Steeds verder weg…

Posted on by

Op deze foto is mijn moeder net zo oud als ik nu ben. Wat ik echt een hele rare gedachte vind. We lijken zo veel op elkaar en tegelijk verschillen we als dag en nacht. Het moment dat deze foto gemaakt is herinner ik mij als de dag van gisteren. Ze wilde liever niet op de foto want haar haar zat niet goed, ze had geen make-up op en haar trui was vies. Ik ben blij dat deze foto toch gemaakt is. Het is namelijk een van de laatste foto’s waar we samen en ook nog eens lachend op staan. 

Ik ben nu bijna zo oud als mijn moeder was toen ze het leven niet echt meer zag zitten. Ze vroeg zich vaak af wat ze hier nog deed. Terwijl ik dagelijks mijn zegeningen tel en plannen aan het beramen ben voor “straks”, “morgen” en ook nog voor “later”. Onze situatie’s zijn totaal verschillend en daarom ook helemaal niet te vergelijken. 

De band met haar familie was niet om over naar huis te schrijven. Wat natuurlijk ook een reden had. Ze wist het maar het aanpakken en veranderen was lastig. Toen kwam er een tijd dat wij onze vleugels uitsloegen. Misschien maakten we in haar ogen beslissingen die ze niet had gewild voor ons. Wanneer we recht tegenover elkaar stonden wist ze diep van binnen dat elke beslissing die wij namen beter was dan hoe ze zelf in het leven stond. 

Met het verstrijken van de tijd werd het moederen over ons steeds minder. En dat was denk ik het kantelpunt voor haar. Wij waren haar ketting naar “het vaste land” dat wat ooit ook haar familie en haar leven was. Dat ankerpunt viel weg toen wij uit huis gingen.  

Ik sta op het punt een onzichtbare drempel te overschrijden die zij op deze leeftijd nooit heeft gekend. Midden in het leven staan en volop genieten van dat wat is. Hoewel er zeker overeenkomsten zijn. Ook ik ben (stief) moeder en zie mijn zoon opgroeien, ouder en wijzer worden. Werken en geld uitgeven. Zijn eigen beslissingen nemen. Kortom zijn vleugels uitslaan. 

De situatie is uiteraard weer compleet anders. Zoonlief komt hier wel eens vragen waar hij goed aan doet, om vervolgens zijn plan van aanpak bij te stellen. Of niet. Dat hij geregeld naar mij toe komt om te vragen wat ik ergens van vind, geeft mij het liefdevolle, soms aanzwengelende trotse gevoel, met hier en daar een “WTF- heb-je-in-je-hoofd-gehaald” moment. Wat mijn moeder ongetwijfeld ook had… 

Het doet pijn dat mijn tijd met mijn moeder steeds verder weg is. De echte tijd die we samen doorbrachten is zelfs nog langer geleden. We groeiden uit elkaar en ik ging mijn eigen weg.

Ik droom de laatste maanden heel levendig over haar. Soms zit ze alleen maar stil in een hoekje. Soms zie ik er niet eens maar is er een alwetend gevoel dat ze er wel bij is. Dan weer verteld ze mij hele verhalen. Ik zie ze stuk voor stuk als momentjes van ons samen en probeer het vredige gevoel bij het ontwaken zo lang mogelijk vast te houden.

Het geeft een troostend gevoel te weten dat ze nu op een plek is waar ze het fijner heeft. Ik hoop dat als ze naar beneden kijkt ze haar dochters het leven ziet leiden dat ze voor ons voor ogen had.

23 gedachtes over “Steeds verder weg…”

  1. Jee .. Lieve Deborah, mijn traantjes liepen met overvloed over mn wangen ..
    Wat begrijp ik het goed, zit misschien in een andere situatie maar soms heb ik dat ook.. alleen ik ben misschien wat sterker dan je moeder.. ondanks dat er voor mij ook niks meer is waar je nog trots en lief en leed mee kan delen ..

    Maar wat een prachtige foto.. is voor het eerst dat ik je moeder ziet ..jullie lijken zo op elkaar, net zo mooi.
    Wist dat je al snel ( helaas) afscheid van je moeder moest nemen … Maar wat zal ze trots op je zijn als ze naar beneden kijkt .
    Je bent een pracht van een stiefmoeder die zeker een pluim verdiend. Zo goed als je hem hebt begeleid. Je bent een super moeder een Oscar heb je zeker verdiend lieverd!! ( ik kan het weten)

    Leven zit soms moeilijk inelkaar, maar geloof me, ze was dankbaar dat ze jou als dochter had, we zijn nou eenmaal andere wezens en zitten niet altijd op de zelfde golflengte. Maar ze heeft heel véél van je gehouden👍

  4. Wat een mooi, ontroerend verhaal en ook herkenbaar. De moeder-dochterrelatie zit soms zo complex in elkaar. Soms groei je uit elkaar door omstandigheden en in veel gevallen komt er ook nog eens schuldgevoel bij kijken, zonde eigenlijk.
    Zo te lezen hadden jullie -ondanks de manier waarop je moeder in het leven stond- een bijzondere band. Zelf wist ik al jong dat ik bepaalde zaken en dingen in het leven anders zou aanpakken dan mijn moeder in haar leven heeft gedaan; ik zie het als leermomenten.
    Mijn kinderen zullen dingen ook anders aanpakken dan ik deed toen ze klein waren. Kinderen loslaten is ook niet eenvoudig, je hebt er tenslotte jaren voor gezorgd op een manier waarvan jij dacht dat het goed was. Inderdaad is het dan fijn dat je kinderen jou om raad komen vragen over bepaalde dingen. In veel gevallen is je hart volgen het beste ❤
    En dromen en herinneringen vasthouden.

  5. Wat een mooi persoonlijk blog heb je geschreven over je moeder. Ik kan me voorstellen dat je er veel mee bezig bent als je er vaak over droomt.

  7. Een prachtig stuk heb je geschreven. En de foto is al even prachtig. Ze is nooit ver weg zolang jij aan haar denkt.

  8. Prachtig verwoord Deborah. Ik lees een heel bijzondere band, en die straalt ook van de foto af. Mooi! Mooi ook om in jouw woorden te voelen hoe dichtbij ze nog steeds is… ❤️

  9. Ik vind het wel speciaal dat je de laatste tijd zoveel over haar droomt zeg.
    En wat goed dat je die dag die foto genomen hebt. Want wat maakt het uit hoe haar haren zat en zo. Dat is nu echt niet wat de foto zo speciaal maakt hé.

  10. Je hebt iets heel moeilijks heel mooi verwoord. En ja hoe kostbaar kan zo’n foto achteraf zijn he. Ik ben volgend jaar even oud als mijn moeder was toen ze overleed en ben er de laatste tijd veel mee bezig. Het is natuurlijk een compleet andere situatie maar ook bij mij is het steeds langer geleden. Het was in 2004. Hoe dan ook, je hebt het erg mooi verwoord, het komt binnen.

Reacties zijn gesloten.