen en schoot mijn allereerste vogelplaten. Het was zó druk dat ik lange tijd niet eens meer aan mijn ontbijt dacht. Toen de vogels hun maaltijd en baddermomenten achter de rug hadden (zij wel!), werd het wat rustiger.

Mijn enthousiasme bij het terug zien van de foto’s werd nog groter. Dankzij de poster die in de hut hing kwam ik er al snel achter welke vele soorten (kleine) vogels er zijn. En wauw, wat een kleurenpracht!! Dat is bij ons in de polder, vanaf een afstandje niet te zien.

De eerste paar uur vlogen letterlijk voorbij. Ik keek mijn ogen uit en schoot de ene na de andere plaat. Als klap op de vuurpijl werd ik beloond door het bezoek van een ijsvogel. Die ik tot dan toe nog nooit eerder in het echt had gezien.

Even afgesloten van de wereld, helemaal midden in de natuur, zittend in mijn eigen bubbel; het was een weldaad. Het leverde mij niet alleen hele mooie platen op, maar gaf me ook een berg energie, waar ik weken op heb kunnen teren. Ik leerde vanaf dat moment de vele verschillen tussen de vogels herkennen. Dit was voor mij weliswaar de eerste keer, maar zéker niet de laatste…

Dit blog verscheen eerder op: Hoe vrouwen denken.

Het was het wachten waard…

Posted on 31 mei 2020 by Deborah Hamar

Afgelopen maand stond een bezoek aan een vogelhut in België gepland. maar ja, Corona… Hopelijk kunnen we de schade later in het jaar inhalen. Voor nu een blog van twee jaar terug om in de stemming te blijven:

Het is pikdonker en de wereld is nog in diepe rust als mijn wekker afgaat. Gedesoriënteerd tik ik hem uit. Ben ik hem soms vergeten uit te zetten? Maar dan herinner ik mij weer waarom ik, notabene op een zaterdag, om 05.15 uur wakker wilde worden. Over een uur staat vriendin Yvonne voor de deur. We gaan op vogeljacht!! Ik weet niet helemaal zeker wanneer het jachtseizoen in Nederland van start gaat. En eigenlijk wil ik dat niet weten ook. Want, ook al zou het nuttig zijn om flora en fauna in stand te houden, ik kan niet zo goed tegen dit soort menselijk vermaak. Daarom doen wij het op een vriendelijke manier. We schieten ze enkel digitaal.

Inmiddels heb ik hier al wat ervaring mee. Ik hoef niet meer, zoals de eerste keer, mijn hele hebben en houwen mee te slepen. Geen overload aan onnodige spullen. Hoewel ik nog steeds drie tassen meesleep (waarvan één voedsel-survival-kit, ik weet immers nooit wat voor grote trek ik in eens kan krijgen) ziet het er tenminste niet meer uit als een complete volksverhuizing. Mijn tassen had ik de avond ervoor al ingepakt en om 06.15 uur sta ik er helemaal klaar voor.

Een kleine drie kwartier laten zitten we gecamoufleerd en jacht-klaar in onze hut. Het daglicht heeft eerst nog wat moeite om terrein te winnen. Maar wanneer het eenmaal door de barricade van de nacht heen weet te breken, gaat het snel. Een goudgele gloed kleurt de bomen en rietstengels voor ons. Je zou het moeten zien, alleen dit is al een plaatje. De ochtend wordt ingeluid met het gekwetter van vogels en het kwaken van eenden. Alle overige geluiden lijken wel van heel ver weg te komen nu we “opgesloten” zitten. Eigenlijk is het heel fijn wakker worden. Ik mis alleen nog een bak koffie. Maar bang om iets te missen, durf ik niks te pakken.

Het duurt even voor het eerste vogeltje zich laat zien. Een geel kwikstaartje. Heel parmantig wipt het van de ene stronk naar de ander tot het in de poel met water staat. We proberen verschillende instellingen op ons toestel uit tot we tevreden zijn met het beeld. De kwikstaart had ik nog niet eerder gezien en is daarom een leuke aanvulling op mijn reeds gefotografeerde vogellijst. Verder zien we de merel, wat eendjes en een paar duiven. Het roodborstje is eveneens van de partij. De koolmees-familie is aanwezig en wat huismusjes, groenlingen en vinken sluiten de rij. Op de valreep is ook de bonte specht een minuut of vijf aan het werk in de boom en op een afstandje kijkt een reiger ons wantrouwend aan. Daarna wordt het stil.

En het blijft even stil. Gelukkig hebben wij altijd voldoende te bespreken en komen dan ook zeker onze tijd wel door. We maken ook van dit rustmoment gebruik om wat te eten en te drinken. Net wanneer wij alles op hebben en ons beginnen af te vragen waar de rest van het gevederde gespuis blijft, het mag dan wel weekend zijn toch had ik wat meer beweging verwacht, komt het ijsvogeltje aanzetten. En dat, beste lezers, maakt meer dan goed!!

Ijvogel op tak

Geïnteresseerd in meer vogelfoto’s? Volg mij dan op instagram

Het was het wachten waard…

Posted on 21 oktober 2018 by Deborah Hamar

Het is pikdonker en de wereld is nog in diepe rust als mijn wekker afgaat. Gedesoriënteerd tik ik hem uit. Ben ik hem soms vergeten uit te zetten? Maar dan herinner ik mij weer waarom ik, notabene op een zaterdag, om 05.15 uur wakker wilde worden. Over een uur staat vriendin Y. voor de deur. We gaan op vogeljacht!! Ik weet niet helemaal zeker wanneer het jachtseizoen in Nederland van start gaat. En eigenlijk wil ik dat niet weten ook. Want, ook al zou het nuttig zijn om flora en fauna in stand te houden, ik kan niet zo goed tegen dit soort menselijk vermaak. Daarom doen wij het op een vriendelijke manier. We schieten ze enkel digitaal.

Inmiddels heb ik hier al wat ervaring mee. Ik hoef niet meer, zoals de eerste keer, mijn hele hebben en houwen mee te slepen. Ik weet wat mij te wachten staat en ik weet ook wat ik totaal niet zal gaan gebruiken. Geen overload aan onnodige spullen dus. Hoewel ik nog steeds drie tassen meesleep (waarvan één voedsel-survival-kit, ik weet immers nooit wat voor grote trek ik in eens kan krijgen) ziet het er tenminste niet meer uit als een complete volksverhuizing. Mijn tassen had ik de avond ervoor al ingepakt en om 06.15 uur sta ik er helemaal klaar voor.

Een kleine drie kwartier laten zitten we gecamoufleerd en jacht-klaar in onze hut. Het daglicht heeft eerst nog wat moeite om terrein te winnen. Maar wanneer het eenmaal door de barricade van de nacht heen weet te breken, gaat het snel. Een goudgele gloed kleurt de bomen en rietstengels voor ons. Je zou het moeten zien, maar alleen dit is al een plaatje. De ochtend wordt ingeluid met het gekwetter van vogels en het kwaken van wat eenden. Alle overige geluiden lijken wel van heel ver weg te komen nu we zo opgesloten zitten. Eigenlijk is het heel fijn wakker worden. Ik mis alleen nog een bak koffie. Maar bang om iets te missen, durf ik niks te pakken.

Het duurt even voor het eerste vogeltje zich laat zien. Een geel kwikstaartje. Heel parmantig wipt het van de ene stronk naar de ander tot het in de poel met water staat. We proberen verschillende instellingen op ons toestel uit tot we tevreden zijn met het beeld. De kwikstaart had ik nog niet eerder gezien en is daarom een leuke aanvulling op mijn reeds gefotografeerde vogellijst. De merel, zowel het mannetje als het vrouwtje komen voorbij. Wat eendjes en een paar duiven. Het roodborstje is eveneens van de partij. De koolmees-familie is aanwezig en wat huismusjes, groenlingen en vinkjes sluiten de rij. Op de valreep is ook de bonte specht een minuut of vijf aan het werk in de boom voor ons en op een afstandje kijkt een reiger ons wantrouwend aan. (ik weet heus wel dat jullie daar zitten!!) Daarna wordt het stil.

Geïnteresseerd in meer vogelfoto’s? Volg mij dan op instagram

***

Vroege vogels…

Posted on 18 maart 2018 by Deborah Hamar

Een groot gedeelte van de dag zou ik mij stil moeten houden. Met stil houden bedoel ik: niet praten, niet druk doen en vooral geen onverwachte bewegingen maken. Want dat zou ze wel eens af kunnen schrikken. Een hele uitdaging voor mij want zelfs in mijn slaap ben ik geregeld heel druk. Maar, als je iets graag wilt moet je er wat voor over hebben. Al zeker 1.5 jaar staat er een puntje op mijn photo-bucket-list waar ik pas een paar weken terug echt werk van heb gemaakt. Ik wil heel graag vogeltjes fotograferen. En dan bedoel ik niet zomaar een plaatje van een vogel. Maar portretten van (het liefst kleine) vogels. Beeldvullend. Uiteraard in hun eigen omgeving.

Met een park en polder als achtertuin heb ik verschillende soorten vogels voor het uitkiezen. Ik kwam er al snel achter dat er heel veel voorbereiding en doorzettingsvermogen bij kwam kijken om dicht bij deze vogels te kunnen komen. Ik joeg de dieren enkel voor mij uit in plaats van ze in hun eigen doen en laten op de plaat te zetten. Sommige natuurfotografen zijn wel een jaar bezig om zich te verdiepen in hun project. Om één met de natuur te worden zodat er niks verstoord zou worden. Want dat is natuurlijk het laatste wat we willen. De dieren en rust verstoren enkel voor een mooie plaat. Maar sjeez, waar ging ik die tijd vandaan halen?

Gelukkig kan het ook anders. Oom B. eveneens hobbyfotograaf en ik huurden een dag lang, een vogel-hut. Het grote voordeel van een hut is dat de vogels zich niet bewust zijn van onze aanwezigheid, of ze zijn zo vriendelijk om in ieder geval te doen alsof. Zo krijgen we de kans heel dicht bij te komen en ze te fotograferen in hun eigen, al dan niet gecreëerde, omgeving. Zonder ze verder te storen tijdens het badderen, eten, vechten of wat vogels allemaal nog meer doen in hun vrije tijd.

Vorige week was het dus zo ver. Al heel vroeg in de ochtend reden we naar de hut. Voor ons bevonden zicht een twee tal waterpartijen, boomtakken, wilgenschuttingen, gras en diverse soorten struiken. Tussen dit en ons enkel de (geblindeerde) ramen van het hutje. Hier moest ik mij dus stil houden. De natuur is niet te sturen dus ik moest gewoon geduldig wachten op dat wat zich voor mijn neus zou laten zien. Het feest begon al voor we goed en wel geïnstalleerd waren. Ik had niet eens tijd om druk te doen of te praten. Of koffie te drinken. Er waren zoveel verschillende soorten, kleuren en formaten vogels. Ik kon mijn geluk niet op toen zelfs de ijsvogel zich vier keer liet zien. Als klap op de vuurpijl was daar ook nog heel even de sperwer.

We hebben echt genoten van deze bijzondere dag! Wanneer alles in bloei staat komen we zeker nog eens terug. Hieronder een zeer kleine selectie van de veel te veel geschoten platen.