De motor resoneerde nog wat na toen ik de sleutel in het contact omdraaide. Even bleef ik in de stilte zitten. Mijn ogen gesloten. Einde van de werkdag en ik was versleten. En het was nog niet eens weekend. De regen liet zich gestaag op het dak van de auto vallen. Met mijn ogen dicht kon ik ze bijna sierlijk uit de lucht zien vallen om vervolgens mijn cabrio-dak als trampoline te gebruiken en dan in duizenden kleine spettertjes uiteen te spatten. Het geluid gaf mij een gevoel alsof ik onder een immens grote paraplu verscholen zat. Het werkte hypnotiserend. Heerlijk.
De verleiding was groot om hier nog even te blijven zitten. Op te gaan in het geluid. In het hier en nu en de saaie stille werkdagen en korte nachten van de afgelopen dagen te vergeten. Uiteindelijk pakte ik mijn spullen bij elkaar en besloot toch maar uit te stappen. Ik realiseerde mij dat ik de rest van de middag, voor zover deze nog restte, en de avond voor mijzelf had. De heren waren elk nog op het werk en op school en daarna zouden ze door gaan naar de voetbal. Ik voelde mij opleven. De vermoeidheid ebde weg. Dat gevoel duurde overigens maar even. Maar… Ik hoefde niet meer weg. Zelfs geen bezoek aan Poownie. Die het ook zonder mij prima doet op zijn nieuwe stek. Ik kon mijn nette kleding omruilen voor mijn slobbertrui en dito broek. Iets makkelijks eten en daarna languit op de bank. Gewoon even wat tijd voor mijzelf.
Na het eten stak ik één van de waxmelts aan. De heerlijke geur vulde al snel de kamer. Hoewel de zomer nog niet ten einde is leek het hier binnen wel winter. Met de gordijnen dicht en de kaarsjes aan. Eigenlijk moest ik de foto’s van de uitvaartreportage nog overzetten. Maar ik kon mij er niet toe zetten de pc aan te doen. Er lag ook nog een wasmand met strijk en helaas moest ik ook nog een stofzuiger door de kamer halen. Ik besloot het werk dat nog moest gebeuren een dag uit te stellen en neer te ploffen op de bank. Ik zat nog geen twee tellen of kleine krijger kroop op schoot. Ik kreeg spontaan zin om mij ook zo op te rollen onder een fleecedekentje en te slapen tot de volgende dag. Maar als ik dat zou doen, zou mijn boek moeten wachten. En dat wilde ik nu juist niet. Het verhaal was spannend en ik wilde heel graag weten hoe dit zou eindigen. Ik las “passagier 23” van Sebastian Fitzek. Het boek was uit net voor de heren weer thuis kwamen. Prima getimed dus.
Gewoon even de boel de boel laten en wat Q-time inlassen voor mijzelf doe ik soms te weinig. Er is zoveel dat gedaan moet worden. Er is zoveel dat ik zelf graag doe. Ik kan opgaan in heel veel dingen. Dat geeft mij energie. Net zoals hardlopen of een andere intensieve sport dat zou doen. Ik neem mij altijd plechtig voor om de volgende dag op tijd naar bed te gaan. Maar meestal komt dit er ook niet van. Tegen het einde van de week begon mijn batterij toch echt een beetje op te raken. Dan zijn dit soort avondjes een prima gelegenheid om toch even bij te tanken.
Ik moest nog maar één dag werken dan was het weekend. Inmiddels is deze ook alweer half achter de rug. Gevuld met een wedstrijd, huishouden en foto’s bewerken. Gelukkig worden we morgen niet bruut gestoord door de wekker. Maar kunnen we lekker uitslapen.
Goed weekend allemaal.
Deborah Hamar 