“Mam, ben jij daar?” Ik duw de telefoon krampachtig tegen mijn oor alsof ik zo sneller contact kan maken. Ik hoor wat gerommel en gekraak en dan hoor ik haar stem. Luid en duidelijk. “Ja natuurlijk ben ik daar!” Mijn hart maakt een sprongetje. Oh wat ben ik blij haar te horen. Ik slik om het trillen in mijn stem te onderdrukken en doe alsof er niks aan de hand is. Ik reageer zo luchtig als ik kan. Maar van binnen huil ik. Mijn god wat heb ik haar gemist. Het is zo lang geleden dat ik haar gehoord heb.
Ze praat anders nooit zo veel maar nu kletst ze honderduit. Over al haar nieuwe avonturen. Ze ratelt maar door. Ze lacht, zo onbevangen. Ze is blij. Plots vraag ik haar of ik langs mag komen. Ik wil haar niet alleen horen, ik wil haar zien, vasthouden. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is zegt ze dat dit helemaal niet kan en verbreekt daarna de verbinding. Ontdaan blijf ik achter. Hoezo kan dat niet? Was ik te egoïstisch omdat ik geen genoegen nam met alleen haar stem?
Flarden van herinneringen dringen zich aan mij op. Hoe slecht onze band de laatste 15 jaar van haar leven eigenlijk was. Zou ons contact nog steeds moeizaam verlopen wanner ze er nog zou zijn? Hadden we überhaupt nog wel contact? Was er misschien toch meer diepgang in onze relatie gekomen? Echt praten konden we al jaren niet meer. Als opgroeiende puber vond ik het vreselijk dat ze haar leven vergooide met een ongezonde levensstijl. Wanneer het daarop aankwam wees ze mij het gat van de deur! In haar huis golden haar regels. Onze band werd slechter en slechter. Ik durfde mij niet meer open te stellen voor de vrouw die ze geworden was. Mijn steun en toeverlaat, mijn eens zo grote voorbeeld, was veranderd in een gesloten vrouw die alleen maar oog had voor haar eigen verslaving.
Ik sloot mij voor haar af. Loste mijn eigen zaken op en hield haar angstvallig overal buiten. Zodat we in ieder geval de spanning en aansluitende ruzie konden vermijden. Ze noemde mij hierdoor een egoïst omdat ik haar niks meer vertelde. Uiteindelijk deelden we niks meer behalve de eerste verdieping van het huis. Misschien had ze gelijk. Had ik mij meer open moeten stellen. Had ik haar meer moeten betrekking in mijn leven en gevoelens. Maar na al die tijd wist ik gewoon niet meer hoe dat moest. Toen ik de kans kreeg om op mijzelf te gaan wonen, vluchtte ik letterlijk uit huis.
Ik kijk naar de telefoon in mijn hand. Haar stem was zo helder. De emoties waren zo levensecht. Ik vraag mij even af waarom ik haar al zo lang niet gesproken heb. Maar de werkelijkheid dringt zich al snel aan mij op. Met tranen in mijn ogen word ik wakker en realiseer mij, het is te laat. Te laat om het over te doen. Te laat om te zeggen dat het mij spijt.
Het stormt buiten. Ik hoor de regen op het dak kletteren en vervolgens al spetterend in het afvoerputje verdwijnen. Hoe symbolisch. Toch deed het mij goed haar stem te horen. Ook al was het maar een droom. Ik probeer vast te houden aan dat fijne gevoel, want ook voor spijt is het nu te laat…
Deborah Hamar 
Prachtig gevoelig geschreven. Maakt nieuwsgierig ook.
Keuzes en vragen zijn onlosmakend met elkaar verbonden. Je zal nooit een antwoord krijgen, en toch is een droom als deze, waarin je haar stem even hoort, en even een normaal contact hebt bijna een antwoord. ❤
Zo waar, zo mooi. Dank je wel Wiebel!
Oh wat verdrietig en herkenbaar Deborah. Hele lieve knuffel 💚
Wat ontroerend om te lezen.
Logisch dat je niet langs mag komen; het is je tijd nog niet.
Als het mijn droom was, zou ik het als een geruststelling zien. Als mijn moeder ondanks alles contact zou zoeken en heel blij vertelt, is alles vergeven.
Warme groet,
Kakel
Dank voor je mooie reactie. Nu moet ik (weer) huilen…
Pffff brok in mijn keel…
Ik ben er even stil van…
Weet je Deborah, ik geloof erin, dat als je een weloverwogen keuze maakt, dat het op dat moment de juiste is. Jezelf beschermen is altijd een goede keuze, hoe moeilijk ook. Ook ik heb geen contact met mijn moeder, vanwege andere redenen, dat wil niet zeggen dat ik niet meer van haar houd. Wetende, dat je ook met spiritualiteit en energie bezig bent (geweest?), kan ik alleen maar andere reacties bevestigen; ja, je moeder heeft je laten weten ‘het is goed zo’. En is het dus helemaal niet ‘te laat’ 😉 Je bent immers voor altijd met haar verbonden, gewoon omdat zij je moeder is en jij haar dochter bent. Altijd.
Dikke knuffel! XxX
Ontroerend, mooi & heftig…
Ik heb ook een slechte band met mijn moeder. Heb haar nu 2,5 jaar ofzo niet gezien. Toen ik in het ziekenhuis lag vond ik het toch wel zo netjes even een appje te sturen. Daar heeft ze beleefdheidshalve op gereageerd. Gemiste kans denk ik dan. We hadden het in ieder geval kunnen proberen. Tsja. Ik ken mijn plaats weer.
Ik zou het nooit zo ver laten komen met mijn dochter.
Ik snap sommige moeders echt niet.
En ik snap jouw terugtrekken wél. Zelfbescherming heet dat. Heel logisch. En triest.
xx
Ik las laatst ergens, en ik weet niet meer waar en ook de exacte woorden niet meer, dat we nooit spijt hoeven te hebben, want we handelen altijd, op welk moment dan ook, naar ons beste kunnen. Naar wat we weten en waar we op dat moment de moed of de kracht voor hebben. Spijt is dus nooit nodig. Maar goed, dat had ik gelezen ergens. Zelf denk ik dat je moeder niet voor niets even belde. Vaak proberen ze het ook wel op andere manieren te laten weten, maar die komen dan niet binnen. Een belletje via een droom, dat werkt meestal wel. Nagenieten van dat gevoel ❤
Dank je wel voor je mooie en warme reactie. Ik ga hier helemaal in mee.