Categorie archief: Count your Blessings

Count your blessings… #6

Posted on by

Inmiddels is het alweer bijna 1.5 jaar geleden dat Poownie en ik van stal zijn verhuisd. Zijn vorige stal was niet meer dan drie km van mijn huis vandaan. Hoewel hij een verzorgster had moest ik er wel praktisch iedere dag naar toe. We moesten zelf zorgen voor het voeren van de paarden, schone stallen en in de zomer voor een schoon weiland. Het terrein rondom de paddock en stal moesten we ook zelf schoon houden. Daar stond tegenover dat we zelf mochten bepalen hoe we dit indeelden. Er stonden, de laatste twee jaar dat wij daar stonden, helaas maar twee paarden. De taken verdelen kon dus niet echt. Dagelijks was ik pas rond 21.30 uur thuis. Door de weeks kwam hier ook nog eens mijn fulltime job bij. Inclusief het huishouden. Er bleef niet veel tijd over voor mijzelf.

Poownie maakte ooit deel uit van een kudde van vier. Door een besluit van de gemeente moesten twee stallen gesloopt worden. Zijn kudde werd hierdoor gehalveerd. Het contact met zijn enige overgebleven soortgenoot was ook niet om over naar huis te schrijven. Ik zag Poownie steeds ongelukkiger worden. Het weiland was met maar twee paarden best wel kaal. De paddock eveneens. En omdat ze niet goed met elkaar overweg konden, Poownie mocht alle klappen, trappen en happen opvangen, stonden ze heel de winter gescheiden op een eigen stukje. Ik kon hem op dat moment niet geven wat hij het liefste wilde. Contact met soortgenoten. Hem het gevoel terug geven ergens onderdeel van uit te maken werd voor mij lastig. Daarom besloot ik mijn eigen veilige haven, van maar drie km verder, op te geven en opzoek te gaan naar een nieuwe stal.

Niet veel later bleek er plek te zijn op een stal waar wij ons op de lijst hadden laten zetten. Geen drie km bij elkaar vandaan. Maar 23. De vraag was hoe we zouden integreren op deze nieuwe plek. Niet alleen hij, maar ook ik. Van maar twee paarden gingen we naar een stal met rond de 20. En daar horen natuurlijk ook 20 verschillende eigenaren bij. 20 verschillende karakters. 20 verschillende meningen. 20 verschillende… Je snapt mijn punt?! Mijn bezorgdheid over het integreren ebde vrij snel weg. Poownie was zo blij om na twee jaar zijn oude vriendinnetje weer te zien. Dat was mij al heel veel waard. Zelf kreeg ik het gevoel thuis te komen na een lange omzwerving gemaakt te hebben.

Poownie heeft het gevoel weer ergens onderdeel van uit te maken. Hij heeft vriendjes en vriendinnetjes. Samen staan ze de hele dag buiten en ’s nachts lekker op stal. En ik? Ik heb er zoveel meer vrije tijd voor terug gekregen. Iedere dag verplicht naar stal is niet meer nodig. Er wordt gemest, gevoerd, geveegd. De paarden worden voor ons buiten en binnen gezet. Ik hoef alleen maar te genieten van mijn hobby. Niet alleen voor dier, maar ook voor mens een heel fijne stal. Na een dag hard werken kom ik daar tot rust. En wat die 20 eigenaren betreft? We zien elkaar bijna nooit. En als we elkaar zien is het gezellig. Hoewel we het soms zelf moeten zetten, staat de koffie altijd klaar! Gezemel past niet op deze stal. Het zal er misschien heus wel zijn, maar daar krijg ik gelukkig bar weinig van mee. Verhuizen was de beste keus die ik heb kunnen maken.

Hier word ik blij van…

Posted on by

BBQ avondjes

Met vriendlief iets ondernemen

Een goed boek lezen

Vakantie 

Een opgeruimd huis

Iets volhouden waarvan ik zelf dacht het niet te kunnen

Uit eten

Een avond met familie doorbrengen

Voorpret voordat we op vakantie gaan

Een zonnige zondagmiddag luierend in de tuin doorbrengen

Wintersport

Voetbalfoto’s maken die rag-scherp en goed van compositie zijn

Wandelen met groene draak

Skaten

Een nieuwe uitdaging aangaan

Mijn laatste vinkje kunnen zetten op mijn 2-do lijst

Pannenkoeken met spek en poedersuiker

Het plaatsen van een blog dat onverwachts goed gelezen wordt

Schone was dat aan de lijn te drogen hangt

Verse aardbeien

En, waar wordt jij nu vrolijk van??

Count your blessings #5

Posted on by

Jeetje, wat was mei een bewogen maand. We hebben weer een hoop gedaan, gezien en meegemaakt. Overigens bijna alleen maar mooie en leuke dingen. Een goed moment om de hoogtepunten de revue te laten passeren.

Voetbal:
Aan het begin van de maand diende zich de laatste competitiewedstrijd aan die zoonlief met FC Dordrecht speelde. We moesten daar wel helemaal voor naar Almere. De heren van Dordrecht verloren deze wedstrijd. Ik had in ieder geval weer mooie plaatjes dus was tevreden. Kort daarna volgden de tweede selectiedag van de KNVB in de Meern. Zoonlief mocht zich weer een hele middag uitleven. Na de wedstrijden volgden een korte evaluatie en dat was het dan. De KNVB is altijd heerlijk duidelijk in wat ze nu precies verwachten en waar ze naar toe werken. NOT… De rest van de maand werd gevuld met verschillende toernooien door het land. De grootste was toch wel het driedaagse internationale in Den Helder. Waar ook Engeland, België en zelfs Egypte aan mee deden. FC Dordrecht bleek de verrassing van het toernooi te zijn. Van de 16 teams zijn ze 4e geworden. Het team is tevens verkozen tot het best voetballende team van het hele toernooi. Leuk toch?! De voetbalkleding is inmiddels ingeleverd en nu hebben we een paar weken “voetbal”-rust.

Roparun:
Het pinksterweekend stond voor mij in het teken van de Roparun. Mijn eerste keer. Wat een happening!! Hoewel we nu drie weken verder zijn droom ik nog geregeld over deze ervaring. Mijn dromen zijn heel uiteenlopend. Mensen en routes die we kwijt zijn. De parkeerplaats die we niet kunnen vinden of vol zijn. Dat ik zelf moet hardlopen terwijl ik geen schoenen bij mij heb. Feestjes onderweg en de finish die we halen. Het grappige is dat in al die dromen mijn neef ook steeds aanwezig is. Terwijl hij heeft deelgenomen met een heel ander team. Het hele Roparun-avontuur heeft nogal wat indruk op mij gemaakt en ik ben nog steeds bezig met het verwerken hiervan. Gisteren is tevens de opbrengst bekend gemaakt. In totaal is er
€ 5.415.692.- opgehaald. Waarbij wij als team 282 ICR, er ongeveer € 6000-, aan hebben bijgedragen. De drie Roparun-dagen heb ik als heel bijzonder ervaren. Wie weet volgend jaar weer!?

Logé:
Voor Groene Draak was ik al even opzoek naar een maatje. Vriendlief moest er niets van weten. Nog zo’n terrorist in huis? Wat als ie ook op jou “lijkt”? Weet je wel hoeveel herrie en stof ze maken? Toch kreeg ik hem zover om naar een foto te kijken die op internet voorbij kwam.
Zijn stem zou doorslaggevend zijn om het wel of niet te doen. Na een week wikken en wegen gaf hij “groen licht” en hebben we eea in gang gezet. Om in aanmerking te komen voor deze vogel moesten we bij Stichting Vrolijke Papegaai in Goes een cursus volgen. Groene draak kon direct mee om kennis te maken met zijn mogelijk nieuwe vriend. Die dag was naast een kennismaking ook gevuld met heel veel informatie en praktijkopdrachten met onze (en opvang) gevleugelde vrienden. Vriend- en zoonlief werden direct van hun angst afgeholpen en lopen nu “vrolijk” met groene draak op de arm door het huis. Na een bedenkperiode van ons, maar ook van de stichting, werd de knoop doorgehakt. Sinds twee weken hebben wij een tweede groene draak te logeren. Deze periode duurt een aantal weken zodat er gekeken kan worden of de klik er voor iedereen is. Het is een komisch duo bij elkaar. Binnenkort volgt er een update over onze (mogelijke) gezinsuitbreiding.papegaai, Amazone, groene draak

 

Count your blessings… #4

Posted on by

Werk
Terwijl een aantal van mijn collega’s chagrijnig nababbelen over iets, loop ik met een glimlach naar mijn auto. Afgelopen maandag was het de bekende Blue Monday, waar de media ons in wil laten geloven. Die dag doorloop ik waarschijnlijk ergens rond de feestdagen. Wanneer het pijnlijke besef weer tot mij doordringt dat een aantal geliefde familieleden nooit meer aan zal schuiven bij een kerstmaaltijd of een toast zal uitbrengen op het nieuwe jaar. Maar verder heb ik er totaal geen last van. Het enige waar ik aan kan denken is:  “Yes het is 17.15 uur en het is nog licht buiten!” De lente komt er weer aan! Het duurt nog even, maar hij is onderweg! Overigens denk ik dit ook in de ochtend wanneer ik onderweg ben naar mijn werk en het al lichter wordt aan de horizon.

Deze week heb ik op mijn werk mijn beoordelingsgesprek van afgelopen jaar afgerond. Hoewel ik over het algemeen altijd een goede beoordeling heb was hij dit keer buitengewoon goed. Ik doe mijn werk, en ook nog eens met plezier. Maar nu is mijn werk niet onopgemerkt gebleven en dat vind ik erg fijn. Het vrolijke gevoel dat ik overhield aan dit gesprek heeft nog zeker twee dagen om mij heen gehangen.

Stal
​Hoewel mijn vingers er in de ochtend afvriezen terwijl ik de ramen van King Toet ontdoe van een berg ijs geniet ik van de frisse lucht. Als we dan toch moeten wachten op de lente, geef mij dan maar een maand of twee dit vriesweer. Heerlijk om nu buiten te zijn. Zelfs wanneer ik ‘s avonds op stal ben en mijn veeg- en schepbeurt afwerk vind ik dat prima. Gekleed alsof ik naar Siberië afreis en druk in de weer, is het voor de kou bijna niet mogelijk om vat op mij te krijgen.

Voor Poownie was het de afgelopen dagen iets minder. Dankzij zijn voorliefde voor het spelen en stampen in de modder- en waterplassen stond hij met geïrriteerde en dikke benen. Ook twee van zijn stalgenootjes kampten met dit probleem. Gelukkig wilde de staleigenaar met ons meedenken en heeft voor onze poownies een apart stukje gemaakt zodat ze wel naar buiten kunnen maar niet meer kunnen spelen in de modderpoel. Ik hoef mij geen zorgen te maken dat hij met pijn staat en dat geeft rust. Nu kunnen zijn benen goed “opdrogen” zodat hij in het voorjaar zonder problemen het weiland op kan.

Voetbal
Eind vorig jaar had zoonlief zijn eerste beoordelingsgesprek bij de voetbal. Een tienminuten gesprek inclusief rapport. Voor ons een eerste keer om zoiets officieels mee te maken en we waren toch wel een beetje zenuwachtig. Met we bedoel ik vooral zoonlief. Wat zouden ze van hem vinden? Was hij gegroeid? Hij deed zijn best, maar zagen de trainers dat ook? Hij maakt al zoveel veranderingen mee in zijn nog jonge leven… Alle drie de trainers zaten tegenover hem, wat het nog een tikkeltje spannender maakte. Hij mocht zijn rapport inzien en daarna volgden er een uitleg. De zenuwen waren geheel onterecht. Hij doet het, als één van de jongste, heel goed. Toen daar het eindrappoort van de jeugd coördinator bijkwam kon het helemaal niet meer stuk. Mooie score en een stijgende lijn. Advies: Hij mag wat zelfverzekerder worden maar verder lekker op de ingeslagen weg doorgaan. Dit toppertje komt er wel!

Ook de wedstrijden zijn weer begonnen. De indeling voor de tweede helft is reeds bekend. Dit weekend reizen we af naar Vitesse. De week daarop komt Fortuna Sittard (gelukkig) onze kant op. Hopelijk werkt het weer een beetje mee, dan kan Foto Hamar ook lekker aan de bak.

​

Count Your Blessings #3…

Posted on by

Met een grote papierstapel op schoot en een kop koffie voor mijn neus ben ik bezig de administratie te scheiden van de reclamefolders die in de loop van de week één grote stapel geworden is. Mijn oog valt op de kennismakingsfolders met een klassenfoto van zoonlief. De foto is gemaakt nog voor de zomervakantie goed en wel begonnen was, na de kennismaking met zijn nieuwe klas en mentor. De kinderen staan er wat onwennig bij. De haantjes pik ik er nu al uit. Evenals de modepopjes. Ergens tussen deze mix van brugpiepers staat zoonlief. Ik kijk nog eens goed naar de foto en ben enigszins verbaasd. Ik draai mijn hoofd naar zoonlief die een stukje verder op de bank “hangt”. Ik werp nog een blik op de foto en dan weer naar hem. Zoonlief kijkt mij met een opgetrokken wenkbrauw aan. Ik beantwoord zijn vragende blik eveneens op een zwijgende manier en werp hem een glimlach toe.

Oh mijn god. We zijn nog geen drie maanden verder. Maar wat is hij veranderd!! Op de foto staat een jochie uit groep 8 in zijn voetbaltenuetje met een ietwat verlegen lachje. Naast mij zit die zelfde jongen. Nu is hij een beginnende puber. Die zich druk maakt over zijn kapsel en sinds kort ook zijn kleding. Tot aan zijn sokken aan toe! Groter, brutaler, ietwat gespierder en wijzer. Ik slik de brok in mijn keel weg. Kleine kindjes worden groot. Met mijn vinger raak ik de foto aan. Alsof ik daarmee het verleden terug kan halen. Ik werp hem voorzichtig een blik toe. Hij merkt niet dat ik naar hem kijk, zo verzonken is hij in zijn spelletje op de Ipad. Waar blijft toch de tijd? Hij lijkt in zijn geheel wel een sprong naar volwassenheid te hebben gemaakt. Nu al!! Hij wordt zo snel, al zo groot.

Wat zit je nu naar mij te kijken!? Vraagt zoonlief een beetje kregel. Ik was diep verzonken in mijn melodramatische gemijmer over het verleden en het heden, dat ik mijn gestaar niet door had. Ik ben daarom een beetje van mijn stuk gebracht door zijn resolute vraag. Ik besluit mijn dagdroom te stoppen bij het feit dat iedere leeftijd zijn charmes heeft. Mijn blik rust nog steeds op hem. Maar hij heeft zijn ogen alweer afgewend en is nog steeds druk bezig met zijn spelletje. Ik zeg hem dat ik mij verwonder over zijn groeispurt. Zowel lichamelijk als geestelijk. Dat hij alleen maar knapper wordt en dat hij gewoon een heerlijk jong is. Zoonlief kijkt mij met een ontwapenende blik aan. Met zijn grote ogen en lange wimpers. Die blik had hij als kleuter al en daar zullen wel wat meisjes voor gaan vallen. Dan wordt zijn gezichtsuitdrukking harder. Hij voelt zich in verlegenheid gebracht en zegt dat het zo wel weer genoeg is. Dat je knap bent is leuk om te horen van je vriendinnetje. Maar niet van je moeder.

Ik moet lachen. Complimentjes in ontvangst nemen is niet zijn sterkste kant. Nog zo iets moois aan hem. Zijn bescheidenheid. Gelukkig voelt hij zich nog niet te “groot” voor een knuffel en een zoen. Die ik dan ook iedere keer met liefde in ontvangst neem. Ik voel mij bevoorrecht met zo’n knappe lieve zoon!!

Count your Blessings… #2

Posted on by

Terugkijkend op de afgelopen paar weken kan ik alleen maar heel blij zijn met alles wat ik ondernomen en gedaan heb. Hieronder drie onderwerpen die er voor mij tussenuit gesprongen zijn. De onderwerpen die mij blij hebben gemaakt. Die mij bewust hebben gemaakt van wat ik als normaal ervaar, maar wat niet altijd zo vanzelfsprekend is.

Bron: Tante W.

Brunch…
april stond in het teken van de brunches en de lunches met mijn gehele familie. Niet dat we dit zo specifiek gepland hadden. De agenda had nu eenmaal wat meer ruimte voor dit soort activiteiten dan de maanden ervoor. Het begon met 1e paasdag. Mijn oom en tante van mijn moeders kant organiseren dit al een aantal jaar. Zeker nu mijn opa, oma, vader en moeder er niet meer zijn is zo’n dag met familie extra fijn. De konijnen die los door hun huis en de tuin hupsen maken het plaatje voor deze dag helemaal af. Twee weken later hadden we een brunch bij van der Valk met de familie van mijn vaders kant. Ieder jaar probeert iemand van de familieleden iets leuks te organiseren. Soms is dat een uitje naar een pretpark. De andere keer een high tea of BBQ. Met zo’n grote groep is het vaak lastig om iedereen bij elkaar te krijgen. Gelukkig was het een grote meerderheid gelukt om deze dag vrij te houden en er iets gezelligs van te maken met elkaar. De laatste brunch was een week later. Eveneens bij van der Valk. Dit keer met mijn schoonfamilie. Ik weet eigenlijk niet eens meer ter eren waarvan. Maar we hebben een heel gezellige middag gehad en natuurlijk weer iets te veel gegeten…

Weekje weg…
Even de tijd voor ons als gezin hebben we eigenlijk niet zo vaak. We zijn zo druk met alles om ons heen dat we niet vaak samen weg gaan. We planden een week vakantie in. Alle drie waren we er heel erg aan toe. Zeker na alle inspanningen thuis, op school, de voetbal en het werk. De bestemming was Turkije waarbij het woord LUIEREN onderwerp van de week was. Hoewel… We moesten heel veel trappen beklimmen om van de vele glijbanen te gaan die het aqua park telden. Als het daar te druk werd naar ons zin liepen we naar het strand waar we de volgende paar uur verbleven. Met een bal uiteraard. Want een dag niet gebald is volgens zoonlief een dag niet geleefd. We voetbalden tot het zweet van ons voorhoofd droop en onze voeten rood zagen van het vele trappen tegen de zanderige bal. Na de lunch doken we één van de zwembaden bij het hotel in om deel te nemen aan ons eigen waterpolospel of om de GoPro te testen. De dag sloten we af in het zonnetje om ons op te laten drogen en vooruit, om even een uurtje te luieren…. De week vloog letterlijk voorbij. En we hebben het, ondanks dat we gewend zijn altijd met grotere groepen weg of op pad te zijn, heerlijk gehad.

GoPro getest in het zwembad

Gelezen…
Ik las het boek: Parnassia. Ik ben blij dat schrijfster Josha Zwaan dit pareltje geschreven heeft. Wat een mooi verhaal. Afgezien van mijn schoolperiode heb ik mij verder nooit echt verdiept in de 2e wereld oorlog. Maar oh, wat ben ik blij dat ik nog nooit een oorlog heb hoeven mee maken. Toch kon ik de gevoelens en de emoties van de hoofdpersoon goed plaatsen!! Het boek is heel fijn geschreven, en het zet je af en toe aan het denken. Een aanrader voor een ieder die van lezen houdt!!

Count your Blessings … #1

Posted on by

September 2014 begon het. Poownie liep kreupel. Ik gaf hem een paar dagen rust en liet de hoefsmid komen. Deze verhielp het probleem. Dachten we. Maar na een week liep hij nog steeds niet goed. Sterker nog, het werd alleen maar erger want hij stond die week nog maar op drie benen. De vee arts kwam langs. Hij onderzocht zijn hele been en maakte foto’s. Diagnose: een ontsteking tussen twee botten van het voorbeen. Te vergelijken met een tennisarm bij mensen. De verhalen lees je hier & hier…  Advies: volledig boxrust. Daar was ik het niet helemaal mee eens. Poonwie ophokken, langer dan een dag, zou alleen maar meer stress geven met alle gevolgen van dien. Gelukkig hebben wij een paddock aan stal en dat was volgens de arts een goede tweede keus. Zolang hij maar rustig zou blijven en niet opgejaagd kon worden door andere paarden.

De weken die volgden waren best wel spannend. Als Poonwie slechter zou gaan lopen moest ik de vee arts weer bellen. Twee keer per dag was ik op stal te vinden. ’s Morgens om hem zijn medicijnen te geven en te kijken hoe hij de nacht door was gekomen. ’s Avonds om hem van de nodige aandacht te voorzien. Hij was nog eens extra zielig omdat zijn maatje nog lekker in het weiland stond en hij het moest doen met een zandbodem en hooi. Daarom ging ik iedere dag minimaal een uur met hem grazen zodat hij in ieder geval nog dagelijks met één van zijn hobby´s bezig kon zijn.

Na de derde week in de paddock zag ik zijn kreupelheid afnemen. Alleen nog bij het opstaan ´s morgens liep hij een paar minuten kreupel. Na de vijfde week was er in stap niks meer te zien aan zijn been. In draf liep hij echter nog steeds steenkreupel. Inmiddels had ik mij er bij neer gelegd dat rijden er misschien niet meer in zou zitten. Zolang hij maar pijnloos door het leven kon gaan, dat was en is, voor mij het belangrijkste. Pas na een week of acht werd ook de kreupelheid in draf steeds iets minder. Hierdoor had ik goede hoop dat hij zou herstellen en geen pijn meer zou hebben. Aan rijden zelf wilde ik liever nog niet denken.

Begin december besloot ik een aantal keer per week korte stukjes met hem te gaan wandelen. Zomaar een kwartiertje en dan lekker grazen. Dit ging erg goed. Ik merkte ook aan Poonwie dat hij het fijn vond weer eens wat anders te zien en te ruiken dan de bekende dijk en zijn stal. Het ging zelfs zo goed dat we in januari de afstand één keer per week wat zijn gaan opvoeren. Poownie begon ook steeds vaker bokkensprongen te maken in de paddock zonder daar iets aan over te houden. Op 15 februari liepen we samen onze eerste vijf kilometer. Dat voelde als een grote overwinning.

Zou Poownie nu genoeg aangesterkt zijn dat ik ook op zijn rug kon gaan zitten? Dinsdag 17 maart, het zonnetje scheen en de lente was in aantocht. Na een aantal dagen van uitstel, straks zijn we weer terug bij af, besloot ik het er op te wagen. Poownie werd van een flinke poetsbeurt voorzien en toen was het zover. Zadel op zijn rug en hoofdstel in. Voorzichtig klom ik op zijn rug. Dat was inmiddels meer dan aan half jaar geleden. Ik merkte aan Poownie dat hij wat moeite had met zijn, en mijn,  evenwicht. Bij iedere pas was ik bang dat hij weer kreupel zou gaan lopen. We waren nog geen honderd meter van stal toen hij zich herpakte. Hij werd zekerder van zich zelf. Zijn passen werden ruimer en hij slingerde niet meer.

Ons stapritje duurde niet langer dan 30 minuten. Maar oh, wat hebben we er beiden van genoten. Poownie was één bonk energie. Zijn oortjes stonden rechtop en met zijn hele houding liet hij merken dat hij er zin in had. Ik moest mijzelf, maar zeker ook hem, inhouden om niet sneller en meer te vragen dan alleen een stukje stap. We liepen de zonsondergang, die op die dag mooier was dan anders, tegemoet. Wat voelde het goed om na zo’n lange tijd er weer samen op uit te kunnen.

Poownie