Het zou minder worden. Heus echt waar.
Op momenten dat ik niet aan je denk. Gebeurt het… Ik vang een glimp van je op. Ik zie je fietsen. Gekleed in je gele jas en afgetrapte gympies. Door weer en wind maar altijd zonder handschoenen. Gebogen over het stuur alsof je windje tegen hebt trappend op de pedalen op weg naar je bestemming.
Jij had het kunnen zijn. Maar je bent het niet.
~
Het zou minder worden. Heus echt waar.
Op momenten dat ik niet aan je denk gebeurt het… Ik hoor je stem. Ik hoor je lachen, uitbundig en zonder schaamte. Ik hoor je mijn naam fluisteren wanneer je mij wakker maakt. Ik hoor je hoesten en proesten als jij ‘s morgens wakker wordt. Ik hoor je schelden als je boos bent. Ik hoor hoe jij de telefoon op neemt met een simpel: “Ja hallo..” of “Hey hoi met mij.”
Jij had het kunnen zijn. Maar je bent het niet.
~
Het zou minder worden. Heus echt waar.
Op momenten dat ik niet aan je denk gebeurt het… Ik zie je handschrift. Op een blaadje neergekrabbeld. Onleesbaar en doorelkaar. Ik zie hanenpoten en inktvlekken over het papier. De tekst is doorgehaald, opnieuw geschreven en wederom doorgehaald. Maar eindigt altijd met een kusje.
Het had van jou kunnen zijn. Maar dat is het niet.
~
Het zou minder worden. Heus echt waar.
Op momenten dat ik niet aan je denk gebeurt het… Ik ruik je geur. Zomaar in een vlaag onder mijn neus. Wanneer ik ergens binnen stap. Tijdens het koken wanneer ik iets maak wat jij ook wel eens maakte. Wanneer er iemand langs mij loopt met het zelfde luchtje dat jij droeg.
Jij had het kunnen zijn. Maar je bent het niet.
~
Het zou minder worden. Heus echt waar.
Op momenten dat ik niet aan je denk gebeurt het… Ik merk dat ik een kind van jou ben mam. Wanneer ik op dezelfde lompe manier op de bank zit met mijn arm over mijn hoofd. Wanneer ik voor de spiegel naar mijn eigen spiegelbeeld kijk en gekke bekken trek. Wanneer ik de dieren in huis roep dat het eten klaar staat.
Jij had het kunnen zijn. Maar je bent het niet.
~
Het zou minder worden. En dat doet het, heus echt waar. Het verdriet is niet meer zo intens. De leegte niet meer zo’n groot gat. Nu denk ik aan je, heel bewust. Jij bent nooit heel ver weg. Ik zie je… Ik hoor je… Ik ruik je … Ik voel je…
Jij bent overal om mij heen. Ik hoef maar aan je te denken en jij bent het die daar staat.
24 januari 1961 – 17 november 2011
Deborah Hamar 
Pijnlijk mooi… en ze is het wél (ook), een deel van jou!
Zo hoog in het heelal en zo diep in je hart. Ik deel je gevoel.
Prachtig geschreven. Ik heb een brok in mijn keel.
Ontroerend mooi en heel herkenbaar xx
Wat een prachtig stuk, tranen in mijn ogen.
Oh wat mooi, Deborah. Wat ontzettend mooi geschreven. Ik geloof het. Je moeder is altijd bij je. Liefde kent geen plaats of tijd.
Prachtig verwoord.
Wat heb je dat mooi geschreven.
Dat wat je schreef over de dieren roepen, dat had ik gister. Zo raar.
Ontroerend mooi geschreven
Wat kun je toch mooi schrijven….
Zo jong 😦
Helaas heeft ze niet ouder dan 50 mogen worden 😪
Prachtig… 😙❤👍
Heel mooi geschreven, erg ontroerend.
Erg ontroerend en mooi geschreven.
Prachtig! Ik zag elk stukje zo voor me. Wat verwoord je het gemis goed!
Wat onwijs mooi geschreven. Sterkte…
Wat heb je dat mooi verwoord en zo is het ook. Zeker zo’n sterfdatum blijft altijd dubbel moeilijk. Sterkte er mee.
heel mooi verwoord, Deborah!
Knufffffffff !!!
Dank je wel Billy!
Mooi geschreven en zo waar.
Wat heb je dit mooi verwoord! Veel sterkte gewenst!
Kippenvel, heel mooi geschreven
Oh wat mooi… knuffel!
Zo mooi. Zo herkenbaar. Ik kom hier pas binnenwaaien. Ik volg je meteen.
Dank je wel.
En natuurlijk welkom op mijn blog 🙂 Leuk dat je volgt!
Mooi en waar xx
Ontroerend mooi … met een brok in mijn keel.
Wat zou je moeder dit eerbetoon met een glimlach hebben willen lezen!
Mooi Deborah. Vorige week droomde ik van ons vake, ineens zijn stem die zei: Waarom????.
Ik schrok ineens wakker. Tja, de derde Kerst zonder hem. Ik kan ook alleen maar zeggen, waarom.
Ik deel je pijn.
Ik ga niet in herhaling vallen wat iedereen hier boven al heeft geschreven… maar ik ben het zeker eens! Mooi verwoord, en zo herkenbaar. Wat is je moeder jong overleden. Maar ik hoop – ondanks de pijn die er misschien nog steeds is – dat je dit af en toe nog steeds zo ervaart. Dat ze er IS, in alle dingen… niet meer dagelijks, maar af en toe, op onverwachte momenten. Zoals mijn moeder nu ineens weer ‘opduikt’ in haar reisboekjes…