Tja ook bij ons op de zaak werd er vanaf begin maart zoveel mogelijk thuis gewerkt. Toen scholen verplicht gesloten werden, groepen van bepaalde grootte niet meer mochten en daarmee het aanbod van werk minder werd, besloten we zelfs om bepaalde taken niet meer uit te voeren. Omdat er simpelweg geen aanbod voor was. In een rooster werd vastgesteld wie er op bepaalde dagen dienst had, om toch de klant te woord te staan en de post weg te werken voorzover dit er was, en de mailboxen bij te werken. De rest was oproepbaar of vrij.
Dit rooster draait nu nog steeds en dat is best vreemd. Want hoewel het idee om met pensioen te gaan mij al vanaf mijn 30e aanspreekt ben ik er achter dat ik daar eigenlijk nog helemaal niet aan toe ben. Ik wil bezig zijn. Zaken oppakken en oplossingen bedenken. Ik wil de gestructureerde chaos op mijn bureau terug. Waarbij collega’s denken dat er een bom ontploft is maar ik zelf nog prima weet hoe ik het georganiseerd heb. Ik wil rinkelende telefoons en mailboxen die vol blijven stromen. Ik wil klanten die a la minuut iets geregeld willen hebben. Ik wil… Ik wil…
Wat ik wil is op dit moment ondergeschikt aan het algemeen belang. Yeah, I know, I know. Om dit tijdelijke pensioenmoment toch enigszins door te komen heb ik mijn werkrooster aangehouden. Oké, de wekker gaat iets later dan op echte werkdagen. Maar verder probeer ik zoveel mogelijk een ritme aan te houden. Want ik gedij nu eenmaal beter bij regelmaat en ritme. Dus op tijd naar bed en er op tijd weer uit. Normaal blijven eten, veel water drinken. In beweging blijven en daarom op vaste tijden sporten. Verder probeer ik mijn dag zoveel mogelijk in te vullen met, voor mijn gevoel, nuttige bezigheden.
Inmiddels zijn daar ook een aantal nutteloze bezigheden bijgekomen. Want nu is daar wel de tijd om dit soort dingen te doen. Maar, daar zal ik in een ander blog misschien nog verder over uitweiden. Nu in ieder geval door met wat nuttige tijdsbesteding, shoppen.
Nu ze de winkel gesloten hebben wip ik gewoon even digitaal bij ze langs en flikker mijn mand vol met mijn favoriete spullen. Flesje van dit, smeersel van dat. Geurkaars hier en stokjes daar. Nog een shampoo en wat spray… De digitale kassiere kijkt mij al verrukt aan. Maar ik bedenk mij. Ik ben iets te enthousiast, dus klik mijn met zorg uitgezochte artikelen weer uit mijn mandje. Ik wik en weeg. De shampoo heb ik eigenlijk niet nodig maar is wel heel erg verdient!!!!
De volgende dag wordt mijn pakket al geleverd!! Halleluja, postbezorger I love you!!
Nu ga ik mijzelf eerst eens lekker in het zweet werken in de “sportschool”, voor ik mij in mijn eigen spabubbel mag terugtrekken. Naast dat ik nu van mijn overload aan energie af kom, geeft dit ook nog eens de meeste voldoening.
Wanneer de douche op temperatuur is spring ik er onder. Douchegel, badolie en shampoo, ik gebruik het allemaal. De ellendige Corona-crisis glijdt als een deken van mij af. De geurende stoom blijft als een dichte mist in de badkamer hangen. De kou omsluit mijn lichaam zodra ik de deur op een kier zet. Het is heerlijk verfrissend en ik voel mij, voor even, weer als herboren…