Categorie archief: Uit eigen ervaring verteld

Zoetigheid…

Posted on by

Mijn hand graait door het zakje maar vind niks. Verbaasd kijk ik van mijn reader in mijn ene hand naar mijn andere hand in het zakje. Ik pak het zakje nu met beide handen vast om het aan een grondigere inspectie te onderwerpen. Heb ik zojuist echt dat hele zakje in één keer leeg gevroten? Mijn smaakpapillen zijn nog steeds bezig met een vreugdedans. Maar de rest van mijn lichaam voel ik al in opstand komen. Waarom? Is de enige vraag die het stelt. Toegegeven, mijn smaakpapillen hebben wel “smaak”. Zo’n gezouten en geroosterde maïskorrel is echt zalig. Alleen had ik het bij een handje moeten houden, niet het hele zakje. Ik zal de komende avond aardig wat water moeten drinken om de rest van mijn lichaam gunstig te stellen. Misschien morgen ook nog wel… 

Ik kwam er achter dat ik al bijna twee jaar bezig ben met intermittent fasting. Hoewel het er de laatste paar weken een klein beetje bij ingeschoten is. Niet dat ik mij iedere avond vol vreet met aller handen zakken chips, koek of zoetigheid. Dit zakje geroosterde maïskorrels was een verdwaalde actie. Een mens is nu eenmaal zwak. Toch ben ik wel heel trots op de weg die ik afgelegd heb. Het was een ware ontdekkingsreis. Ik heb dingen geleerd over mijn lichaam en geest. Daarnaast ben ik er achter gekomen wat voor mij niet werkt. 

Zoals het cold turkey afstappen van iets en radicaal mijn gezonde keuzes aanpassen. Dat lukt even om daarna, of misschien zelfs al heel snel, terug te vallen in oude gewoontes. De afgelopen twee jaar ben ik heel bewust bezig geweest met wat ik wel en niet eet of doe. De keus om minder vlees te eten bijvoorbeeld. Of de keus om van wit naar bruin pittenbrood over te stappen. Tevreden zijn met een stukje chocola in plaats van de hele reep. Door IF heb ik ook geen gesnaai meer in de avonduren. Mijn trek in zoetigheid is hierdoor gaandeweg afgenomen. De Haribo kersen kunnen mij niet echt meer bekoren en in het kader van minder vlees kan ik de kikkers ook makkelijk laten liggen.

Minderen met suiker stond ook op mijn kan-altijd-beter-lijst. Thee zonder suiker was de eerste stap. Dat gaat nu erg goed. Maar de koffie wilde niet echt lukken. Daarom nam ik daar de tijd voor. Want ik heb geleerd van mijn eerdere pogingen. Van 2 scheppen ging ik naar 1.5, naar 1 naar een half. Dat laatste halfje is een ding. Dus stapte ik over van suiker op zoetjes. Net zo slecht natuurlijk. Maar voor mij een stap die te behappen is. En zoet dat 1 zoetje is! Dus nu halveer ik deze en ik hoop daar zeer binnenkort ook mee te kunnen stoppen. Met de koffiemelk deed ik overigens het zelfde en dat gebruik ik nu inmiddels niet meer.

Weet je wat het gekke is. Opeens taal ik niet meer zo naar koffie. Dus wie weet kan ik die over een tijde ook van mijn lijst schrappen. Overigens doe ik wel een moord voor een lekkere cappuccino. Inmiddels ook zonder suiker dat dan wel weer. Maar deze blijft nog lekker op mijn guilty pleasure lijst staan. Met kleine stapjes naar een steeds gezonder leven. 

Namasté…

Posted on by

Als de pijn in mijn rug weg is moeten zaken echt anders!! Besloot ik toen ik languit op bed lag zonder ook maar een vin te kunnen verroeren want PIJN… “Hier” lees je wat ik bedoel. Na mijn vakantie ging het gelukkig alweer de goede kant op. Toen ik eenmaal zonder pijn op de grond kon zitten en weer kon opstaan was het tijd om daad bij het woord te voegen. 

Niet alleen meer in beweging komen maar ook veel meer rekken en strekken zou mijn lichaam goed doen. “De sportschool” liet ik wijselijk links liggen. Hoe graag ik ook aan mijn conditie wilde werken, eerst maar eens wat aandacht naar mijn onderrug. Internet staat vol met oefeningen en er zijn ook de nodige apps op de markt gebracht. Ik zocht het een en ander uit en ging die week nog aan de slag. 

Uiteindelijk blijkt het voor mij toch lastig om via een app te sporten. Steeds maar weer naar mijn telefoon kijken of ik iets goed doe werkt niet bepaald motiverend. Voor een heel hoop andere apps moet ik betalen. Daar zou ik dan nog niet zo veel moeite mee hebben als de kleine lettertjes, zoals bijvoorbeeld het opzeggen van zo’n abonnement, niet zo vaag zouden zijn.

Mijn zoektocht gaat verder op youtube. Daar kom ik, na een aantal kanalen doorgespit te hebben, uit bij een Amerikaanse die yogales geeft. Ze heeft voor 10 jaar aan materiaal op internet staan en ook een hele mooi yoga beginners lijn. Niet geheel onbelangrijk ze heeft ook een hele reeks met yoga voor de rug. Ik word helemaal enthousiast bij het zien van deze filmpjes. Met mijn soort van beperkte lichaam kan ik hier toch mee uit de voeten. 

Ik prop mijn oortjes in en laat mij door haar leiden. Ze legt heel goed uit wat ik moet doen en welke lichaamsdelen ik zou moeten voelen, of juist zou moeten ontspannen of aanspannen. Poses hoeven niet altijd mega correct uitgevoerd te worden, zolang ze doen wat ze moeten doen is het goed. Als iets niet lukt of kan, komt ze met vervangende poses en ook voor mensen met een (nog) niet zo’n lenig lichaam is het goed te doen.

Alles gaat heel beheerst en rustig. Controle is het sleutelwoord. Evenals aanvoelen wat het lichaam nodig heeft. Wist ik veel dat er een nieuwe verslaving op de loer zou liggen. Inmiddels zijn we ruim zes maanden verder en sta ik dagelijks op mijn yogamat. 

Een aantal keer per week start ik mijn dag met yoga. Die vind ik stiekem de fijnste. Het is zo lekker om na een paar uur slapen al rekkend en strekkend aan een nieuwe dag te beginnen. Je bloed te voelen circuleren en je spieren op te warmen. Mijn ademhaling die dieper en ruimer wordt, de bewustwording van elke vezel in mijn lijf. En dan het gevoel na een sessie, alsof mijn lichaam weer voorzien is van een nieuw soort brandstof. Soms voelt het zelfs alsof ik bij de masseur vandaan komt. Heerlijk!

Nee, snel is anders en ik raak ook niet mega bezweet. Toch voel ik na sommige sessies spieren waarvan ik het bestaan niet wist. Het fijne is dat ik yoga overal en op ieder tijdstip kan doen. Uiteindelijk vaart niet alleen mijn onderrug er wel bij…

Morning has broken…

Posted on by

Het is één van de zondagen waarop het mijn beurt is om het ontbijt op te dienen op stal. Dat betekend vroeg uit de veren. Alhoewel, wat is vroeg? Maar als de wekker uiteindelijk om half 8 afgaat heb ik toch wat moeite om mijn warme bed uit te komen. Ik hijs mijzelf in mijn paardenkloffie, smeer wat brood voor een verlaat ontbijt en met mijn ongekamde haren in een knot op mijn hoofd rijd ik naar stal. Vriendlief in dromenland achterlatend. 

Onderweg komt de zon langzaam op. En zoals altijd weet ik dat het geen straf is om rond dit tijdstip in de polder te zijn. Dit is nog voor het moment waarop de wereld ontwaakt. Vanuit diepe rust met alleen de wind door de bomen en het roepen van de vogels is het heerlijk om zo wakker te worden. De lucht is sprankelend fris en voelt als een verkwikkende douche. Boven de velden en het water hangt een sluier van mist. De zon heeft nog niet echt in kracht gewonnen om de “witte wieven” te verjagen. Het liefst zou ik nu een lekkere lange wandeling willen maken. Maar first things first. 

Poownie staat al bij het hek te wachten. Of dat speciaal voor mij is durf ik in twijfel te trekken. De wetenschap dat de eerste “bedienden” die verschijnt hem van zijn voeremmer voorziet is aannemelijk groter. Als ik mijzelf eenmaal op het terrein binnen heb gelaten staan er opeens 4 paarden keurig op een rijtje te wachten. Het is er maar 1 die hinnikt en dat is Poownie. De rest kijkt zwijgent toe als hij zijn emmer met slobber in ontvangst neemt. 

De paarden hebben goed hun best gedaan. Alle ruiven, die bij ons verspreidt over de gehele paddock staan, zijn leeggegeten. Tijdens de ochtenddienst voeren we minder als bij een avonddienst. Nu zie ik ook waarom. Op Poownie na staat zo’n beetje de hele kudde in de dut-stand. Ze lijken wel verzadigd van het eten in de nacht. Ook als ik mijn ronde loop om alles te vullen komt er niemand achter mij aan. Dat is tijdens een avonddienst wel anders.  

Als ook mijn mestdienst erop zit is het tijd voor een bakkie cappuccino. Dankzij een gulle stalgenoot kunnen we tegenwoordig koffie drinken in de keet. En als ik eenmaal met mijn koffie in het zonnetje zit merk ik pas hoe warm ik het gekregen heb. De damp slaat onder mijn jas vandaan. Het magische wintersportgevoel komt in mij op. Blauwe lucht, zonnetje en een gedempte stilte. Alleen geen strakke witte pistes dit keer.

De haan van de buren kraait een paar keer. Boven in de boom zitten een paar halsbandparkieten te kwetteren en ik? Ik geniet nog steeds van de rust. Op wat wandelaars en hardlopers na is er verder geen mens in de polder te zien. Ik heb mijn koffie op en bedenk mij geen moment. Ik roep Poownie. Die weet inmiddels wat er te wachten staat. Hij duikt nog eens keer in de ruif voor een hap hooi en komt dan mijn kant op. Hij neemt zijn halster in ontvangst en loopt alvast naar het hek terwijl ik de paddock verder afsluit. Hij mag nog een uurtje grazen terwijl we ondertussen van de stilte en het zonnetje genieten.

How to become a millionaire #1…

Posted on by

Begin 2021…

Cijfers en procenten is niet iets waar ik warm voor loop. Ik draai vaak getallen om, zie punten voor komma’s aan en breek mijn tong bij het uitspreken van grotere getallen dan 10.000. Mijn wiskunde docent was maar wat blij dat ik dit vak liet vallen. Ik was een hopeloos geval waar bijles 0,0 effect heeft gehad. Beleggen is daarom niet iets wat zomaar heel spontaan bij mij zou zijn opgekomen. Het is dat zoonlief al een paar jaar roept dat ie miljonair wil worden. Ik gil net zo hard met hem mee. Er gebeurd alleen niet zo veel. Dat komt omdat ik het volgens hem verkeerd doe. 

Ik somde verschillende manieren van rijk worden op. Maar hij schoof deze moeiteloos van tafel. Je moet namelijk je geld voor je laten werken, ik plaats van werken voor je geld!! Als je weet hoe je dat moet doen, dan heb je zoveel meer vrije tijd over voor de leukere dingen in het leven. Zoals al je zuurverdiende gecompounde interest en werkende geld weer uitgeven op de Bahama’s of zo. 

Beleggen dat is het volgens hem dus helemaal!! Samen met een paar vrienden is hij er in gedoken mij met grote vraagtekens achterlatend. Ik had geen flauw benul waar ze het allemaal over hadden. Maar het klonk heel aantrekkelijk. Laat ik voorop stellen dat ik mij geen illusies maak. Mijn salaris ontvangen vind ik erg fijn maar werken is voor mij zoveel meer dan alleen geld verdienen. En als beleggen zo makkelijk is dan waren er geen voedselbanken meer nodig. 

Dus besloot ik internet af te struinen, op zoek naar informatie. Wat is beleggen? Wat zijn aandelen en cryptomunten? En wat the fuck is compound interest?? En dat lieve lezers was het begin van iets wat in 2021 een groot deel van mijn tijd in beslag nam. Daarover later meer. Wat beleggen en investeren betreft heb ik echt onder een steen geleefd. Cijfers, berekeningen, geld uitgeven en in een zucht ook weer kwijt kunnen raken, dat laatste gebeurd bij heel veel mensen, daar word ik op zijn zachtst gezegd een beetje zenuwachtig van. Moest ik mij hier wel mee bezig houden? 

Toch wilde ik weten hoe dit allemaal in zijn werk ging. Zoonlief had iets aangeboord zonder te weten wat. Mijn nieuwsgierigheid was nu gewekt en die kan ik alleen maar stillen door hem te voeden met informatie. Er staat zo vreselijk veel op internet dat even omslachtig als onbegrijpelijk, en voor mij zelfs ondoorgrondelijk, geschreven is. Waar moet je in hemelsnaam beginnen? Volgens zoonlief gewoon op Youtube. Daar staat alles. Zelfs hoe je miljonair kunt worden. 

Ik moest er dan ook even naar zoeken maar vond een aantal youtubers met een mooi begrijpelijk platform. Alles in Jip en Janneke taal. Daar houd ik van. Mijn speurtocht werd verder voortgezet en ik kwam via de een bij de ander. Een paar weken lang was ik helemaal in de ban van deze wereld. Voor mijn gevoel een parallelle universum die ik nooit heb gezien maar er altijd al is geweest.  

Zoonlief vond het nu wel tijd worden om niet alleen informatie te vergaren maar ook een stap verder te gaan. Het openen van een rekening bij een broker. Ik was nog wat sceptisch, want mijn zuurverdiende dukaten geef ik niet zomaar uit…

Wordt vervolgd…

IF, the story continues…

Posted on by

Het is begin september als ik start met Intermittent Fasting. Geen idee wat het voor mij zou gaan betekenen. Maar jeetje, wat heb ik veel geleerd tijdens deze reis tot nu toe. Af en toe een beetje afzien, vooral in het begin. Hier en daar een figuurlijke “blaar”. Maar eigenlijk was het een grote leerschool vol verwonderingen wat wel, niet of uitstellen van eten en bewuste keuzes maken met mij heeft gedaan. 

Eerder was ik al eens aan het Paleodieet begonnen. Ik begon heel fanatiek maar stopte net zo snel weer. De stap was te groot om dit vol te (willen) houden. Toen las ik over IF en  bedacht ik dat dit veel meer in lijn is met mijn levensstijl. De kans was groter dat ik dit daarom makkelijker en langer vol zou houden. En zie hier. Meer dan een half jaar verder. 

Wat ik niet verwacht had was dat deze vrij eenvoudige stap mij zoveel meer heeft gebracht. Het zorgde voor een reis naar mijn eigen binnenste. Opeens ging ik nadenken, voelen en ervaren bij alles wat ik wel of niet at. Het zorgde er voor dat ik veel makkelijker knoppen kon omzetten. Nee kon zeggen tegen de anders zo grote verleiding van zoetigheid en steeds maar willen eten op elk moment van de dag.

Met de decembermaand had ik het wat lastig. Ik vast met het 16-8 schema waarbij mijn laatste maaltijd rond 18.30 uur is. Met alle gezellige avondjes en bijbehorende etentjes zou dat hem niet gaan worden. Dus liet ik de touwtjes vieren. Na de eerste week van januari zat ik weer in het ritme. Schakelen en de knop omzetten lukte mij dit keer heel goed. Ik wist wat ik er voor terug zou krijgen. 

Het gaat zelfs zo goed dat ik nog steeds zonder te watertanden bij de bakker binnen stap. De snoep en chips in de winkel loop ik met gemak voorbij. Ook chocolade afdeling kan mij niet meer zo makkelijk verleiden. Ik test mijzelf wel eens door heel bewust iets “lekkers” uit te kiezen. Maar eigenlijk is er nog maar weinig zoetigheid waar ik (nu) een moord voor zou doen. Ik vind het een gekke gedachte dat ik nog geen jaar geleden geen nee kon zeggen tegen dat stemmetje in mijn hoofd dat het liefst het hele schap met chips, snoep en chocola had leeggegeten. 

Naast het minderen van suikers merk ik ook dat ik minder behoefte heb aan vlees. Ik was voorheen een echte (BBQ)vleeseter. Steeds vaker ligt er een kleiner stukje, een vleesvervanger of geen vlees meer op mijn bord. Zelfs mijn hangry buien zijn zo goed als over. Dat vind ik nu zo leuk, iets constateren wat ik nooit voor mogelijk had gehouden! 

Er is meer (het is ongelofelijk….). Niet alleen lichamelijk merk ik meer rust en stabiliteit. Ik heb een veel lagere hartslag. Slaap beter en voel mij geen opgeblazen kogelvis meer. Maar ook in mijn hoofd zijn er een paar stoorzenders uit gegaan. Pas nu ik de “ruis” die blijkbaar als constante stoorzender in mijn grijze hersenmassa te pas en te onpas aanwezig was mis, merk ik hoe rustig en gecontroleerd mijn hoofd voelt. (Wat zou IF kunnen doen voor mensen met ADHD?)

Kortom ik ben blij dat ik IF heb ontdekt en voor een groot deel in mijn levensstijl heb kunnen verweven. 

Kapper…

Posted on by

“Euh? Ben jij dat Deb?” Vraagt de kapster als ik gehuld met mondkap de zaak binnen wandel. Toevallig had ik die ochtend mijn haar gedaan in tegenstelling tot andere keren wanneer ik naar de kapper ga. Dan zit het als een “pineapple” op mijn hoofd gedraaid. Nu krulde het prachtig, zei het ietwat te lang, over mijn schouders. “Wat heb je met je haar gedaan? Zoveel krullen! Hoe dan?”

Ze had mij bijna een jaar niet gezien en daarin is veel gebeurd. Ik ben mij gaan verdiepen in de CG-methode en na de afgelopen twee knipbeurten is mijn haar vervolgens steeds meer gaan krullen. Ik heb dus goede hoop dat mijn kapsel nog meer gaat krullen deze knipbeurt. 

Het doet mij wel een beetje zeer om mijn gekweekte krullen af te staan. Ik heb ze met liefde behandeld en er echt heel goed voor gezorgd. Maar de lagen waren er inmiddels helemaal uitgegroeid en hoe langer mijn haar wordt hoe dunner het oogt. Tijd om er weer eens een stukje af te halen. Het ziet er dan direct voller uit. 

Ik mag plaats nemen bij een van de wastafels. En echt, het is dat het zo’n duur grapje is, anders had ik dagelijks mijn haar laten wassen. Niet alleen mijn haar ruikt zalig maar de hoofdmassage is ook heerlijk. Ik hoop altijd dat ze niet te veel vragen stelt want dan moet ik iets terug zeggen terwijl ik liever even geniet van dit relax momentje. Als ze vraagt of er nog een maskertje in mag, wat vast niet CG-Proof is, zeg ik zeker geen nee! Ga je gang, leef je uit. Doe er nog maar 2 of zo?!

Na een kwartier met mijn harses achterover gelegen te hebben moet ik dan toch echt plaats nemen in de kappersstoel. Het moment is daar. Met een borstel wordt nog een keer alles uit gekamd. “Ja, het is echt wel heel lang geworden!” Zegt ze ter bevestiging. En dan is het moment daar. De schaar gaat er in. “Niet te kort?” “Nee niet te kort.” Maar ze knipt en knipt en knipt nog eens. Even heb ik spijt als ik alle plukken links en rechts langs mij heen zie vallen. 

Als ze klaar is, is mijn krul weg. Wat volgt is hier en daar een slag en thats is. Of het nog in model geföhnd moet worden? Nee hoor, inmiddels weet ik beter. Ik wandel naar huis met het complete vertrouwen dat ik de kennis in huis heb mijn haar weer terug te laten krullen. Vriendlief krijgt zoals altijd een rolberoerte wanneer ie mijn, in zijn ogen, veel te korte kapsel ziet… Toegegeven, het is wat aan de korte kant.

Die middag neem ik mijn korte kapsel zelf nog een keer onder handen. Niet met schaar maar wel gewapend met mijn CG-creme en gel. Het platte kapsel waarmee ik bij de kapper weg liep, zie ik onder mijn handen veranderen. Ik hang onderste boven om lok voor lok mijn krullen er weer in te scrunchen. De föhn doet daarna zijn werk. Binnen een paar minuten ben ik al klaar. Ik sta er zelf van te kijken. Dat is even andere koek. Yup, ik heb er alle vertrouwen in! Als de eerste slag eenmaal is terug gegroeid, krult het meer dan ooit. 

IF, de eerste drie dagen…

Posted on by

Hier lees je deel 1. De eerste twee dagen gingen eigenlijk heel makkelijk. Ik startte in het weekend. Was hierdoor later wakker en door de planning ook al vroeg van huis. Eigenlijk een beetje zoals ik had verwacht. Inmiddels breekt mijn derde dag aan. Nu voel ik bij het opstaan toch wel een knaagje in mijn maagje. Ik weiger toe te geven. Ik voel mij verder oké en zoals bij alles wat anders gaat zal mijn lichaam eerst moeten ontwennen en wennen. Ik start de dag met een bak koffie en een fles water. 

Ik ben eigenlijk helemaal niet met het eten bezig. Mijn werk geeft afleiding. Maar halverwege de ochtend voel ik daar mijn maag weer. Hij protesteert en komt in opstand. Hij is het niet eens met mijn vasten-plan. Ik leg hem het zwijgen op door nog een glas water naar binnen te gieten. Voor nu is dat voldoende. Uit de ervaringen die ik gelezen heb is het vooral de eerste week wat ongemakkelijk. Goed naar je lichaam luisteren en indien nodig je vastenplan iets aanpassen is het devies. 

12.00 uur, lunchtijd. Mijn ogen zijn groter dan mijn maag. Ik pak vier boterhammen. Die normaal ook echt opgaan. Nu niet, na twee zit ik echt vol. Zelfs mijn appel past er niet meer bij. Nu al, na dag drie? Denk ik. Inmiddels ben ik mijn Pinterest aan het vullen met lekkere en gezonde maaltijd ideeën en snacks. Bij minder eten wil ik wel dat ik voldoende goede voeding binnen krijg. 

Een logische stap is ook het afbouwen van suikers. Helemaal zonder zal ik (nog) niet kunnen maar de koffie is een prima doelwit om mee te beginnen. Ik geef mijzelf een aantal weken om af te bouwen. Ik drink het nu nog met een ietsje pietsie suiker en melk. 

Het einde van de werkdag breekt aan. Een moment waarop ik altijd wat te snaaien pak. Ik hoor de snackies al gillen vanuit de la: EET MIJ!! Het duiveltje op mijn schouder doet er nog een schepje bovenop: “Geeft niet joh!! Pak gewoon. Niet eten is zoooooo 2020.” Alles om mijn vastberadenheid te laten wankelen. Ik doe het niet. De koeken blijven liggen waar ze liggen. Ik voel mij ver boven ze verheven. Voldaan schuif ik de la weer dicht. Geen idee hoe lang dit gevoel blijft. Het gaat mij lukken om te wachten tot het avondeten!

En die maaltijd bestaat uit groene groente met zoete aardappel (leuke kleurencombinatie) en vis. Oh wat keek ik hier naar uit. Want tussendoor heb ik mij echt ingehouden. Ik heb daar mijn stinkende best voor moeten doen. Geen koekje, geen snoepje alleen een appel rond 15.00 uur en water, heel veel water. De maaltijd smaakt goddelijk. Ik heb dan ook heel bewust van iedere hap genoten. Ik vond het jammer dat mijn bord leeg was. 

Deze drie dagen voelen als een overwinning. Zonder chagrijn. Zonder hongerklap. Mijn maag was leeg, dat merkte ik wel. Maar heel veel ongemak heb ik hier niet van gehad. Ik ben niet veranderd in een draak, spuugde geen vuur en had ook geen hangry bui. Dat schijnt nl ook een van de vele voordelen van Intermittent fasting te zijn. Geen grote pieken en dalen meer in je bloedsuikerspiegel en geen hangry buien meer. 

Ik voel mij lichter. Leger, dat ook. Maar vooral lichter. En trots dat zeker! Op naar de rest van de week. 

Intermittent fasting…

Posted on by

Oké, deze term heb ik vaker voorbij zien komen. Ik heb er nooit heel veel tijd aan besteed om uit te vogelen wat het precies is. Vasten zelf is al een eeuwenoud gebruik. Dat doen mensen met Ramadan of vanuit andere geloofsovertuigingen. Mensen die ziek zijn, of die willen afvallen… Maar ik? Nee, eten en Deb gaan hand in hand. Dus geen haar op mijn hoofd die het nodig vond om hier meer over te weten te komen. Never change a winning team!!

Maar waren mijn geest, lichaam en ik wel zo’n winning team? De laatste paar maanden zit ik nu niet zo heel erg lekker in mijn vel. Ondervind ik diverse lichamelijke kwalen en mijn hormoonhuishouding lijkt hier en daar al enige tijd verstoord. Met het ouder worden veranderd er uiteraard ook van alles. Toch blijft er iets aan mij knagen, en nee niet mijn lege maag, dat dit niet alles is. 

Toen las ik het blog van Levensjutters. Ze gaf mij het zetje dat ik nodig had. Ik besloot mij er toch eens in te verdiepen. Waar het op neerkomt is dat je het tijdsframe van wanneer je eet verkleind. Dus geen drie maaltijden en tig tussendoortjes. Je eet wat je moet/wil eten in een kortere periode. Hierdoor heeft je lichaam een langere periode rust en daardoor tijd om andere zaken in je lichaam weer op orde te brengen. Zaken waar het anders niet aan toekomt. Misschien wel de reden waarom ik mij soms zo moe, vol en opgeblazen voel.

Intermittent fasting (IF) wordt ingezet om af te vallen, je energieker te voelen, beter te slapen en (chronische) ziektes te voorkomen. Nu is afvallen niet de opzet van mijn plan. Toegegeven, het is een mooie bijkomstigheid. Wat voor mij doorslaggevend is, is dat vasten van invloed is op herstelprocessen, je genen en hormoonhuishouding. Met name insuline, dat er voor zorgt dat je bloedsuikerspiegel weer daalt. Hoe lager de insuline hoe beter je vetten kunt verbranden. Minder pieken en dalen. Meer rust voor je maag en darmen (die weer communiceren met de hersens). De lijst met voordelen lijkt oneindig.

Er zijn veel schema’s te vinden en ik zag dat ik al geregeld deze weg bewandel. Ik sla soms mijn ontbijt over omdat ik geen honger heb. Het probleem is alleen mijn inname aan snackie’s tussendoor. Eigenlijk eet ik de hele dag. Als ik de snacks op de avond nu eens weglaat? Dus na, laten we zeggen 20.00 uur, niks meer eten. Ik schuif mijn ontbijt op naar de lunch van 12 uur en drink enkel nog water, thee en koffie? Dan zou ik al “voldoen” aan het 16/8 schema. Ik kan nog een buffer inbouwen door de klok van 20 naar 22 uur te verplaatsen bij echte honger. Of mijn lunch iets te vervroegen naar 11.00 uur. Klinkt als te doen!

Ik wil niet al te streng zijn, maar ik wil dit wel serieus een kans geven. Dus besloot ik te starten in het weekend. Want dan pak je de voordelen terwijl je lekker ligt te slapen. Win/win. Natuurlijk moet ik ook mijn inname aan voedsel onder de loep gaan nemen. Het heeft geen nut om te vasten als je daarna alleen maar troep wegwerkt. Stapje voor stapje! Ik ben benieuwd hoe mij dit gaat bevallen. Lezers: fasten your seatbelts, ik ga jullie meenemen op mijn “vasten-reis”…

Anekdotes van thuiswerken #2…

Posted on by

Het voelt als lang geleden dat ik al rennend en springend over diverse technische hindernissen mijn werk probeerde af te krijgen. Niet omdat ik op een sintelbaan hordelopend rondjes aan het rennen ben met mijn laptop in de hand, maar omdat het zo godsgruwelijk druk was. We een aantal collega’s moesten missen in verband met ziekte en er een of andere update van een of ander systeem in de planning stond. Nu ik thuis achter mijn bureau zit verlang ik bijna naar dit soort momenten. De chaos op de werkvloer. De rinkelende telefoons en de printers die maar papier blijven uitspugen. 

Maar de reden is niet corona. Het is, bedenk ik mij nu opeens vakantietijd. Heel veel scholen en instellingen zijn nu een week of twee dicht. Dat betekent voor ons altijd een iets rustigere periode. Maar met alle digitalisering van het afgelopen jaar zijn we dan opeens een heel stuk sneller door ons werk heen. Dus besluit ik eens een kijkje beneden te nemen. 

Vriendlief heeft niks aan de vakantieperiode. Bij hem is het druk. Terwijl hij van het ene overleg naar het andere hopt zet ik koffie. Nestel mij voor een korte pauze op de bank en begin een gesprek met Draak. 

Als er iemand is die helemaal blij is met het thuiswerken dan is het Draak. Hij is overigens altijd aan het werk. Het slopen van dozen, takken, kranten is zijn doorsnee werk. Nu wij thuis ook aan het werk zijn is het voor hem dubbel zo gezellig. Hij heeft zowaar wat collega’s om zich heen. Ik gooi wat van zijn speeltjes in het rond zodat hij daarna weer wat te “werken” heeft. 

Draak wil ook aandacht en doet op zijn papegaai’s mee aan het gesprek. We brabbelen heel wat af. Dan begint hij met zingen en ik doe mee. Maat houden is voor hem toch wel een dingetje, dus fluit ik er er maar bij. Dat pikt hij op en doet lekker vals met mij mee. We oefenen nog even het ABC en daarna springen en krijsen we wat in het rond. Je snapt, lieve lezer, dat het hek nu van de dam is. Draak heeft al zijn vocabulaire kunsten letterlijk uit de kast getrokken.

Ik hoor een zacht geïrriteerd schrapend keelgeluid achter mij. Ik ging zo op in het entertainen van (en het geëntertaind worden door) mijn vogel dat ik niet meer in de gaten had dat vriendlief er ook nog is en aan het werk is. “Of het misschien wat zachter kan, want hij moet nog een telefoontje plegen…” Oeps….

Vervolgens sluip ik naar boven. Hopende Vriendlief en Draak in alle rust achter te laten. Maar dat is uiteraard ijdele hoop. Heel even is het stil. Maar zodra vriendlief zijn gesprek begint vat Draak dit op als het startsein voor ronde twee. Ik hoor Draak zijn complete zangrepertoire nog eens ten gehore brengen. Hij gaat helemaal los, dwars door het telefoongesprek van vriendlief heen. En dat is mijn schuld. Nogmaals oeps…

Ik kom niet meer bij van het lachen. Hoewel het heel irritant kan zijn als je er tussenzit is het hilarisch om het van een afstand aan te horen. Tranen biggelen na een kwartier gieren over mijn wangen. 

Straks moet ik mijn excuus maar even aanbieden. Ook thuiswerken is niet helemaal meer wat het geweest is… 

Project twee…

Posted on by

Vorig jaar besloten we net als drie kwart van Nederland, de tuin op te knappen. Nog voor Corona ons leven beheerste waren we al door onze tuinset gezakt en daarmee was de eerste stap gezet. De set, die inmiddels al meer dan 10 jaar stond was drastisch aan vervanging toe. We waren het er over eens dat we weer zo’n zelfde set wilden maar die was gek genoeg nergens meer te verkrijgen. Daarmee was project één geboren. Maar omdat een aantal zaken langer op zich liet wachten door corona werd project één vanzelf project twee. 

Het begon dus met een zoektocht naar een fijne loungeset. Zo eentje waar je ook daadwerkelijk comfortabel een paar uur in kunt vertoeven. Toen we deze eenmaal gevonden hadden konden we de vuurtafel, die eigenlijk bij een andere tuinset hoorde niet laten staan. Met een rib minder maar met een vriend zo happy togen we terug naar huis. Hij blij met zijn vuur en ik kan marshmallows roosteren zonder de BBQ aan te steken. Ik zeg: win-win!!

Als het alleen hierbij zou blijven dan was het project geslaagd. Het komt door de bamboe schuttingen die we perse wilden hebben. Deze zou namelijk mooi staan achter de palmboom die we inmiddels ook al hadden aangeschaft. Maar juist dit onderdeel gooide roet in het eten. Normaal zouden ze bij elk gerespecteerd tuincentrum leverbaar zijn en nu lieten ze een kleine acht maanden op zich wachten. We hadden een tussenoplossing bedacht en daarmee kwam project tuin op een lager pitje te staan. 

Eigenlijk was ik de bamboe schutting alweer helemaal vergeten toen we plots een belletje van de leverancier kregen. “Deze week kunnen we ze dan eindelijk leveren…”

Het formaat zoals wij het wilden was natuurlijk niet leverbaar dus de heren gingen aan de klus. Hier en daar moesten ze wat zagen en inkorten. De omlijsting kreeg nog een lik vernis. Het geheel zag er nu al super leuk uit. De verdere aankleding volgden in de weken er op. Om het af te maken wilde ik er een plantenbak voor hebben. Vind er maar eens een die aan mijn eis voldoet, dat lukte niet. Daarop besloten we hem zelf in elkaar te knutselen. 

Dat had ook weer wat voeten in aarden, of liever gezegd wat splinters in de hand. Samen stonden we bamboestengels af te meten, door te zagen en te schroeven. Je snapt natuurlijk wel dat als wij iets willen we direct maar voor origineel gaan. Uiteindelijk heeft vriendlief een dag op zijn knieën gezeten. Niet om mij ten huwelijk te vragen maar om alle stukjes bamboe op onze eigen in elkaar gezette plantenbak te schroeven. 

In april waren we bijna wekelijks bij het plaatselijke tuincentrum te vinden. Maar einde van de maand was dan toch echt de laatste rit waarbij de grasjes, stenen en andere plantjes werden ingeslagen om de boel echt af te kunnen maken. 

Inmiddels zijn we een aantal weken verder en er zijn gelukkig al wat mooie dagen geweest waarbij we heerlijk van onze “nieuwe” tuin hebben kunnen genieten. Om de boel helemaal af te maken heeft vriendlief project drie bedacht. Nieuwe lampen voor binnen en buiten. Nu worden de planten en onze eigen “kunstwerken” verlicht in alle mogelijke kleuren die denkbaar zijn.