Geregeld vraag ik mij af hoe jij je leven voor je zag toen je klein was. Maar ook toen je ouder werd. Je zou toch ook wel gedroomd hebben over “later” en “als ik groot ben”? En als je, je dromen of je leven moest bijstellen wat waren dan je doelen? Wat ging er door je heen toen je zo oud was als ik nu ben?! Lieve mama, je had je vast een compleet ander leven voorgesteld dan hoe het uiteindelijk gelopen is. Huisje, boompje, beestje. Oud worden met de liefde van je leven. Ik weet zeker dat je niet helemaal voorzien had dat je leven zo zou verlopen als gegaan is.
Ik was een jaar of 9 toen mijn geloof en kijk op het leven een drastische wending kreeg. Uiteraard begreep ik dat toen nog niet. Maar het was wel dit specifieke moment dat er voor zorgde dat ik voor het eerst in mijn leven heel anders naar de wereld en mensen om mij heen keek. Jij werd voor een paar weken opgenomen in het ziekenhuis. Dat was op zich al een ingrijpende gebeurtenis. Maar vooral de periode erna was een hel voor mij. Ik ving, geheel onbedoeld, een gesprek op dat totaal niet voor mij bestemd was. Je vertelde pap dat de artsen in het ziekenhuis hadden meegedeeld dat je maximaal 5 jaar te leven zou hebben als je zo doorging met het destructieve leven dat je toen leefde.
Je hebt nooit geweten dat ik dit gesprek heb gehoord. Vanaf dat moment kon ik op de gekste momenten in huilen uitbarsten. Niemand die mij kon troosten. Zelfs jij niet. Niemand die ik kon vertellen waarom ik mij zo voelde. Ik wist zelf niet eens wat mij overkwam. Het had nogal wat impact. Op school, op spelen bij vriendinnetjes. Op eigenlijk mijn hele leven. Op die leeftijd ga je de wereld om je heen ontdekken. Steeds wat verder van huis. Maar ik week niet meer van je zij.
Je deed niet bepaald wat de dokters je hadden voorgeschreven. Je at nog steeds niet of alleen maar ongezond en rookte en dronk des te meer. Vol angst telde ik de jaren die voorbij gingen. Toen het 5e jaar voorbij was en je nog steeds eigenwijs je leven leefde begon de angst een beetje af te nemen. Ik ging naar de hoge school en alles was nog steeds zoals daarvoor. Zelfs na het behalen van mijn diploma en de overgang naar mijn “studententijd” was je er nog. Beetje voor beetje liet ik het los. De artsen hadden het mis! Toch?
Ik leerde dat het niet gezond was wat je deed. Je had een verslaving! Hoe ik het ook probeerde, ik kreeg je er niet van af. Contact met familie was inmiddels nihil. Vrienden hadden we niet meer. We stonden er alleen voor. Soms deed je een halfslachtige poging. Voor mij, voor jezelf? Ik verloor het vertrouwen in meerdere opzichten. Vanaf dat moment werd alcohol voor mij de belichaming van de duivel. Hij trok jou mee naar beneden tot er geen weg terug meer was. Hij pakte ons alles af en zorgde dat jouw leven alleen nog maar ging om hem en jou. Uiteindelijk draaide het alleen nog maar om hem. Pas 20 jaar later besloot je lichaam om er definitief mee op te houden. Het duurde 15 jaar langer dan voorspeld. Maar de strijd was gestreden. De alcohol had gewonnen. De duivel kreeg zijn zin….
* 17-11-2011 *
Deborah Hamar 
Poeh.
Vreselijk.
En wat erg dat je zolang in angst hebt gezeten.
Ik drink zelf wel wijn, alleen in het weekend, maar ben er ook huiverig voor, alcohol. Mijn jeugd is ook aardig verziekt omdat de ‘volwassen’ om mij heen er een ongezonde relatie mee hadden. Het maakt idd meer kapot dan je lief is.
Heftig zeg! Wel heel mooi verwoord
Wat vreselijk, maar ook heel knap dat je zo open stellen vind altijd leuk om persoonlijk blog te lezen, heel mooi geschreven….
Heftig. Ondanks alles mooi geschreven.
Wat heb je een ontzettend verdrietig verhaal bijzonder mooi geschreven. Bewondering voor!
Heftig hoor. Mooi geschreven. Gecondoleerd.
Wat heb jij dit toch prachtig geschreven, hoe verdrietig het verhaal ook is. Kippevel over mijn hele lichaam.
En ondanks haar zelfdestructie, en het effect op jou, spat de liefde van het scherm.
Gecondoleerd. xxx
Aah vreselijk zeg. Zelf dronk ik wel op verjaardagen maar nu met maagverkleining weiger ik alcohol
Wauw heftig zeg! Lijkt me heel heftig als je iets opvangt wat je niet kunt zeggen en het daarna zo je leven beïnvloed. 😦
Wat heb je dat toch mooi opgeschreven, heb het even twee keer moeten lezen
Wauw… Wat een heftig verhaal! Je hebt het wel mooi gebracht. Het leven draait vaak anders uit dan je verwacht had! Twee jaar geleden is mijn mama plots gestorven, geen ziekte, ongeval of verslaving.. Gewoon een aneurysma en op 1 seconde werd mijn hele leven anders. Zij was nog maar 50, ik 25. Bedankt om je verhaal met ons te delen! 🙂
Ha Julie. Dank voor je berichtje. Ik leef met je mee. Je hele leven staat in eens op zijn kop. Ook mijn moeder was pas 50 toen ze overleed. En jij, veel en veel te jong om met 25 al je moeder te moeten verliezen.
Jouw post raakt mij diep in het hart. Ik ken het, leven met een ouder die verslaafd is aan alcohol. Bij mij is het niet mijn moeder, maar mijn vader. De man leeft nog, gelukkig, mag ik het zo stellen? Maar het is hier ook nogal bang afwachten wat de toekomst zal brengen. Hij rookt, werkt in een zeer zware sector (bouw) en ik weet niet hoelang zijn lijf het nog zal trekken.
Je wordt zo jong al volwassen hè, met die zorgen op je schouders. Een dikke knuffel!
Poe wat een verhaal erg mooi geschreven en dat je het wil delen, veel liefs
Tranen in mijn ogen terwijl ik dit lees, wat heftig… hier niet te maken gehad met alcohol verslavingen, maar wel andere destructieve gewoonten in mijn omgeving die voor diegene fataal geworden zijn.
wat een heftig verhaal zeg. kan me niet voorstellen wat dit met je doet en dat op die leeftijd.
Heel bijzonder om te lezen. En wat een invloed het heeft gehad op je leven. Knap dat je er zo mee bent omgegaan. ❤ 😘
Kippenvel… Mooi geschreven, maar wat heftig!
Wat mooi geschreven maar wat ontzettend verdrietig. Dikke knuffel!
Wat een ontzettend tragisch verhaal, wat je dan wel weer heel mooi weer te omschrijven. Respect…
Wat moet dat een impact op je hebben gehad. Toen, daarna en nu nog steeds. X
Pingback: De jeugdsentiment tag… | Deborah Hamar