Tagarchief: koffie

Iemand koffie??

Posted on by

“Heeft een van jullie misschien een idee hoe dit werkt?” Ik verplaats mijn blik van mijn pc naar mijn collega die bij de koffieautomaat staat. In haar handen heeft ze een strip met pijnstillers, een emmer en iets wat lijkt op een handleiding. We zitten midden in de zomervakantie. De helft van de collega’s is dus ook met vakantie. Heel toevallig zijn dit ook de collega’s die iets af weten van de koffieautomaat. Het bijvullen lukt ons allemaal wel. Maar een grondige reiniging is niet iets waar we ons allemaal mee bezig houden. “Ik dacht dat het met de handleiding erbij wel zou lukken, maar ik kom er echt niet uit!” Zegt mijn collega om haar hulpvraag kracht bij te zetten. 

Ik laat mijn pc met opdrachten voor wat het is en loop naar haar toe. “Zo moeilijk kan dit toch niet zijn?” Zeg ik tegen haar. Ondertussen pak ik de gebruiksaanwijzing van haar over. “Dat dacht ik dus ook. Toch snap ik het gedeelte tussen stap 4 en 5 echt niet.” Ik werp een blik op de tekening. Ik draai het blad een keer om en herhaal dit nog twee keer. Ik snap haar. Het blad had net zo goed volgeschreven kunnen staan met hiërogliefen. Van rechts naar links of van onder naar boven. Ik snap er ook geen hol van. 

Collega drie komt er bijstaan en pakt de handleiding van mij over. Ze komt ook niet verder dan stap 4. Ondertussen frommel ik wat aan de bak met koffiebonen en haal de voorraadbak eruit. “Thuis moet dit onderdeel ook eens in de zoveel tijd schoongemaakt worden. Is het dit niet?” Ik kijk naar de opening en vervolgens naar de strip met pillen. Die er overigens uitzien als paracetamolletjes. Maar dat lijkt ook niet logisch. Ik plaats de bonen weer terug en klik eea weer vast. 

We bellen collega 4 die thuis aan het werk is. Die weet het vast wel. Na een kort overleg blijkt dat ook zij niet helemaal zeker is hoe dit werkt. Ergens moet dat pilletje in. Maar waar?? “Weet je wat? We wachten wel tot maandag. Dan is 1 van de 3 weer terug”. Als we het deurtje dichtdoen blijft het systeem op de error-stand staan en dat betekend geen koffie meer TOT MAANDAG!! Niemand komt tussen mij en mijn bakkie cappuccino. Dit probleem moet dus nu verholpen worden. 

Collega drie duikt achter haar PC. Youtube to the rescue. Al snel komt ze er achter dat er nog een paneel is dat open kan. Daarachter moet het reservoir zitten met een opening voor paracetamol-achtige pilletjes. Wonderbaarlijk. Had dit nu echt niet duidelijker op de handleiding gezet kunnen worden? Wie schrijft die dingen? De automaat is inmiddels helemaal van slag en reageert niet meer. We besluiten de schoonmaak opnieuw te starten maar eerst moet de automaat gereset worden. 

Als we na vijf minuten weer bij stap 4 aankomen openen we het “geheime deurtje”, proppen het pilletje in het vakje en toetsen wat codes in op het paneel. De automaat begint spontaan te pruttelen, slangen worden schoongespoeld en de brewer is even later ontkalkt (of wat het pilletje dan ook doet). De automaat is weer klaar voor gebruik.  

In een klap weten niet 3 maar 6 personen hoe de automaat werkt. Kijk, zo los je ook problemen op. Maar nu eerst een bakkie koffie!!

Even bijpraten…

Posted on by

De vakantie is weer voorbij. Dat betekent dat het leven bij ons weer een beetje ritme begint te krijgen. Zowel zakelijk als privé. Tegelijkertijd gebeurt er van alles. Voldoende stof voor een blog zou je denken. Maar omdat er zoveel gebeurt weet ik ook weer niet zo goed waar ik moet beginnen. Daarom maak ik van de gelegenheid gebruik door hier een theeleutenblog van te maken. Gewoon, even bijkletsen over de afgelopen weken. Iemand thee of koffie?

School:
Zoonlief heeft zijn eerste week als brugpieper overleefd. Nadat ik deze term had laten vallen kreeg ik een blik toegeworpen die de vijand zou doen afdruipen. Dus bij deze beloof ik plechtig dit woord nooit meer te noemen (in zijn bijzijn…) Hij vond het (verbazingwekkend genoeg) erg leuk. Indrukwekkend, dat dan weer wel. Hij was gesloopt. Niet alleen de hoge school met daarbij alle nieuwe indrukken. Maar natuurlijk ook iedere dag een stuk fietsen en drie keer in de week een pittige voetbaltraining. Het is hem niet in de koude kleren gaan zitten. Ik heb hem verzekerd dat dit na een week of twee/drie al een heel stuk minder vermoeiend zal zijn. Als hij eenmaal gewend is, zal het in ieder geval iets minder zwaar aanvoelen…

Verhuizing:
Poownie staat nu een maand op zijn nieuwe stek. We hebben het er alle twee erg naar ons zin. Direct vanaf dag één voelde het goed. Ook voor mij. Hij durft zijn vriendinnetje al wat meer los te laten en zoekt contact met andere paardjes. Ik heb volgens mij nog lang niet iedereen gezien en gesproken. Maar we raken langzaam ingeburgerd. Ik ben nog wel een beetje aan het afkicken van mijn stalgewoontes. Want mesten, vegen, mesthoop opsteken en andere stalklusjes hoeven nu niet meer. Dat wordt allemaal voor ons gedaan. Heerlijk toch!!

Kapsel:
De kapster vroeg mij wanneer ik voor het laatst was geweest. Dat durfde ik niet met zekerheid te zeggen. Ik gokte ergens eind winter, begin lente. Naar de kapper gaan is namelijk niet zo mijn ding. Zeker niet om de zes weken zoals de kapster dat het liefst ziet. Zelf knippen kan ik niet. Dus toen mijn krullen wel erg begonnen uit te zakken en ik er echt helemaal niks meer mee kon dan alleen nog rondlopen met kapsel windhoos of in een knot op mijn hoofd werd het toch echt tijd om weer eens een afspraak te maken. Ik heb er dan ook direct maar wat “me-time” van gemaakt. Wassen, maskertje en na het knippen in model laten brengen. Zonde van het geld. Maar heerlijk als iemand zo met je haar bezig is.

Blessure:
Tja, wat zal ik hier eens van zeggen. Ik rek nog steeds, dat dan weer wel. Maar het hardlopen is met de vakantie een beetje naar de achtergrond verplaatst. Omdat ik maar twee keer mocht lopen, met een schema van maar een paar minuten, was de lol er af. Ik ben wel erg benieuwd hoe het voelt wanneer ik weer ga rennen. Week drie van het schema ga ik deze week uitproberen. En daarna de fysio weer eens contacten. Om mij gemotiveerd te houden volg ik diverse hardloopbloggers die schrijven over trainingen, voeding en de komende wedstrijden. Variërend van 5 km tot de marathon van New York.

Blog:
In mei werd ik gevraagd of ik wilde gastbloggen voor familieberichten.nl. Inmiddels hebben ze al een aantal blogs van mij online staan. Nog steeds vind ik dit leuk om te doen. Mijn laatste verhaal heeft zo’n beetje de records voor mij als huis tuin en keukenblogger gebroken. Een hoog bezoekersaantal en heel veel keer gedeeld op FB, Twitter en LinkedIn. Hoewel het verhaal twee weken terug geplaatst is, wil ik hem toch graag nog een keertje met jullie delen: Nog eenmaal.

We zijn nog lang niet bijgepraat. Maar de rest moet ik misschien maar voor een andere keer bewaren. En, wat heeft jullie de afgelopen weken bezig gehouden? Haal ik in de tussentijd nog een bakkie thee. Willen jullie ook?

Uit de oude doos, Clooney vs Clowny

Posted on by

Van de week zat ik te grasduinen op mijn eigen blog en kwam daar verhaaltjes tegen die ik zelf alweer (bijna) helemaal vergeten was. Om sommige verhaaltjes heb ik zelfs smakelijk moeten lachen. Hoe verzin je het?! Dacht ik bij mijzelf. Tijdens het lezen herinnerde ik mij weer hoe het één en ander er aan toe ging en hoe ik vervolgens onderstaand blogje geschreven heb. Dit weekend een blogje uit de oude doos:

“Wat vind je van deze?” “Die is te groot!”
“Oh. Dan is deze zeker te klein?” “Nee, die zou goed zijn als er ook andere bonen in kunnen. Hier kunnen alleen van die cups in. Je weet wel, van die stomme George Clooney reclame!” “Wat is er nu weer mis met Clooney?” Zeg ik schouderophalend terwijl ik vriendlief volg door de winkel met rekken koffieautomaten.

“Ik zoek zo’n model, maar dan met die kleur en dan met deze uitstraling.” Vriendlief wijst van de ene naar de andere machine. “Hij mag heus wel wat uitstraling hebben.” “Ja, dat heeft Clooney ook.” Zeg ik terwijl ik de machines bekijk die vriendlief zojuist heeft aangewezen.

Op de laatste machine blijft mijn oog even rusten. Die ziet er mooi uit. Net zo één als die we nu thuis hebben staan maar door het blauw verlichte display ziet het er net wat strakker uit. “Zie je dit?” Terwijl ik dat zeg druk ik, zo neurotisch als ik ben, op het icoontje dat twee kopjes koffie aangeeft. Ik wil mijn zin afmaken maar deins achteruit als ik het mij oh zo bekende geluid van koffiebonen-die-ter-plekke-gemalen-worden hoor.

“Oh shit, deze doet het echt!?” Roep ik een beetje panisch, van links naar rechts kijkend of ik ergens een verkoper zie staan die mij uit de brand kan komen helpen. Intussen worden er door mij een aantal potjes leeg gegooid zodat ik iets heb om de koffie in te laten lopen. “Nee geen shit, roept de verkoper achter mij, koffie!!”
Vriendlief kan alleen maar lachen. “Blijf dan toch ook eens met je tengels van al die knopjes af, dat krijg je er nu van!” Ik werp hem een boze blik toe maar kan het niet helpen en moet zelf ook lachen om mijn domme actie. De verkoper ruilt nog voor de koffie uit de automaat loopt, de twee potjes om voor echte koffiekopjes en zegt: “Zo mevrouw, de melk en suiker vindt u daar, de koffie drinkt u zelf maar op!”

Clooney vs Clowny…

Posted on by

“Wat vind je van deze?” “Die is te groot!”
“Oh. Dan is deze zeker te klein?” “Nee, die zou goed zijn als er ook andere bonen in kunnen. Hier kunnen alleen van die cups in. Je weet wel, van die stomme George Clooney reclame!” “Wat is er nu weer mis met Clooney?” Zeg ik schouderophalend terwijl ik vriendlief volg door de winkel met rekken koffieautomaten.

“Ik zoek zo’n model, maar dan met die kleur en dan met deze uitstraling.” Vriendlief wijst van de ene naar de andere machine. “Hij mag heus wel wat uitstraling hebben.”
“Ja, dat heeft Clooney ook.” Zeg ik terwijl ik de machines bekijk die vriendlief zojuist heeft aangewezen.

Op de laatste machine blijft mijn oog even rusten. Die ziet er mooi uit. Net zo één als die we nu thuis hebben staan maar door het blauw verlichte display ziet het er net wat strakker uit. “Zie je dit?” Terwijl ik dat zeg druk ik, zo neurotisch als ik ben, op het icoontje dat twee kopjes koffie aangeeft. Ik wil mijn zin afmaken maar deins achteruit als ik het mij oh zo bekende geluid van koffiebonen-die-terplekke-gemalen-worden hoor.

“Oh shit, deze doet het echt!?” Roep ik een beetje panisch, van links naar rechts kijkend of ik ergens een verkoper zie staan die mij uit de brand kan komen helpen. Intussen worden er door mij een aantal potjes leeg gegooid zodat ik iets heb om de koffie in te laten lopen. “Nee geen shit, roept de verkoper achter mij, koffie!!”
Vriendlief kan alleen maar lachen. “Blijf met je tengels dan ook eens van al die knopjes af, dat krijg je er nu van!” Ik werp hem een boze blik toe maar kan het niet helpen en moet zelf ook lachen om mijn domme actie. De verkoper ruilt, nog voor de koffie uit de automaat loopt, de twee potjes om voor echte koffiekopjes en zegt: “Zo mevrouw, de melk en suiker vindt u daar, de koffie drinkt u zelf maar op!”