Tagarchief: Sport

Opladen in het afzien…

Posted on by

Het water komt met bakken uit de hemel. Het is lang geleden dat het zo heeft geplensd. Ik sta voor het raam naar de steeds groter wordende plassen in de tuin te kijken, terwijl zoonlief z’n sportspullen bij elkaar aan het zoeken is. Voetbalschoenen hier, sportbroek daar. Een handdoek niet vergeten… of 2 of misschien toch maar 3… Op het programma staat een oefenwedstrijd. Dat de tegenpartij nog niet heeft afgezegd vind ik bewonderenswaardig. Naast het vele water is het ook nog eens flink gaan waaien. Dus op een open veld is het helemaal drama. 

Zoonlief is ondertussen onderweg is naar de voetbal en ik besluit ook mijn beste beentje voor te zetten. Ik vind mijn opleiding zo leuk dat ik mij nog wel eens verlies is de huiswerkopdrachten. Dat heeft er weer voor gezorgd dat het sporten op een laag pitje terecht is gekomen. Of eigenlijk heb ik daar de laatste paar maanden totaal niet meer naar omgekeken. Dat voel en merk ik en niet alleen aan mijn lichaam. Alsof ik rondloop met TNT in mijn vezels, gevoelig, geladen en klaar om te ontploffen. Er borrelt iets onderhuids; mijn lijf schreeuwt om ontlading, maar ik weet nog niet of het een onvergetelijke vuurwerkshow wordt of een “stille” explosie. 

Sinds enkele dagen probeer ik hier wat meer evenwicht in te brengen aangezien ik niet wil wachten op een van deze twee uitkomsten. Ik moet zeggen dat ik direct al na de eerste work-out, mijn lichaam en geest tot rust voelde komen. Niet dat ik mij knetterhard in het zweet heb gewerkt. Overigens weet ik ook uit ervaring dat hardlopers doodlopers zijn, dus heb ik het rustig aan gedaan. Toch waren de vermoeide spieren mij na afloop dankbaar. Dat gaf weer het voldane gevoel waar ik naar opzoek was. Zelfs het beetje spierpijn dat ik de volgende dag had was een bevestiging die ik even nodig had. Zie je wel hoe fijn het is om alles weer in beweging te zetten?!

Dus, terwijl het water nog steeds met bakken uit de hemel valt loop ik naar boven en kleed mij om. Ik prop mijn oortjes in mijn oren en zoek muziek op met een lekkere beat er in. Zo kan ik op de loopband al lekker in de flow komen. Ik stamp het ene na het andere nummer weg en opeens realiseer ik mij dat ik sta mee te zingen. Het duurt niet lang of ik sta ook mee te dansen. Is overigens niet handig op de loopband, ook dat kan ik je uit ervaring vertellen. Was ik nu echt vergeten hoe ik mij voel tijdens het sporten?? 

Na mijn ronde op de loopband besluit ik de crosstrainer te pakken. Het is een ideaal apparaat om je hartslag even flink op te krikken zonder je knieën aan gort te rennen. Ik houd het alweer een paar minuten langer vol dan vorige week. Ook dat geeft mij weer een boost. Net als de muziek die ik nog even een tikkie harder zet om mij door de laatste paar minuten heen te helpen. 

Ik sluit mijn training af met krachttraining gevolgd door wat yoga rek- en strekoefeningen. In totaal ben ik een klein uur bezig. De energie stroomt na twee sportmomenten alweer meer zoals zou moeten en ik voel mij ontladen en opgeladen tegelijk.

Toch maar wel…

Posted on by

Al twee jaar roep ik dat ik een andere skibril wil, want het vizier op mijn skihelm is niet voldoende. Niet om te gebruiken bij kou en wind, maar ook niet als filter bij mist, sneeuwval of zonnig weer. Eigenlijk is het een nutteloos ding. Twee jaar terug is het begonnen. Plots had ik last van de zon en een vorm van sneeuwblindheid. Iets waar ik tot dan toe nog niet eerder mee geconfronteerd werd, begon nu een last te worden. Met het prachtige weer moest ik de halve dag met mijn ogen dicht van de berg af zien te komen want, tja het vizier op mijn helm deed niet veel. 

Dat jaar erop, vorig jaar dus, nam ik uit voorzorg mijn eigen zonnebril mee. Dat was geen overbodige luxe. De zon scheen namelijk onophoudelijk en ook nu kon ik mijn ogen niet openhouden. Dankzij mijn zonnebril heb ik er geen minuut last van gehad. Het enige nadeel is dat de bril en helm niet heel fijn op elkaar zijn afgestemd, met als gevolg dat mijn zonnebril scheef op mijn hoofd stond en een complete afdruk in mijn gezicht achterliet. Dat moet een volgende keer anders. Ik wil een skihelm waar deze zonnebril fijn op aansluit, of een skibril die netjes op mijn helm past. 

Eenmaal in de winkel besluit ik een compleet nieuwe set aan te schaffen, aangezien mijn oude helm ook al een aantal jaar meegaat. Veiligheid gaat immers boven alles. De nieuwe skibril past zich aan alle weersomstandigheden aan. En mocht dit nog niet voldoende zijn, dan past mijn eigen zonnebril, die speciaal voor op het water of in de sneeuw is, prima onder de helm en op mijn neus. Helemaal blij met mijn nieuwe aankopen loop ik naar de kassa, alwaar ik een medewerker tegen het lijf loop die zich bezighoud met speciale snowboardbindingen. Je klikt als het ware je schoen op de binding in plaats van je voet in te snoeren, en je bent ready to go. Hij heeft mijn volledige aandacht.

De beste man steekt van wal met zijn spreekbeurt. “Niet steeds meer hoeven zitten om je bindingen vast te gespen. Vanuit de lift direct door kunnen. Niet iedereen die op jou hoeft te wachten. En het mooiste, het directe contact met je board en de sneeuw… Ik werd steeds enthousiaster. Maar ja, ik heb bindingen en schoenen, en ik had net al een bril en helm gekocht…. Dus ik bedank de verkoper voor alle info en loop naar de uitgang. 

Vriendlief spreekt, nog voor we de winkel uit zijn, de magische woorden: ik betaal!! Nee grapje. Hij haalde aan dat mijn oude schoenen al een soort van stuk zijn. En ook mijn bindingen, meer dan 10 jaar oud, aan vervanging toe zijn. Dat die “plastic dingen” nog niet kapot gesprongen zijn is een godswonder. Oké, vriendlief heeft een goed punt en omdat ik zo heel stevig in mijn (kapotte snowboard)schoenen sta *not* draai ik op mijn schrede om en ga opzoek naar de spreekbeurtmeneer… 

Hij lacht als hij mij weer ziet aankomen. “Je bedenken is het beste dat je kon doen vandaag” is zijn eerste reactie. Hij beantwoordt al mijn vragen en daarna helpt hij mij vakkundig aan nieuwe schoenen en bindingen. Ik ben echt super goed geholpen en kan niet wachten om mijn nieuwe set uit te gaan proberen in de sneeuw. 

Ondanks de regen …

Posted on by

Bij het opstaan betwijfel ik of ik er wel goed aan doe om mijn kleding, die ik klaar had gelegd aan te trekken. Ik werp een blik naar buiten waar het nog schemer donker is. Ik werp een blik op mijn telefoon. Daar zie ik tot mijn verbazing dat de vele regen die voorspeld was heeft plaats gemaakt voor bewolking. Dat zijn de betere berichten. Maar dan nog denk ik dat ik gisteren iets te optimistisch ben geweest in mijn kledingkeus. Ik schrap mijn warme trui en regenjas en kies voor meerdere laagjes. Te beginnen met een thermoshirt. 

De herfst is amper begonnen maar de temperatuur liegt er niet om. Mijn adem komt in stoomwolkjes uit mijn mond als ik buiten sta. Ik ben blij met mijn kledingswitch en mijn winterjas. Het voelt een beetje onwennig. Liep ik van de week nog in een dun truitje en nu ben ik gekleed alsof ik op wintersport ga. Door schade en schande heb ik geleerd dat stilzitten langs het voetbalveld erg koud kan zijn. Ook al is het spelletje soms nog zo verhit. En vandaag heb ik zowaar twee reportages op het programma staan. Dus ik moet er voor zorgen dat ik geen last van mijn spieren ga krijgen. Net voor ik weg ga besluit ik alsnog mijn regenkleding mee te nemen. Niks zo veranderlijk als het weer!

Het is lang geleden dat ik mijn wekker heb moeten zetten voor een voetbalwedstrijd. Het is überhaupt lang geleden dat ik mij bezig heb gehouden met de voetbal. Maar ik heb weer helemaal zin en tijd om het op te pakken. De eerste wedstrijden heb ik bij zoonlief gefotografeerd. Vandaag begeef ik mij naar Dordrecht. Op het programma staat een thuiswedstrijd voor het nieuwe O13 van FC Dordrecht dat het op mag nemen tegen DSO O13 uit Zoetermeer. Ik ben wat aan de vroege kan en mag in de bestuurskamer een bakkie koffie mee doen. Daar kom ik nog een aantal “oude” bekende tegen. Het is zo gezellig dat ik bijna te laat kom voor de aftrap. 

Het is even schakelen als ik naar de spelers kijk. Ze zijn kleiner dan ik gewend ben. Hoe klein ze ook zijn, ze kunnen ballen als de beste. Het team is nieuw. Toch lijken ze elkaar al redelijk goed te kunnen vinden op het veld. Ondertussen ben ik maar wat blij dat ik mijn regenkleding mee heb. Want het komt met bakken uit de hemel. Het regent zo hard dat zelfs mijn toestel zijn regenjas aan krijgt.

Ik cross snel naar huis zodat ik de foto’s alvast op de PC kan zetten. Er is zelfs tijd over om alvast een selectie te maken voor social media. Wedstrijd twee staat te wachten. Ik wissel van kaartje en batterij. En gris ook nu mijn regenkleding weer mee. Het zonnetje staat hoog aan de hemel, maar niks zo veranderlijk als het weer. Nog geen 10 minuten na de aftrap pakken donkere wolken zich samen en komt het weer met bakken uit de hemel.

Buiten is het inmiddels donker en ik zit gehuld in warme kleding achter mijn laptop om de foto’s van vandaag te bewerken. Ik kijk terug op een heerlijke voetbaldag, ondanks de regen. Of moet ik zeggen, dankzij de regen? Want stiekem vind ik foto’s maken in de regen juist wel leuk!

© Foto Hamar

Ondertussen, in de sportschool #2

Posted on by

Ik voel een zweetdruppel van mijn hoofd glijden in de richting van mijn oog. Het lukt mij niet om hem weg te vegen en zoals verwacht maar niet gehoopt drupt hij zo in mijn oog. Aaaah prik prik. Ik knijp mijn ogen stijf dicht. Een voordeel is dat ik daardoor ook de seconden op mijn stopwatch niet in slowmotion weg zie tikken. Ik lig in standje plank op de grond, terwijl de muziek uit mijn AirPods knijterhard mijn oorschelp in schalt. Mijn afleiding! Inmiddels is dit de laatste ronde van de drie waar de oefening uit bestaat. Gelukkig maar, want ik kan echt niet meer. Ik voel een lichte verplaatsing van lucht en met mijn andere oog op een kier zie ik dat er twee voeten naast mijn arm staan. 

Vriendlief. Vaag in de verte hoor ik dat ie tegen mij praat. Maar ja, te harde muziek en ik ben niet bepaald in staat om nu het geluid zacht te draaien of mijn oortjes uit te doen. “He?” Roep ik dan maar. “Of je nog moet douchen??” Als ik hem verstaan had, dan had ik iets geroepen van: “Wat denk je nu zelf?!” Maar nog steeds krijg ik er niet veel van mee. “D.O.U.C.H.E.N.??” Gilt ie vervolgens. Net op het moment dat de muziek is afgelopen en ik niet alleen, maar ook de buren, de vraag hebben mee gekregen. Voor ik antwoord spiek ik snel op mijn stopwatch. Nog 3, 2, 1 en ik plof neer op mijn matje. Trillend van de inspanning draai ik mij om, trek de Airpods uit mijn oren en veeg eindelijk het zout uit mijn oog. “Ja” is mijn antwoord. “Mooi, dan duik ik er eerst ff onder!” en weg zijn de voeten, mij zwetend op mijn matje achterlatend. 

De afgelopen periode heb ik een poging gedaan om wat structuur in mijn sporten aan te brengen. De neuroot in mij neemt het soms over en dan sta ik als een kip zonder kop mijzelf in het zweet te werken. En dat dan 3x in de week. Wat natuurlijk niet echt handig is. Ik besloot een voorbeeld te nemen aan zoon die voor iedere dag in de week een onderdeel van zijn lichaam traint. Ik moet zeggen dat mij dit ook wel bevalt. Het was even zoeken maar nu denk ik wel dat ik een redelijk evenwichtig programma heb dat mooi in elkaar overloopt gedurende de rest van de week. Het geeft structuur en daarmee rust. Waarmee ik de rust in mijn hoofd bedoel, mijn spieren denken hier namelijk anders over. Hier en daar kan ik bepaalde onderdelen wat intensiveren of juist wat afvlakken. 

Ik hoor het water in de douche al spetteren. Ik doe de muziek weer aan en de harde beat maakt nu plaats voor een rustige meditatieve flow waarop ik een poging doe om mijn buikspieren te rekken. De combo die ik vandaag heb uitgeprobeerd was best heftig. Ik neem een yogapose aan die voor de verandering hemels aanvoelt, maar mijn trillende armspieren en de opkomende kramp in mijn teen doen mij besluiten snel te gaan staan. Ik rek de rest van mijn lichaam en blijf daarna nog even een minuutje op mijn yoga mat liggen. Gewoon even helemaal niks en alleen maar (gesloopt) totale ontspanning, voor ik zelf ook onder de douche spring. 

Funtube, wakeboard en gezelligheid…

Posted on by

“We gaan toch zeker wel het water op deze zondag?” Piept zoon voorzichtig tussen onze conversatie door. “Met 30 graden is het niet uit te houden!” Hoewel wij het over iets compleets anders hebben dan de bezigheden van het weekend denk hij blijkbaar dat we die dagen al gevuld hebben met alle daagse klusjes. Want daar ging het eigenlijke gesprek namelijk over. Zodra hij een bevestigende knik van ons krijgt is hij gerustgesteld. “Gelukkig, want ik wil ook nog wat uitproberen met mijn wakeboard.” Roept hij nog voor hij naar boven vertrekt.

Als de zondag zich aandient is de groep aangevuld met nog twee mensen. Schoondochter en neef zijn ook van de partij. Oh god oh god, zoon en neef bij elkaar staat garant voor “het-kan-nooit-normaal!” Dus ik ben erg blij dat ik niet de enige dame aan boord ben. We hebben net voor de lunch afgesproken in de haven. Snel ritsen we alle “ramen” open, zetten koffie voor onderweg, worden er drankjes uitgedeeld en tovert neef een complete zak met echte Schiedamse “krozanten” uit zijn tas. Die mogen op deze tocht gewoon niet ontbreken. 

We scheuren vol gas naar een strandje in de buurt en gaan daar voor anker om eerst een eenvoudige lunch naar binnen te schuiven. We zijn niet de enige en al snel dobberen er een paar vakantiegangers op luchtbedden rondom de boot. Dit nodigt uit om ook het water in te gaan. Schoondochter besluit dit dan ook te gaan doen. Het water is eerst heel koud maar al snel erg lekker. De heren worden wat ongeduldig dus de tafel wordt opgeruimd terwijl het touw en wakeboard tevoorschijn gehaald worden. 

Het is leuk om links en rechts van ons ook andere watersporters te zien. Wakeboarden, waterskiën, kneeboarden, funtube, het komt allemaal voorbij. Zoon besluit eerst het water in te gaan. Hij heeft er helemaal zin in en heeft op youtube vast wat tricks zitten bestuderen want al snel zien we hem wisselen van been, wat niet helemaal soepel verloopt, en daarna worden de eerste sprongen weer ingezet. Neef duikt daarna het water in. Voor hem is dit de eerste keer. Maar als volleerd snowboarder gaat het hem na twee valse starts goed af. Na een paar minuten achter de boot oogt hij zelfs al wat relaxter. 

Nu de heren geweest zijn mogen de dames ook nog effe boarden. Het gaat er iets rustiger aan toe maar we halen er beide net zo veel plezier uit. Vriendlief besluit de funtubes op te blazen. Dan kunnen we ook zittend nog even uitwaaien achter de boot. Dit tot grote hilariteit van een andere boot (en ons zelf…), die expres voor ons wat hoge golven maakt. Zoonlief is de pineut en vliegt, zoals verwacht, maar door hem niet gehoopt met een niet elegante plons het water in. Zoon en ik besluiten als laatste samen te gaan boarden. Iets wat we nog nooit eerder hebben gedaan. Het lukt en is super tof!!

Totaal gesloopt, (ja ook de jonkies) gaan we op een rustige plek nog een uurtje voor anker zodat de spullen kunnen drogen en wij de tijd hebben om bij te tanken. Met een drankje en wat hapjes maken we het ons gemakkelijk. We eindigen de avond met een ordinair patatje, spierpijn en pijn in de kaken van het lachen. Wat een heerlijke ongedwongen en gezellige dag hebben we achter de rug. Zo mogen er meer zondagen zijn …  

What SUP 4, na een jaar…

Posted on by

“Heb je zin en tijd om mee het water op te gaan?” App ik naar mijn vriendin. Ik heb al meer dan een jaar niet gesupt vanwege een elleboog blessure. Overigens niet opgelopen met sporten maar tijdens het “poep scheppen” op de wei… Vriendin heeft ook al enige tijd een SUP maar had hem tot op heden nog niet uitgeprobeerd. Het werd dus tijd voor een rendez-vous op het water. “Ja ik kan!!!” Appt ze terug. 

Nu hopen we beide op een rustige avond. Zowel wat weer, als recreanten op het water betreft. Want zo’n eerste keer na lange tijd kan wat onwennig zijn. Voor haar is het wel fijn om de SUP te kunnen testen zonder alle rondvarende bootjes. Jammer genoeg zie ik de wind geleidelijk aan toe nemen. Maar zoals het er nu uitziet blijft het onder de 20 km per uur. Voor het mooie is dat eigenlijk net te hard. We weigeren alle twee om af te zeggen. Uit voorzorg mik ik wel een extra setje kleding in de auto. Het zonnetje laat zich in ieder geval wel zien en dat maakt al een hoop goed. 

Eerder dan afgesproken draai ik de parkeerplaats op. En ik ben niet de eerste. Er is daar een feest aan de gang compleet met patatkraam en hossende pubers. Maar gelukkig is er voldoende plek voor ons. Samen pakken we de tassen uit. Die van mij nogal stoffig, die van haar gloedje nieuw. Van vriendlief heb ik bij de aanschaf van mijn SUP een elektrische pomp cadeau gekregen. Dat leek mij eerst nogal overdreven. Maar het ding heeft zijn nut meer dan eens bewezen. De SUP met de hand oppompen is te doen. Maar, vooral de laatste beetjes lucht, zijn loei-zwaar. Nog steeds blij mee dus. 

Iets eerder dan gepland droppen we de SUPS in het water. Heel even moet ik mijn evenwicht vinden. Na een minuut voelt het alweer vertrouwd. We komen er te laat achter dat de peddel van vriendin nog niet strak genoeg aangedraaid is. Iets wat achteraf een simpele handeling blijkt te zijn. Maar voor dit moment wat lastig om de SUP te gebruiken zoals het zou moeten. Halverwege de route ruilen we van peddel zodat ze alsnog even een vaartje kan maken. 

Als we beide onze draai een beetje gevonden hebben besluiten we als eerst tegen de wind in te peddelen. Een groep “wildzwemmers” maakt ook gebruik van dit stuk en is het zelfde van plan. Gelukkig hebben ze allemaal een knaloranje boei om waardoor we ze niet over het hoofd zien. Het restaurant dat we passeren heeft een aardig gevuld buitenterras. We willen niet voor al te veel hilariteit zorgen en peddelen daarom stug door tot we redelijk uit het zicht zijn.

We gaan heel even voor “anker” in de luwte van de haven om de spieren rust te gunnen en wat bij te kletsen. Vervolgens peddelen we nog een stuk achter de zwemmers aan voor we omkeren. We zijn alweer bijna terug als het dan toch bijna verkeerd dreigt te gaan. Vriendin verliest haar evenwicht en in slowmotion zie ik haar al te water gaan. Gelukkig hersteld ze zich net op tijd en blijft op het board. 

Beide hebben we de testronde overleeft. Haar board is goedgekeurd en mijn blessure heeft zich (nog) niet opnieuw gemeld. Nu snel de agenda’s weer naast elkaar voor ronde twee.

Hijs het zeil…

Posted on by

“Willen jullie om 07.30 uur verzamelen? Ik wil het liefst rond 07.45 uur wegrijden!” Is de reactie van een collega die morgenochtend dienst doet als taxichauffeur. Op de planning staat het jaarlijkse zeiluitje van onze zusterorganisatie en wij mogen mee. Het is in Biddinghuizen, dus de baas regelde een bus, en de accountmanager wilde wel rijden. Rond een uurtje of 09.00 rijden we de parkeerplaats van de haven op. Het enige minpuntje is het weer. Flink wat wind, donkere wolken en later op de dag wordt er nog een spat regen verwacht. Dat zou de pret niet mogen drukken. Met mijn 4 lagen kleding en een tas met korte broek en regenkleding kan ik de vier-seizoenen-op-één-dag wel handelen. 

Wat ooit begon als een uitje met 30 collega’s is uitgegroeid tot een evenement van formaat. Vandaag zijn er 103 collega’s verdeeld over de diverse activiteiten waaruit vooraf gekozen kon worden. Zeilen, sloepje, kanoën, skûtsjesilen en voor de landrotten een tour op de fiets. Mijn keus is gevallen op een dag zeilen. Dit heb ik namelijk nog nooit gedaan. 

Maar eerst koffie met gebak. Het is leuk om de mensen die ik alleen maar per telefoon of mail spreek nu in het echt te zien. De groepjes zijn eerder al samengesteld en in diverse appgroepjes verdeeld. Zo kon er vooraf afgesproken worden wat er met de lunch en tussendoortjes gedaan zou worden en wie wat mee zou nemen. De organisatie regelt veel, maar niet alles.

Zodra ik mijn groepje gevonden heb hoor ik dat mijn “kapitein” zeilinstructeur is. Ik val met mijn neus in de boter en hoor hem uit op alles wat ik wil weten. Zodra de zeilen zijn gehesen mag ik direct het roer overnemen. Ik krijg de opdracht om richting een eiland te varen waar we gaan aanmeren voor de koffie. Maar eerst mag ik voelen wat er gebeurd als de wind in de zeilen komt. Ik ben als de dood dat we omslaan. Maar dat schijnt niet zo makkelijk te gaan. Het duurt even maar dan durf ik mij er aan over te geven.

We meren aan voor koffie met koek en varen daarna door naar Harderwijk voor de lunch. Ondertussen krijgen we les in overstag gaan, oploeven, gijpen, voor de wind en andere zeiltermen. We komen allemaal aan de beurt om wat bijzondere verrichtingen uit te proberen. Ik wordt steeds enthousiaster en kan niet wachten om de snelheid op te voeren. Scheren over het water en gedragen door de wind. Hoe tof zal dat zijn?! Rond een uur of drie meren we nog een laatste keer aan voor een snack en wat drinken. 

We hebben nog een uur voor we terug moeten, maar dan begint het te regenen. Ik trek snel mijn regenpak aan zodat we daarna met alle wind in de zeilen nog wat kunnen knallen. Helaas, de wind gaat liggen en blijft liggen. Om op tijd terug te zijn besluiten we de motor aan te zetten en koersen aan op de haven. We zijn de laatste groep die binnen komen en mogen direct aansluiten bij de BBQ. 

Volgens mij ben ik de meest enthousiaste collega van allemaal. Ik heb een super toffe dag gehad. Er is een zaadje gepland dat misschien wel uitgroeit tot een nieuwe hobby. Binnenkort gaan we zelf een zeilbootje huren. Eens zien wat er van deze dag is blijven hangen… 

“Oh, had ik dat maar…”

Posted on by

“Zooo, ik ben afgevallen!” Zegt zoonlief verontwaardigd. Ik kijk hem van top tot teen aan. “Waar? bij je wenkbrauwen?” Vraag ik. “Nee serieus!” Gaat hij door. “Ik ben gewoon 5 kilo kwijt! 5 kilo!! Je geloofd mij niet he!? Vanmorgen heb ik mij nog gewogen.” In een ademteug gaat hij door. “Ik moet echt weer ritme en regelmaat in mijn leven hebben!” Goh denk ik, het had echt mijn kind kunnen zijn. Want ook ik gedij beter op ritme en regelmaat. Maar waar ik een soort van gedij, valt het jong gewoon af! 

“Omdat ik geen ritme heb eet ik gewoon bijna niks.” Gaat hij, al kauwend op een van zijn kipkluif-snacks, door met zijn betoog. Nou, de halve voorraad kast gaat er door mijn hoofd. Maar ik zeg wijselijk niks en laat hem praten terwijl ik ondertussen een hap van mijn appel neem. “Bij mij is het andersom.” Zeg ik tegen hem. “Ik kom juist aan als ik geen ritme heb. Dan eet ik alles wat los en vast zit en heb ik de hele dag trek.” “Ohh had ik dat maar!” Zegt zoonlief zuchtend. 

We hebben beide een sportief leven. Dat van hem bestaat vooral uit sportschool en voetballen en dat van mij uit onder andere sporten (thuis) en bezig zijn op stal, water of waar dan ook. Terwijl hij druk is met spieren kweken ben ik vooral bezig om heel andere redenen. Hij denkt waarschijnlijk dat we dezelfde doelen najagen. En voor nu laat ik hem lekker in die waan. “Nou, vanaf morgen is het over hoor. Dan ga ik de sportschool echt weer dagelijks oppakken. Weer terug in het ritme en conditie kweken voor een nieuw voetbalseizoen!” Ik juich hem toe en proost met mijn appel tegen een opgestoken kipkluif. 

Ik vind het leuk om hem zo in de weer te zien. Bezig met zijn gezondheid, het verbeteren van zijn conditie, op krachten komen na een lange blessure en daarna het kweken en vooral het onderhouden van al zijn spieren. Hij is er maar druk mee. Zonder dat hij het zelf beseft neemt hij mij ook mee in deze cyclus van beter worden en onderhouden van mijn lichaam. En stiekem vind ik dat ook wel leuk. Als hij de deur uit gaat naar de voetbal ga ik naar boven, naar mijn “eigen” sportschool. Om aan het einde van de avond weer samen beneden op de bank te zitten en onze activiteiten te evalueren. 

Voor hem is regelmaat en ritme nodig zodat hij tijdig kan eten om zo voldoende eiwitten en vetten binnen te krijgen. Zijn oefeningen te doen of bij de voetbal te zijn. Voor mij is regelmaat en ritme van belang om een stok achter mijn discipline te hebben. Mijzelf lekker bezig te houden en mijn spieren te voelen. Maar bovenal om gedurende de dag en avond een compleet gevoel te hebben waarbij lichaam en geest in balans zijn. 

Het is leuk om iemand in de buurt te hebben die er ook zo mee bezig is. Dat we beide een andere doel hebben maakt niet uit. Nu moet ik hem nog zo ver zien te krijgen dat we ook samen in de keuken het avondeten maken. Want dat is vooralsnog niet een doel dat op zijn regelmaat en ritje lijstje staat…

Ondertussen, in de sportschool…

Posted on by

Ik ga zo op in mijn eigen wereld, de beat in mijn oren, het trappen op de pedalen en het zwiepen van mijn armen, dat ik de deur achter mij niet open heb horen gaan. Wanneer vriendlief heel enthousiast zijn telefoon voor mijn neus houd sla ik die in een reflex van mij af en stomp hem bijna op zijn neus. Iets met fight or flight. Door deze actie vliegt zijn telefoon uit zijn handen en buitelt door de lucht. In een split second trek ik mijn hand terug om hem geen blauw oog te slaan terwijl hij al het mogelijke doet om zijn telefoon van een wisse dood te redden. Tegelijk houd hij met zijn andere hand mijn lichaam in evenwicht. Iets wat ik niet verwacht waardoor ik alsnog uit balans raak en bijna van de crosstrainer lazer. 

“Jezus, what the f*ck doe je!?” Is het enige dat ik uit kan brengen. Vriendlief, totaal niet van zijn stuk gebracht brengt zijn telefoon weer naar mijn gezicht. Dit keer sla ik hem niet uit zijn handen maar kijk naar wat blijkbaar niet een uurtje had kunnen wachten. Oké, toegegeven, ik ben wel blij met de foto die ik zie. Iets met een verbetering aan ons bootje. Die binnen afzienbare tijd weer in het water ligt. Mijn hartje is overigens nog steeds bezig met het maken van salto’s in mijn borstkas. Dus ik neem direct maar een korte break. 

Als ik weer alleen ben en mij verzekerd heb dat de deur dicht is start ik mijn training opnieuw. Ik train ongeveer 3 keer in de week en inmiddels ben ik enkele weken onderweg. Mijn doel is om naast mijn zinnen te verzetten, mij ook lekker in het zweet te werken, mijn algehele conditie te verhogen en mijn spieren te versterken. Al met al wil ik gewoon beter in mijn vel komen te zitten. Nog iets weerbaarder worden dan ik al ben. En het is gewoon een fijn tijdverdrijf na een dag zittend op kantoor te hebben doorgebracht. 

Overigens train ik, in tegenstelling tot zoonlief, lekker thuis. Hij heeft heel even geprobeerd mij over te halen met hem mee naar de sportschool te gaan. Gelukkig zag hij daar, in zijn eigen voordeel, al snel vanaf. Want met mij kan het natuurlijk nooit normaal, zie eerste alinea van dit blog. Daar zit je als jong volwassene met het kweken van spierbundels gewoon echt niet op te wachten. Dus zeggen we elkaar vaak tegelijk gedag. Hij vertrekt via de voordeur naar de sportschool en ik ga de trap op naar boven, waar ik een kamer heb omgetoverd tot “private gym” 

Toen ik net begon met sporten, nu dus alweer enkele weken geleden, moest ik mij heel erg inhouden om mij niet overal blind in te storen. Doseren is het sleutelwoord. Iets dat ik, nu ik ouder aan het worden ben, door schade en schande heb moeten leren. Ik wil niet na een paar weken alweer met een blessure op de bank zitten. Zoals vorig jaar waardoor ik heel de zomer niet heb kunnen SUPpen of wakeboarden. Ik ben rustig begonnen en voeg iedere week iets toe aan mijn workout. Dat maakt dat ik wekelijks trainingen kan afwisselen en daardoor nog enthousiaster bezig ben. Inmiddels weet ik ook dat het niet het einddoel is dat telt, maar de reis er naar toe.

Doe het zelven…

Posted on by

Sinds een paar jaar wax ik zelf de ski’s van de mannen en mijn eigen snowboard. Ik dacht altijd dat dit heel moeilijk was en alleen de pro’s dit zelf deden. Dus bracht ik braaf mijn snowboard naar de winkel waar ze hem door een of andere automaat haalden. Tegen betaling kreeg ik mijn board terug en zag hij er nog net zo ellendig uit als toen ik hem bracht. Toen ik een paar jaar geleden tijdens de wintersportvakantie zo’n beetje stil stond op de berg omdat mijn board zo uitgedroogd was als een zongedroogde tomaat was mijn irritatiegrens bereikt. Ik bracht mijn board halverwege de vakantie naar een sportwinkel in Oostenrijk. Toen zag en merkte ik pas het verschil. 

Eenmaal terug in Nederland dook ik de wondere wereld van het zelf ski’s en boards waxen in. Ik kocht een starterskit doe-het-zelven en ging daarmee aan de slag. Vanaf dat moment gaan de ski’s en mijn board gewaxt mee op vakantie en nooit meer uitgedroogd de vliering op na vakantie. Ik ben inmiddels ook al zover dat ik mijn koffertje met wasspullen mee neem op vakantie en halverwege de week mijn board van een frisse nieuwe wax laag voorzie. Zelf waxen is zoveel beter, leuker en uiteindelijk ook nog eens goedkoper. 

Aangezien de wintersport over een paar weken weer aanbreekt(*) sta ik ook nu weer over mijn kleurrijke board gebogen. Voor het eerst dit jaar heb ik mij er ook aan gewaagt de kanten te slijpen met een simpele kanten slijper. Ook dit zat in mijn doe-het-zelf koffertje. Maar ik had mij er tot aan nu nog nooit echt aan gewaagd. Het is mij gelukt de bramen en hapers er van af te krijgen. Ook heb ik, zoals de video op youtube mij voordeed, de kanten geslepen. Het geheel voelt scherper maar ben er nog niet helemaal van overtuigd dat ik er alles uit heb gehaald. Mijn nichtje heeft haar board eens laten slijpen en kon hem daarna niet normaal meer vasthouden. Haar board was veranderd in een vlijmscherp mes. Dus daar zou ik mij nog eens in moeten verdiepen. 

Het waxen gaat mij gelukkig redelijk goed af. En ik vind het leuk om te doen. Nadat de voorbereidingen getroffen zijn en de wax op het board gedruppeld is kan het feest voor mij beginnen. Heel neurotisch haal ik het strijkijzer van voor naar achter over mijn board. De inmiddels opgedroogde waxbolletjes smelten bij de aanraken van het hete ijzer. Hoe meer ik er overheen ga hoe makkelijker het uitvloeit. Na enige tijd voelt het board aan de andere kant ook warm aan. De wax is inmiddels zo vloeibaar geworden dat het als een olie achtige substantie op mijn board ligt. Als ik deze fase heb bereikt ben ik pas tevreden. 

Voorzichtig schraap ik het weggevloeide wax van de ijzeren kanten en laat het board en uiteraard de ski’s, een paar uur drogen. Aan het einde van de middag is de wax voldoende uitgehard zodat ik het overtollige wax er met een speciale schraper af kan schrapen. Dit is eigenlijk het minst leuke van de hele klus. Maar als het eenmaal is gebeurd geeft het een pestbende op de grond  heel veel voldoening zowel geestelijk als op de berg. Kom maar op met die afdalingen 💪🏼

*we zijn inmiddels weer terug van een heerlijke wintersport.