Deze week is het 9 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Hoewel ik er niet meer met zoveel pijn en verdriet aan terugdenk, ben ik er wel altijd in deze periode net iets meer mee bezig dan anders. Sommige momenten uit die periode staan in mijn geheugen gebrand en ik kan ieder stukje oproepen. In het begin kwamen deze momenten, die bestaan uit gevoelens, geuren, kleuren, geluiden of een bepaalde vorm van energie, te pas en te onpas naar bovendrijven. Ze konden letterlijk een stempel drukken op het huidige moment. Wat soms heel vervelend was. Een fijn moment kon hierdoor ineens overschaduwd worden door een bepaalde geur die ik rook of een geluid dat ik hoorde.
In de loop van de tijd gebeurde dit gelukkig steeds minder. Het is waar als mensen zeggen dat de scherpe randjes er vanaf gaan. Het verdriet en het gemis heeft zijn eigen plek gekregen. Iets waar ik vooral de eerste twee jaar heel erg mee heb geworsteld. Want wat is nu dat “plekje” waar ik mijn verdriet kon achterlaten?? Niemand die het mij kon vertellen. Na de eerste paar jaar sluimerde het gevoel nog op de achtergrond en inmiddels is het netjes opgeborgen in een van de lades van mijn geheugen.
Bepaalde gevoelens en emoties kan ik daar zo uit oproepen. Dat is wat ik bedoel met in mijn geheugen gebrand staan. Het daadwerkelijk doorleven, het emotioneel doorstaan, dat is er niet meer. Het is alsof ik van buiten mijzelf meekijk naar hoe het ooit was. Hoe het ooit voelde. Misschien gebeurd dit altijd wel wanneer je iets heftigs mee maakt dat zo’n grote indruk op je heeft gemaakt maar je het dus uiteindelijk wel een plek hebt kunnen geven.
Inmiddels is het dus alweer negen jaar geleden dat we elkaar voor het laatst gezien en gesproken hebben. In die tussentijd is er zo vreselijk veel gebeurd. Ik vraag mij wel eens af of ze van boven mee kijkt. Of ze dan hoofdschuddend denkt: “My god! Heb ik je zo opgevoed??” Want er zijn wel wat momenten waarbij ik mij dat kan voorstellen… Zou ze ook trots zijn op de dingen die ik tot nu toe bereikt hebt?! Dat ze op haar wolk zit en pa (die daar inmiddels ook al 9 jaar zit) met haar elleboog tussen zijn ribben stoot en dan zegt: “He, kijk nu eens wat ze geflikt heeft. Heeft ze goed voor elkaar zo!!”
Dromen over mijn beide ouders doe ik nog steeds. In tegenstelling tot andere dromen zijn deze heel levendig. Kleuren, geuren en gevoelen zijn zo echt dat de energie zelfs bij het ontwaken nog aanwezig is. Het lijkt hierdoor vaak of ik niet gedroomd heb maar gewoon even in een andere wereld geweest ben om vervolgens in mijn eigen bed wakker te worden.
In het begin vond ik dat heel moeilijk. Het voelde alsof ik weer afscheid had genomen. Inmiddels ben ik er redelijk aan gewend geraakt. In mijn dromen zijn mijn ouders nog steeds mijn ouders. Mijn vader is altijd de rustige en mijn moeder is over het algemeen wat meer aanwezig. Gevoelsmatig is er wel iets veranderd, alsof er meer afstand is ontstaan. Misschien is dat juist wel goed. Toch vind ik het fijn om zo af en toe “contact” met ze te hebben. Want missen doe ik ze nog steeds…
-❤️-
Deborah Hamar 
Wat heb je dit mooi geschreven. Ik vind het heel erg herkenbaar, ook de dromen. Maar soms nog kan de pijn ineens weer zo scherp en snijdend fel voelen. Ga er maar van uit dat ze supertrots op je zijn!
💞
Wat je schrijft lijkt erg op PTSS, pist traumatsch stress syndroom. Dat heb ik ook. Maar misschien herken je je er helemaal niet in.
Mooi geschreven. Het gemis zal inderdaad altijd blijven.
er blijft altijd een scherp randje aan zitten, ook na 25 jaar 😉
Wat heb je dit mooi verwoord. Het gemis zal altijd blijven!
9 jaar lijkt lang, maar lijkt ook soms zo kort.
Ben een beetje in hetzelfde thema bezig, binnenkort is het 11 jaar geleden dat mijn zus overleed.
Het verdriet slijt, het wordt allemaal zachter… maar het gemis blijft.
En tegelijk vind ik het ook mooi, want we vergeten hen niet hè.
Nee, vergeten doen we ze zeker niet 💞
Het voelt soms als de dag van gisteren en tegelijk is het alweer zolang geleden.
Wat mooi beschreven. Het gemis blijft inderdaad. Logisch ook, eigenlijk. Ik denk vaak dezelfde dingen als jij. Zou mijn vader trots zijn? Wat ik vooral heel erg vind, is dat hij niet heeft kunnen mee maken hoe goed het met mijn dochter gaat. Ze was net 1 toen mijn vader overleed. Nu is ze 28. En dan zie ik haar klussen in haar huis en dan denk ik ‘Dit had je opa moeten zien’ Dat vind ik nog steeds zo verdrietig.
Sterkte!
Het zijn vaak van die dingen die jij hier omschrijft waarbij ik dat ook denk: Ach ze moesten nu eens zien!!! Dan neemt dat stuk gemist opeens weer een flinke ruimte in.
Mooi om te lezen hoe dat proces gaat, en ook goed om te weten dat de pijn wel minder wordt..
Mooi om te lezen. Het erge verdriet slijt wel, maar het gemis blijft
Wat ontzettend fijn dat je zulke ‘contactmomentjes’ nog ervaart in dromen. Ik ken jouw gevoel gelukkig nog niet, ik krijg nu al buikpijn als ik eraan denk.
Wat heb je dit mooi beschreven, het gemis is iets wat altijd zal blijven.
Pfff…er borrelen tranen op. Zo mooi geschreven. Heel mooi hoe je over ze verteld. En het werkt precies zoals je het beschrijft, hoe de tijd de meest heftige pijn en verdriet meeneemt. Uiteindelijk hopelijk alleen nog mooie herinneringen aan ze. Sterkte deze periode. Liefs!
Sterkte, het zal altijd lastig zijn maar deze periode nog extra, en ook al is het negen jaar geleden (wat is nu negen jaar tenslotte)de verdriet zal zeker nog aanwezig zijn en dat mag en moet toch ook gewoon.
Heel mooie gevoelig en persoonlijk geschreven. Er is geen handboek rouwen; volg je eigen hart en je voelt zelf wat goed voor jou is, wat de juiste manier is om er mee om te leren gaan.
Wat een persoonlijke boodschap is dit. Er is naar mijn mening ook geen handleiding of handboek, hoe je bepaalde dingen doet
Oh dat had het de eerste twee jaar zoveel makkelijker gemaakt. Maar helaas moet je het zelf ondervinden, ondergaan en doorstaan….
het is inderdaad altijd een beetje zoeken hoe je er zelf mee om moet gaan als je iemand verliest
Lijkt me echt verschrikkelijk om mee te maken, maar helaas, het is het leven. Heel mooi opgeschreven!
Wat heb je jouw gevoelens prachtig omschreven ❤
Wat mooi dat een kind hart het zo mooi kan verwoorden ..Het verlies van je ouders, zo uit je hart geschreven.
Het verdriet heb je een plaatsje gegeven..het vervaagd.. maar daar in tegen worden herinneringen en het gemis verstrekt .. graag had je nog zoveel willen delen .
Maar lieve lieve Deborah Trots zullen ze zeker zijn💞
Dank je wel Janet, voor je lieve woorden!
💞
Mooi geschreven! Helaas zal het gemis altijd blijven. Ik mis mijn vader ook nog vaak en die is al 13,5 jaar geleden overleden
Mooi geschreven, het blijft altijd bij je,. het leven gaat verder maar het blijft in je hart. En op veel momenten blijf je ze missen
Mooi geschreven Deb. Het gemis zal altijd blijven ❤.
Het is al gezegd, maar ik doe het ook nog een keer. Mooi geschreven. Die scherpe randjes ja. Die worden minder scherp maar verdwijnen doet het nooit.
En soms denkt zo’n randje, ooit was ik scherp, en dan is daar met een klap de rauwe emotie weer.
Knuffel.
wat heb je dat mooi beschreven, ik herken er veel uit al is het bij 27 jaar geleden. Daardoor zijn er wel wat meer randjes afgesleten..maar in de basis is alles nog aanwezig
Heel herkenbaar geschreven. Een verlies is niet zomaar een verlies, zeker niet van je ouders. Sterkte en een knuffel.
Wat treffend. Vandaag is het precies 3 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Het verdriet wordt minder, maar het missen zal nooit wennen.