Tagarchief: lezen

Beste lezers…

Posted on by

Voordat ik jullie periodiek ga blootstellen aan mijn proza, zal ik mezelf eerst aan jullie voorstellen:

Ik ben Erwin van Wijk. Wanneer je mij zou doorsnijden en de jaarringen zou tellen, kom je op eenendertig uit. Ik ben vijf jaar getrouwd met Jenaida en samen zitten wij in het dagelijks bestuur van “Gezin B.V.” en hebben de leiding over onze twee kleine mannelijke aandeelhouders van twee en vier.

In het dagelijks leven werk ik in de juridische sector waarin nogal wat geschreven en opgesteld wordt. Voor creativiteit en levendigheid is daarbij tot op zekere hoogte ruimte, maar jullie zouden je na het lezen van mijn blogs kunnen voorstellen dat voor die mate van dynamiek in mijn dagelijkse werkzaamheden geen ruimte is.

Met respect voor mens en dier, gecombineerd met een zachtaardige scherpzinnigheid,  zal ik als gast hier met enige regelmaat een blog plaatsen.  Gezien de jullie welbekende literaire hoogstandjes van Deborah op deze site, voel ik mij zeer vereerd om als ‘gastblogger’ aan de slag te gaan!  Ik wens jullie veel leesplezier toe en laat maar horen wat je ervan vindt.

Erwin

Wist je dat…

Posted on by
  • Mijn blog vandaag precies twee jaar bestaat!! HIEP HIEP HOERA! HIEP HIEP HOERA!
  • Ik begonnen ben met bloggen op Hyves maar graag een breder publiek wilde zonder direct mijn privacy en dat van mijn familieleden en vrienden overboord te gooien. Via, via kwam ik bij WordPress terecht en zit hier nog steeds;
  • Ik niet verwacht had dat ik het zo lang vol zou houden om iedere week, en in het begin twee tot drie keer in de week, een stukje te schrijven. Maar dat ik het nog steeds erg leuk vind om te doen. Hoewel ik mijzelf niet meer de druk op leg om perse iets te plaatsen. Als de inspiratie of tijd er niet is, dan moet het maar even wachten;
  • Mijn blog gaat over de dagelijkse dingen die ik mee maak. Verder komen mijn hobby’s: fotografie en hardlopen, veelvuldig aan bod. Ik schrijf eigenlijk nog steeds zonder vooropgesteld plan en wil dit blijven doen;
  • De onderwerpen die geplaatst worden in Afscheid, uitvaart en uitvaartfotografie verreweg het meest gelezen worden. De dood is een fascinerend onderwerp. Dat was zo toen ik er net over begon te bloggen en dat is nog steeds zo. Het is geen makkelijk onderwerp en luchtig is het al evenmin. Maar het is goed dat er over gesproken en geschreven wordt. Ook het onderwerp uitvaartfotografie kan niet vaak genoeg onder de aandacht gebracht worden. Mensen moeten het “normaal” gaan vinden. Hoe jong of oud ze ook zijn;
  • Er sinds een aantal maanden veel meer “likes” worden geplaatst op mijn blog. Zelf vind ik dat ook een handige knop.  Als alles al is gezegd, of je ergens geen woorden voor hebt, dan volstaat een simpele klik op die knop waarmee je toch kunt laten weten dat je het gelezen hebt;
  • Mensen door verschillende zoektermen op mijn blog terecht komen. Afgezien van mijn eigen naam, Foto Hamar en alles wat met Uitvaart & uitvaartfotografie te maken heeft zijn de woorden Wordfeud en Dans Macabre favoriet;
  • Ik het erg leuk vind om jullie reacties te lezen! Het motiveert mij en zet aan tot meer schrijfsels. Het is leuk dat je werk door andere en (vooral) onbekende(bloggers) gelezen wordt die  daadwerkelijk de moeite nemen om een reactie achter te laten. Bedankt voor al jullie grappige, lieve, leuke en hart-onder-de-riem-stekende reacties en natuurlijk ook de feedback die ik per mail, twitter en facebook van jullie mag ontvangen;
  • Ik nu door ga voor een derde jaar bloggen op rij! Een eigen domein durf ik nog niet aan want ik snap niet zoveel van HTML codes en dat soort dingen. Voorlopig volstaat dit. Ik hoop dat ik jullie, zowel de oude als de nieuwe lezers, ook het komende jaar weer terug mag zien op mijn blog!!

Het zijn net kinderen…

Posted on by

Miauw, miauw.
Miauw, miauw.
Miauw, miauw….

Met een zucht gooi ik mijn boek neer op de bank. Oké, nu ben ik het zat. De kat miauwt, de vogel reageert hierop door hem na te doen. De kat gaat nog zieliger miauwen en de vogel doet hem nog dramatischer na. Dit gaat al heel de middag zo door. Ik kijk naar de kat, die op zijn beurt weer geërgerd naar de vogel kijkt. En de vogel? Die houdt nu wijselijk zijn snavel.

Jij, je kooi in. Wijs ik naar Draak. En jij, naar buiten. Wijs ik naar Kleine krijger. “Jaaa, pasterop hoor!” roept Draak nog even snel voor ie in de kooi achter één van zijn speeltjes verdwijnt. Altijd het laatste woord willen hebben, van wie zou hij dat nu hebben geleerd?

Soms zijn het net twee kleine kinderen. De vogel is jaloers op de kat. De kat is jaloers op de vogel. Tot op heden heeft hij het lef nog niet gehad om de vogel een keer van repliek te dienen. De vogel daarentegen heeft er totaal geen moeite mee om de kat te benaderen en zijn snavel te testen op zijn tijgervelletje. Ik kan ze daarom ook nooit alleen laten. De kat is zijn leven niet zeker. De rollen zijn hier duidelijk omgekeerd.

Nu Draak weer in zijn kooi zit en Krijger lekker buiten aan het spelen is kan ik mij weer concentreren op mijn boek, De Fazantenmoordenaars. We gaan richting het einde van het boek en dat betekent ook de ontknoping van het één en ander. Ik zit nog niet koud twee minuten in mijn luie stoel of het gedonder begint weer. Krijger is gespot door een buur-kat en ze rennen nu als een malle door de tuin, over de schutting, door de brandpoort en weer terug. Natuurlijk is het feest pas compleet als Draak zich er mee gaat bemoeien en roept “JAAAAAA en JOEHOEEEEEE” gevolgd door wat oerwoud kreten in het kwadraat. Waar is de harmonie op deze zonnige dagen gebleven?

FOEI galmt het door de tuin waardoor de katten alle twee wegstuiven. Voor Draak is de lol er al snel af en hij scharrelt wat over de bodem van zijn kooi. Totdat er buiten een kindje met zijn fietsje valt en het flink op een krijsen zet. Een mooie gelegenheid voor hem om te laten horen wat hij van de buurkinderen geleerd heeft. Het kindje is door zijn vader alweer gesust maar ik zit de komende tien minuten met een jankende papegaai opgescheept.

Ik stop twee onzichtbare proppen in mijn oren. Pak mijn boek en lees het hoofdstuk uit. Draak is inmiddels op dreef. Hij brengt nu, ongevraagd, zijn complete repertoire ten gehore. Van de eerste twee letters van het alfabet (AB-AB-AB-AB) “lekker werken”, “Pino weer schooooooon” tot aan “slaaplekker” aan toe. Ik laat hem begaan, schenk er geen aandacht aan. Na een paar minuten brabbelt hij nog wat in zijn eigen taaltje en daarna is het weer stil. Het heeft moeite gekost maar negeren werkt dus echt.

Krijger sluipt het huis weer in en laat door een voorzichtige miauw weten dat ie er weer is. Dit wordt opgemerkt door Draak en jawel, daar gaan we weer…

… Miauw, miauw.
Miauw, miauw.
Miauw, miauw…

Langer negeren kan ik niet. Ik ren naar de kast met snoepjes en voer. Voorzie Draak van een handje vol nootjes en zaden en geef Krijger een extra zakje van zijn favoriete voer. Niet geheel pedagogisch verantwoord maar het werkt wel. Want met een volle mond praten of miauwen kunnen ze namelijk niet.

Heerlijk die rust!

Terug van weggeweest…

Posted on by

Wiens idee was het om een dag maar 24 uur te geven? Ik bedoel, is dit ooit in overleg gegaan of heeft iemand zomaar besloten: “Nou, 24 uur lijkt mij wel wat!!  Persoonlijk had ik gestemd op 28 uur in één dag. Zo had ik tenminste nog wat tijd over om bij te tanken van alle leuke dingen die er te doen zijn en heb ik misschien ook een klein beetje het gevoel dat de tijd niet als zand door mijn vingers weg glipt.

De afgelopen twee maanden heb ik niet eens tijd gehad om te bloggen of om blogjes bij te lezen. De drukte op de zaak kwam tot een hoogtepunt waardoor mijn collega’s en ik aardig wat uren hebben overgewerkt om de zaak draaiende te houden. Ook thuis was er genoeg te doen. Verjaardagen, feestjes, bezoek aan Rome en de nodige reportages vergden allemaal aandacht. Het weer zat niet bepaald mee en daarom konden de paarden het weiland nog niet op. Dat betekende een knorrig paard en iedere dag naar stal om hem beweging te geven en zijn stal te doen. Nog een paar dagen en de mei maand is ook alweer voorbij. Het gaat allemaal zo snel!

Niet dat het alleen maar nadelig is, een vliegende tijd. “Elk nadeel heb zn voordeel” (Cruijffiaans gezegde) Een maand later dan gepland staan de paarden eindelijk buiten. Met regendeken op, dat dan weer wel. Op wat toernooien en een inhaalwedstrijd na zullen er de weekenden geen sportreportages meer zijn. Op de zaak wordt het nu ook aanzienlijk rustiger. Verwacht wordt nog een opleving net voor de zomerstop. Maar voor nu kunnen we even op adem komen.

Kortom, er blijft weer wat tijd over om de boel te herzien. De rommel op te ruimen en nieuwe projectjes te starten. We beginnen met het bloggen en het bijlezen. Daarnaast zijn we (weer) begonnen met hardlopen. Er moeten nodig wat boeken uitgelezen worden. Het paard zal er over een week of twee, drie ook weer aan moeten geloven en we zijn opzoek naar een nieuwe stedentrip aangezien Rome erg goed bevallen is. We hoeven ons wederom niet te vervelen de komende tijd.

En, heb ik nog wat gemist de afgelopen twee maanden?
Heb je zelf een leuk blog geschreven? Laat dan een linkje achter bij reacties…

Een boek, een verhaal, een beleving . . .

Posted on by

“Nu heerst er rust, in mijn hoofd en in mijn hart. De greep van zijn hand om zijn dochters arm verslapte. De oude man sloot zijn ogen. Ditmaal voor goed.”

Ik las en herlas het laatste stukje nogmaals. Het boek is echt uit. Een gevoel dat mij al bekroop toen ik over de helft van het boek was overviel mij dubbel en dwars. Ik voelde mij rot. Alsof ik zojuist afscheid had genomen van een familie die ik in korte tijd zo goed was gaan kennen dat ik van ze was gaan houden alsof het eigen was.

Waarom loopt het boek niet gewoon nog 900 pagina’s door? Waarom moet het hier nu stoppen? Ik wil weten hoe het verder gaat met zijn dochter en diens kinderen. En wat doen ze met dat gigantisch grote landhuis? Ik schuif het boek aan de kant en besluit iets te gaan doen wat mijn gedachten afleid van het verhaal dat ik zojuist heb uitgelezen.

Soms zijn er verhalen die je niet alleen leest maar die je ook daadwerkelijk beleeft. Als ik zo’n boek uit heb blijf ik altijd een beetje beduusd achter, meestal niet in staat om mij direct te storten op een nieuw verhaal met andere avonturen. Het voorgaande verhaal moet eerst even een plaatsje krijgen.

De reden dat ik graag lees en deel wordt van een verhaal zorgt er voor dat ik alles om mij heen kan vergeten en los kan laten. Het lukt overigens niet bij ieder verhaal. Sommige  verhalen zijn daar te oppervlakkig, te ingewikkeld of te saai voor. Of ik kan mij niet helemaal vinden met bepaalde karakters in het boek. Maar veelal is het lezen van een boek voor mij net zo levendig als het zien van een film of serie. Geheel gekaderd door mijn eigen persoontje. Boeken die verfilmd zijn vind ik daarom vaak tegen vallen. Ze kunnen nou eenmaal niet voldoen aan mijn reeds ingekleurde script.

Sinds ik het lezen als ontspanning heb gevonden heb ik vele boeken verslonden. Mijn honger naar leesvoer is niet altijd te stillen. Ik probeer een boek zo snel mogelijk uit te lezen zodat ik door kan naar een volgend verhaal. Ik vind het zonde van het verhaal (en mijn tijd) om een boek lang opzij te leggen, zeker als je er helemaal in zit. Inmiddels heb ik een aardige 2-read lijst opgebouwd en dankzij bepaalde recenserende bloggers komen daar wekelijks weer boeken bij.

Om het overzicht niet kwijt te raken wat gelezen boeken betreft houd ik een lijst bij. (zie gelezen boeken boven aan mijn blog) Erg handig om door heen te bladeren als ik niet zeker weet of ik een bepaald boek al eens gelezen heb. Zeker bij schrijfsters als Tess Gerritsen of Kathy Reichs die boeken in serie vorm geschreven hebben met dezelfde personen in de hoofdrol en waarbij de titels meestal een beetje vaag zijn.

Een boek meermalen lezen is niet aan mij besteed. Hoe mooi of ontroerend het verhaal ook is. Ik vind het zonde van mijn tijd als er nog zoveel ongelezen verhalen liggen te wachten om ontdekt te worden.

Hierbij geef ik mijn favoriete top vijf schrijver/schrijfsters in willekeurige volgorde:

  • Dan Brown
  • Tess Gerritsen
  • Kate Mosse
  • Karin Slaughter
  • Jodi Picoult

Er zijn er meerdere die ik ook echt heel goed vind. Maar van bovenstaande schrijver/schrijfsters hoop ik dat er snel weer nieuwe boeken zullen verschijnen.

Vertel mij wie jullie favoriete schrijver is en welk boek je mij van hem of haar aan zou willen raden.

Het tere kind…

Posted on by

Nieuw leesvoer, andere schrijvers, snuffelen in (digitale)boeken en het ontdekken van nieuwe verhaallijnen. Ik ben gek op lezen. Ik ben een soort van verslaafd…

Op aanraden van een vriendin van mij ben ik op zoek gegaan naar boeken van de schrijfster Jody Picoult. Vooral het boek: “My sisters keeper” moest ik volgens zeggen gelezen hebben. Ik had van haar nog een boek liggen namelijk “Het tere kind”. Ik besloot eerst dit boek uit te lezen voor ik een ander boek van haar zou aanschaffen.

Ik las de achterkant van het boek:

Charlotte O’Keefe’s dochtertje Willow is geboren met een ernstige ziekte diegekenmerkt wordt door broze botten. Wanneer ze valt, kan ze gemakkelijk haar benen breken. Na jaren voor Willow te hebben gezorgd, komen haar ouders in geldnood. Dan krijgt Charlotte een reddingslijn toegeworpen. Ze kan haar arts verloskundige een proces aandoen omdat deze haar niet van tevoren heeft verteld dat haar baby zwaar gehandicapt zou zijn. Met een schadevergoeding zal Willow levenslang verzekerd zijn van de zorg die ze nodig heeft. Maar de arts-verloskundige die Charlotte voor de rechter daagt, is niet alleen Charlottes arts, maar ook haar beste vriendin…

Niet een boek waar ik in eerste instantie voor warm zou lopen. Het boek is ook niet bepaald dun te noemen met zijn 560 pagina’s. Zelf ben ik meer van de thrillers dan van een boek met een ethisch moraal in het verhaal. Ik vind het lastig om mij daar bij in te leven. Het onderwerp van het boek maakt het op dit moment op emotioneel gebied voor mij nu ook niet echt gemakkelijk. Dus met enige scepsis begon ik aan het boek.

Gelukkig zat ik er gevoelsmatig 100% naast. Al bij pagina één zat ik midden in het verhaal en het heeft mij geboeid tot het einde. Het hele verhaal draait om “Willow” het meisje met de broze botten ziekte. Maar iedere hoofdpersoon geeft in het boek zijn eigen verhaal en kijk op “Willow”neer. Ze vertellen hoe ze er mee omgaan, wat ze er van vinden en hoe ze het leven beleven. Het boek is in de vorm van een (dagboek)brief aan Willow geschreven. Het zijn allemaal korte hoofdstukken die bij elkaar zorgen voor een goed lopend geheel.

Ondanks de moeilijke onderwerpen zoals onrechtmatige geboorte, het gevoel van niet gezien worden door je ouders en abortus, vond ik het een goed, leesbaar verhaal met zelfs uitleg van bepaalde medische termen. Voor ik het wist had ik het boek uit. Wat ik overigens erg jammer vond.

De boeken van Jodi Picoult staan bekend om de precaire inhoud en zijn soms gebaseerd op waar gebeurde verhalen. Een aantal van haar boeken zijn reeds verfilmd waaronder: My sisters keeper (de tweede dochter)

Ik zou dit boek graag aan willen raden voor mensen die van lezen houden. Het zet je op sommige momenten in het verhaal ook flink aan het denken: “Wat zou ik gedaan hebben??”

Voor nu laat ik het onderwerp even rusten, te veel van dit soort verhalen zijn niet goed voor mijn emotionele voelsprieten en maken mij aan het janken. Maar ik wil zeker meer van deze schrijfster lezen!!

Zijn er nog andere boeken die ik volgens jullie eens zou moeten lezen?

 

 

Wordfeud Junior…

Posted on by

Enige tijd  geleden heb ik een blog gemaakt over het spelletje wordfeud. Het wordt nog steeds gespeeld en is eigenlijk niet meer weg te denken uit ons dagelijks leven. Hoe erg is het wel niet met ons gesteld?

We spelen het alleen tegen vrienden en bekenden en dan met name op het normale bord. Het random bord is niet zo leuk aangezien soms bij de eerste beurt al duidelijk is wie er als winnaar uit de bus komt rollen. Zeker als je 3 keer een tw een dw en tl achter elkaar hebt staan en dan ook nog eens je Z, Q en Y in één woord kwijt kunt. Ik heb werkelijk waar geen idee welk woord je met deze letters kunt maken.

Mijn kerstcadeau voor vriendlief was een I-pad. Een fantastisch ding. Sinds die periode ben ik ook mijn telefoon niet meer kwijt. Hij kan nu naar hartelust zelf wordfeuden op een groter beeldscherm (tja dat heb je als je wat ouder wordt) op zijn eigen account en met zijn eigen vrienden.

Het kon natuurlijk niet uitblijven dat ukkepuk in de gaten kreeg dat de I-pad niet voor “zakelijk gebruik” was bedoeld. Dus keek hij mee over paps schouder terwijl hij het ene na het andere woord op het scherm toverde met daarbij de meest bijzondere punten. Dit kon toch niet zo moeilijk zijn? Was zijn constatering. Dat moest hij ook kunnen.

Vorig weekend begon het…

“Pap….. Mag ik ook eens een woordje maken?” Met deze zin werd een nieuwe verslaving geboren. Ik werd zijn eerste slachtoffer. Hoewel we elkaar beloofd hadden dat dit een in-kom-potje zou zijn, speelden we stiekem toch voor de hoogste punten. Ik moet zeggen dat Ukkepuk zeer fanatiek was. Met zijn acht jaar oud kwam het nog niet in hem op om het (digitale)woordenboek er bij te pakken (want cheats op wordfeud gebruiken wij namelijk niet) maar dat weerhield hem er niet van om dingen uit te proberen. Het lukte hem om meerdere keren de Y te gebruiken, om met één letter twee woorden te maken en niet alleen horizontaal maar ook verticaal zijn letters weg te leggen. Hij kreeg van mij een korte uitleg over het gebruik van de TW’s en de DW’s. Dat was niet echt slim van mij want hij scoort nu het ene na het andere puntje. Gelukkig is mijn woordkennis hoger dan van hem. Dat dan wel weer.

Dit weekend was meneer al zover dat hij verschillende mensen tegelijk had uitgenodigd. Deze mensen speelde nietsvermoedend tegen een acht jarig jochie. En als het te lang duurde gebruikt hij de chat functie om mensen gek te maken. “Hè, schiet eens op joh!”, “Lukt het?”of “ Je hebt zeker slechte letters, het duurt zo lang!”

Het zal niet lang meer duren of hij maakt mij helemaal in. Waarom hebben kleine kinderen alles toch veel sneller door dan volwassenen? Tussen neus en lippen door lukt het hem ook (nog) om complimentjes te maken als ik een mooi woord formuleer en daarmee hem een achterstand geef van 100 punten.

Hij kwam vandaag al naar ons toe met de mededeling dat hij best genoeg geld op zijn rekening had staan om zelf een I-pad aan te schaffen. Met acht jaar oud vind ik hem nog iets te jong voor zo’n gadget en moet hij genoegen nemen met het “lenen van pa”. Maar ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik blij ben dat hij dit woordspel ook leuk vind. Het is goed voor zijn ontwikkeling en ik zie hem liever dit spel spelen dan één of ander oorlog spel op de PS3. Zou er ook een wordfeud junior bestaan? 🙂

Beetje jammer weer dat hij het derde potje van mij gewonnen heeft…

Amerika, Moskou, Taiwan, Duitsland en zelfs Nederland.

Posted on by

 

In een eerder blog heb ik het onderwerp Postcrossing aangehaald. Ik had toen nog geen idee wat het in zou houden behalve kaartjes sturen naar onbekenden mensen ergens op de wereldbol. Ik heb in 2.5 maand al verschillende kaartjes, al dan niet voorzien van windmolens en klompen, verstuurd maar ook al aardig wat kaartjes mogen ontvangen. Ik heb de indruk dat er ergens iets is mis gegaan. Volgens het concept wordt je adres namelijk pas vrij gegeven als de ander jouw kaart geregistreerd heeft. Bij mij waren de rollen omgedraaid. Ik had negen kaarten verstuurd maar er al elf mogen ontvangen. Mij hoor je niet klagen. Ik mag de meest bijzondere postzegels bewonderen en de leuke Chinese teksten en tekens bestuderen die op de achterkant vermeld staan. Sommige mensen hebben zo’n priegelig handschrift dat ik er even voor moest gaan zitten eer het ontcijferd was. En één slimmerik had niet de juiste kaartcode genoteerd waardoor ik als een detective het internet af heb moeten struinen om er als nog achter te komen. De mooiste kaart heb ik echter uit Nederland zelf mogen ontvangen. Hij is 3D met een vogel op de voorkant.

Als je zelf een account hebt aangemaakt is het mogelijk om verschillende statistieken te raadplegen. Op het scherm verschijnen dan gekleurde diagrammen en lijntjes. Er verschijnt een kaart (zie foto) waarop aangegeven is vanwaar je kaartjes komen en waar naar toe jij je kaartjes hebt gestuurd. Voor de meer visueel ingestelde lezer 😉

Het is ook erg leuk om de kaarten in te scannen zodat mensen kunnen zien van wie jij welke kaart gekregen hebt en naar wie jij welke kaart gestuurd hebt. Mensen kunnen berichten achterlaten of je kaarten als favoriet bestempelen.

Mijn vriend vindt het allemaal maar onzin. “Je schrijft een kort verhaaltje naar een wild vreemd persoon ergens op de wereld en enige tijd later ontvang je zelf een kaart met dat zelfde verhaaltje van wederom een wild vreemd persoon”. Ik vind het fantastisch. Een kaart op de deurmat met een bijzondere postzegel en de groetjes van Wong Lee, Olga of Kirko om maar wat buitenlandse namen te noemen.

Een kaart verdwijnt bij mij niet zomaar in de kast. Hij blijft eerst nog een tijdje op de tafel of kast staan zodat de voor en achterkant keer op keer bewonderd kan worden. Ik wil ze graag bewaren maar weet nog niet zo goed waarin en hoe.

Zijn er nog meer postcrossende bloggers? Zo ja, wat doen jullie met de kaarten en hoe bewaar je ze?

 

 

Postcrossing…

Posted on by

Sinds ik mijn blog geopend heb lees ik ook bij andere bloggers mee. Het leuke hiervan, naast tijdverdrijf , is dat je ook andere tips en ideetjes op doet. Zo is menig blogger bezig met het versturen van (echte) ansichtkaarten naar onbekenden personen ergens op de wereldbol. Zodra de persoon in kwestie de kaart ontvangen heeft moet hij deze registreren op een site door middel van een op de kaart geschreven code zodat het adres van de verzender vrij gegeven wordt en iemand anders daar weer een kaart naar toe kan sturen. Dit gebeurd at random en er is naar mijn weten geen invloed op uit te oefenen. Dit hele traject wordt geregeld via postcrossing, zie de website voor meer info www.postcrossing.com . Het inschrijven is gratis, het versturen van de kaart komt voor eigen rekening.

Ik ben gek op het krijgen van post dus leek het mij een super leuk idee om kaartjes van onbekenden mensen uit de meest vreemde oorden van de wereld te mogen ontvangen. Ook ik schreef mij in en maakte een profiel aan op de website.

Als nieuw lid is het mogelijk om vijf adressen tegelijk aan te vragen. Dit aantal zal in de loop van de tijd uitgroeien naar meer. Maar vijf was voor mij wel voldoende om eerst maar eens kennis te maken met het systeem. De eerste twee personen die ik toegewezen kreeg hadden een mooi profiel aangemaakt. Hierin was niet alleen te lezen wie ze waren en waar ze vandaan kwamen maar ook wat voor soort kaarten ze het liefst en welke ze het liefst niet wilde ontvangen.  Ook stond er in vermeld wat voor soort boodschap er achter op de kaart moest komen te staan voor het geval je inspiratieloos mocht zijn. Er wordt dus meer van je verwacht dan enkel “Groetjes …” Een handige tip, die ik ook direct op mijn profiel heb geplaatst.

Mijn eerste kaart was bestemd voor een 16 jaar oude jongen uit Polen. Hij wilde graag een kaart met bruggen of iets uit het leger. Ik heb stad en land afgezocht naar een kaart met een brug. Uiteindelijk heb ik deze bij een internet shop gevonden waar ik tevens een lading andere kaarten, voorzien van klompen, molens en groetjes uit Holland, heb ingeslagen. Voorlopig kan ik even vooruit.

Inmiddels zijn we een aantal dagen verder en mijn eerste vijf kaarten zijn de deur uit. Het was even verzinnen wat ik achterop de kaart moest schrijven. Gelukkig hadden ze allemaal wat tips in hun profiel achter gelaten en uiteindelijk had ik nog ruimte te kort. Gisteren kreeg ik al bericht dat mijn eerste twee kaartjes ontvangen waren. En de ontvanger uit Polen was erg blij met zijn “bruggen” kaart. Het is nu wachten tot de andere ontvangers uit Rusland, Amerika en Belarus hun kaartje hebben geregistreerd zodat mijn adres vrij gegeven kan worden. Ik ben heel benieuwd hoe mijn, nog te ontvangen, kaartjes er uit zullen zien, van wie ik ze mag ontvangen en wat er op de achterkant staat…

 

I’ll keep you posted…

 

 

Een verslaving…

Posted on by

Yep, laat ik het maar toegeven… Ik ben verslaafd, en niet zo’n beetje ook. Wat begon met een lidmaatschap bij de ECI (voor de leuke-nieuwe-klant-cadeautjes), is inmiddels een uit de hand gelopen dagelijkse bezigheid geworden. Ik ben verslaafd, verslaafd aan boeken… Sinds ik mijn e-reader heb sleep ik dat ding overal mee naar toe. De nutteloze minuutjes die voorheen opgevuld werden met het vervelen van andere mensen worden nu steevast besteed aan het lezen.

In mijn readerloze tijdperk was de Bol.com, Bruna, en zelfs de boekenshop op schiphol voor mij een hemel op aarde. Normaal door één van deze winkels lopen/scrollen was er voor mij niet meer bij. Ik werd als het ware naar de boeken toe getrokken en als in trance (of als een bezetene) moest alles betast en doorgebladerd worden. Boeken worden gekeurd op grootte, omslag, kaft, lettertype en natuurlijk ook op onderwerp. Ik kon mij er uren vermaken. Nog steeds trouwens.

Mijn honger naar leesvoer is bijna niet te stillen. Als verslaafde had ik natuurlijk altijd een voorraadje op de plank liggen zodat ik van het ene boek in het andere boek kan rollen en nooit zonder hoefde te zitten. Nu ik digitaal lees heb ik er voor gezorgd dat mijn digitale bieb iedere week wel wordt aangevuld met boeken die ik nog niet eerder gelezen heb. Het mooiste vind ik nog de “serie” boeken. Een verhaallijn die uit meerdere delen bestaat. Erg fijn als je alle delen achter elkaar kunt doorlezen, minder fijn als je een jaar moet wachten op het volgende deel. Inmiddels heb ik van verschillende schrijvers een 2-read lijstje gemaakt omdat ik graag wil weten hoe het verhaal af of verder loopt.

Op dit moment ben ik bezig met het tweede deel van een (tot nu toe) vierdelige serie van de schrijver Cody McFadyen (de Smoky Barrett reeks). Ik moest een kleine huivering onderdrukken toen ik voor de eerste keer naar de titels en de kaften van de boeken keek. “Dit voorspelt niet echt een heel gezellig verhaal.” En ik zat er met deze uitspraak boven op. Luguber en sommige passages in het verhaal zijn ronduit walgelijk. Maar de schrijfstijl is vlot en daadkrachtig met hier en daar een vleugje humor. Goed genoeg om door de smerigste stukjes van het boek heen te tijgeren. Al met al heeft het wel iets weg van de Amerikaanse politie en FBI series, een combinatie van Bones, the Closer en CSI, maar dan nog net iets bloederiger.

Mijn vriend zei, na het voorlezen van één van de smerigste passages ooit, dat zo’n verhaal alleen maar verzonnen kon worden door een psychopaat. Ik vraag mij af wat dat dan over mij als lezer zegt :s