Dit jaar maakte mij…

2025… wat een jaar.
Dit keer geen grootse entree, maar fases die stukje bij beetje aan me draaiden, tot ik ineens merkte: ik ben veranderd, in de beste zin van het woord. Het gebeurde niet in één keer. Het was een subtiele verschuiving, maar wel op álle vlakken. Ik voelde het in mijn werk, mijn opleiding tot energetisch coach, mijn (oefen)sessies, mijn eigen groei. Soms ging het soepel, soms stuiterend, alsof een les zich nét iets te graag wilde laten zien. Maar achteraf bleek alles precies in lijn te liggen met wie ik ben en waar ik naartoe beweeg. Met wat ik mocht loslaten en waar ik in mocht groeien.

Dit jaar heeft me verrast, uitgedaagd, wakker geschud, maar vooral: verdiept. In mezelf, in mijn werk, in mijn energetische gevoeligheid, eigenlijk op alle fronten. En als ik terugkijk, zie ik geen lijstje met gebeurtenissen… ik zie lagen. Lagen die zijn losgelaten, geopend, aangeraakt, geheeld.

En nu, aan het einde van dit jaar, voel ik vooral één ding: dankbaarheid. Voor de magie, de onverwachte wendingen, de mensen die op mijn pad kwamen én de stukken die me stevig aan het werk hebben gezet. Ik heb gelachen, gevloekt, gehuild, doorgezet, afgestemd, losgelaten en vooral… gekozen. Voor mezelf. Voor mijn eigen pad. Voor mijn manier van werken, zelfs als die anders is dan hoe het “hoort”.

Als ik terugkijk op dit jaar, zie ik niet alleen wat ik heb gedaan, maar vooral wie ik ben geworden: steviger, zachter, helderder. En ergens voel ik… dit is nog maar het begin. Voor nu las ik een korte blog-winterstop in en ga ik de rest van het jaar heerlijk genieten van dit gevoel en van alles wat nog komt.

Dank aan iedereen die hier meeleest en extra dank aan iedereen die de moeite neemt om een reactie achter te laten. Jullie zijn goud waard!!

Ik wens je een heerlijke, zachte en liefdevolle decembermaand. Tot in 2026…

Op koers in mijn leven...

Wat de elementen mij lieten zien…

Mijn vriendin nodigt mij uit om mee te gaan naar een cacao ceremonie. De datum is 22-11 en ik gok dat deze niet zomaar is gekozen. Het is namelijk een maanpoortdag. Kort gezegd: het opent een energetisch venster waarin intuïtie (11) en manifestatiekracht (22) samenkomen. Waardoor richtingsgevoel scherper wordt en oude overtuigingen los mogen komen. Het nodigt uit om te vertrouwen, te openen en te ontvangen wat er dit jaar al in beweging is gezet. Ik kan niet anders dan ja zeggen op deze uitnodiging.

Eerder schreef ik al dat ik op het punt ben gekomen van loslaten, naar binnen keren en opnieuw verbinden met mezelf, zodat ik straks kan oogsten wat ik eerder heb gezaaid. Deze ceremonie voelt als de kers op de taart. Het daadwerkelijke laatste stukje dat ik nog mag doen voor ik aan mijn soort van winterslaap begin.

De opdracht die we vooraf meekrijgen is om een intentie te formuleren waarmee tijdens de ceremonie gewerkt kan worden. Daar hoef ik niet over na te denken. Ik speel immers al met manifesteren en loslaten van oude belemmerende overtuigingen. Ik koop nog wat voor de “potluck” voor na de ceremonie; zelf iets maken gaat nu niet lukken. Zoek mijn warme kleding erbij en ben klaar voor de dag.

Rond 10.30 uur gaan we op pad. Het is een uurtje rijden maar voor we het weten zijn we er al. De locatie is mooi en geeft direct dat heerlijke zachte cocongevoel. Ondanks dat de zon schijnt is het koud en guur buiten. De houtkachel brandt al lekker en de dames van de organisatie leggen de laatste hand aan de voorbereidingen.

We gaan vandaag werken met de natuurelementen, binnen en buiten, drinken cacao, het medicijnwiel tijdens opstellingswerk tussen de paarden, klankschaal meditatie en tussendoor wordt er gezongen en muziek gemaakt. Maar we beginnen de ceremonie met een voorstelronde en het trekken van kaarten. Drie in mijn geval: vertrouwen, ontvankelijkheid en magie. Zo passend ook bij mijn thema en intentie.

De (medicinale) cacao wordt uitgedeeld. De dames zingen een prachtig lied bijgestaan door de gitaar en het knetteren van het haardvuur. Ik ruik aan de cacao. Het is vol van verschillende kruiden en direct maakt het een emotie bij mij los die in mijn buik begint, zich via mijn keel omhoog werkt en eindigt in een snik. Ik adem diep door en ruik nog eens. De geur is anders, warmer, kruidiger. De emotie van zojuist kan ik nog niet plaatsen maar laat ook niet meer van zich horen. Het is een bijzondere ervaring om dit zo eens mee te maken.

Na dit stuk gaan we buiten aan de slag, tussen de paarden en met gebruikmaking van het medicijnwiel. Ik laat mij leiden door het veld, waar kom ik vandaan en waar wil ik naartoe. De opstelling maakt voor mij in korte tijd duidelijk dat ik al een heel eind op de goede weg ben. De paarden bevestigen dit door op het juiste moment in beweging te komen. Als iedereen aan de beurt is geweest stappen we de warmte weer in waar een klankschaal meditatie ons naar binnen doet keren. We krijgen de ruimte om te reflecteren, voor we aan de potluck beginnen.

Wat een mooie middag was dit. Het voelde heerlijk om onder begeleiding van o.a. Olga van Innerflow Paard & Coach, in deze cocon te vertoeven en bezig te zijn met mijn eigen vraagstukken.

Wanneer woorden gaan leven…

Meditatie loopt als een rode draad door mijn opleiding. De meeste lesdagen starten er mee. Dit doen we om uit de stroom van gedachten te stappen en bewust aanwezig te zijn in het moment. Door onze aandacht te richten op de ademhaling of een eenvoudig woord, ontstaat er ruimte en rust in ons hoofd. Het vermindert stress en scherpt de concentratie. Meditatie is als een mentale training die ons leert pauzeren in een wereld vol prikkels, zodat we niet alleen kalmer maar ook krachtiger in het leven staan. Of in dit geval bij de les blijven. 

Sterker nog, er is zelfs een heel blok gewijd aan meditatie. Wat het is, wat het doet, hoe je hem schrijft en hoe je hem presenteert. Zo komt het dat ik al dagen, wat zeg ik, weken aan het zwoegen ben rondom mijn eigen meditatie. Het onderwerp: de aura, had ik notabene zelf gekozen. Zoveel onderwerpen en ik kies uitgerekend deze. Een half jaar geleden leek het mij een fantastische keuze maar nu ik er eenmaal mee bezig ben weet ik bij god niet waar te beginnen. 

Ik ben wat aan het stoeien met de lengte, de onderwerpen die ik aan bod wil laten komen maar vooral ook de boodschap. Wat wil ik bereiken met mijn woorden? Waar wil ik mijn groep mee naar toe nemen? Ik probeer verschillende stijlen uit. Zet er verschillende op papier. Luister heel veel naar andere meditaties en begin dan weer helemaal opnieuw. Te lang, te kort, niet boeiend of juist te ingewikkeld. Dan opeens heb ik een idee. Ik houd het simpel. Ik wil de groep meenemen naar geborgenheid, veiligheid en thuiskomen in hun eigen energie. Vanaf dat moment begint het langzaam vorm te krijgen. 

De reis start van binnen bij de ademhaling en het gronden. De tweede stap is heel bewust het voelen van de huid. Je staat niet vaak stil bij de laag die jouw hele wezen bij elkaar houdt, toch?! Dus ervaar maar eens hoe dat voelt! De derde stap is het ontdekken van het laagje net daarbuiten. Op deze wijze bouw ik hem uit. Tot het gevoel ontstaan dat je heerlijk wordt omhuld door een teddyfleece-deken die eigenlijk je eigen energielaag is. 

En hier zit ik dan. De lichten zijn gedimd. Achter mij schijnt een paarse spotlight en klinkt er een tingel-tangel muziekje om het geheel wat meer body te geven. Mijn hart fladdert in mijn borst. De groep voor mij zit inmiddels ontspannen en met de ogen dicht. Klaar voor de reis die ik met ze ga maken. Ik adem een paar keer diep in en extreem rustig weer uit. Mijn hartslag komt tot bedaren en dan begin ik. Eerst nog met een kleine trilling in mijn stem. Al snel begin ik er de lol van in te zien. Voor ik het weet gebruik ik niet alleen mijn stem maar ook mijn armen en lichaam om iedereen mee te krijgen. Niemand die dit ziet natuurlijk en misschien is dat maar beter ook.

Na iets meer dan 15 minuten sluit ik de meditatie af en zie ik langzaam iedereen weer in het hier en nu verschijnen. De feedback die ik ontvang is niet wat ik verwacht had. Het is magisch!! Er wordt zelfs aangegeven dat ie nog wel langer had gemogen. Dus een goede tip voor een volgende keer. 

De rest van de dag loop, nee zweef, ik in de wolken. Mission accomplished.✨

De kunst van instorten…

20.30 uur. De avondmaaltijd net achter de kiezen en het enige dat ik doe is gapen. Oh en het slaap uit mijn ogen wrijven. Ik ben zo moe dat ik amper uit mijn ogen kan kijken. Ik blijf nog heel even bankhangen, maar wanneer de klok 21.00 uur aantikt verplaats ik mij van de bank naar mijn bed. Ik neem niet eens de moeite om onder de douche te springen of mijn gezicht überhaupt schoon te maken. Met één oog dicht lees ik nog een halve bladzijde maar ga dan toch echt plat. Ik slaap als een blok en wordt pas wakker als de wekker gaat. 

Dit ritueel herhaald zich de komende paar weken. Het lukt mij gaandeweg om de tijd iets te verplaatsen, van 21.00 naar 22.00 uur. Maar echt lekker slapen is er niet meer bij. Ik droom heel veel en heb gebroken nachten. Ik herkauw wat ik de dag ervoor heb gedaan en wat ik de komende dagen moet gaan doen. Ik ben vatbaarder dan ooit voor een verkoudheid of griep en ik voel mij opgebrand. Niet omdat het overal misgaat, maar omdat ik tussen al het “moeten door” vergeten ben adem te halen. Ik weet ook dat dit niet veel langer zo door kan gaan.

Nu ik een nieuwe functie heb vind ik dat ik van alles moet. Het zien, opmerken, horen en daar ook nog eens naar moeten handelen. Wat kan ik wel, wat niet. Wat wordt er nu wel en wat niet van mij verwacht? Ik maak het mijzelf niet echt makkelijk. Daarnaast gaat mijn eigen opleiding gewoon door en tot overmaat van ramp heb ik ja gezegd tegen het volgen van een cursus voor mijn werk. En allebei brengen ze ook nog eens aardig wat huiswerk met zich mee. Ik stop te veel werk in een dag en dat een aantal weken lang. Blijkbaar is deze wijze van werken niet iets waar ik energie van krijg.

Van een van de dames uit mijn intervisiegroep krijg ik een opdracht mee die helemaal aansluit bij deze periode. Niet het moeten, willen, eisen, drammen en alsmaar blijven gaan. Juist nu is het belangrijk om even te vertragen, los te laten, te reflecteren en opnieuw in balans te komen. Keer eens naar binnen en kijk wat je niet (meer) hoeft mee te dragen. Het is de tijd om oude gewoontes en overtuigingen los te laten. Het creëren van een nieuwe bodem die de tijd mag krijgen om stevig in te bedden. En daar mag ik ook echt de tijd voor nemen. 

De kleine maar eenvoudige opdrachten die ik van haar krijg zetten mij aan het denken. Het enige dat ik hoef te doen is daadwerkelijk de tijd hiervoor vrij te maken en in de flow in zachtheid bij mijzelf te blijven. Ze brengen mij weer met beide voeten aan de grond. Alsof er een sluier voor mijn ogen wordt weggehaald. Heel bewust haal ik adem en kijk dan nog een keer. Ik kijk naar waar ik vandaan kom en waar ik nu sta. Het voelt als een kantelpunt. Heel het jaar heb ik gewerkt aan groei, actie en verbinding. En nu mag ik loslaten, reflecteren en in balans komen. Opnieuw verbinden met mijzelf door een pas op de plaats te maken. Een soort kalibreren van het geheel, zodat we daarna weer lekker kunnen knallen.

Door weer en winkelgeweld…

Het is lang geleden dat ik in het grote winkelcentrum in “de stad” geweest ben. En het is nog langer geleden dat ik hier alleen geweest ben. Ik vind shoppen gewoon niet zo heel leuk en al helemaal daar niet. Maar ik wil even langs een aantal winkels die toevallig allemaal daar gesitueerd zijn. Dus op mijn enige vrije zaterdag rijd ik door weer en wind naar het centrum. Een parkeerplekje vinden is al bijna een utopie. Zouden ze iets gratis weggeven vandaag? Maar dan spot mijn oog een wegrijdende auto en wij zijn de eersten in deze rij. Misschien moet ik ook maar direct een staatslot kopen, bedenk ik me.

Natuurlijk sta ik helemaal achteraan in zo’n beetje de laatste rij, aan de andere kant van waar de ingang zich bevindt. En het regent. Maar hé, ik hoef in ieder geval niet neurotisch rondjes te rijden zoals de auto’s die achter mij reden nu wel doen. Dus vol goede moed stap ik uit en trek een sprintje naar de ingang. Ik had verwacht tussen een menigte door te moeten wurmen, maar het valt allemaal mee. Ik weet niet waar iedereen zich verstopt heeft maar hier is het niet eens zo heel druk. 

Op naar de eerste winkel. Sinds zoonlief hier woont is mijn sokkenvoorraad drastisch geslonken. Het is dat ik zelf de was doe en zie waar mijn inmiddels vieze en kapotte sokken steeds liggen. Zijn voeten zijn minimaal zeven maten groter dan die van mij, en toch lukt het hem om die klompen in mijn sokjes te wurmen. Als ik hem erop aanspreek, krijg ik te horen dat het ‘echt alleen in noodgevallen’ is. In zijn geval dus dagelijks. Op aandringen heeft ie uiteindelijk een hele berg nieuwe sokken in eigen maat gekocht en sla ik nu dus maar nieuwe in voor mijzelf.

De kruidvat is de volgende toko. Ik snap niet hoe hier gewerkt en gewinkeld kan worden. Het is altijd complete chaos. Er lijkt geen logica in de gangpaden te zitten en alles in de winkel schreeuwt mij toe. Zelfs het rek met snoep komt agressief op mij over “koop mij of verdwijn…” Het geeft mij zo’n beklemmend gevoel, alsof ik onder water een doolhof moet afleggen waar maar geen uitgang lijkt te zijn. Wat een verschil met de kruidvat in mijn eigen dorp, waar weliswaar nooit iemand achter de kassa staat, maar waar gestructureerde chaos enigszins rust brengt. Onverrichte zaken, maar met hartkloppingen, sta ik weer buiten. In speedmars vervolg ik mijn route naar de volgende winkels.

Zonder er echt bij na te denken heb ik mijn boodschappenlijst op chronologische volgorde van de route gezet. Zelfs mijn onderbewuste wil zo min mogelijk tijd doorbrengen tussen al het winkelend gespuis. Bijna bij de uitgang breng ik nog een bezoek aan de groente- en visboer, waar bij de laatste een rij staat waar ik helemaal eng van word. Ik duik de groentewinkel in om een voorraadje gezonde snacks in te slaan. De rij aan de overkant verplaatst zich en als ik aankom ben ik direct aan de beurt. Kijk, dat geeft mij dan toch weer een goed gevoel bij het afsluiten van deze survivaltocht.

Bepakt, bezakt en geestelijk uitgeput keer ik huiswaarts. Missie volbracht, tot ergens in het voorjaar.

Zien wat ikzelf nog niet zag…

Soms komt er een moment waarop je even stil mag staan. Voor mij is dat nu. Na 18 jaar bij hetzelfde bedrijf mag ik de stap zetten naar een nieuwe functie als teamleider. Een rol die ik zelf nooit had verwacht, maar waarin anderen al eerder vertrouwen zagen. En dat vieren we samen met mijn familie, lekker uit eten om dit bijzondere moment bewust te beleven.

Ik begon ooit als junior: leergierig en zoekend. Door de jaren heen groeide ik door naar senior, vervolgens coördinator en nu dus teamleider. Het team is niet heel groot en daardoor krijg ik een kans om mijzelf echt in de diepte te gaan ontwikkelen. Ik ben dankbaar dat hier moeite voor wordt gedaan om überhaupt zo’n functie te creëren en dat er vanuit de leiding vertrouwen in mij wordt uitgesproken. Dat voelt bijzonder.

Als ik terugkijk naar mijn beginjaren, moet ik glimlachen. Ik weet nog hoe ik een van onze grootste klanten voor het eerst te woord stond, bijna trillend, aan de telefoon. Nu, jaren later, weet ik precies wat zo’n klant wil, waar ze heen willen en delen we dezelfde visie. In al die jaren zijn we met elkaar meegegroeid. 

Natuurlijk waren er ook blunders. De fout waar ik een hele nacht van wakker heb gelegen? Toen ik, in ons papieren-tijdperk, examens naar een klant opstuurde met per ongeluk ook voor iedere kandidaat een antwoorden set erbij… Dat maakt het doen van een examen wel heel erg makkelijk. Vanaf dat moment werd het vier-ogen-principe ingevoerd. Pijnlijk toen, ik schaamde mij rot, maar ook een les die ons verder heeft gebracht. 

Er zijn van die momenten die je bij blijven. Zoals wanneer een klant ervan overtuigd is dat iets niet kan, maar je samen tóch een oplossing vindt binnen de mogelijkheden die er zijn. De klant, kandidaten en wij blij. De volgende dag werd er een taart bezorgd, of een bos bloemen, gewoon omdat we samen iets voor elkaar kregen. Dat soort momenten geven energie! Dat is toch fantastisch? 

Wat misschien nog wel het meest waardevol is: de persoonlijke momenten die we als collega’s met elkaar delen. Zowel lief als leed. Het maakt dat ons team zoveel meer is dan alleen een werkplek. De reacties op mijn promotie zijn enthousiast en warm. Dat geeft me nóg meer vertrouwen in de stappen die we samen gaan zetten. We zijn al een paar jaar onderweg en soms lijkt het alsof we er nooit komen. Maar als ik achterom kijk zie ik hoeveel we al hebben bereikt, ondanks, of misschien wel juist door alle hobbels.

Het zaadje dat twee jaar geleden (waarschijnlijk heel zorgvuldig) is geplant, is nu uitgegroeid tot dit moment. En ik voel me dankbaar, trots en nieuwsgierig naar wat er nog komt.

Van junior, naar senior, naar coördinator en nu teamleider. Een reis van 18 jaar die ik nooit had zien aankomen, maar die ik vol vertrouwen vervolg. Samen met mijn team, en met een glimlach om alles wat we al bereikt hebben.

Opladen in het afzien…

Het water komt met bakken uit de hemel. Het is lang geleden dat het zo heeft geplensd. Ik sta voor het raam naar de steeds groter wordende plassen in de tuin te kijken, terwijl zoonlief z’n sportspullen bij elkaar aan het zoeken is. Voetbalschoenen hier, sportbroek daar. Een handdoek niet vergeten… of 2 of misschien toch maar 3… Op het programma staat een oefenwedstrijd. Dat de tegenpartij nog niet heeft afgezegd vind ik bewonderenswaardig. Naast het vele water is het ook nog eens flink gaan waaien. Dus op een open veld is het helemaal drama. 

Zoonlief is ondertussen onderweg is naar de voetbal en ik besluit ook mijn beste beentje voor te zetten. Ik vind mijn opleiding zo leuk dat ik mij nog wel eens verlies is de huiswerkopdrachten. Dat heeft er weer voor gezorgd dat het sporten op een laag pitje terecht is gekomen. Of eigenlijk heb ik daar de laatste paar maanden totaal niet meer naar omgekeken. Dat voel en merk ik en niet alleen aan mijn lichaam. Alsof ik rondloop met TNT in mijn vezels, gevoelig, geladen en klaar om te ontploffen. Er borrelt iets onderhuids; mijn lijf schreeuwt om ontlading, maar ik weet nog niet of het een onvergetelijke vuurwerkshow wordt of een “stille” explosie. 

Sinds enkele dagen probeer ik hier wat meer evenwicht in te brengen aangezien ik niet wil wachten op een van deze twee uitkomsten. Ik moet zeggen dat ik direct al na de eerste work-out, mijn lichaam en geest tot rust voelde komen. Niet dat ik mij knetterhard in het zweet heb gewerkt. Overigens weet ik ook uit ervaring dat hardlopers doodlopers zijn, dus heb ik het rustig aan gedaan. Toch waren de vermoeide spieren mij na afloop dankbaar. Dat gaf weer het voldane gevoel waar ik naar opzoek was. Zelfs het beetje spierpijn dat ik de volgende dag had was een bevestiging die ik even nodig had. Zie je wel hoe fijn het is om alles weer in beweging te zetten?!

Dus, terwijl het water nog steeds met bakken uit de hemel valt loop ik naar boven en kleed mij om. Ik prop mijn oortjes in mijn oren en zoek muziek op met een lekkere beat er in. Zo kan ik op de loopband al lekker in de flow komen. Ik stamp het ene na het andere nummer weg en opeens realiseer ik mij dat ik sta mee te zingen. Het duurt niet lang of ik sta ook mee te dansen. Is overigens niet handig op de loopband, ook dat kan ik je uit ervaring vertellen. Was ik nu echt vergeten hoe ik mij voel tijdens het sporten?? 

Na mijn ronde op de loopband besluit ik de crosstrainer te pakken. Het is een ideaal apparaat om je hartslag even flink op te krikken zonder je knieën aan gort te rennen. Ik houd het alweer een paar minuten langer vol dan vorige week. Ook dat geeft mij weer een boost. Net als de muziek die ik nog even een tikkie harder zet om mij door de laatste paar minuten heen te helpen. 

Ik sluit mijn training af met krachttraining gevolgd door wat yoga rek- en strekoefeningen. In totaal ben ik een klein uur bezig. De energie stroomt na twee sportmomenten alweer meer zoals zou moeten en ik voel mij ontladen en opgeladen tegelijk.

De poort naar dankbaarheid…

De vrouw voor in de ruimte, een medecursist, zit er klaar voor. Op de achtergrond klinkt ontspannen muziek. De lichten worden gedimd. Ik beweeg nog even al mijn ledematen om de komende 15 minuten stil te kunnen zitten. Ze start haar meditatie die ze speciaal voor ons geschreven heeft. Een opdracht voor ons allemaal en vandaag is het haar beurt. Ik sluit mijn ogen en laat mij door haar meenemen. Haar stem is zacht, bijna helend en ik ben heel nieuwsgierig waar ze ons mee naar toe neemt. 

“Voor je zie je een pad. Je zet de eerste stap..” Wat grappig, er was eerst geen pad maar opeens is daar het pad. Een prachtig weggetje van schelpen dat ergens in het bos verdwijnt. Het verschijnt zo plots dat ik niet eens de tijd heb om hier over na te denken. “Voel hoe de lucht je longen vult…” en ik voel een bries die voor verkoeling zorgt op deze prachtige lentedag (ja echt, het is lente in mijn meditatie) Ik ruik zelfs de heerlijke boslucht. “Iedere stap maakt je rustiger en rustiger” Ik focus mij op haar stem want ik wil niks missen. Ik ben erg nieuwsgierig waar dit naar toe leid.

“In de verte zie je meerdere poorten” Wauw, ja ik zie ze. Het zijn er drie en staan verscholen tussen de bomen in het bos. Ze zijn van goud, eigenlijk helemaal niet mooi om te zien. Ook een beetje misplaatst. Ik loop er naar toe en plaats mijn hand op de middelste poort. Hij is versierd met felgekleurde steentjes, totaal niet mijn smaak. Toch word ik er naar toe getrokken. Ik open de deur en stap naar binnen. 

“Je bent aangekomen op een plek waar het universum met jou spreekt over signalen en symbolen…” Ik loop door een berg met prachtige witte veertjes. Ik sla de laatste van mij af en dan opeens merk ik dat ik niet alleen ben. Sterker nog het is een drukte van jewelste. Een voor een verschijnen alle familieleden van gene zijde. Mijn vader, moeder, opa’s en oma’s, mijn ooms. Ze zijn er allemaal en druk in de weer met het voorbereiden van een feest. Het zal eens niet… Mijn vader zwaait en wijst naar een andere ruimte. Als ik doorloop sta ik plots midden in een weiland. En daar staat ie, mijn allerliefste Poownie. 

De meditatie gaat verder over wat we mogelijk zien, voelen en wat we mogen ontvangen. Ik loop naar Poownie toe en aai zijn zachte neus. Hij is zo echt dat ik hem kan ruiken. Ik druk mijn neus in zijn vacht en voel zijn grote zware hoofd leunend op mijn schouder. Het volgende moment voel ik zijn dankbaarheid voor alle zorg en toewijding in zijn leven op aarde. Zoveel dankbaarheid dat mijn hart overloopt. Tranen wellen op achter mijn gesloten ogen. Oh Poownie, wat ben je toch een prachtig dier. Het was een eer om voor je te mogen zorgen. 

We nemen afscheid, ik zwaai naar mijn familie en loop terug naar de poort, wetende dat ze daar altijd zullen zijn. Langzaam word ik teruggebracht naar de ruimte waar ik zit, naar mijn eigen lichaam in het hier en nu. Het gevoel van dankbaarheid draag ik de rest van de dag met me mee. Het herinnert me eraan dat verbinding nooit echt verdwijnt. Alles blijft, in een andere vorm, altijd dichtbij.

Wit paard in de wei

De meditatie is speciaal geschreven door Irma. Bedankt voor het delen, het was een hele bijzondere en dankbare reis.

De kracht van kou…

Een stukje verder dan waar wij vakantie vieren ligt Erpfendorf. Drie huizen, een kerk en een mesthoop. Meer is het niet. Wanneer je de hoofdstraat binnen rijd is het alsof je terug gaat in de tijd. Eenvoud en rust. Wat ze daar ook hebben is een Kneippanlage. Dat is een natuurlijke wellnessplek in de buitenlucht, gebaseerd op de inzichten van Sebastian Kneipp, een 19e-eeuwse priester en natuurgenezer. Hij ontdekte dat koud water een helende werking heeft en ontwikkelde een methode waarbij water, beweging, kruiden en balans in het dagelijks leven centraal staan. Wat ooit begon als een manier om zijn eigen gezondheid te herstellen, groeide uit tot een levensfilosofie die vandaag nog steeds miljoenen mensen inspireert.

De Kneippanlage ligt verstopt achter de charmante kerk St. Barbara. Zodra we daar het pad aflopen, stappen we in een kleine oase van rust. Er is een voetenbad gevuld met ijskoud bronwater, een blotevoetenpad vol verschillende structuren en geuren, en bankjes die uitnodigen om even stil te worden. De kruidentuin met munt, salie en tijm prikkelt mijn zintuigen terwijl ik stap voor stap verder ga. Alles om me heen ademt eenvoud en natuur: de bergen, de frisse lucht en het heldere water nodigen me uit om even helemaal te relaxen en los te laten.

We lopen om het bad heen en maken het ons gemakkelijk. In het park is verder helemaal niemand. En dat terwijl het hoogzomer is met een strakblauwe lucht en een graadje of 28. Dit is de ideale locatie om te relaxen en af te koelen te gelijk. Veel beter dan het overdrukke en volle zwembad met gillende en krijsende kinderen in het dorp. Hoewel je niet moet denken dat je even heerlijk kunt plonzen in het kneippbad. Want dat is nu juist net niet de bedoeling en wil je ook helemaal niet want te koud.

De bedoeling van kneippen is verrassend eenvoudig, maar juist daarin zit de kracht. Je stapt met blote voeten in koud bergwater en tilt je knieën hoog op, alsof je een ooievaar nadoet. Door de kou trekken je bloedvaten even samen en daarna verwijden ze zich weer. Dit stimuleert de doorbloeding, geeft je immuunsysteem een boost en laat spanning uit je lijf wegstromen. Zodra je het water uitstapt, voel je warmte en energie door je benen stromen. Het contrast van koud water en de (pijnlijke) prikkels van het blotevoetenpad maakt dat je lichaam wakker schud en je pijngrens wordt opgezocht, zich herpakt, alsof je een natuurlijke reset krijgt. (Maar eerst drie keer een error want &☠️*$☠️%$ koud!!)

We liggen nog geen 5 minuten of het park stroomt vol met wielrenners. Ze houden een korte pauze en een enkeling waagt zich in het koude water. Na een kwartier verdwijnen ze weer en laten ons in rust achter. Er blijft een oudere vrouw achter die rondje na rondje loopt. Dit heeft ze vaker gedaan. Ik kom in eerste instantie niet verder dan de eerste twee treden van het trappetje. 

Waarom het zo verfrissend is? Omdat het niet alleen lichamelijk werkt, maar ook mentaal. Het koude water maakt je direct wakker, haalt je uit je gedachten en brengt je helemaal in het moment. Je voelt (niks meer), je ademt, je ervaart (vreselijke kou). Het is alsof je lichaam en geest samen besluiten: we beginnen opnieuw. In de eenvoud van een paar stappen door het water ontdek ik telkens weer hoe de natuur de beste therapeut kan zijn. Had ik al gezegd dat het water koud was? 

Königssee, waar de tijd trager loopt…

“Als je er dan toch bent, bezoek dan ook de Königssee. Dat is zeker de moeite waard.” Zei mijn collega een van de laatste dagen voor mijn vakantie. Dus plande we een bezoek in. Omdat het wel echt een toeristische trekpleister is, en hoog zomer, zijn we gebonden aan vooraf kaartjes kopen met een tijdsslot. Het maakte voor ons niet uit welke dag het zou worden want op alle dagen van de week is er prachtig weer voorspeld. 

De Königssee ligt in Duitsland en om er te komen moeten we een klein uurtje toeren. Dat is helemaal geen straf. De weg voert ons door de bergen en we hebben de prachtigste uitzichten en doorkijkjes. Voor we het weten staan we op een parkeerplaats a la Efteling. Met rijen en rijen auto’s. Ik schrik er zelfs een beetje van. Gelukkig zijn we vroeg en vinden vooraan nog een plekje. Er is in de omgeving nog heel veel meer te doen, dus eenmaal van de parkeerplaats af verspreid de drukte zich.

De Königssee is een gletsjermeer dat al duizenden jaren bestaat en nog altijd even helder en krachtig is. Het is ontstaan in de laatste ijstijd, zo’n 10.000 jaar geleden. Het water is kraakhelder en ijskoud, gevoed door smeltwater en omringd door steile bergen. Het meer is ruim 7,5 kilometer lang en bijna 200 (!) meter diep. Königssee betekent letterlijk ‘Koningsmeer’. Lange tijd was dit gebied eigendom van de Beierse koninklijke familie, de Wittelsbachs. Zij gebruikten het als jachtgebied en besloten het streng te beschermen. Pas in de 20e eeuw werd de toegang open gezet voor bezoekers.

Een boottocht over de Königssee is een ervaring op zich. Niet alleen vanwege het uitzicht. Halverwege houd de boot stil en de kapitein tovert een trompet te voorschijn. Het deuntje dat hij speelt weerkaatst spectaculair tussen de rotswanden. Ooit was dit een communicatiemiddel voor vissers en jagers, nu een klein cadeautje voor ons.

Wat het verder nog zo bijzonder maakt, is dat er al sinds 1909 alleen elektrische boten varen. Geen lawaai, geen stank, geen olie in het water. Alleen stilte, golven en natuur. Daarmee was dit gebied zijn tijd ver vooruit, een keuze die ervoor heeft gezorgd dat de Königssee nu nog altijd één van de schoonste meren van Europa is. En nog steeds varen de boten elektrisch, of worden ze met pure menskracht voortbewogen.

Midden op het meer ligt St. Bartholomä, het kerkje met de rood-witte torentjes dat al sinds de 12e eeuw bezoekers verwelkomt. Een heilige plek die alleen per boot bereikbaar is. Verderop, bij het eindpunt Salet, ligt het Obersee-meer. In de verte stort de Röthbachwaterval 465 meter naar beneden en is de hoogste van Duitsland. Wij kiezen ervoor om niet helemaal naar de waterval te wandelen, maar gewoon te genieten van de plek zelf. Even zitten, kijken, ademen. Soms is dat genoeg.

Al in de 19e en 20e eeuw trokken schilders en dichters hierheen om het magische licht en de serene stilte vast te leggen. En dat snap ik wel, zodra je van de boot stapt, voelt het alsof je in een schilderij bent beland. De Königssee en Salet zijn plekken die je niet zomaar van je afschudt. Het is niet alleen de natuur, het is de rust, de historie en het gevoel dat de tijd hier op de een of andere manier trager loopt.

Mijn collega had helemaal gelijk. Het was meer dan de moeite waard om daar een dag aan te besteden.