Categorie archief: Fotografie

Een ochtendgloren vol ontdekkingen …

Posted on by

In huis ben ik de meest vroege vogel. Ik win het zelfs van Draak. Maar vandaag spant de kroon als om 04.00 uur mijn wekker gaat. Mijn spullen liggen gelukkig al klaar. Een thermoshirt en broek, daarover mijn skibroek, wollen sokken, buff en niet te vergeten mijn handschoenen. In plaats van mijn snowboard, pak ik nu mijn camera mee. Om iets voor vijven ’s morgens rijd mijn nichtje de auto voor. Samen crossen we langs het huis van oom om hem op te pikken en we kunnen door.

Op de planning staat een drie uur durende rondvaart door de Brabantse Biesbosch. Op een heus vlot gaan we genieten van de zonsopkomst, de prachtige omgeving en ondertussen hopen we op een ontmoeting met de otter, bever, een zwik vogels, misschien wat flarden mist en een paar mooie plaatjes. Om stipt 06:00 uur vertrekt de gids en het is nog een stukje toeren door de polder. Er gloort al wat licht aan de horizon, wat overigens niet voldoende is om het donkere kronkelpad voor ons te verlichten. 

Bij aankomst staan er al wat mensen te wachten. De gids blijkt achter ons te rijden. Het is een jonge gozer die heel toevallig uit hetzelfde dorp komt als wij. In totaal zijn we met 13 man. Na een kort voorstelrondje volgen we onze gids naar het water. Daar ligt een vlot voorzien van tafels met zitjes en een schipper. Hij verteld ons dat we net te laat zijn voor de bever, die kwam even ervoor nog langs gezwommen. Jammer genoeg zien we niks meer dobberen in het water.

We zijn nog niet weg of we worden al gewezen op twee zeearend “jongen” die hoog in de boom zitten. Ik zie alleen maar dode takken, veel te ver weg voor mijn ogen. Na dat moment kom ik er achter dat het meebrengen van een verrekijker geen overbodige luxe was geweest. Ik ben wel erg blij met mijn kledingkeuze. Het gaat een stralende dag worden, maar nu komt de temperatuur niet boven de 4 graden. We zijn op het water en we zitten stil. Als je dan niet goed gekleed bent, dan zouden het wel eens drie hele lange uren kunnen worden. 

Iedereen is geduldig en het vlot wordt meermaals stilgelegd zodat we de kans krijgen om het vogeltje te spotten en/of te foto­graferen. We moeten nog even halsbrekende toeren uithalen om onder een bruggetje door te kunnen. Als we allemaal gaan liggen dan lukt het net. We varen langs een beverburcht maar de familie zelf is jammergenoeg (weer) niet thuis. Wel krijgen we uitleg over recente knaagsporen en de samenstelling van de burcht. 

De gids kent zo’n beetje alle vogelgeluiden uit zijn hoofd en kan hiermee al op voorhand aangeven waar de wintertaling, tjiftjaf, blauwborst, baardmannetje, kiekendief, cetti’s zanger en al het andere gevleugeld gespuis zich bevind. Hoewel ik het gros niet op de foto heb kunnen zetten, te veel riet of te ver weg kan ik er nu wel een paar van mijn “nog-niet-in-het-echt-gezien-lijst” afvinken.

Op het water is het een kakofonie aan vogelgeluiden. Maar verder is het helemaal stil. Zalig dit! Hoewel het een koude start van de dag was, had ik dit niet willen missen. Ik zou zeker nog eens gaan en dan neem ik in ieder geval mijn verrekijker mee. 

Op rolletjes…

Posted on by

Als ik de veters van mijn schoenen los sta te maken valt mijn oog op mijn trolley. De trolley die ik zojuist achter mij aan het huis in gesleept heb. Een van de wieltjes is een soort van ontploft. En dat is best knap want het zijn geen luchtbandjes. Hij is dusdanig beschadigd dat ik op zoek moet naar nieuwe voor ik mijn geliefde trolley weer kan gebruiken. Zonder wieltjes is het niet te doen. Ik verhuis hier namelijk mijn fotospullen mee van voetbalveld naar voetbalveld. Rollen is een heel stuk vriendelijker voor mijn rug en spieren dan wanneer ik de boel moet sjouwen. Hoewel ik er dan wel zo gespierd uit kom te zien als de boys van het eerste, dan dan weer wel! Maar sjouwen doen we toch liever niet. 

Ik haal mijn koffer leeg en onderwerp hem aan een inspectie. Nou, daar ben ik heel snel mee klaar. Het rubber om de wieltjes is dusdanig verteerd dat het bij iedere aanraking verder afbrokkelt. Ik zie dat ze met een schroef vast zitten dus ze moeten te vervangen zijn. Diezelfde dag begin ik nog een speurtocht op internet. Te beginnen bij de maker van deze koffer. Jammer genoeg kom ik er al na 2 minuten achter dat het type koffer dat ik heb te oud is en er nagenoeg geen losse onderdelen meer voor te verkrijgen zijn. Voor generatie twee en nieuwer is er overigens nog wel van alles te verkrijgen. Ik baal als een stekker want de rest van de koffer is nog in goede staat. 

Mijn zoektocht gaat nog even door en ik vind de ene koffer-wieltjes-zaak na de ander. Maar niet echt wieltjes die op mijn koffer passen. Dan stuit ik op een blog van een fotograaf die met dezelfde type koffer tegen het zelfde probleem aan is gelopen. Aan de reacties te lezen zijn er nog meer fotografen van over de hele wereld met dit type koffer die blij zijn haar blog gevonden te hebben. De oplossing is eigenlijk dood eenvoudig. Wieltjes van inlineskates. Mijn rolschaatswieltjes gaan niet passen. Te klein. Maar de inline skates van vriendlief zouden mogelijk aan de eis voldoen.

Hij heeft er gelukkig geen probleem mee dat ik zijn skate ontmantel. Ze liggen al jaren ongebruikt in de schuur en de muizen hebben zich te goed gedaan aan de binnenkant. Verkopen is toch geen optie meer. Maar de wieltjes… die zijn nu hopelijk mijn redding. Ik schroef zowel de koffer als skate uit elkaar. Er moet wel wat schoongemaakt worden want roestig en vies. En er moeten wat lagers gewisseld worden. Ik ben hier de halve zondag mee bezig, want twee linker handen, maar volgens mij gaat dit lukken. Het MOET lukken. Ik wil nog geen nieuwe koffer. 

Uiteindelijk blijkt de schroef te kort, want nieuwe wieltjes te dik. We maken een uitstapje naar de “yippie-jaja-yippie-yippie-yeah” winkel voor langere schroeven. Deze lijken te passen. Wieltje 1 werkt naar behoren. De schroef van wieltje twee voegt nog wat drama aan het geheel toe door niet vast te willen draaien. Blijkt het schroefdraad aan de binnenkant van de koffer versleten te zijn. Dit kan ik zelf nog oplossen met wat tape om de schroef en verdraaid, nu blijft ie ook zitten.

De afgelopen twee weekenden kon ik de boel mooi testen op diverse ondergronden en terreinen. Het werkt perfect en een heel fijn bijkomend voordeel: de soft-wieltjes maken niet zoveel herrie. 

Ondanks de regen …

Posted on by

Bij het opstaan betwijfel ik of ik er wel goed aan doe om mijn kleding, die ik klaar had gelegd aan te trekken. Ik werp een blik naar buiten waar het nog schemer donker is. Ik werp een blik op mijn telefoon. Daar zie ik tot mijn verbazing dat de vele regen die voorspeld was heeft plaats gemaakt voor bewolking. Dat zijn de betere berichten. Maar dan nog denk ik dat ik gisteren iets te optimistisch ben geweest in mijn kledingkeus. Ik schrap mijn warme trui en regenjas en kies voor meerdere laagjes. Te beginnen met een thermoshirt. 

De herfst is amper begonnen maar de temperatuur liegt er niet om. Mijn adem komt in stoomwolkjes uit mijn mond als ik buiten sta. Ik ben blij met mijn kledingswitch en mijn winterjas. Het voelt een beetje onwennig. Liep ik van de week nog in een dun truitje en nu ben ik gekleed alsof ik op wintersport ga. Door schade en schande heb ik geleerd dat stilzitten langs het voetbalveld erg koud kan zijn. Ook al is het spelletje soms nog zo verhit. En vandaag heb ik zowaar twee reportages op het programma staan. Dus ik moet er voor zorgen dat ik geen last van mijn spieren ga krijgen. Net voor ik weg ga besluit ik alsnog mijn regenkleding mee te nemen. Niks zo veranderlijk als het weer!

Het is lang geleden dat ik mijn wekker heb moeten zetten voor een voetbalwedstrijd. Het is überhaupt lang geleden dat ik mij bezig heb gehouden met de voetbal. Maar ik heb weer helemaal zin en tijd om het op te pakken. De eerste wedstrijden heb ik bij zoonlief gefotografeerd. Vandaag begeef ik mij naar Dordrecht. Op het programma staat een thuiswedstrijd voor het nieuwe O13 van FC Dordrecht dat het op mag nemen tegen DSO O13 uit Zoetermeer. Ik ben wat aan de vroege kan en mag in de bestuurskamer een bakkie koffie mee doen. Daar kom ik nog een aantal “oude” bekende tegen. Het is zo gezellig dat ik bijna te laat kom voor de aftrap. 

Het is even schakelen als ik naar de spelers kijk. Ze zijn kleiner dan ik gewend ben. Hoe klein ze ook zijn, ze kunnen ballen als de beste. Het team is nieuw. Toch lijken ze elkaar al redelijk goed te kunnen vinden op het veld. Ondertussen ben ik maar wat blij dat ik mijn regenkleding mee heb. Want het komt met bakken uit de hemel. Het regent zo hard dat zelfs mijn toestel zijn regenjas aan krijgt.

Ik cross snel naar huis zodat ik de foto’s alvast op de PC kan zetten. Er is zelfs tijd over om alvast een selectie te maken voor social media. Wedstrijd twee staat te wachten. Ik wissel van kaartje en batterij. En gris ook nu mijn regenkleding weer mee. Het zonnetje staat hoog aan de hemel, maar niks zo veranderlijk als het weer. Nog geen 10 minuten na de aftrap pakken donkere wolken zich samen en komt het weer met bakken uit de hemel.

Buiten is het inmiddels donker en ik zit gehuld in warme kleding achter mijn laptop om de foto’s van vandaag te bewerken. Ik kijk terug op een heerlijke voetbaldag, ondanks de regen. Of moet ik zeggen, dankzij de regen? Want stiekem vind ik foto’s maken in de regen juist wel leuk!

© Foto Hamar

Early bird(s)….

Posted on by

Het is 0400 uur in de ochtend en ik ben klaar wakker. Mijn wekkers, want uit voorzorg heb ik er drie gezet, zouden pas een half uur later af gaan. Ik heb een belangrijke afspraak op de planning staan en blijkbaar ben ik bang dat ik door al mijn wekkers heen slaap. Nog voor ze afgaan sluip ik de kamer uit om mijn spullen te pakken, broodjes te smeren en een thermoskan koffie te vullen. Dit keer ben ik de eerste van ons huishouden die wakker is. Zelfs voor onze eigen vroege vogel, Groene Draak, is het te vroeg om goedemorgen te zeggen. Hij duikt nog even in zijn veren terwijl ik mijn tas verder inpak.

Rond 0600 uur rijd mijn oom de straat in. We gaan vandaag samen op pad en hebben hopelijk een date met wat bijzondere vogels. Gelukkig weet hij de weg in dit boerenlandschap en navigeert ons in rap tempo naar onze parkeerplaats. Vanaf daar is het even zoeken hoe we verder moeten. Het eerste bruggetje over. Door het hek naar rechts. Een tweede bruggetje over en dan de rechter sloot aan de linker kant volgen. Vooral niet verkeerd lopen anders moet je het hele eind weer terug. 

Ik ben blij dat ik kaplaarzen aan heb. Met de regenval van afgelopen nacht is de wei drassig. Ondertussen gloort er licht aan de horizon. Ik ben de sompige wandeling opslag vergeten als ik de deur van de fotohut open. We mogen niet met onze baggerlaarzen naar binnen dus ik verruil mijn vieze stampers voor schone schoenen. Maar eerst doe ik nog een rondje “om de plas” om wat meelwormpjes uit te delen. Ik laat graag zien dat we met goede bedoelingen komen.

Al snel worden we begroet door een van de vaste bewoners van dit perceel. Wij zijn alvast blij hem te zien. De torenvalk vliegt heen en weer tussen hekje, paaltje en boomstronk. Hij weet heus wel dat wij hier zitten, maar trekt zich er allerminst iets van aan. Op zijn gemak peuzelt hij de meelwormpjes op. Begint daarna uitgebreid aan een poetsbeurt en fladdert vervolgens weg. Dit nemen ze ons in ieder geval niet meer af.

Er is een kakofonie aan vogelgeluiden om ons heen. Niet alleen zitten er heel veel vogels in deze wei maar ook in de aangrenzende percelen. Na enige tijd verschijnt er niemand minder dan de Grutto. Onze reden voor het bezoek aan deze hut. Zo sierlijk als hij is wandelt hij op de waterplas af. Wat een mooie vogel. Na wat poses aangenomen te hebben vliegt hij weg. We zien hem verderop in de wei foerageren. Jammer genoeg net te ver bij ons vandaan.

De torenvalk steelt niet veel later wederom de show door met een eigen gevangen prooi, eerst een muis en daarna een kuiken voor onze neus te gaan lunchen. “Jij met je meelworm!” Zowel het mannetje als het vrouwtje verschijnen voor onze lens. We krijgen nog een voorstelling van hun paringsritueel, deze zat blijkbaar bij de prijs inbegrepen… Maar daarna wordt het stil. Tijdens het wachten genieten we volop van de vogelgeluiden om ons heen en de duikvluchten van de kieviten die als ware acrobaten achter elkaar aan vliegen. 

Ondanks de wat mindere water en -weidevogels voor de hut heb ik toch weer intens genoten van deze fotodag.

© Foto Hamar

A day off

Posted on by

Voetbal fotograferen is lange tijd mijn lichtpunt op de zaterdag geweest. Ik haalde er heel veel energie uit en deed dit soms met nog meer plezier dan de boys op het veld. Met de drukte om mij heen is het steeds moeilijker om dit gevoel te behouden. Fotograferen ging mij tegenstaan en op het laatst voelde het meer als een verplichting dan als een hobby. 

De voetbal, of eigenlijk het fotograferen daarvan, is dan ook het eerste wat ik besluit los te laten. Alleen al om meer ruimte te creëren voor rust in mijn hoofd en tijd voor mijzelf. De eerste twee zaterdagen voelen aan alsof ik spijbel. Alsof ik tijd voor mijzelf creëer dat ik eigenlijk aan andere zaken zou moeten besteden. Dat is precies het moment waarop ik realiseer dat het juist goed is om afstand te nemen en dit even los te laten. 

De zaterdagen erna voelen stuk voor stuk aan als een cadeautje. Ik heb niet alleen een middag “vrij” maar ook het bewerken van de foto’s en het bijhouden van diverse social media kanalen komt te vervallen. Ik houd een hele dag aan tijd over. Toen vriendlief vroeg of ik zin had om mee te gaan naar de voetbal bedankte ik hem direct. Nee! De voetbal staat even helemaal onder aan mijn lijst. Ik heb besloten om pas weer over de voetbal na te gaan denken wanneer ik het ga missen. Tot die tijd geniet ik van mijn extra zaterdagen die na al die weken nog steeds aanvoelen als een extra vakantiedag.

Een dag vrij betekend wel dat er tijd overblijft voor zaken waar ik normaal tijd voor moet maken. Het schoonmaken van de complete bovenverdieping is zo’n taak. Iedere keer doe ik wel iets. Snel de badkamer. Of de slaapkamer. Of de trap. Tussen de bedrijven door dus. In etappes, want geen tijd. Maar nu, met mijn gevoel van zeeën van tijd, kan ik er eens flink tegenaan. 

Ik besluit maar direct grondig te werk te gaan en trek alles van zijn plaats. Alleen al in de badkamer vind ik rommel die er niet thuis hoort. Lege verpakkingen van shampoo, spullen van zoonlief. In kamers waar het niet zou moeten tref ik kleding aan, zowel schoon als vuil. Op de overloop liggen sporttassen, maar ook boodschappentassen (?) en gereedschap. Ik de slaapkamers staan lege, half lege en volle flesjes water. 

Ook ik maak mij schuldig aan de rommel want mijn SUP-spullen liggen na mijn laatste tocht ergens eind zomer, nog steeds “te drogen”. Ik sorteer en ruim op. Gooi weg wat weg kan, vul waar nodig spullen aan en rangschik hier en daar de boel.

Er wordt flink gestoft en gesopt. Als laatste wissel ik de stofzuiger voor een dweil en zwabber alles lekker schoon. Ik neem er de tijd voor. Want die heb ik nu ook. Na mijn dagtaak poetsen kijk ik tevreden op mijn werk terug. Alles is weer schoon en aan kant. Een voordeel van een keer in de zoveel tijd goed poetsen is dat ik veel meer voldoening uit en van mijn werk heb. En de zin in voetbalfotografie? Die komt vanzelf wel weer terug.

Bedankt Boys, voor alle keren dat jullie mij een toffe zaterdag hebben bezorgd. Hopelijk tot snel ⚽️

Nog één te gaan…

Posted on by

Nu Poownie op de wei staat heb ik eindelijk weer wat meer rust. Voeg daar twee weken “vakantie” aan toe om bij te tanken en opeens heb je weer tijd om je andere hobby’s op te pakken. Het fotograferen bijvoorbeeld. Dit lag al stil sinds we terugkwamen van de wintersport. Ik had gewoonweg te veel op mijn bordje liggen dat ik moest gaan kiezen waar ik mijn tijd aan wilde, of in sommige gevallen moest, besteden. 

De competitie bij FC Dordrecht was reeds afgelopen en er stonden geen thuiswedstrijden of toernooien meer gepland. Maar zoonlief had nog wel wat in het verschiet. Met zijn eigen team en hij mocht aansluiten bij de selectie van het eerste om daar de laatste wedstrijden mee te draaien. Als klap op de voorpijl startte hij ook nog eens in de basis. Waardoor het voor mij extra leuk werd om platen te schieten.

In tegenstelling tot de Boys op het veld was ik niet helemaal in vorm. En dan met name de snelheid tijdens het spel. Dit keer had ik met mijn hand/oog/camera coördinatie maar 1 wedstrijd nodig om weer een beetje het ritme te vinden.

Het is zaterdag met lekker weer en er wordt gespeeld bij Zwarte Pijl in Rotterdam op echt gras. Daar wordt ik, met veel zon, erg blij van. Kunstgras en zinderende zonnehitte gaan meestal niet zo fijn samen. Door de luchtspiegeling boven het veld heb ik de grootste moeite om mijn platen mooi scherp te krijgen. Zeker wanneer de stuiterende, springende en sliding acties meer dan een paar meter van mij vandaag gemaakt worden. Maar daar zou ik nu niet zo heel veel last van hebben. 

Ik zoek mijn hoekje op het veld op en heb mij nog niet geïnstalleerd of de spelers komen het veld al opgelopen. Dit is alweer de laatste competitiewedstrijd van het seizoen. Beide teams hebben niet heel veel meer te verliezen behalve hun eer. Er hoeft niet gestreden te worden om de eerste plek en ’s Gravendeel moet toch al op voor een nacompetitie. Maar zich zomaar gewonnen geven doen beide niet.

Het eerste doelpunt dat valt is voor ’s Gravendeel. Zwarte Pijl laat het er niet bij zitten en komt in actie. Voor de rust is het 1-1. De tweede helft zou het er om gaan spannen. Het aftasten is nu voorbij en beide teams weten wat voor vlees ze in de “kuip” hebben. Het is ’s Gravendeel die uiteindelijk binnen tien minuten tijd nog drie ballen in het doel van de tegenstander weet te krijgen.

De boys vieren hun 1-4 overwinnen met muziek en een kratje bier. Zelf bezoeken we de kantine waar overheerlijke broodjes Pom en Javaanse bami te krijgen is. Met de punten op het scorebord, een volle buik en toffe platen keren we huiswaarts. Team ’s Gravendeel heeft weer wat positieve vibes voor hun nacompetitie. Hopelijk brengen ze het er net zo goed vanaf als deze wedstrijd in Rotterdam. 

© Foto Hamar

Back on track…

Posted on by

Terwijl de “echte” fotografen hier en daar nog een wedstrijd en training konden meepakken in de corona tijd vorig jaar, lag het werk voor mij als “hobby” fotograaf compleet stil. Af en toe ben ik er wel op uitgetrokken met mijn camera maar dat is toch anders. En ook nu merkte ik dus dat rust roest….

Het duurden toch wel even voor ik mijn draai langs het voetbalveld gevonden had. Ik schoot matige foto’s. Waar de actie scherp op de plaat moest zat ik er geregeld naast. Dus scherp op de verkeerde plaatsen in de foto. Of gewoon helemaal blur. Spelers maar half op de foto. Of gewoon niet… Wel de actie maar niet de bal. Of wel de bal maar geen speler. Om gek van te worden. Het leek wel of ik de snelheid niet meer bij kon benen. Alsof mijn vingers, die normaal de knoppen blindelings weten te vinden nu niet wisten wat ze moesten doen. 

Daarom was ik erg blij met de oefenwedstrijden die aan het begin van het seizoen in de planning stonden. Op deze manier had ik wat respijt en kon ik, net als de boys, ook een beetje in shape komen voor een nieuw voetbaljaar. Helaas moest ik daarbij wel een aantal spelers teleurstellen. Want ik schoot minder(e) platen dan anders. 

Ik besloot mijn plek naast het veld even om te ruilen naar achter het veld. Het voordeel van deze kant is dat je de spelers op je af ziet komen. Het maakt het voorspellen van de actie wat makkelijker en het volgen van de speler en bal ook. Hiermee nam ik voor mijzelf een aantal hindernissen weg. Een nadeel van deze zijde is de korte afstand tot het doel en de keeper. De capriolen die door de keeper uitgevoerd worden kunnen hierdoor niet altijd goed worden vast gelegd. 

First things first. Terug naar de basis. Wennen aan de snelheid en de actie’s op het veld. Dan weer werken aan toffe plaatjes van de keepers. Het duurde voor mij een wedstrijd of drie toen ik het weer een beetje in de vingers voelde terugkomen. Bij de vierde en vijfde wedstrijd zat ik zelfs weer helemaal in mijn eigen bubbel. En nu kijk ik de hele week reikhalzend uit naar zaterdag.

Na een paar weken durfde ik het weer aan om de achterlijn los te laten en voorzichtig wat naar voren te schuiven. Met een lens van 300 mm is mijn bereik hier en daar wat beperkt. Maar vanaf de zijlijn lukt het aardig om de acties op het middenveld redelijk vast te leggen. En de spelers weten het ook. Nog voor ik thuis ben heb ik de eerste berichtjes alweer ontvangen: “wanneer staan de foto’s online?” 

Het verbaasde mij dat ik dit zo vreselijk gemist had. Iemand die nooit iets van voetbal moest hebben, zegt nu dat ze het voetballen gemist heeft. Hoewel, het spelletje zelf niet echt. Meer de acties op het veld. De spelers. Hun enthousiasme en gedrevenheid wanneer ze zich vol overgave storten op de bal, het doel of hun tegenspeler. Die energie en chemie samen maken mijn foto’s. 

Met dank aan FC Dordrecht Jeugdopleiding…

Steenuilen schieten…

Posted on by

Het duurde drie jaar voor het lukte. De eerste keer was het seizoen net voorbij en dus te laat. Het tweede jaar was het seizoen nog niet begonnen maar was ik wel te laat met reserveren en was de hut vol geboekt. De derde poging werd dankzij corona door mijn neus geboord. Maar eind mei van dit jaar lukte het dan toch. Ik stond oog in oog met een steenuil. 

De steenuil is het kleinste uiltje in Nederland en is niet veel groter dan een merel. Vergeet de kerkuil of de grote oehoe. Dit uiltje is de schattigste rover onder de vogels die er is.. Hij ziet er groter en forser uit dankzij zijn volle verenkleed. Die grote opvallende felgele ogen doen het hem. Die wilde ik heel graag eens vastleggen op de gevoelige plaat. Dus was de keus om een vogelhut die zich richt op de steenuil te huren snel gemaakt. Het duurde alleen wat langer voor we terecht konden. 

Maar toen was het eindelijk zover. Einde van de middag toog ik samen met Oom B. ook fervent fotograaf, naar België. Om 1800 uur werden we verwacht. Samen met nog een aantal fotografen hadden we ons verzameld op de afgesproken parkeerplaats. Van daar uit moesten we nog wel een stukje lopen naar de “hut”. Dat stukje bleek toch nog een kleine 1.5 km stappen te zijn. Gelukkig mochten we onze fotogear met de auto van de hut-eigenaar mee geven. Nu maar hopen dat hij er niet vandoor zou gaan… 

Gelukkig stond hij op de plaats van de hut al op ons te wachten. In totaal waren we met vijf man/vrouw. Oom en ik hadden het geluk in de vaste hut te mogen. De andere fotografen kregen ieder hun eigen fototent, die al opgesteld stonden. We kregen de tijd om ons te installeren. De eigenaar legde nog wat uit over de setting, wat we wel en vooral niet moesten doen en liet ons toen tot 21.00 uur aan ons lot over. 

De vraag was of er een uiltje genegen was om langs te komen. Ik had amper de instellingen van mijn camera gecontroleerd of het vrouwtje kwam al aangevlogen. Ze wist heus wel dat wij daar in het hutje zaten. Je kunt de natuur niet sturen maar soms werkt omkopen wel. Er lag hier en daar wat eten en daar liet ze zich graag voor fotograferen. Zeker wanneer er net kuikens uit het ei gekropen zijn. Door de aanhoudende kou en regen is het broedseizoen iets verlaat. Daar had ik met het reserveren geen rekening mee gehouden. Geen vliegende jonkies dus. In dat opzicht hadden wij ff vette pech. 

De setting was niets meer dan een stukje grond op een boerenbouwland. Achter ons zat een duiventil en stonden wat bomen. Daar bevond zich tevens het nest.. Op de setting zelf waren een paar palen in de grond geslagen, hier en daar een zit mogelijkheid en wat attributen. Simpel maar doeltreffend. Met de juiste instellingen en een goede lens creëer je een mooie zachte achtergrond. Hierdoor is er geen bouwland of simpel bosje meer te zien. 

De hele avond heb ik verrukt achter mijn fototoestel doorgebracht. Mij niet eens de kans gunnend iets te eten of te drinken. De tijd vloog voorbij maar wij hebben, ook zonder kuikens, van iedere minuut genoten. 

  • Foto Hamar
  • Foto Hamar

Vogels en voetbalstadions?

Posted on by

Oh men wat mis ik het fotograferen. Waar ik normaal iedere zaterdag langs het veld zou zitten om actieplaten te schieten van de jeugdvoetbal, ben ik nu al sinds de zomervakantie “vrij”. En de afgelopen jaren heb ik minstens twee keer per jaar een fotohut bezocht om vogels en ander klein wild te kunnen fotograferen. Dat heb ik nu ook al bijna twee jaar niet meer gedaan. Alle wedstrijden van de voetbal en bezoeken en afspraken voor een vogelhut zijn gecanceld dankzij corona. 

Ik mis het zelfs zo erg dat ik van de week, in de regen door de polder liep. Onder mijn ene arm mijn camera en onder mijn andere arm mijn ziel. Ik hoopte op iets wat noemenswaardig was om te fotograferen. De platen die ik wil hebben laten zich niet zomaar vangen. Ik wil beestjes, van heel dichtbij, in hun eigen habitat… Op een wandelaar met een hond na viel er in het vieze weer niks op te gevoelige plaat te leggen. Het ging mij te ver om in de blubber te gaan tijgeren voor die ene vogel die zich in de bosjes verschool.

Wat ik overdag meemaak, verwerk ik in mijn dromen waarbij de ene plaat nog toffer en scherper is dan de ander. Ik maak eindelijk foto’s van springende eekhoorns. Zie ik vogelsoorten die ik nog nooit eerder heb gezien, laat staan op de foto heb gezet. De zwaan die mij altijd benaderd alsof ie mij gaat opeten laat mij nu zelfs dichtbij komen om zich te portretteren. En last but not least ik bezoek voetbalstadions om daar wedstrijden vast te leggen. Zie je hoe erg het met mij gesteld is?! Als je al droomt over voetbalstadions…

Samen met Poownie wandelde ik van de week langs het water met bijbehorende watervogels. Het was erg druk met futen, zwanen, meerkoetjes en ander gevederd gespuis. Ik voelde een steek van corona-ellende. Want mijn cursus met een drijvende schuilhut voor begin dit jaar zal mogelijk ook al niet door kunnen gaan. (ik mag wel even klagen op mijn eigen blog toch?!) 

Beetje voor beetje begon er zich een plan in mijn hoofd te vormen om toch de foto’s te kunnen maken die ik graag wil. Eenmaal thuis had ik het zo goed als uitgedacht. Oké, toegegeven het moet hier en daar nog wat bijgeschaafd en vooral uitgetest worden. Mijn getreur veranderde in kinderlijke enthousiasme. Ik bezocht diverse sites en raadpleegde wat forums. Ook al levert het voor nu niks op, dan nog is het geen waste of time geweest. Dit soort voorpret zorgt namelijk, net als bij vakanties uitzoeken, ook voor een vrolijke stemming.

Vriendlief vond het maar een onnozel en super dom idee. Normaal hecht ik veel waarde aan zijn mening. Maar nu trek ik even mijn eigen plan. Mijn wil om iets te kunnen doen en vooral om ergens naar toe te kunnen leven (en werken) zorgt ervoor dat ik verder kijk dan “wat als” en “misschien…” Als mijn plan lukt kom ik hier uiteraard uitgebreid op terug. Met foto’s en al. Als bewijs!! Mocht ik met “plan en al” letterlijk in het water vallen…. Nou ja, dan zullen jullie mij er waarschijnlijk niet meer over horen (of enkel kort samengevat in een terugblik van het jaar of zo…) en had vriendlief volkomen gelijk. 

Nu eerst maar eens opzoek naar een goed camouflagenet, want dat is stap 1.
Wordt vervolgd zullen we maar zeggen. 

Vroege vogels, hoe het begon…

Posted on by

Tot een paar jaar terug was iedere tuinvogel een soort mus voor mij. Ze leken allemaal op elkaar. Lekker makkelijk. Het roodborstje, de duif en merel herkende ik wel vanaf een afstand. Maar het verschil tussen een pimpel- en koolmees? De grote en kleine bonte specht? Wait, what? Heb je die ook in het zwart en groen?!? Om nog maar niet te spreken over de verschillende soorten vinken en lijsters.

Ik leerde heel wat bij toen mijn hobby voor vogelfotografie opeens tot leven kwam. Vogels hebben altijd een grote aantrekkingskracht gehad. Vooral die in het wild. Vogels zijn fragiel met hun holle botjes, maar oersterk tegelijk. Dat ze kunnen vliegen, blijft een bijzonder iets. Dat maakt het ook direct een stuk lastiger om vogels van heel dichtbij te benaderen. Een vogel op de foto zetten is niet moeilijk. Maar een beeldvullend portret is toch een ander verhaal. Toen het fotograferen vanuit een schuilhut op mijn pad kwam, bedacht ik mij geen moment.

Nooit eerder had ik gebruik gemaakt van een hut om dieren op de foto te zetten. Ik vergaarde kennis en bekeek welke vogels er bij de diverse hutten foerageren en wat ik dus kon verwachten. Hoewel de vrouwelijke fotografen in opmars zijn, zijn het vooral de heren die dit soort hutten bouwen. Waarvoor dank! Ik reserveerde zo’n hut voor een hele dag. In alle vroegte, met de laatste resten van de nacht nog in de lucht, toog ik naar de hut. Nog voor het krieken van de dag zat ik er helemaal klaar voor. Mijn camera voor mij uitgestald en mijn ontbijt naast mij.

Het gekwetter en gefluit van de vogels was vanuit de hut goed te horen. Dat betekende alvast veel goeds. Of ze voor mij zouden willen poseren, was een tweede. Voorzichtig maakte ik het luik open. Het decor voor mij werd beschenen door het allereerste licht van die dag. Zachte tinten roze, oranje en blauw. Even wist ik niet waar ik moest kijken. Vogeltjes vlogen af en aan. Op iedere tak zat wel een andere soort.

Te drukke bewegingen van mij zouden de hele boel doen opvliegen, en dan was het maar de vraag of ze nog terug zouden komen. Met ingehouden enthousiasme begon ik mijn camera af te stellen en schoot mijn allereerste vogelplaten. Het was zó druk dat ik lange tijd niet eens meer aan mijn ontbijt dacht. Toen de vogels hun maaltijd en baddermomenten achter de rug hadden (zij wel!), werd het wat rustiger.

Mijn enthousiasme bij het terug zien van de foto’s werd nog groter. Dankzij de poster die in de hut hing kwam ik er al snel achter welke vele soorten (kleine) vogels er zijn. En wauw, wat een kleurenpracht!! Dat is bij ons in de polder, vanaf een afstandje niet te zien.

IJsvogel met vis in bek.De eerste paar uur vlogen letterlijk voorbij. Ik keek mijn ogen uit en schoot de ene na de andere plaat. Als klap op de vuurpijl werd ik beloond door het bezoek van een ijsvogel. Die ik tot dan toe nog nooit eerder in het echt had gezien.

Even afgesloten van de wereld, helemaal midden in de natuur, zittend in mijn eigen bubbel; het was een weldaad. Het leverde mij niet alleen hele mooie platen op, maar gaf me ook een berg energie, waar ik weken op heb kunnen teren. Ik leerde vanaf dat moment de vele verschillen tussen de vogels herkennen. Dit was voor mij weliswaar de eerste keer, maar zéker niet de laatste…

Diverse bos en tuinvogels

Dit blog verscheen eerder op: Hoe vrouwen denken.