Tagarchief: eten

Boven Rotterdam en onder de zon…

Posted on by

Sinds vorig jaar ondernemen we met een aantal familieleden geregeld iets leuks. Zo hadden we eerder al een Indische high tea, bezochten we het theater of gingen we naar de dierentuin. Het was alweer even geleden dat we iets ondernomen hadden. De laatste twee keer was dit met de verjaardag van zowel mijn zus als tante, beiden in januari. Bij de één een gezellige lunch en bij de ander een avond dansen. Het was zus die met een nieuw idee kwam. 

“Dit is leuk, dineren op hoogte. Wie heeft er zin?” appt ze ergens in maart. We kunnen kiezen uit een lunch, high tea of een gourmetavond.” Ik heb geen flauw idee wat of waar dit is. Want het eerste dat zus erbij zet is dat het wel in Rotterdam is maar niet in de Euromast. Blijkbaar is er in Rotterdam een heus attractiepark. De opening zou al in 2014 zijn maar dat wordt steeds uitgesteld. Het staat er nogal verlaten bij. Het UFO restaurant dat erbij hoort doet het daarentegen wel goed. Het is een restaurant dat 42 meter de lucht in gaat en daarna 360 graden draait. Bij daglicht heb je een prachtig zicht over Rotterdam. 

Iedereen ziet het wel zitten en al snel gaat er een datumprikker rond. Uiteindelijk wordt het een zondag in april. We hebben gekozen voor de lunch. De gourmet leek ons iets te zwaar op de maag en een High tea hebben we nu al een aantal keer gedaan. 

Het restaurant is bij aankomst niet direct zichtbaar. Als we om de parkeerplaats heen lopen en binnen stappen in wat lijkt op een cafe, worden we via de andere kant naar een platvorm gebracht. Het lijkt nog het meest op een kermisattractie of de pagode uit de Efteling. Het bordje “Aliens only” met een pijl wijst ons verder de weg. We stappen het restaurant binnen dat inderdaad helemaal rondloopt. We worden naar een tafel gebracht die al helemaal voor ons gedekt is. 

We krijgen uitleg van de bediening die ook direct de grillpan aansteekt. We mogen straks zelf onze  eieren, spek, rosti en pannenkoekjes bakken. Ondertussen genieten we van de versgeperste jus d’orange en koffie. De lunch is all in. We mogen bestellen wat we willen en wanneer iets op is wordt het direct aangevuld. Een deel van de broodjes is al belegd met wat luxer beleg. De overige broodjes mogen we zelf besmeren.

Stipt 13.00 uur gaan we de lucht in en na 5 minuten zijn we boven. De zon schijnt en het uitzicht is werkelijk prachtig. De bediening houd onze glazen goed in de gaten en we komen geen moment zonder drinken te zitten. Ook als het beleg op is wordt dit direct bijgevuld. In 1.5 uur doen we ons te goed aan al het lekkers dat op tafel staat. Tijdens het eten genieten we van het uitzicht. Bij ieder raam dat we passeren staat netjes vermeld waar we naar kijken en wat er te zien is. We praten over van alles en nog wat en lachen heel wat af. 

Rond 14.30 uur staan we weer veilig aan de grond. Terwijl de bediening begint met opruimen mogen wij nog even genieten van onze laatste bak thee. Volledig voldaan en senang keren we huiswaarts. Dat heeft zus prima geregeld. Een aanrader als je eens een leuk en origineel uitje wilt.

Obstacle run …

Posted on by

Uit de oude doos, maar hij blijft grappig.

In mijn ene hand heb ik een zak hooi van rond de 12 kg en in mijn andere een verrekte splinter. Die er ingeboord werd toen ik de laatste pluk hooi in de zak propte. De hooibaal, die om logistieke reden heel onlogisch is geplaatst, is alleen via een kleine hindernisbaan te bereiken. Om er bij te kunnen heb ik mij tussen twee andere balen in laten zakken. Hoe ik weer naar boven moet komen vraag ik mij nu dus af. Met wiebelige benen probeer ik mijn evenwicht te hervinden. 

Deze hooibalen zijn normaal zo stevig als een huis. Maar wanneer de touwtjes allemaal doorgesneden zijn en het ook nog eens die baal is waar ik overheen moet om aan het begin te komen dan kan dat best een uitdaging zijn. Na wat klim- en klauterwerk, een vloek links en een uitglijder rechts, lukt het mij om één zak, gevuld en al, mee het hok uit te slepen. Met het zweet op mijn voorhoofd duik ik het hok weer in. Er moeten nog twee zakken gevuld. Vanuit de paddock klinkt er gehinnik. Volgens sommige duurt het te lang….

Ken je die puinruim zakken, van die bigbags? Dat zijn onze hooizakken. Oké ze zijn iets kleiner, maar nog steeds flink aan de maat. Ik sleep zo’n zak achter mij aan en ga vol goede moed de hindernisbaan weer over. Onder het zeil door, op het krukje via de kleine baal, over een grote baal naar de achterkant van het hok. Ik laat mij vakkundig tussen de balen naar beneden glijden en vul opnieuw een zak. Ik zet mijn hand boven op de baal. Wanneer ik afzet zak ik met diezelfde hand tot aan mijn oksel tussen de inmiddels losliggende plakken hooi van diezelfde baal. Mijn goed gevulde hooizak, die ik al bovenop de baal had gekregen, raakt uit balans en dondert over mij heen het “ravijn” in. De hele zakken-vul-exercitie begin van vooraf aan. Uiteindelijk kom ik al hijgend, proestend en badend in het zweet uit het vervloekte hooihok. Aan iedere hand sleep ik een gevulde zak mee. En die verrekte splinter! 

Ik gooi een zak in de kruiwagen en sjok door de paddock naar achteren. Halverwege wordt mijn pad geblokkeerd door een skippybal van de paarden. Wat the f*ck? Het lijkt hier wel een obstacle run. Achter mij hoor ik hoefgetrappel en als ik mij omdraai staan er 5 pony’s vragend te kijken waarom het wederom zo lang moet duren… Hoewel ik niet met een stopwatch heb staan klokken heb ik er wel beduidend langer over gedaan. Ik slalom mijn kruiwagen om de bal, de mesthopen er achter en de kuil die een van de knollen uitgerekend hier heeft staan graven. Nog voor ik de kans krijg de zak te legen in de daarvoor bestemde ruif wordt er al aangevallen alsof ze dagen niks gevroten hebben. De hongerlappen. 

Echt kei-verrot, neusgaten vol met stof en compleet bezweet neem ik afscheid van mijn veelvraten en keer huiswaarts. Als er nog mensen moeten trainen voor één of andere hardloop, obstacle run of mudmasters gedoe?? Kom dan alsjeblieft mijn voerdienst overnemen. Wedden dat je in no-time een topconditie hebt?! De stoflongen en broekzakken gevuld met hooi en stro krijg je dan van mij, geheel gratis!!

Sticky bloemkool…

Posted on by

De voorgerechtjes worden op tafel neergezet. De meeste ken ik. Alleen het laatste gerecht ziet er wat raar uit. Het lijken wel kipkluifjes. De persoon naast mij ziet mij bedenkelijk kijken en zegt dat het sticky cauliflower is. “Sticky cauliflower?” Herhaal ik wat schaapachtig. Tja, plakkerige bloemkool klinkt niet echt aantrekkelijk om in je bakkes te stoppen. Maar bij sticky cauliflower krijg ik wel zin om dit te proberen. Zeker omdat het er helemaal niet uitziet als bloemkool. Hoewel het sticky genoemd wordt, is het niet heel erg plakkerig. Wat ik dan wel weer verwacht had. Voorzichtig neem ik een hapje. Het gerechtje is op voor ik er erg in heb. Jammer genoeg is er voor iedereen maar 1 stukje.

Oké, dit had ik dus bepaald niet verwacht. De kleur, structuur, geur en vooral smaak. Totaal niet bloemkool-achtig. Ik vind het zo lekker dat ik besluit het thuis ook te proberen. “Sticky bloemkool? En wat moet ik mij daarbij voorstellen?” Zegt vriendlief. Daar kwam ie eerder in januari achter. Want ik kon niet wachten om het te gaan proberen. Het internet staat vol met dit soort gerechten. Ik zocht een gerecht uit waarvan ik dacht dat die het dichtst in de buurt zou komen van wat ikzelf geproefd had en kwam uit bij Mandy.

De laatste jaren ben ik wat meer gaan experimenteren in de keuken. Ik ben er achter gekomen dat ik het uitproberen van nieuwe gerechtjes best leuk vind. Zeker wanneer het ook nog smaakvol blijkt te zijn en de bereiding niet al te ingewikkeld is. Waar ik alleen niet zo’n fan van ben is het aanschaffen van kruiden die wij doorgaans niet gebruiken en dan na eenmalig een snufje toegevoegd te hebben in de kast staan te wachten tot ze weggegooid mogen worden. Ik bekijk de lijst met boodschappen dan ook nauwkeurig en zie dat ik bepaalde ingrediënten kan vervangen. De kans dat de smaak hierdoor iets kan veranderen, neem ik voor nu voor lief. 

Zodra ik al mijn kruiden in huis heb ga ik aan de slag. Vakkundig snijd ik de bloemkool in ongeveer evengrote roosjes. Vervolgens maak ik een beslag zoals aangegeven in het recept. De roosjes haal ik door het beslag en wanneer de oven op temperatuur is schuif ik de hele plaat met bloemkool erin. Ondertussen maak ik de saus waarbij ik al roerend de ingrediënten in het pannetje mik. Het pruttelt al lekker en vanuit de woonkamer krijg ik complimenten dat het zalig ruikt. Nu de smaak nog…

Na een kwartier haal ik de roosjes uit de oven en besmeer ze met de saus om ze daarna nog even verder te laten garen. Volgens het recept zou ik de overgebleven saus net voor opdienen over de bloemkool moeten gieten. Maar ik heb geen saus meer over. Zelf improviseer ik iets met de overgebleven ingrediënten wat ook prima gaat. 

Ik versier de boel met een lente-uitje en sesamzaadjes en serveer het met rijst en kip. Vol verwachting nemen vriendlief en ik plaats aan tafel. Bij de eerste hap ben ik aangenaam verrast. Het smaakt totaal niet naar bloemkool. Toegegeven, het heeft niet de smaak zoals in het restaurant maar een goede eerste poging is het zeker!! Het leuke is dat je sticky bloemkool ook als snack kunt serveren. Ik ga hem daarom zeker nog eens proberen.  

Deze prachtige foto is niet van mij, maar van Mandy en is afkomstig van haar Insta.

Dat ging mooi even anders…

Posted on by

Oh ik keek er een paar weken geleden stiekem al een beetje naar uit. 1.5 week vrij en alle dagen helemaal voor mijzelf. Zoonlief is de week voor kerst met vriendin op vakantie bij zijn opa en oma op Gran Canaria. En de kerst? Die zou ik dit jaar overslaan. Nou, dat ging toch mooi even anders dan gepland. Aangezien vriendin een vakantie met haar ouders had overgeslagen om met zoonlief de feestdagen te vieren. Maar zoonlief had totaal geen zin in kerstgedachtes en wilde het liefst niks doen. Wat ik dus weer niet vond kunnen als je vriendinnetje haar vakantie opgeeft om bij jou te zijn. En toen bedacht ik mij dat er nog een aantal mensen alleen waren met deze dagen.

Dus zo kwam het dat we eerst niks deden en uiteindelijk toch met zes man om de tafel zaten. Zowel zoonlief’s oma als dochter’s oma schoven namelijk ook aan. Over de maaltijd zelf hoefden we niet heel lang na te denken. Een paar weken eerder hadden we ons laten inspireren tijdens een etentje waar we heerlijke tapa’s voorgeschoteld kregen. En wie is er nu niet dol op tapa’s? Op deze wijze is er voor ieder wat wils. 

De weken voor kerst stonden voor ons in het teken van het uitproberen van diverse gerechtjes. “Tiktok” gaf zoveel leuke voorzetjes voor zowel vis, vlees als groente dat we besloten om er eerst eens een aantal te testen. De hapjes die door de test heen kwamen besloten we allemaal op de kaart te zetten. Maar dat betekende wel wat voorwerk op de dag zelf. 

Rond 11 uur togen we de keuken in waarbij we een verdeling hadden gemaakt in bepaalde hapjes. Vriendlief zou de BBQ en kaasgerechten voor zijn rekening nemen terwijl ik mij met de groentes en het fruit bezig zou houden. Een aantal gerechten konden we pas vlak voor opdienen in elkaar zetten maar al met al was het grote voorbereidende werk zo goed als klaar voor de gasten arriveerden. 

De avond zelf was een succes. De kids, de oma’s maar ook wijzelf hebben heerlijk gegeten. Er stond voor ieder wat wils op tafel. We hebben smakelijk gelachen en met elkaar oprecht een fijne avond gehad. Tweede kerstdag besloten we het met alle leftsovers dunnetjes over te doen. Want zoals altijd hadden we veel te veel ingekocht. Ondanks dat we kerst niet echt wilde vieren hebben we uiteindelijk twee gezellige dagen gehad.

Het heeft tevens de toon gezet voor 2025. We gaan nog even verder spitten op “tiktok” maar een vervolg gaan dit soort avondjes zeker krijgen. Een Oostenrijks, Spaans of Indisch tintje… Ik denk dat er voldoende familieleden zijn die willen komen proeven.  

En met deze laatste alinea sluit ik mijn blogjaar 2024 af. Ik wil jullie bedanken voor alle keren dat jullie langskwamen, meelazen en hier en daar een reactie achterlieten. Super leuk en vooral ook erg motiverend om er gewoon nog een jaar aan vast te plakken. Mijn 14e op WordPress alweer. 

Ik wens jullie allemaal een knallend uiteinde van 2024 en een sprankelend begin van 2025. Dat het een mooi, gezond, ondernemend, leerzaam, fotografisch en sportief jaar mag worden.   

Onderweg…

Posted on by

Op momenten dat ik even niks te doen heb scroll ik door een aantal accounts van personen die personal coach, trainer of bodybuilder zijn. Deze groep volg ik namelijk al enkele maanden. Niet dat ik onderweg ben om een bodybuilder te worden. Ze geven handige tips welke oefeningen het gewenste effect hebben. Door effectief in plaats van veel te trainen. Duidelijke en in begrijpbare taal uitleg te geven over hoe een calorie te kort werkt. De plussen, de minnen en de valkuilen te tonen. En hoe je zonder veel te eten toch goed kunt eten zonder honger te hebben. 

Lekker eten en afvallen tegelijk, terwijl je ondertussen gemotiveerd blijft en energie genoeg hebt om ook in de avond nog te sporten. Klinkt te mooie om waar te zijn. Ik ben er achter dat dit wel kan! Inmiddels ben ik al ruim 4 maanden onderweg. Wat begon met niet lekker in mijn vel zitten na terugkomst van de vakantie heeft geresulteerd in waar ik nu sta. Ik ben pas vier maanden onderweg en nog lang niet op mijn eindbestemming. Het wordt almaar leuker. Ik ontdek steeds iets nieuws en zie op meerdere fronten resultaat. Zelfs vriendlief heb ik (een soort half) op sleeptouw meegenomen op mijn weg.

Terugkijkend ben ik hier al mee begonnen toen ik intermittent fasting ontdekte. Ik leerde wat dit deed met mijn lichaam en geest. Bizar wat een verschil het maakte. Hoeveel rust er voor terugkwam. Geen hangry (snaai)buien meer. Nu ben ik een stapje verder gegaan. Ik rekende uit hoeveel calorieën ik per dag nodig had om op gewicht te blijven en zorg sinds die tijd dat ik daar onder zit. Dan komt er uiteraard een nieuwe uitdaging bij kijken. Want alleen leven op een blaadje sla en een plakje komkommer wekt juist hangry-buien in de hand. 

Dus scroll ik geregeld door deze accounts om nieuwe maaltijd-ideeën op te doen. Niet alles vind ik lekker. En ik ben ook wel een luie kok. Dus niet te veel poespas. Ik geef er graag mijn eigen twist aan. Wel is het fijn om op deze wijze aan (gezonde) ideeën te komen. Zo ben ik al aan diverse lekkere tonijn- pasta- en groentesalades geholpen. Maak ik geregeld courgette wraps. Mijn collega gaf het voorzetje voor de quinoa welke ook geregeld verwerkt wordt in salades en maaltijden. En vanmiddag sta ik in de keuken om burrito’s te maken. 

Zo simpel maar nog niet eerder geprobeerd, besluit ik direct alle wraps maar te gebruiken. Kan het thuisfront meeproeven en de rest is mealprep voor later in de week. De vulling houd ik easy peasy: gehakt, roerei, tomaat, mais, wortel en een plakje cheddar. Het oprollen van de wrap is nog even een dingetje maar na nummer 3 begin ik er handiger in te worden. Ik bak ze heel even aan in de pan en schuif ze, nadat ze zijn afgekoeld, de vriezer in. 

De volgende dag testen we onze eerste homemade burrito voor de lunch. Het is een prima en voedzame lunch waarmee we tot laat in de middag vol zitten. Dit is duidelijk een blijvertje. Hoewel ik ze in het vervolg nog iets pittiger zal maken en meer groente zal toevoegen, je kunt ze immers vullen met alles wat lekker is, moet ik mij inhouden om er niet nog een te pakken.

Wat eten we?

Posted on by

“Wat is dat?” Roept zoonlief terwijl hij over mijn schouder meekijkt naar de kom waarin in aan het roeren ben. Waarschijnlijk is hij bang dat ik hem dit voor ga schotelen. Ik ben bezig met het voorbereiden van mijn lunch voor de komende dagen. Zodat ik dat in de ochtend alleen nog maar uit de koelkast hoef te pakken en mee kan nemen. In de kom heb ik een geraspte courgette, bloem, eieren en kruiden en dat ben ik nu aan het klutsen. 

Het zou niet in mij opkomen om een courgette te raspen en dit als hoofd ingrediënt te verwerken tot een wrap. Een courgette wrap. Het idee komt niet van mij maar van internet. Ik heb ook nog geen idee of ik het überhaupt wel lekker vind. Maar de garnering maakt alles goed. Hoewel ik daar mijn eigen draai aan gegeven heb. In plaats van kwark en avocado top ik mijn wrap af met een spread, verse spinazie, gebakken pijnboompitjes en zalm. Kijk, daar maak je alles lekker mee. 

De eerste wrap bak ik wat voorzichtig. Het beslag lijkt op pannenkoekenbeslag, en pannenkoeken bakken is niet helemaal mijn ding. Hoewel dit beslag zelfs nog iets dikker is blijkt het prima te gaan. Al snel heb ik 6 wraps op een bord liggen. Vriendlief offert zich op deze maaltijd te testen. Zoonlief kijkt argwanend toe. “Eet maar lekker op hoor!” is zijn antwoord als ik aanbiedt om er ook voor hem één klaar te maken.

Ik weet niet zo goed wat ik moet verwachten maar ben bij de eerste hap al aangenaam verrast. De zalm met pijnboompitjes en verse spinazie maken het helemaal af. Ook vriendlief vind het erg lekker. De wraps kunnen zowel warm als koud gegeten worden dus prima om als lunch mee te nemen naar het werk. Overigens hebben we daar een magnetron dus opwarmen is ook nog een optie. Zoon kan ik er nog niet gelukkig mee maken. Die maakt zijn eigen lunch klaar. 

Na een week of twee besluit ik deze wraps weer te maken. Dit keer zonder zalm en pijnboompitjes. Ik wil wat variatie aanbrengen en overweeg om er ook wat ui, knoflook en paprika in te doen. Maar de wrap moet wel oprolbaar blijven. Dus ik houd het bij de kruiden. Ik mik er naast zout ook lekker wat peper, paprika- en knoflookpoeder in. Ik top het dit keer af met uitgebakken spek in plaats van zalm. Ik kan niet wachten om te proeven dus bak er stiekem één extra. De combinatie stelt mij niet teleur. Hij is heerlijk!! 

De wraps liggen nog af te koelen op het bord als ik alweer aan een nieuwe combinatie denk. Wanneer je de wrap dikker zou maken en niet zou oprollen, dan zou je hem ook kunnen vullen met bijvoorbeeld zoete aardappel blokjes, groentemix en wat vlees. Een soort Surinaamse Roti. 

Ook trek gekregen in deze courgette wraps? Dit heb je nodig voor 3 tot 4 wraps:

  • 1 courgette
  • 2 grote of 3 kleine eieren
  • 100 tot 125 gram bloem
  • kruiden naar eigen keus 
  • topping naar eigen keus

Mix de bloem en eieren tot een egale massa. Rasp de courgette en meng het door het beslag. Voeg de kruiden toe. Schep met een soeplepel wat beslag in een (voorverwarmde)pan en spreid dit een beetje uit net als bij een pannenkoek. Bak in een paar minuten beide kanten gaar. Top af met beleg naar keuze. Eet smakelijk. 

Even niet beschikbaar …

Posted on by

“Deze site is niet beschikbaar” Verschijnt er in mijn scherm. “Euh?? Nee he!?” Gelukkig had ik het nummer van de bestelling net opgeschreven en het bestand reeds opgeslagen voor de boel eruit klapt. Ik zit niet eens thuis, waar ik geregeld problemen met mijn internet en wifi heb, maar op kantoor. Niet alleen ik heb hier last van, ook de collega’s. Een voor een krijgen ze een netwerkfout. De ITer belt naar het hoofdkantoor en daar krijgen we te horen wat wij reeds weten. Een storing op het netwerk. 

Tegen beter weten in probeer nog wat met de routers en de wifi die hier op de afdeling staan in de hoop dat het alleen het internet is. Ik krijg het zowaar aan de praat. Maar uiteindelijk komt ik alsnog niet op het netwerk. Jammer, want kortgeleden hadden we ook een storing en werkte het prima zo. Nou, pauze dan maar. Er wordt koffie gehaald en de kast met snoepjes en koekjes word opengetrokken. Niet door mij!! Nee, ik sla dit keer braaf over. Hoewel mijn smaakpapillen dol zijn op Haribo kersen, zoute chips en chocoladekoekjes, laat ik alles over aan de collega’s. Eet maar lekker op allemaal! 

Ik ben niet alleen sterk, ik voel mij ook sterk. Ik weet namelijk dat er bij de lunch een overheerlijke broccoli met zoete aardappelsalade op mij wacht. Oké, de eerste keer dacht ik “yuk” maar het is echt super lekker! En helemaal omdat ik hem zelf heb klaargemaakt. 

Kijk, ik vind mijzelf erg lief maar ik wil niet nog meer Boor om de botten. En alleen zelf kan ik daar iets aan veranderen. Dus sinds een maand of twee ben ik dan ook bezig met het bewuster kiezen van mijn eten. Zoonlief doet er nog een schep bovenop: “Meer eiwitten en minder calorieën! Dat gaat echt werken!” Eten zoveel als je kunt binnen een bepaald aantal calorieën. Voor hem is het juist het tegenovergestelde wel meer eiwiteen maar meer calorieën dan nodig is. Ik was al een jaar of twee bezig met intermittent fasting. Dat bevalt nog steeds. Mijn ontbijt is verplaatst naar een verlate brunch. En als late lunch heb ik dan een gezonde en eiwitrijkere salade, wrap of kleine maaltijd. 

Ik zit nog wel in de uitprobeer fase van diverse gerechten en wil nu nog niet al te moeilijke combinaties maar als je eenmaal een keer gegoogled hebt dan wordt je vanzelf dood gespamd met nieuwe ideeën en voorbeelden. Eindelijk werkt dat algoritme eens in mijn voordeel! En daar maak ik dan ook goed gebruik van. Ik heb op Pinterest een aantal moodboards verzameld en haal daar best wat inspiratie vandaan. Het ene gerecht brengt je weer bij het andere gerecht. 

Omdat ik geen zin heb om mijn wekker nog vroeger te zetten plan ik in het weekend vooruit voor de komende dagen of bak ik ’s avonds alvast iets voor de volgende dag. Ook worden kliekjes niet zomaar meer weggegooid. Van alles is een salade te maken. Voor vandaag dus een broccoli, zoete aardappelsalade met stukjes gemarineerde kipfilet, aangevuld met leftovers van doperwtjes en geraspte wortel, afgetopt met een yoghurtdressing. Ik kijk nu al uit om daar mijn tanden in te zetten. Maar nu eerst over tot de orde van de dag. Het netwerk is weer gereboot dus kan ik mooi nog even mijn mailbox leegwerken voor ik mijn maag ga vullen. 

“Oh, had ik dat maar…”

Posted on by

“Zooo, ik ben afgevallen!” Zegt zoonlief verontwaardigd. Ik kijk hem van top tot teen aan. “Waar? bij je wenkbrauwen?” Vraag ik. “Nee serieus!” Gaat hij door. “Ik ben gewoon 5 kilo kwijt! 5 kilo!! Je geloofd mij niet he!? Vanmorgen heb ik mij nog gewogen.” In een ademteug gaat hij door. “Ik moet echt weer ritme en regelmaat in mijn leven hebben!” Goh denk ik, het had echt mijn kind kunnen zijn. Want ook ik gedij beter op ritme en regelmaat. Maar waar ik een soort van gedij, valt het jong gewoon af! 

“Omdat ik geen ritme heb eet ik gewoon bijna niks.” Gaat hij, al kauwend op een van zijn kipkluif-snacks, door met zijn betoog. Nou, de halve voorraad kast gaat er door mijn hoofd. Maar ik zeg wijselijk niks en laat hem praten terwijl ik ondertussen een hap van mijn appel neem. “Bij mij is het andersom.” Zeg ik tegen hem. “Ik kom juist aan als ik geen ritme heb. Dan eet ik alles wat los en vast zit en heb ik de hele dag trek.” “Ohh had ik dat maar!” Zegt zoonlief zuchtend. 

We hebben beide een sportief leven. Dat van hem bestaat vooral uit sportschool en voetballen en dat van mij uit onder andere sporten (thuis) en bezig zijn op stal, water of waar dan ook. Terwijl hij druk is met spieren kweken ben ik vooral bezig om heel andere redenen. Hij denkt waarschijnlijk dat we dezelfde doelen najagen. En voor nu laat ik hem lekker in die waan. “Nou, vanaf morgen is het over hoor. Dan ga ik de sportschool echt weer dagelijks oppakken. Weer terug in het ritme en conditie kweken voor een nieuw voetbalseizoen!” Ik juich hem toe en proost met mijn appel tegen een opgestoken kipkluif. 

Ik vind het leuk om hem zo in de weer te zien. Bezig met zijn gezondheid, het verbeteren van zijn conditie, op krachten komen na een lange blessure en daarna het kweken en vooral het onderhouden van al zijn spieren. Hij is er maar druk mee. Zonder dat hij het zelf beseft neemt hij mij ook mee in deze cyclus van beter worden en onderhouden van mijn lichaam. En stiekem vind ik dat ook wel leuk. Als hij de deur uit gaat naar de voetbal ga ik naar boven, naar mijn “eigen” sportschool. Om aan het einde van de avond weer samen beneden op de bank te zitten en onze activiteiten te evalueren. 

Voor hem is regelmaat en ritme nodig zodat hij tijdig kan eten om zo voldoende eiwitten en vetten binnen te krijgen. Zijn oefeningen te doen of bij de voetbal te zijn. Voor mij is regelmaat en ritme van belang om een stok achter mijn discipline te hebben. Mijzelf lekker bezig te houden en mijn spieren te voelen. Maar bovenal om gedurende de dag en avond een compleet gevoel te hebben waarbij lichaam en geest in balans zijn. 

Het is leuk om iemand in de buurt te hebben die er ook zo mee bezig is. Dat we beide een andere doel hebben maakt niet uit. Nu moet ik hem nog zo ver zien te krijgen dat we ook samen in de keuken het avondeten maken. Want dat is vooralsnog niet een doel dat op zijn regelmaat en ritje lijstje staat…

Best lekker…

Posted on by

“Kijk eens wat ik heb?” Zegt mijn collega terwijl ze ondertussen iets boven onze beeldschermen omhoog houd. Ik blik van mijn scherm naar het bakje met de gekleurde etenswaar. Ik zie worteltjes en verschillende soorten bonen en nog iets. “De manier om meer groenten binnen te krijgen. Dus besloot ik voor mijn lunch een quinoasalade te maken.” Vervolgens somt ze op wat er allemaal in zit. 

Ik kijk een week tegen haar salades aan en dan begint het bij mij ook te kriebelen… Ik wil ook zo’n kleurenpallet in een bakje als lunch. Meer groenten past ook beter in mijn-steeds-betere-lifestyle. Alleen heb ik mijn twijfels over de bonen die ze er in heeft gedaan. Ik ben niet zo’n bonen-mens. Sperziebonen, prima. Maar linzen, witte- en zwarte bonen en kikkererwten… Oké die laatste vind ik dan wel lekker als ze eerst met olie en kruiden geroosterd zijn. En ik heb mijn vraagtekens toch ook wel een beetje bij de quinoa. Ik heb dit jaren geleden geprobeerd als maaltijd en dat was op zijn zachtst gezegd een deceptie. Ik had waarschijnlijk een andere smaakverwachting.

Nu mijn smaakpapillen steeds meer gewend raken aan ander en vooral gezonder eten, wil ik het zeker een kans geven. Ik noteer voor mijzelf alle lekkere groentes, noten, zaden en fruit en maak daar een combinatie van waarvan ik denk dat het te eten is. De bonen en andere gezonde toevoegingen komen dan later misschien nog wel. Of niet… 

Tijdens het wekelijkse boodschappenrondje mik ik een pak quinoa in de kar. Daarnaast nog wat appels, wortels, walnoten en rozijnen en als klap op de vuurpijl een zak Parmezaanse kaas. Ik loop door naar de groenteboer en pak daar een kropje andijvie. Vriendlief zegt niks maar ik zie het vraagteken boven zijn hoofd. Eenmaal thuis begin ik met de voorbereidingen voor het eten. 

De quinoa staat gekookt en al af te koelen op het aanrecht. Ondertussen was ik de andijvie en snij deze in kleine reepjes. De appel ontdoe ik van zijn klokhuis en snijd ik in blokjes. De wortel rasp ik omdat ik julienne nog net te grof vind. Ik mik alles in een grote kom. Voeg daar de walnoten en rozijnen aan toe en bestrooi het met een flinke hand Parmezaanse kaas. Ik maak een dressing van honing en mosterd met wat tijm, zout en peper en een drupje olijfolie. 

Terwijl de heren aan een broodmaaltijd zitten met diverse smeersels neem ik een hap van mijn aller eerste zelf gemaakte quinoa salade. Twee paar ogen staan mij vanaf de andere kant van de tafel aan te staren. Waarschijnlijk verwachten ze nu dat ik iets zeg… Maar dat kan ik niet. Ik moet nog een hap nemen. En daarna nog een. Want het is zalig wat ik proef. De zacht bittere smaak van andijvie komt goed tot zijn recht met de neutrale smaak van de quinoa en de frisse smaak van appel. Die weer prima samen gaan met de walnoot en de kaas. De honingmosterd dressing maakt het helemaal af. 

Vriendlief is klaar met mijn: “oooh dit is zo lekker!!” en proeft het vervolgens zelf. Ook hij is verbaasd over de smaakt en lepelt daarna de kom leeg. Deze salade is een blijvertje! Nu opzoek naar een andere smaakcombinatie. Ik zit te denken aan spinazie. Iemand van jullie misschien nog tips? 

Terug naar de basis…

Posted on by

De eerste nacht van het nieuwe jaar is voor mij een korte. Ik ging er rond 02.00 uur in maar wordt stipt om 0700 uur bruut gewekt door mijn eigen wekker. Die was ik om onverklaarbare redenen vergeten uit te zetten. Dit tijdstip, op de eerste dag van het nieuwe jaar vind ik echt nog iets te vroeg om mijn bed uit te stappen. Uiteindelijk dommel ik weer in om rond de klok van 0900 uur iets wakkerder mijn benen uit bed te zwaaien. Ik schuif van mijn bed direct mijn yogamatje op. Want ik vind niets zo heerlijk om mijn dag op deze manier te beginnen. Ook al is het twee uur later dan gebruikelijk. 

Al rekkend en strekkend, met mijn ogen dicht dat dan wel weer, voel ik mijn lichaam en geest langzaam op één lijn komen. Ik heb inmiddels een eigen flow gevonden waarbij ik de oefeningen doe die voor bepaalde lichaamsdelen veel baat hebben. Het is leuk om na meer dan een jaar oefenen echt verschil te merken. Het rekken gaat makkelijker, ik kom verder en bepaalde houdingen gaan mij steeds makkelijker af. Misschien dat ik hier nog eens een blog over schrijf. Voor nu open ik mijn ogen en voel mij letterlijk weer in rijk der levenden. 

Een feestbeest of nachtbraker ben ik nooit geweest. Terwijl ik de laatste dagen wel ver buiten mijn gebruikelijke uren naar bed ben gegaan. Doe daar de nodige calorierijke maaltijden en suikerbommen aan versnaperingen bij en dan krijg ik dus dit gevoel: opgeblazen, opgefokt, moe en geïrriteerd. Zomaar een paar van de ongewilde bijwerkingen van al het eten en snoepen. Tel daar dan ook nog een lichaam met organen die niet met, maar tegen elkaar aan het werk zijn bij op en het feest van niet in balans en compleet zijn is een feit. 

Ik ben zo blij dat ik inmiddels weet hoe ik dit alles met een simpele stap kan reduceren. Oké, met twee stappen om heel eerlijk te zijn. De eerste is meer bewegen. Letterijk, dus meer stappen zetten, wandelen, dansen, fietsen, skaten. Alles om de ene voet voor de andere te zetten. En Intermittent fasting. Maar eerst staat er een bezoek aan schoonmoeders gepland. En tja, ze heeft speciaal in de rij gestaan voor overheerlijke oliebollen en appelbeignets. Dus wanneer ze verwarmd en al op tafel staan sla ik niet over. Toegegeven, de appelbeignets zijn heel wat lekkerder dan die uit de supermarkt. Ik eet hem dan ook met veel smaak op. De oliebol daarentegen verliest het met die van de supermarkt. Het is net een stuiterbal voorzien van een laagje vet. 

Goede voornemens zou ik het niet willen noemen. Ik vind het eerder een vervolg van de juiste weg die ik al ben ingeslagen. Want heel 2023, op feestelijke periodes en vakantie na, liep IF als een rode draad door mijn leven. Soms koste het mij moeite maar meestal niet. Ik hield mij ook niet iedere dag strak aan de uren. Bewustwording van wat ik wanneer eet en drink, voelen in zowel lichaam en geest hebben mij gebracht op een punt waarbij ik nu merk wat eten allemaal met je doet.