Het is vroeg. Eigenlijk nog veel te vroeg om mijn bed uit te gaan. Maar ik ben wakker en heb geen zin meer om te blijven liggen. Mijn nachtrust is de laatste paar maanden toch al niet om over naar huis te schrijven. Ik lijk hier zowaar aan te wennen. Ik sluip op mijn tenen van de slaapkamer naar de gang. Een van de vloerplanken kraakt dus ik probeer deze met grote zorg te vermijden. Mijn gehannes om mijn evenwicht te bewaren zal er vast hilarisch uitzien. De heren liggen alle twee nog te knorren. Zij wel… Zodra ik mijn grote teen op de eerste traptrede naar beneden plaats, gaat het mis. De voelsprieten van Kleine Krijger weten al wie er bovenaan de trap staat zonder dat zijn ogen mij gezien hebben. Vanuit de woonkamer komt een luid kabaal, hij zat blijkbaar op een plaats waar hij eigenlijk niet mag zitten. Gevolgd door een oorverdovend gemiauw. Tot zover de rust.
Ik sjees de laatste paar treden op mijn tenen, en zo zachtjes als dit het toelaat, naar beneden om de herrieschopper tot bedaren te brengen. Wanneer ik de deur open maak staat Kleine Krijger al luid miauwend en knorrend op mij te wachten. Helemaal blij om mij weer te zien. Of om zijn voerbak die weldra gevuld zal zijn. Vanuit de hoek hoor ik een slaperige Groene Draak: “Goedemorgen” zeggen. Aan zijn reactie merk ik dat het voor hem eigenlijk nog te vroeg is. Geen vroege vogel dus! Toch schuif ik de gordijnen opzij. In een vloeiende beweging zet ik tuindeuren wagenwijd open om de ochtenddauw te verwelkomen. De zon is al aanwezig. Op het gefluit en getjilp van vogels na is het doodstil. Geen auto, geen hond, geen kind. Zalig!! Maar goed, het is dan ook een heel vroege zondagochtend.
Terwijl de dieren aan het eten zijn zet ik voor mijzelf een bak koffie. Het vermalen van de bonen doet gewoon pijn aan mijn gehoor. Alsof het een gigantische inbreuk maakt op de vredige stilte die heerst. De eerste meters van de tuin baden al in het zonlicht. Ik schuif de stoel zo stilletjes mogelijk opzij en neem plaats. Dit is pas zen wakker worden. De zon die langzaam mijn gezicht verwarmd terwijl ik de koele nachtlucht als een verkwikkende douche via mijn voeten omhoog voel trekken. Mijn neus vult zich met het aroma van de koffie en mijn oren genieten van de complete rust.
In tegenstelling tot Groene Draak, ben ik wel een vroege vogel. De ochtend was vroeger al mijn favoriete dagdeel en dat is nooit anders geweest. Zeker wanneer de wereld nog in diepe rust verkeert en ik alleen door het park wandel. Of zoals nu, in de tuin aan de koffie zit. De nacht rekent af met de drukkende chaos die zich ’s avonds als een dikke deken over de dag gedrapeerd heeft. De nacht poetst alles weg. ’s Morgens is er weer een nieuwe start. Een schone lei. Een nieuw begin. Dit wordt benadrukt door de stilte om mij heen. Er hangt een compleet andere energie in de lucht. Zo anders dan 12 uur terug. Het voelt schoon en fris. Alle mogelijkheden staan open. Nieuwe kansen dienen zich aan. Zo’n ochtend heeft iets magisch. Ja, zo zou ik iedere morgen wel wakker willen worden…
Draak heeft in zijn leven nog niet veel andere vogels, op de huismus na, van zo dichtbij gezien. En nu zou hij een hele dag tussen soortgenootjes zitten. Zou hij aan het einde van de dag nog wel met mij mee naar huis willen? Rond een uurtje of 10 kwamen we aan en werden begroet door papegaaien in groot en klein formaat. Ze zaten verspreid over vier verschillende speelbomen. Draak mocht direct op de grootste boom en keek zijn ogen uit. Na kennis gemaakt te hebben begon de cursus. De vogels werden ondertussen verzorgd en voorzien van eten, drinken, fruit, een douche en een heel hoop bamboe om te knagen en slopen.
Terwijl wij in de ruimte ernaast les kregen in het houden van een papegaai, kroop Draak uit zijn schulp. Hij miauwde er op los en liet iedereen weten dat ie moest “werken”. Riep ondertussen nog even naar ons en begon daarna met het opvoeren van zijn favo muziekstuk. De cursus was opgedeeld in theorie en praktijk. We kregen les in het benaderen van een gaai. Er werd verteld over de opvoeding, gedrag en gedragsproblemen. Maar ook huisvesting, verrijking/foerageren en het leren en trainen kwam aan bod. De praktijkopdrachten waren ook erg leuk. Vriend- en zoonlief werden van hun angst afgeholpen en binnen vijf minuten liepen ze alle twee met een groene draak op de arm over het terrein. De vogels samen konden het ook redelijk vinden en zochten elkaar op de boom steeds op. Ik mocht met Draak aan de gang tijdens de “handdoek” sessie om zijn vleugels en nageltjes te controleren (en daarbij dus niet gebeten te worden). Tussendoor kregen we ook nog een lekkere lunch aangeboden.
Deborah Hamar 