Categorie archief: Van alles wat

Grote opruiming…

Posted on by

Sinds een aantal maanden heb ik een nieuwe directeur. En nieuwe directeuren brengen (niet altijd maar nu gelukkig wel) nieuw elan met zich mee. Er waait een heuse frisse wind door ons kantoorpand. Want niet alleen pakt ze alles grondig aan, er staat ook een verbouwing gepland. Compleet met nieuw interieur. Ze pakte het rigoureus aan. Kasten moeten leeg, laden-blokken uit het jaar 0 gaan weg. Spullen die staan te staan omdat er nu eenmaal ruimte voor is en de eeuwige verzameling van lege doosjes, want wie weet moeten we ooit nog iets versturen, worden weggegooid. 

De verbouwing is nog niet gestart maar je voelt nu al een andere vibe als je binnen komt. Het is leger, ruimer en schoner. Dat doet iets met je. Het geeft rust. Ook in je hoofd. Toen er vervolgens een mailing van Mila Ganpatsing, een dame die ik volg, met als onderwerp: “Doorbreek patronen door rigoureus te ruimen!” binnen kwam, besloot ik ook thuis maar eens flink aan de slag te gaan. 

Te beginnen bij mijn kledingkast. Ik bewaar kleding, laten we maar zeggen, veel te lang. Ik heb nu eenmaal moeite om iets weg te doen dat er nog goed en degelijk uitziet. Wie weet kan ik het ooit nog eens aan. Of het past heus nog wel als ik ff flink ga trainen. Mijn snowboardbroeken zaten dit jaar immers weer als gegoten nadat ik een half jaar aan IF had gedaan. Dus wie weet, wie weet… 

Mila zegt: “Alles is energie en dat geldt ook voor de spullen in je huis. Oude spullen wegdoen, betekent letterlijk je blokkades opruimen (en ruimte maken voor nieuwe dingen in je leven). 

Daar heeft Mila een goed punt. Blokkades heb ik ongetwijfeld en ruimte voor nieuwe dingen in mijn leven wil ik ook wel. Dus toch maar weer terug naar mijn kledingkast waar ik mijn “wie weet, wie weet” grondig aan ga pakken. 

Ik besluit te beginnen bij het hangende deel. Blousjes die ik al meer dan twee en sommige zelfs meer dan 3 jaar niet heb aangehad trek ik nu 1 voor 1 aan. Ze zitten te strak, zijn te kort of het model is er toch echt wel uit. Wat echt niet meer kan gooi ik weg. De rest gaat naar een tweedehands winkel. Een kwart van het hangende deel moet het veld ruimen. Twee blousjes komen door de herkeuring. 

Door met het gevouwen spul. Twee spijkerbroeken zijn rijp om afgedragen te worden op stal. Vier broeken kunnen direct naar de stapel voor tweedehands en 1 broek moet toch echt de prullenbak in. Ik vind zowaar twee broeken terug die ik een soort van opzij gelegd had want te klein of te strak. Maar nu pas ik ze perfect. Zie je, “wie weet, wie weet” komt hier dan toch weer mooi van pas!

Ook mijn truien en shirtjes bekijk ik eens kritisch. Een aantal daarvan mag afgedragen worden op stal en een aantal gaan in de zak voor de tweedehands toko. De zak zit inmiddels voller dan verwacht. Maar er is best nog plek voor twee paar nooit gedragen, en ik ga ze nooit dragen ook, schoenen.

Dit ruimde lekker op. Al met al is er heel wat meer ruimte in mijn kast ontstaan. Plek voor “nieuwe dingen” in mijn leven dacht ik zo. Nu eens kijken wat het volgende opruim project gaat worden. 

Upgrade…

Posted on by

Gek hoe dat gaat. Je hoeft er niks voor te doen. Want de tijd tikt wel door en dan opeens ben je een jaartje ouder. Sommige mensen kijken er echt naar uit. Vieren het uitbundig. Zelf sta ik er nooit zo heel erg bij stil. Ik vier het al jaren niet meer. Wel het leven maar niet zozeer het verjaren van die van mijzelf. Ik ben wel heel blij dat ik ieder jaar weer een kaarsje meer mag uitblazen want dat is niet iedereen gegeven. Maar dat vier ik liever niet in een bomvolle woonkamer. Het voelt dan zo verplicht. Iedereen van drankjes en hapjes te voorzien en tegelijk met niemand echt kunnen praten. 

Liever geniet ik van de mensen om mij heen in de alle dagelijkse settings. Een goed gesprek met vriendlief. Een momentje met zoonlief. Een uur lachen en dollen met een gezellige collega. Uit eten en op vakantie gaan met de mensen die mij lief zijn. Momenten op stal die staan voor gezelligheid, ontspanning of gieren van het lachen. Straks ook weer lekker het water op met elkaar. Om zo maar eens wat bezigheden te noemen. Dat zijn voor mij eigenlijk de momentjes dat ik het leven vier. 

Ik sta dus liever niet stil bij de upgrade die ik gehad heb. Maar vier liever mijn bestaan. Mijn aanwezig zijn hier op aarde. Mijn onderdeel in en aandeel aan het groter geheel. Daar sta je als kind natuurlijk niet bij stil. Nee, dat wil je vieren met taart, trakteren op school en een kinderfeestje. Hoewel wij vroeger niet veel te besteden hadden werden onze verjaardagen altijd gevierd. En de kinderfeestjes zelfs nog best uitbundig ook. 

Ik kan mij herinneren dat we oer Hollandse spelletjes speelden en er was taart en aan het einde van de dag pannenkoeken. Maar we gingen ook bowlen en gourmetten. Mocht ik een keer de hele klas uitnodigen voor een disco bij mij thuis met aansluitend een slaapfeest. Hadden we een jaar lang ballonnen gespaard om op mijn verjaardag het hele huis vol te hangen. Om stipt 24.00 uur kreeg iedereen een naald van mijn moeder en mochten we alle duizend ballonnen kapot knallen. Een soort Chinees nieuwjaar maar dan op onze manier. 

Nu doen we het dus rustiger aan. Ik mag van mijzelf uitslapen. Geen wekker en lekker lang in bed blijven liggen. Op het gemak samen met vriendlief de dag starten. De zon heb ik alvast cadeau gekregen, want die staat te stralen als ik beneden kom. De postbode brengt nog wat kaartjes. De telefoon rinkelt en de app staat ook niet stil. En ’s avonds gaan we lekker uit eten. Het was een prima dag om te verjaren. 

Hoe anders is dit voor zoonlief. Hoewel hij er niks van heeft gezegd zie ik dat hij het totaal anders had aangepakt. Kratten bier, slingers en feest. Zonder taart maar wel met frituur en bitterballen en chips. Muziek, shotjes en schnaps tot in de late uurtjes. En daar hoef je niet eens voor jarig te zijn. Nee hoor!! Gewoon een simpele zaterdagavond, het liefst iedere zaterdagavond, is een prima dag voor een feest. 

Inmiddels is het alweer een paar weken geleden dat ik de denkbeeldige kaarsjes mocht uitblazen. Ik hoop ook dit jaar weer vol te kunnen maken met mooie en fijne momenten. Dus ik zou zeggen: Proost op het leven!!

Lekker he?!?!

Posted on by

Het is een van de woensdagen in het jaar waarop ik vrij ben. Zoonlief was voor 0700 uur deze ochtend al vertrokken naar zijn werk. Nadat de lunch er inzit vertrekt ook vriendlief voor een vergadering. Het is sinds maanden dat ik het huis voor mij alleen heb. Ik ben de enige in het huishouden die praktisch nooit eens alleen thuis is. Er is altijd wel iemand aanwezig. Terwijl, als zoonlief en ik aan het werk zijn, vriendlief thuis alleen zit. En wanneer vriendlief en ik samen wegzijn, zoonlief het huis voor zichzelf heeft. 

Soms heb ik het geluk dat ik alleen op stal ben. Nou ja, samen met de bewoners van het stukje grond dan. Vooral in de avond, wanneer iedereen al is geweest. Dan voel je dat de rust langzaam weer bezit neemt van het stukje polder. Ik laat mij daar heel graag door onderdompelen. De drukte van de werkdag voel ik dan langzaam wegdrijven. Alsof het verstrijken van de dag ook al die chaos met zich meeneemt. Wat overblijft is ruimte en rust. En het geknaag van de paarden op hun hooi. 

Vandaag is het dus anders. Iedereen is weg thuis en ik weet van gekkigheid eigenlijk niet wat ik moet gaan doen. Uurtje sauna? Lekker in bad? Yoga? Ik besluit niks van dit te doen. Ik duik eerst de keuken in om een gietijzeren pan op te snorren. Jammer genoeg had ik dat ding een paar weken terug ergens in een vergeten hoekje van de kast gestopt, want we gebruiken hem niet zo heel vaak… In de andere kast liggen nog maïskorrels. Ik ga lekker popcorn voor mijzelf bakken. Niet een beetje maar gewoon een hele pan!!

Terwijl de pan warm staat te worden denk ik terug aan dit log. Zal ik er een karamel variant van maken? Na wat lades te hebben geopend kom ik er achter dat ik niet de juiste suiker in huis heb. Dat is maar goed ook, want ik kan mij herinneren dat ik kotsmisselijk was na het leegeten van de schaal. Nu ik aan IF doe eet ik niet zo heel veel zoetigheid meer. Waarschijnlijk lukt het mij niet eens om een kwart weg te werken. Ik bespaar mij de moeite en neem genoegen met alleen de popcorn en wat kruiden. 

Wanneer het bekende poppen van de mais in de pan mijn oren vult wordt ik teruggevoerd naar vroeger. Jeetje wat ik heb toen vaak popcorn gebakken. Eerst deed mijn moeder dit maar al snel nam ik het stokje van haar over. Bijna ieder weekend maakte ik wel een schaal voor bij de film. Wij vonden dit lekkerder dan een zak chips. 

Als het poppen afneemt waag ik een blik in de pan. Er popt toch nog wat onderin en er vliegt her en der wat uit de pan. Die zijn voor de vogel. Aan zijn hyperactieve gedrag merk ik dat ook hij weet waar ik mee bezig ben. Ik houd ze voor hem apart. Voor mijzelf mik ik er wat cajunkruiden over. Pak mijn boek en wat te drinken en verkas van de keuken naar de bank. Achter mij hoor ik de vogel op zijn popcorn knagen gevolgd door de woorden: “lekker he?!?!” En dat is precies goed verwoord… 

FF niet…

Posted on by

Jeetje wat was het druk op mijn werk deze week. Met twee zieke en een aantal nieuwe projecten in de planning is het behoorlijk aanpoten de afgelopen weken. Maar deze week spant echt de kroon. Het was niet alleen druk maar ook zo vreselijk chaotisch dat ik steeds het gevoel had achter de feiten aan te lopen. Dat je iedere keer mis grijpt of brandjes aan het blussen bent. Een aantal keer heb ik flink op de rem moeten trappen om niet als een kip zonder kop rond te rennen. Om maar gedaan te krijgen wat af moest. 

Maar goed, aan alles komt een einde. Dus ook aan deze drukke week. Door alle hectiek liep ik ook nog eens een dag achter. Nog leuker was het toen ik doorhad dat het geen donderdag maar al vrijdag was. En dat betekend WEEKEND!! 

De tijd dat ik alleen maar uitkeek naar en kon genieten van het weekend ligt gelukkig ver achter mij. Normaal maak ik zelfs van mijn werkdag een feestje. Toch ben ik heel blij dat het weekend aangebroken is. Even geen telefoon aan mijn oor en rennen van afspraak naar deadlines. En als ik thuis kom schijnt de zon nog steeds en heeft vriendlief het avondeten al klaar. Zeg nu zelf, dat is toch heerlijk om zo aan te schuiven?!

Hoewel het al avond is besluit ik toch op de fiets naar Poownie te gaan. Lekker even uitwaaien en buiten zijn zal mij goed doen. Zeker na een lange dag binnen. De zon is nog krachtig genoeg om warmte af te geven. Het voelt gewoon zomers aan. Ook onderweg kom ik veel sporters tegen. Skaters, hardlopers, wielrenners en wandelaars. Iedereen pikt zijn graantje mee voor de avond echt valt.

Op stal is het rustig. De avonddienst is al geweest en verder is er niemand. Nu de paarden al staan te knagen aan hun avondmaal heerst er ook een vredige rust in de kudde. Ik hoef eigenlijk niks meer te doen dan alleen Poownie een extra maal voor te schotelen. 

De schemer valt langzaam in. De wandelaars komen nu minder frequent langs. En wanneer er een groep hardlopers vlak voor stal klaar is met hun rek en strekoefeningen, keert de rust helemaal terug op dit stukje oase in de polder.

Ik wandel van ruif naar ruif en blijf tussen de paarden staan. Het grappige is dat het ene paard heel open staat voor mijn energie en mij met mijn chaotische hoofd heel dichtbij laat komen, alsof ik mijn “rugzakje” bij hen mag droppen. Terwijl het andere paard er niks van moet hebben en vervolgens van mij vandaan loopt om bij de andere ruif weer aan te sluiten. Ik laat mij door hun aanwezigheid en hun geknaag aan het hooi weer rustig op “aarden”  terug zetten.

Poownie vind het allemaal prima. Zodra hij zijn diner naar binnen heeft gewerkt, zijn vacht weer gepoetst is, want flink in de rui, en zijn deken weer op ligt sluit ook hij weer aan bij zijn knagende maten. 

Inmiddels is het helemaal donker en voelt het heel wat frisser dan een uur geleden. Ik geef Poownie nog een aai over zijn hoofd en laat hem daarna verder eten. Pak mijn fiets en begin aan mijn tocht naar huis. Ooh wat een zaligheid om hier mijn dag af te sluiten. 

Uit de oude doos: Wax on, Wax off…

Posted on by

2 jaar lang heeft mijn board op zolder gelegen. Maar nu mocht hij eindelijk weer “afgestoft” worden…

“Ik heb je snowboard opgehaald. Die hebben ze in de winkel voor je gewaxt.” Zegt vriend terwijl hij ondertussen mijn geliefde plank uit de auto plukt. Zonder bindingen weegt het stukje hout niet zo veel. Ik pak hem aan en werp een blik op de onderkant. “Is dit gewaxt?” Vraag ik hem? Het belag heeft nog hele witte uitgebeten plekken. Ineens herinner ik mij de irritatie van de wintersport van vorig jaar. Waarbij ik op dag twee letterlijk stilstond op de piste terwijl iedereen mij als een “Razende Roeland” voorbij kwam. Toen zag mijn board er precies zo uit als nu. Alsof ik er al een week snowboarden op heb zitten. 

Mijn kennis over het goed onderhouden van een snowboard is nihil. Dit laat ik normaal gesproken doen. Maar na mijn tweede ergernis bij deze shop was ik er klaar mee. Ik besloot mij er in te verdiepen. Is mijn board op en versleten of kan ik het zelf misschien beter dan in de winkel? Zo moeilijk kan zelf waxen toch helemaal niet zijn bedacht ik mij? Om er zeker van te zijn las ik diverse sites en zocht ik youtube af over het hoe en waarom. 

Het waxen van je board is voor meerdere redenen goed. Zo blijft het belag gevoed en raakt minder snel uitgedroogd. Wax zorgt ook voor een goede afvoer van het water en voor meer boardplezier en snelheid. Tevens doe je langer met een goed onderhouden board. In winkels worden ski’s en boards vaak machinaal gewaxt. Met de juiste materialen is het volgens de pro prima zelf te doen. 

Mijn arme plank blijkt dus gewoon finaal uitgedroogd!! Dat hadden ze in de winkel best wel even mogen zeggen! lekkere service maar niet heus. Vanaf nu besluit ik wat beter voor mijn board te zorgen. Ik bestel een strijkbout, wax, schraper en een slijpset. Op mijn vrije dag wordt alles geleverd en kan ik aan de slag. 

Als eerste haal ik wat bramen weg en vijl ik de staalkant. Dat is geen overbodige luxe merk ik. Daarna is het belag aan de beurt. Normaal moet je de onderkant schoonmaken. Maar die van mij is al gepoetst in de winkel. Zodra het speciale waxijzer (vooral niet de normale strijkbout gebruiken) op temperatuur is houd ik de wax er tegenaan. Ik druppel een heel spoor over de onderkant van mijn board. Het lijkt op gestold kaarsvet. Als ik er met het ijzer overheen ga wordt alles weer vloeibaar en smeert het lekker uit. Ik ga net zolang door tot er een mooie egale laag op ligt. Met mijn hand voel ik aan de andere kant van het board. Zodra dat op temperatuur is stop ik. 

Met een speciale schraper haal ik alvast de waxlaag van de staalkanten af, de rest moet nu intrekken en uitharden. Als ik later op de dag een blik op mijn board werp weet ik niet wat ik zie. Wat een verschil en dat na 1 keer. Het overtollige wax moet er afgeschraapt worden. Dit doe ik met een speciale schraper en is het minst leuke aan deze hele klus. Alles zit onder het schraapsel dat ook nog eens lekker overal aan blijft plakken en de vloer spekglad maakt. 

Voor we met vakantie gaan zal ik hem nog een keer onder handen nemen. Het is best een leuke bezigheid en hopelijk word ik er op de piste voor beloond. 

Snowboard ongewaxt en gewaxt

Kapper…

Posted on by

“Euh? Ben jij dat Deb?” Vraagt de kapster als ik gehuld met mondkap de zaak binnen wandel. Toevallig had ik die ochtend mijn haar gedaan in tegenstelling tot andere keren wanneer ik naar de kapper ga. Dan zit het als een “pineapple” op mijn hoofd gedraaid. Nu krulde het prachtig, zei het ietwat te lang, over mijn schouders. “Wat heb je met je haar gedaan? Zoveel krullen! Hoe dan?”

Ze had mij bijna een jaar niet gezien en daarin is veel gebeurd. Ik ben mij gaan verdiepen in de CG-methode en na de afgelopen twee knipbeurten is mijn haar vervolgens steeds meer gaan krullen. Ik heb dus goede hoop dat mijn kapsel nog meer gaat krullen deze knipbeurt. 

Het doet mij wel een beetje zeer om mijn gekweekte krullen af te staan. Ik heb ze met liefde behandeld en er echt heel goed voor gezorgd. Maar de lagen waren er inmiddels helemaal uitgegroeid en hoe langer mijn haar wordt hoe dunner het oogt. Tijd om er weer eens een stukje af te halen. Het ziet er dan direct voller uit. 

Ik mag plaats nemen bij een van de wastafels. En echt, het is dat het zo’n duur grapje is, anders had ik dagelijks mijn haar laten wassen. Niet alleen mijn haar ruikt zalig maar de hoofdmassage is ook heerlijk. Ik hoop altijd dat ze niet te veel vragen stelt want dan moet ik iets terug zeggen terwijl ik liever even geniet van dit relax momentje. Als ze vraagt of er nog een maskertje in mag, wat vast niet CG-Proof is, zeg ik zeker geen nee! Ga je gang, leef je uit. Doe er nog maar 2 of zo?!

Na een kwartier met mijn harses achterover gelegen te hebben moet ik dan toch echt plaats nemen in de kappersstoel. Het moment is daar. Met een borstel wordt nog een keer alles uit gekamd. “Ja, het is echt wel heel lang geworden!” Zegt ze ter bevestiging. En dan is het moment daar. De schaar gaat er in. “Niet te kort?” “Nee niet te kort.” Maar ze knipt en knipt en knipt nog eens. Even heb ik spijt als ik alle plukken links en rechts langs mij heen zie vallen. 

Als ze klaar is, is mijn krul weg. Wat volgt is hier en daar een slag en thats is. Of het nog in model geföhnd moet worden? Nee hoor, inmiddels weet ik beter. Ik wandel naar huis met het complete vertrouwen dat ik de kennis in huis heb mijn haar weer terug te laten krullen. Vriendlief krijgt zoals altijd een rolberoerte wanneer ie mijn, in zijn ogen, veel te korte kapsel ziet… Toegegeven, het is wat aan de korte kant.

Die middag neem ik mijn korte kapsel zelf nog een keer onder handen. Niet met schaar maar wel gewapend met mijn CG-creme en gel. Het platte kapsel waarmee ik bij de kapper weg liep, zie ik onder mijn handen veranderen. Ik hang onderste boven om lok voor lok mijn krullen er weer in te scrunchen. De föhn doet daarna zijn werk. Binnen een paar minuten ben ik al klaar. Ik sta er zelf van te kijken. Dat is even andere koek. Yup, ik heb er alle vertrouwen in! Als de eerste slag eenmaal is terug gegroeid, krult het meer dan ooit. 

Op slot…

Posted on by

Terwijl iedereen om mij heen loopt te puffen en te klagen over de drukte en de chaos, leef ik helemaal op. Het is lang geleden dat ik zo heerlijk gewerkt heb zoals de afgelopen twee weken. Na maanden van rustigere weken was het bijna een verademing om prioriteiten te moeten stellen en taken te verdelen. Dat je ‘s avonds thuis komt en niet alleen lichamelijk moe bent maar ook je geest het gevoel heeft in de sportschool te zijn afgemat. Dat geeft voldoening en hoe gek het ook klinkt, rust. 

Na zo’n drukke periode is het fijn om de werkweek af te sluiten bij Poownie. Waar het altijd, weer of geen weer, goed toefen is. De knop om zetten van chaos naar rust lukt mij vaak niet direct. Dus schakel ik in mijn hoofd af door de dag te evalueren. Ondertussen ben ik bij het hek aangekomen en rammel wat aan het slot. Ik ben zo in gedachte verzonken dat het mij na drie pogingen niet is gelukt het slot open te krijgen. 

Ik roep mijzelf tot de orde en bekijk de combinatie. Maar die is goed. Ik draai nog wat. Rammel hier en schud daar. Helemaal niks. Het slot zou toch niet vastgeroest zijn? De ochtenddienst is ook gewoon binnen gekomen. Hoe dan?? Terwijl ik mijn stinkende best sta te doen om het slot open te krijgen is er geen enkele voorbijganger die mij een blik waarde gunt. Dat verbaasd mij. Ik had op zijn minst een vraag van iemand verwacht wat ik daar in hemelsnaam aan het sjouwen ben. Maar nee hoor. Ik krijg alle ruimte om op mijn gemak een poging te doen om in te breken. Tot zover het idee van de sociale controle…

Inmiddels heb ik twee gescheurde nagels, geen gevoel meer in mijn vingertoppen en zijn we 15 minuten verder. Ik ben er klaar mee. A la survival man Bear Grylls tijger ik onder het hek door. Mijn natte handen en knietjes voel ik pas later, als ik eenmaal aan de andere kant van het hek sta. Ik ben niet vies van een beetje zand en modder. Gelukkig maar want als ik de keet binnen stap, realiseer ik mij dat Poownie zijn voer nog in de kofferbak ligt. Dit keer trek ik eerst mijn regenpak aan. Vervolgens duik ik als volleerd hekkruiper naar de grond en schuif op mijn buik weer onder het hek door. Hopelijk heeft niemand mij gezien…

Poownie staat inmiddels met zijn maten op het uiterste puntje van de paddock naar mij te kijken. Als ik zijn voerzak onder het hek door schuif en mijzelf er achteraan wurm word ik niet door 1 maar door 3 paarden toe gehinnikt. Ze doen ook echt alles voor voer. Ik neem mijn “applaus” in ontvangst en schud daarna het zand van mij af. 

Mijn stalgenoot, die een half uurtje later arriveert, lukt het ook niet. Ze kruipt net als ik onder het hek door. Samen staan we zo’n half uur met het slot te prutsen tot ze er ook klaar mee is. Gewapend met handdoek en spuitbus W40 gaat ze het te lijf. Na een laatste krachtsinspanning geeft het eindelijk mee.

Uit voorzorg ligt er nu een stuk karton en een oud regenpak in mijn auto. Ik kon dan wel normaal naar huis. Maar je weet nooit wanneer het slot de kolder weer in zijn kop heeft… 

Throwback…

Posted on by

Terwijl ik nog helemaal in mijn creatieve blogflow zit, realiseer ik mij plotsklaps dat we al aan het einde van het jaar gekomen zijn. Volgende week zitten we midden in de feestdagen. De tijd tikt gestaag door. Daar hoeven we helemaal niks voor te doen. Voor mijn gevoel is het soms aanpoten om dit bij te houden. Hoe kan dat toch? Gevoelsmatig zit ik namelijk nog steeds ergens in oktober en moet de herfst nog beginnen… 

Dit is inmiddels alweer mijn laatste blog van 2021 en ik eindig met een kleine terugblik. Want dit was best een bijzonder jaar. Alleen al door Corona. Maar ook zakelijk en privé heb ik van alles ondernomen. Ben ik kleine en grote projecten gestart en door alles merk ik bij mijzelf een kleine verschuiving in mijn interesses. Ik bruis van de energie en zit barstensvol nieuwe ideeën. Ik moet mijzelf beteugelen want voor ik het weet ren ik mijzelf voorbij. 

2021, het jaar waarin bijna al onze uitjes en vakanties geannuleerd werden. Hierdoor konden we wel flink investeren in ons huis en werden er een aantal doelen op onze 2-do lijst sneller afgevinkt van verwacht. Je weet hoe dat gaat als je eenmaal bezig bent. Dan kan dit en misschien dat ook nog wel. Dus ook in 2022 gaan er nog wat zaken aangepakt worden.

Vanaf de start van het nieuwe voetbalseizoen heb ik mij gestort op de fotografie. Ik heb het hele voorgaande seizoen moeten missen. Dat zou mij niet nog eens gebeuren. Uiteindelijk miste ik maar 2 zaterdagen door eigen toedoen. En dankzij de afzegging van de KNVB miste ik er nog twee. Verder mocht ik niet klagen. Wat een plezier en energie heb ik daar uitgehaald. Op naar 2022.

Las ik 42 boeken. Ik had niet verwacht dat het er nog zoveel zouden worden. Er waren moment dat ik totaal niet aan lezen toe kwam. Sommige boeken waren vermoeiend en namen de lust om te lezen even weg. Andere had ik binnen twee dagen uit. Zoals deze leuke en vlotte serie en dit boek wat overigens waargebeurd maar wel erg verdrietig was om te lezen.

Ook volg ik al meer dan een jaar de curly girl methode en zijn we de badkamer plastic vrij aan het maken. Daarover volgend jaar meer. 2021 is ook het jaar waarin ik startte met Intermittent fasting. Omdat dit mij tot nu toe zo veel (goeds) gebracht heeft vroeg ik mij af wat ik nog meer teweeg kon brengen… 

Er kwamen in totaal 42 logjes online. Net zoveel als het aantal boeken dat ik las. Ik ontdekte andere bloggers maar kreeg er ook nieuwe volgers erbij. Super leuk!! Ik was weer aangenaam verrast door de leuke, lieve en soms ontroerende reacties die ik mocht ontvangen op mijn schrijfsels. Hartelijk dank daarvoor. Uiteraard hoop ik jullie in het nieuwe jaar weer allemaal (digitaal) terug te zien!

Ik eindigde het jaar met verdieping en verbreding van mijn kennis. Via het werk mocht ik diverse cursussen volgen. Daar haalde ik niet alleen nieuwe bruikbare informatie uit maar het gaf mij ook nieuwe inzichten, voldoening en plezier.

2021 was een vrij rustig maar leerzaam jaar en ik ben heel benieuwd wat er allemaal op mijn pad gaat komen in 2022. 

Voor nu wens ik een ieder mooie, warme kerstdagen. Fijne momenten, alleen of met elkaar en een sprankelende start van een een gloednieuw jaar.   

happy new year 2022

Macaroni Goreng…

Posted on by

Aangestoken door de kookkunsten van mijn nichtje begon ik aan het bereiden van een minirijsttafel. Een paar gerechtjes geïnspireerd op onze gezellig avond met een vleug van nostalgie. Tot onze eigen tevredenheid smaakte het prima. Zo prima dat er geregeld een vervolg kwam. Om hier en daar toch wat bij te schaven of net even anders aan te pakken. Al doende leert men. 

Deze week stond er pasta op het menu. Maar eigenlijk was ik daar wel een beetje op uitgekeken. Ik vroeg mij af of ze hier misschien ook een Indische variant op hebben. En welja, ik kwam uit bij de Macaroni Goreng. Of te wel, gebakken macaroni.Totaal niet lastig om te maken. Anders, dat dan wel weer. Vriendlief keek mij bedenkelijk aan. Moeten we dit niet gewoon bij het oude vertrouwde laten, met tomaten en saus enzo?? 

Ik besloot van niet. Dus ging ik aan de slag. Ik kookte elleboogjes, goot ze af en spoelde na met koud water. Besprenkelde alles daarna met wat olie. Volgens het recept had dit sesamolie moeten zijn. Maar bij gebrek aan werd het olijfolie. Ondertussen maakte ik een boemboe van een ui, 2 (grote)tenen knoflook en een rode peper. Voegde daar een theelepel trassi (je hele huis stinkt maar zonder kan echt niet!) laos, ketoembar en sambal aan toe. Omdat ik gekozen had voor een (mini) nasi/bami groentepakket hoefde ik niks meer te snijden. Wil je liever verse groente? Dan zou je een kool, wortel, prei en taugé kunnen gebruiken.

Nu de voorbereiding klaar was kon de wok op het vuur. Ik fruitte de boemboe tot het zacht en de uitjes glazig waren. Het gehakt rulde ik gaar. Een rare gewaarwording. Want gehakt maak ik meestal in een andere pan klaar. Ik voegde nog een half bouillonblokje toe en toen kon de groente er bij. Gevolgd door een flinke scheut ketjap. De boel werd ondertussen goed geproefd. Hier en daar werd nog wat sambal en extra ketjap toegevoegd en toen kon de macaroni erbij. 

Terwijl ik de eieren bakte kon de macaroni een worden met alle andere ingrediënten in de wok. Eigenlijk had ik het al een dag van te voren klaar moeten maken. Dan smaakt het nog lekkerder. Vriendlief, die tot dan toe nog steeds een beetje sceptisch tegenover dit gerecht stond kwam op de geur af. Die was meer dan de moeite waard om van de bank af te komen. Toen het hele gerecht goed op temperatuur was konden we aan tafel. 

In plaats van geraspte kaas en tomatenketchup kreeg dit gerecht een komkommer in zuur met een spiegel ei als garnering. De eerste paar happen waren we stil. Aller eerst omdat we beide onze mond verbranden en daarna om het eens goed te kunnen proeven. De smaak was anders maar zeker niet verkeerd. Sterker nog, ik ben veel meer gecharmeerd van deze variant, dan de Hollandse pasta gemengd met een vleug Italië. Ik zeg een blijvertje op het menu!! 

“Zou je de macaroni ook in coco’s melk kunnen koken?” Vroeg vriendlief nadat zijn bord schoon op was. Nu was het mijn beurt om bedenkelijk te kijken. Ik wil best van de gebaande paden af, maar macaroni met bounty smaakt gaat mij iets te ver. Wel kwam ik een gerecht tegen waarbij sereh gebruikt wordt. Dit is een goed idee om bij een eerst volgende pastamaaltijd eens te proberen. 

Verandering van spijs…

Posted on by

Onze groene draak is van het type: wat de boer niet kent eet ie niet! Bij alles wat nieuw is denkt hij op zijn minst dat ik hem wil vergiftigen. Om hem iets nieuws te laten eten moet ik vaak eerst bewijzen dat het echt reuze lekker is, er geen gif inzit en dat je er ook echt niet bij hoort als je dit niet gegeten hebt. Dus eet ik eerst zelf alles met smaak en veel vertoon (yummie yummie wat is DIT toch lekker) voor zijn snavel op. Af en toe zijn papegaaien net kinderen. 

Net als bij een mens is gevarieerd eten heel belangrijk. Niet alleen doet verandering van spijs eten (zou je denken…) maar zo krijg je ook een diversiteit aan vitamines en mineralen binnen. In de natuur eten papegaaien alles wat voorhanden is. Diverse soorten fruit, noten, grasjes, plantjes, groentes maar ook insecten, larfjes en hier en daar misschien wel een worm. Sterker nog, een wilde papegaai heeft een veel uitgebreider menu dan de huiskamervogel. Veel vogels moeten het nog steeds doen met zaadvoer en noten. Dit is dodelijk voor een vogel. 

Gelukkig is er de laatste jaren veel veranderd. Er is een hoop onderzoek gedaan en mensen (een hoop) snappen dat een vogel in een kooitje met enkel doppinda’s echt niet meer kan. Papegaaien zijn intelligente dieren die net zo oud kunnen worden als jij en ik. Onze huiskamer vogel is afhankelijk van wat wij ze aanbieden. Daarom zorgen wij voor voldoende afwisseling. We verruimen zijn leven door hem mee te nemen tijdens wandelingen, bezoek aan Poownie en fiets- en vaartochten. Maar ook door hem gevarieerde maaltijden aan te bieden. 

De samenstelling van Draak’s menu is in de loop der jaren al aardig verbeterd. Sinds een jaar of 15 krijgt ie dagelijks zijn portie “Gorden Ramsey” brokken (Harrisons pallets) Nutrieberries en zaadvoer verdeeld in diverse foerageerspeeltjes. Daarnaast allerhande groenten en fruit. 

En dat laatste, dat is het hem nu juist. In de doorsnee winkel kan ik alleen maar grootverpakkingen, diepvries of blikvoer kopen. Vroeger kon je bij de AH alles los kopen. Bij toeval heb ik een fijne groenteboer gevonden die zoveel keus heeft EN waarbij je zelf alles mag pakken. 

Nu kan ik bijvoorbeeld zomaar 4 losse radijsjes kopen. Elders alleen per tros of zak. Of wat dacht je van 3 spruiten, 1 zoete aardappel, een handje bladgroente, 4 snacktomaten en 2 mini paprikaatjes? Iedere week koop ik iets anders om zo flink te kunnen variëren. Ze denken daar ook: Die is ook geen grote eter?! Inmiddels weten dat het voor de vogel is. Ik mik van alles, zowel groente, fruit als kruiden, in mijn mandje. Dit is voor ons ideaal en veel milieuvriendelijker. Op deze manier kan ik dagelijks een gevarieerd menu voor Draak samenstellen (en voor ons) zonder dat hij dagen achter elkaar hetzelfde moet eten.

Draak is (nog) niet van alles gecharmeerd. Daarom snijd ik het klein en meng er eten door wat hij wel graag eet. Nu ik dagelijks kleine porties aanbied gaat hij steeds meer uitproberen en blijft er steeds minder liggen. Zeg nu zelf dit ziet er toch veel lekkerder uit dan simpel zaadvoer: diverse chops van gele paprika, zoete aardappel, spruitjes, mais, bladspinazie, komkommer, op een bedje van tomaat, boontjes, broccoli, radijs, gewelde kiemzaadjes, courgette en wortel afgewerkt met krokante pallets. 

Diverse soorten chips voor papegaai
Aan zijn snavel te zien heeft het gesmaakt…