Ze lag daar hulpeloos in het ziekenhuisbed waarin ze nog kleiner leek dan ze was. Nu was het alleen nog wachten. Wachten tot haar lichaam ophield met vechten. Ik hield mijn moeder in mijn armen. Ik zong voor haar het liedje dat ze altijd zong als één van ons pijn had. Ik deed haar voorhoofd af met een koud washandje en vertelde haar dat Papa en Opa haar zouden opwachten. Ik zei haar dat het goed was, ze mocht gaan. Wij redden ons wel. De laatste 20 minuten van mijn moeders leven trokken in een snik en een traan aan mij voorbij. Ik putte kracht uit een onzichtbare bron. Op dat moment was ik er voor haar en voor haar alleen.
Het heeft lang geduurd voor ik rust vond na het overlijden van mijn moeder. Ik heb maanden over haar gedroomd. Als ik overdag mijn ogen dicht deed was ze er. Ik zag haar zoals ze was toen ze jong was. Toen ze ziek was. Hoe ze in het ziekenhuisbed lag. Toen ze dood was. Het ergste vond ik nog dat ik alle geluiden van die avond heb opgeslagen. Te pas en te onpas hoorde ik het gepiep en gezoem van de machines waar ze twee weken aan gelegen heeft. Wanneer ik sliep, wanneer ik wakker was. Ik kreeg mijn moeder op geen enkele manier uit mijn hoofd.
Ik heb verschillende methodes geprobeerd om vrede te vinden in het overlijden van mijn moeder. Schrijven, sporten, huilen, praten. Zelfs mediteren. Dat ik leerden tijdens het volgen van een cursus. Tijdens de verschillende meditatietechnieken werd ons aangeleerd om ons hart te openen. Vanuit daar stroomt liefde. Niet denken, maar voelen. Vanuit die basis werden alle andere oefeningen gedaan. Waar een ieder de verschillende vormen van liefde ervoer, werd ik steeds weer terug geslingerd naar 17 november 2011. De uitwerking was soms zo heftig, dat de tranen over mijn wangen rolden. Soms maakten het mijn geest genoeg leeg om er weer even tegen aan te kunnen. Toch knaagden daar steeds de pijn, verdriet en het gemis. Ze vochten om de beste plek in mijn hoofd. Ik wilde het niet zomaar opgeven. Ik deed meerdere keren per week verschillende oefenen. Maar mediteren vanuit mijn hart? Dat leek voor mij een kansloze onderneming.
Enige tijd later, toen ik in mijn eentje tussen de paarden in het weiland liep, het zonnetje hoog aan de hemel stond en ik genoot van de rust om mij heen, werd ik getroffen door een ingeving. Alsof iemand het zachtjes in mijn oor fluisterde en daarmee de watten die het beeld zo vertroebelde deed oplossen. Het was ineens zo helder, zo duidelijk. De bron waar ik toen, tijdens het overlijden van mijn moeder de kracht vandaan haalde, was een onuitputtelijke bron van liefde. Het onbaatzuchtigste dat ik ooit in mijn leven heb gedaan was daar zijn voor mijn moeder. Aan haar zijde staan terwijl ze begon aan een nieuwe reis. Beseffen dat ik haar los moest laten en dat ten volle accepteren zonder mijzelf af te vragen waarom.
Ik moest er bij gaan zitten om deze gedachte tot mij door te laten dringen. Het heeft even geduurd voor ik het begreep. Blijkbaar was de tijd nog niet rijp om dit eerder te beseffen. Ik liet mijn moeders leven hier op aarde los. En loslaten is liefde!
17-11-2011, de datum dat je overleed. En nu vijf jaar geleden. Hoewel de emoties niet meer vechten om de beste plek in mijn hoofd, mis ik je. Steeds iets meer… 
Deborah Hamar 
Echt missen wordt alleen maar meer… Bij elke gedachten ‘Dit zou… ‘, Hier had… ‘ etc..
Sterkte meisje.. xxx
Iets dat ik niet heb zien aankomen, en soms zo overweldigend kan zijn 🙁
Dank je wel!!
Bij zoiets komen zoveel emoties kijken die je op het moment zelf moeilijk kan toelaten maar die, wanneer alles voorbij is, verwerkt moeten worden, een plaats moeten krijgen. Verwerken is voelen, doorleven en toelaten. Daarom komen ze dus op onbewaakte momenten zo hard aan. We willen dit soort emoties dan zo snel mogelijk weg hebben, maar eigenlijk horen ze er net te zijn.
Het is een mooi inzicht dat je kreeg, want ik geloof dat wat jij gedaan hebt, een van de zuiverste vormen van liefde is. Onbaatzuchtig loslaten!
Wauw Saar! Dank je wel voor je mooie
reactie!! ❤️
Ai … een traan over mijn wang. Wat mooi geschreven Deborah. Heel bijzonder zo’n ingeving. en wat fijn dat je zo’n goede band met je moeder had waardoor je haar ‘los kunt laten’ ook al wordt het gemis niet minder, sterkte daarmee.
Dat gemis dat blijft he. Je went hooguit aan het ‘er niet meer zijn’ van iemand. Je liefde wordt ook telkens sterker.
Heel erg mooi geschreven. Houd die liefde vast en laat jouw pijn een beetje los.
Alle liefs xxx
Helemaal waar!
Dank je wel voor je lieve reactie! ☺️
Het lijkt mij heel erg om bij iemand aanwezig te zijn die sterft. En dat dat in dit geval je moeder is waar je heel veel van houdt. Mooi geschreven, dikke knuf!
Het is inderdaad iets wat ik niet dagelijks zou willen doen. Nu we een aantal jaar verder zijn kijk ik er anders op terug. Ik ben erg blij dat ik er toen voor haar kon zijn. Of ze het nu gemerkt heeft of niet…. Dank je wel!!
Mooi en liefdevol geschreven. Heel moeilijk dit soort dingen. Zelfs jaren later nog. Ik heb nog jarenlang emotionele reacties gehad na het overlijden van mijn opa’s. En ik mis ze nog elke dag. Een moeder is nog veel heftiger. Sterkte meid, zo 5 jaar later.
Menslief, je beschrijft het zoals het mijn moeder (en ik) verging drie jaar geleden. En weer wellen de tranen in mijn ogen op.
Mooi verwoord…
Het gemis blijft. Hoewel het heel ‘natuurlijk’ is dat je ouders eerst overlijden, is het ook zo… zo… verschrikkelijk. Hoewel ik (gelukkig!!!!) mijn moeder nog heb, ben je toch ineens minder ‘kind’. Alsof je ineens écht volwassen moet zijn. Na 24 jaar wil ik in tijden van stress, problemen of verdriet nog steeds mijn papa bellen. Of gewoon een bak koffie met hem drinken.
Wat fijn trouwens dat je je moeder zo hebt kunnen bijstaan. Maar ook heel zwaar. Logisch dat het tijd en moeite kost om dat te verwerken en los te laten.
Dank je wel voor je mooie woorden!!
Heel mooi geschreven…
Elke dag weer opnieuw, is mijn gevoel…
💕