Vorig jaar zomer is de baan in gebruik genomen. Ruim 5,5 km aan afdaling. Startend bij het einde van de skilift en eindigend bij het begin hiervan. De route voert uiteraard naar beneden, over grindpaden, door het bos, langs meertjes en door tunnels. Het uitzicht wordt afgewisseld van idyllisch met hier en daar een koe, tot spectaculair met hier en daar een afgrond compleet met rotsblok en boomstronk. De baan is in de winter niet geopend. Wij konden er deze zomer dus pas voor het eerst gebruik van maken. Zo op het eerste gezicht leek het niet zo heel bijzonder. Wij zagen diverse carts naar beneden komen met kleine kinderen of ouders met heel kleine kinderen voorop. Direct na de eerste afdaling dacht ik daar toch iets anders over.
De eerste paar meter zwaaide ik nog naar de achterblijvers en sjeesde achter de rest aan. Na de tweede bocht ging het pad redelijk stijl naar beneden. Over kiezels, keien, blubber en een wildrooster. Als ik een kunstgebit zou hebben was ik hem hier zo ongeveer wel verloren. Ik had nog geen 200 meter afgelegd en was nu iedereen al kwijt. Het lichtgewicht helmpje dat ik op had gaf nu niet bepaald voldoende vertrouwen om de remmen los te laten. Ik besloot dit toch maar voorzichtig te doen, want in standje slak zou het wel heel lang duren voor ik beneden aan zou komen. Met mijn blik op de baan voor mij, want voor iets anders had ik geen tijd, scheurde ik steeds iets harder naar beneden.
Halverwege de rit kwam ik weer familieden tegen. Ik was alleen maar bezig met remmen en sturen (en ondertussen mijn ongecontroleerde drift-sessies verwerken.) Ik had geen idee waar ik inmiddels was. We bleken pas op de helft te zijn. Er leek geen eind aan de baan te komen. Wanneer je op mijn tempo van de berg af komt, heb je in ieder geval wel waar voor je geld! Met zijn drieën scheurden we het laatste stuk tot aan het dalstation naar beneden. Ik had de smaak te pakken. Dit vroeg om een tweede en zelfs derde rit.
Die vonden een paar dagen later plaats. Tussen de regenbuien door bleek er precies twee uur zon gereserveerd te zijn voor onze afdaling. Nat en vies worden vonden wij niet erg. Ik wist nu wat mij te wachten stond. Ik ging al een heel stuk sneller en ook nog eens gecontroleerd. Uiteraard hield ik de boys weer niet bij. Hoe doen die dat toch? Ik kon nu in ieder geval wat meer van de omgeving genieten en herkende flink wat stukken waar we normaal altijd aan het snowboarden zijn.
Op de baan is geen toezicht en je bent overgeleverd aan je eigen waaghalzerij. Ik vind dat de route ook flink onderschat wordt. Bij ons waren er alleen al vijf man gecrasht. Gelukkig geen ernstig gewonden. Je moet er toch niet aan denken dat je van de berg af stuitert terwijl je een kind voorin de cart hebt zitten? En er waren er genoeg die zo van de berg af kwamen. Bij ons ging het gelukkig goed en hadden inmiddels de smaak flink te pakken.
De laatste dag gingen we voor de derde keer naar beneden. We vonden het zelfs jammer dat we niet een tienrittenkaart gekocht hadden. We zaten compleet onder de smurrie en ik zal jullie besparen wat voor smurrie, maar hebben wel een tolles abfahrt gehad.
Om de adrenaline boost kwijt te raken reden we door naar de Euromast in Rotterdam. Even lekker uitwaaien op grote hoogte. Ook daar waren Uk en ik nog nooit in geweest. Abseilen, wat ik nog steeds een keer wil doen, was vandaag niet mogelijk in verband met het weer. We hadden gelukkig wel een prachtig uitzicht over Rotterdam en verder. De Kuip kon vanaf deze hoogte mooi bekeken worden en ook onze woonplaats was bij benadering te zien.
Hoewel de lucht er af en toe dreigend uitzag was het heel de dag heerlijk vertoeven. Het was niet druk maar druk genoeg voor een gezellige bedrijvigheid. Uk’s passie voor water kwam boven drijven op het moment dat hij de zee zag. Hij had zijn kleren nog niet uit of lag er al in. Daar heeft hij de rest van de dag doorgebracht. Springen en duiken over de golven. Tussen door werd er nog wat gevoetbald, bouwden we zandkastelen of zaten we de zeemeeuwen achterna. Bruiner, roder en zanderiger kwamen we begin van de avond weer thuis aan.
Deborah Hamar 