Van ruilen komt huilen nietwaar? Nou bijna wel toen vanmorgen mijn wekker in alle vroegte afging. Na een veel te korte nacht zat ik daar eigenlijk helemaal niet op te wachten. Maar ja, ik had zelf mijn zondagse voerdienst geruild met een stalgenoot zodat ik daar tijdens de aanstaande vakantie niet mee in de knoei zou komen. Dus slik ik de opkomende “tranen” weg en besluit nog heel even te blijven liggen. Dat even wordt een paar minuten langer maar dan moet ik er toch echt uit.
Eerst begroet ik Draak die ook nog slaapdronken op zijn stok zit. Zich afvragend waar al die drukte op de zondagochtend goed voor is. Ik geef hem vast zijn ontbijt en drink zelf nog een bak koffie. Nog geen knaag in mijn maag, maar ik weet dat mijn honger uit het niets kan komen opzetten. Dus ik neem mijn ontbijt gewoon mee naar stal, en vertrek ik toch met enige haast van huis.
Als ik aankom word ik begroet door een stel uitgehongerde paarden. Alsof ze dagen niks te eten hebben gehad. Ja, je leest het goed DAGEN!! Ik begroet het paardenvolk dan ook maar even snel en controleer intussen de hooi ruiven. Stuk voor stuk zijn ze tot op de bodem leeg gevroten. Drie paarden kijken mij aan met een blik van: “Ik zei het toch!?” Ze hebben het zo slecht bij ons…
De hooibaal die ik moet hebben ligt uiterst rechts en helemaal bovenop in het hooihok. Ik klauter met gevaar voor eigen leven naar boven om aan mijn oh zo dankbare taak te beginnen. Het stof en de losse hooistengels dwarrelen om mij heen als ik alle hooinetten vul. Op de achtergrond is het beieren van de kerkklokken te horen. Verder is het heerlijk stil. Wanneer het zoveelste net gevuld is klauter ik het hok weer uit, met het stof in mijn neus en mijn kapsel voorzien van hooi. Rechts staan paarden te hinniken en links komt een hele groep bejaarde wandelaars voorbij die mij ietwat meewarig aankijken. “Arm schepsel” lees ik boven hun hoofd. Ik zwaai vriendelijk om een gesprek te voorkomen en sleep daarna de flink gevulde netten naar hun eindbestemming.
Ik maak het mijzelf weer veel te moeilijk door er te veel tegelijk mee te willen slepen. Om mij heen zwermen de paarden in de hoop alvast een hap te kunnen nemen voor ik het in de ruiven heb kunnen verdelen. De brutalen hebben de halve wereld en dat is in het dierenrijk niet anders. Er zijn er twee die niet alleen een hap willen maar eigenlijk gewoon het hele net willen toe-eigenen. Ik moet alle zeilen bijzetten om deze brutalen “honden” op hun plek te zetten, de boel niet los te laten en ook niet over mijn of hun benen te struikelen.
Het duurt even maar dan is iedereen van een plek aan één van de ruiven voorzien. Mijn werk zit er al voor de helft op. Maar eerst is het tijd om zelf ook even te ontbijten. Met mijn brood en bak koffie zit in heerlijk in het zonnetje. Om mij heen is op dit moment niets anders te horen dan het geluid van knagende paarden en het gefluit van vogeltjes. Ach, vroeg op stal zijn is niet altijd zo erg …
*🐴*
Deborah Hamar 
Wat een heerlijk momentje zo! ❤ Je zou er bijna vader vroeger voor uit bed komen… 😉
Vaker, niet vader
haha ik begreep um. 😉 Nou he… Bijna wel!!
🙄
Ik heb bijna melij maar zie dat het droog was dus je moet niet zeuren. Het is overigens wel de reden dat ik als ik aan dieren begin ik ze heel dicht in de buurt wil hebben. Dan kan m’n vriend er vlot naartoe;)
🤣🤣🤣
Heel mooi beschreven. Ik hoor het gebeier en ongeduldig gesnuif…
Heerlijk, dat gerommel op stal.
Ik was vrijdag mee met Jill, hartstikke leuk weer 🙂
“Ik maak het mijzelf weer veel te moeilijk door er te veel tegelijk mee te willen slepen”: herkenbaar. We maken het onszelf soms te moeilijk.
Maar het is allemaal goed gekomen, zie ik. Goed gedaan.
Achteraf toch een geweldige vroegen ochtend.
En kijk die knappert( poownie) hij is weer helemaal tevrede, de rest van de paarden waren nog druk aan het smikkelen ….Schrokken zelfs niet van jou… Jij die als een vogelverschrikker rond liep. Door al die hooi sprieten in je haren, haha..
Eigelijk zijn de ochtend uurtjes toch het mooist…
Je geniet intens van alles wat beweegt, fluit, zelfs de kerkklokken hoor je luiden… Ja het lijkt even of je alleen op de wereld bent. Zo lekker met je ochtend ontbijtje uit een zakje en tevreden kijkent … Zo van !!!!
Zalig toch om zo vroeg uit de veren te zijn? Je hebt al een halve dag achter de rug wanneer anderen slaapdronken nog uit hun bedje rollen!
Ik vind het ook altijd heerlijk om vroeg te voeren en alleen te zijn met alle dieren. Heerlijk om een weekend dag zo te beginnen!
hier nog een die het heerlijk vind om vroeg uit de veren te zijn maar ik heb dan geen dieren, ja onze kois waar ik altijd als eerste naar kijk als ik opsta
Achteraf toch fijn he als je vroeg uit de veren bent?
Klinkt heerlijk! En dan naar huis, douchen en gewoon nog een uur in bed kruipen. Dat zou ik doen. Best of both worlds.
Wat leuk weer om je verslag te lezen. En inderdaad morgenstond heeft goud in de mond. Ik geniet er altijd van als ik vroeg buiten ben.
Ik ben ook zo geen vroege ochtendmens – kan er volledig inkomen dat je je liever nog eens in bed zou omdraaien 🙂
Ik ben ook niet echt een ochtendmens. Mag je voor jezelf best wat medelijden voor hebben. Toen ik als verpleegkundige werkte, liet ik me dat ook toe als ik de vroege had. Moet kunnen! 😉
Wat een lieve fotos! Ik vind het sowieso wel heerlijk om vroeg op te staan. Heb je nog heerlijk de hele dag voor je. Mooie zonsopgang
Vroeg je nest uit, is misschien éven lastig, maar eenmaal bij de paarden is het toch altijd heerlijk, nietwaar? Zeker als ze dan weer zo tevreden aan het knabbelen zijn… geniet er maar heel intens van!