Met wie het allemaal begon…

Posted on 1 oktober 2016 by Deborah Hamar

“Heb jij zaterdag wat te doen?” Vraagt vriendlief mij. “Zoonlief’s oude trainer heeft een oefenwedstrijd kunnen regelen tussen zijn team en het U14 team van FC Dordrecht.” “Oh wat leuk!!” Gil ik. Natuurlijk heb ik die zaterdag iets te doen. Ik ga foto’s maken bij deze vriendschappelijke wedstrijd. In mijn blije bui sla ik zoonlief op zijn schouder en roep hem in het voorbij gaan na dat dit super leuk is. Het zou die zaterdag prima weer worden. Zon, gezellige mensen en een potje voetbal… Wat wil een mens nog meer? Wanneer ik weer voorbij loop en zoonlief zijn gezicht bekijk, bedenk ik dat ik misschien wel enthousiaster ben dan hij.

Als ik vraag wat er loos is krijg ik een onverschillig puber antwoord: “Gewoon… Kweenie…” Ik denk dat ik het snap. Zoonlief is nu meer dan een jaar weg bij zijn oude club, waar hij een groot gedeelte van zijn leven gebald heeft. Waar hij vrienden en soms wat vijanden heeft gemaakt. Sommige maatjes mist hij. Nu staan ze na meer dan een jaar weer samen in het veld. Tegenover elkaar, in plaats van met elkaar, om het duel aan te gaan. Hoewel het een vriendschappelijke wedstrijd is, vindt hij het moeilijk. Hij denkt loyaal te moeten zijn naar zijn oude club, maar kan dit niet maken naar zijn eigen team. Hij wil geen partij kiezen. Maar de tegenstander laten winnen is ook weer een “dingetje”. Dit is lastig. Ik zie dat bepaalde emoties vechten om de beste plek in zijn hoofd. Maar ook met dit soort gevoelens zal hij moeten leren omgaan. Samen met zijn vader geef ik hem een peptalk. Op de dag zelf is hij nog zenuwachtig maar hij heeft er in ieder geval zin in.

De heren zijn druk bezig met hun warming-up als ik aan kom lopen. Ik babbel wat bij met ouders die ik al een poos niet gezien heb. Ondertussen kijk ik nonchalant over mijn schouder om te zien hoe zoonlief het er vanaf brengt. Ik sta daar ook met gemengde gevoelens. Hoewel het voor mij een feest der herkenning is. Jeetje wat zijn deze knapen allemaal groot geworden. Niks geen jochies meer. Maar op weg naar echte kerels. Niet veel later is de aftrap. Zoonlief is op dit moment aanvoerder en ik vraag mij af of hij er blij mee is. De eerste tien minuten zijn nog niet voorbij of de eerste twee doelpunten zijn gevallen. In het voordeel van de tegenpartij… Heel even zie ik de schouders hangen bij Dordrecht. Maar dat is dan ook maar even. De motor wordt aangezwengeld.

Zoonlief begint er gelukkig steeds meer lol in te krijgen. Ik hoor hem her en der wat gillen naar spelers. En verdraait, hij eist zelfs een strafschop op. Hij jankt die bal vol in de kruising. De toon is gezet. De druk is bij hem van de ketel want ik zie hem nu (eindelijk) weer breeduit lachen. De spelers zoeken elkaar op in het veld en vanaf dat moment is het raak. Het gaat er ook best hard aan toe. Wanneer zoonlief onderuit gemaaid wordt zijn het zijn oude maatjes die hem bijstaan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wanneer het eindsignaal klinkt is de score: 4-3 voor Dordrecht. Gelukkig hoeven we ons over dat “dingetje” geen zorgen te maken.

Tijdens de nabespreking zien we zoonlief eerst bij zijn eigen team staan om vervolgens nog even aan te sluiten bij zijn oude team. Hoe gemoedelijk dat allemaal gaat. Uiteindelijk heeft hij toch een heel leuke wedstrijd gespeeld. De stress was voor niks. Voor hem een mooie ervaring. Met een positief einde. Voor mij een leuke middag foto’s maken, van spelers met wie het allemaal begon…

We mogen weer…

Posted on 27 augustus 2016 by Deborah Hamar

Heel de zomer (voor zover je daarover kunt spreken) heb ik op een houtje moeten bijten. Ik wilde zo graag, maar het was er simpelweg niet. De zomerstop bij de voetbal vind ik maar niks. En het zou verboden moeten worden! Hoewel de vrije zaterdagen als echte cadeautjes aanvoelen (geen wekker om 06.30 uur, geen reistijd van minimaal 1,5 uur, geen bewerking van foto’s en al helemaal geen voetbalkantine-koffie waar ik misselijk van word maar bij gebrek aan beter altijd neem) mis ik het bezig zijn en vooral het fotograferen van het spelletje. Dan fotografeer je die paar weken toch iets anders? Hoor ik je denken… Dat heb ik zeker al eens gedaan. Maar ik kan je zeggen dat dit totaal niet de voldoening geeft als een paar stoere actieplaten van een potje voetbal.

Zoonlief was al weer een week of drie aan het trainen. Terwijl hij mij thuis achter liet met aardig wat afkickverschijnselen. Ik had nog net geen last van trillerige handjes. Maar oh, wat moest ik mij inhouden om niet als een verslaafde aan het veld te gaan zitten. Met mijn toestel uiteraard. Helemaal aangezien de wedstrijden nog even op zich lieten wachten. Hij mocht wel en ik niet?! Het is niet eerlijk. Reten blij was ik toen het rooster van de komende weken met oefenwedstrijden binnen kwam.

De eerste zaterdag kwam met rasse schreden dichterbij. Het weerbericht hield ik met argusogen in de gaten. Er was, hoe kan het ook anders, flink wat regen voorspeld. Wat er ook zou gebeuren: ik zou langs dat veld zitten!! Eenmaal 12.30 uur scheen de zon een pit in mijn reet, en dreef ik zo’n beetje mijn shirtje uit. Hoe dan ook, ik zou niet klagen. Na teveel zaterdagen met mijn ziel onder mijn arm te hebben gelopen mocht ik weer. EINDELIJK!!!

Het team waar zoonlief een jaar mee gevoetbald heeft is een plaatsje doorgeschoven. Vanwege zijn jonge leeftijd is hij, samen met nog twee jongens, achter gebleven in de C2. Net nu ik alle namen van de jongens en hun ouders uit mijn knar kon opdreunen, moet ik opnieuw beginnen. Een nieuw elftal met bijbehorende ouders. De trainer is gelukkig het zelfde gebleven. De kennismaking doe ik door middel van mijn foto’s. Wanneer ik thuis achter de pc alles aan het uitzoeken ben, dreunt zoonlief op wie nu wie is. Meestal duurt het wel even voor ik ze uit elkaar kan houden.

Wanneer het spel gestart is, zijn er geen namen nodig. In ieder geval niet voor mij. De trainer hoor ik zo nu en dan wat roepen naar een speler. Maar de namen zeggen mij nog niet zo veel. Op het veld doet ieder zijn ding en ik probeer dat zo vakkundig mogelijk vast te leggen. Rennen, springen, slidings en kopballen. Hoe meer actie er voor mijn lens plaats vind, hoe meer ik het naar mijn zin heb. Ik merk wel dat ik er een paar weken uit ben geweest. Ik heb wat moeite met “scherpstellen”. Aan het einde van de rit ben ik dan ook matig tevreden. Er zitten goede en mooie platen tussen. Maar het kan beter. Het kan altijd beter!! Gelukkig heeft de KNVB zijn planning ook vrij gegeven. Dus de agenda is weer gevuld met verre en iets minder verre trips. Ik heb in ieder geval weer voldoende voetbaluitjes in het verschiet.

Foto’s zijn mede mogelijk gemaakt door de spelers van FC Dordrecht en HFC Edo U14.

Hoe het begon…

Posted on 11 juni 2016 by Deborah Hamar

Een paar jaar geleden is het begonnen. De wekker ging iedere zaterdagmorgen op een onmenselijk vroeg tijdstip af. Voor een potje voetbal. Notabene ergens in één of ander godverlaten dorp op de eilanden. Nu is er met dat laatste natuurlijk niks mis. Wel wanneer je er een uur voor moet rijden (enkele reis!) terwijl de kids nog geen twee keer 20 minuten speelden. Dat zoonlief op voetbal zat was prima. Maar ik voelde er weinig voor om mijn zaterdagen in weer en wind langs het veld te staan. Om 8 uur in de ochtend!! De voetbal werd, zeker het eerste jaar, een vader en zoon uitje terwijl ik thuis op mijn gemak wakker werd en de ochtend in kon vullen zoals ik wilde.

Voetbal was nooit zo mijn ding geweest. Ik snapte niks van het spelletje. Vond het zelfs saai (want voetbal…) Voor zoonlief ging ik, uiteraard alleen bij goed weer, zo af en toe toch eens mee. Kijken bij wedstrijden of tijdens een training. Ik leerde de andere ouders kennen en uiteindelijk kon ik zelfs de kinderen uit elkaar houden. Op een keer had ik toegezegd wat foto’s te maken tijdens een training. En dat was precies het moment waarop ik mij afvroeg waarom ik dit niet eerder was gaan doen. Ik maakte afspraken met de ouders en kids. Wanneer ik mocht oefenen tijdens een training of wedstrijd zouden zij de foto’s van mij krijgen. Dat was een deal. Voetbal, Foto Hamar, sportfotografie, 's-Gravendeel

Het werd een uitdaging om iedere zaterdag opnieuw een aantal scenes te vangen die een op zichzelf staand actiebeeld lieten zien maar bij elkaar een overzicht van de gespeelde wedstrijd vormden. Hoe tof om later de foto’s terug te zien. De verbeten bekkies, het duw en trekwerk, de “per ongeluk” uitgestoken voet. De actie die met 1/2500^e van een seconde wordt vastgelegd, en vaak met het oog niet zichtbaar is omdat het zo snel gaat. Hoe beter ik het team leerde kennen hoe eerder ik in kon spelen op bepaalde acties die ergens op het veld zouden gaan plaatsvinden. Ik begon er steeds meer plezier in te krijgen. Ik leerde het spelletje voetbal op een andere manier kennen. Saai? Hoe kwam ik daar nu bij?

Ik begon het zelfs zo leuk te vinden dat ik mijn fotospullen ben gaan afstemmen op sportfotografie. Een snellere camera en een grotere lens. En natuurlijk schafte ik ook een regenjas voor mijn nieuw verworven spulletjes aan. Want naast de lijn zitten tijdens een fikse regenbui leverde namelijk toffe slidingplaatjes op. In weer en wind, het maakte voor mij niet langer uit. Geregeld kwam ik zeiknat en tot op het bot verkleumd thuis. Bij het terugzien van de foto’s was ik vaak (niet altijd, maar vaak!) weer helemaal blij.

Voetbal, KNVB, Foto Hamar, sportfotografie, actie Zo groeide ik met zoonlief en zijn team mee. Een aantal jaar lang zat ik in de Hoeksche Waard bij verschillende teams aan de zijlijn. Vorig jaar is hij gescout door FC Dordrecht en door de KNVB. Na wederom toestemming gevraagd te hebben mocht ik ook daar langs de lijn zitten. Het afgelopen jaar zag ik verschillende stadions en kwam ik op plaatsen waar ik zonder zoonlief nooit zou zijn geweest. Inmiddels zijn alle toernooien gespeeld. Het voetbalseizoen is nu echt afgelopen. Het boek is uit, de koek is op! Na de zomerstop gaan we er weer tegenaan. Ik heb er nu al vreselijk veel zin in. Dat voetbal is echt zo gek nog niet!

Roparun 2016…

Posted on 22 mei 2016 by Deborah Hamar

De wekker ging om 03.30 uur, zodat ik op tijd bepakt en bezakt bij de afgesproken plaats zou zijn. Ik was niet eens een loper of fietser maar toch was ik op van de zenuwen. Jeetje, in wat voor avontuur stort ik mij nu toch weer? Wist ik veel waar ik een jaar geleden “ja” op had gezegd. Dat wist ik natuurlijk wel, maar niet wat voor “emoties” daar allemaal bij kwamen kijken. Ik zou er in ieder geval snel genoeg achter komen. Ik was niet de eerste toen ik mijn auto voor de poort tot stilstand bracht. Een van de chauffeurs en een masseur stonden al te wachten tot het hek open zou gaan. Niet veel later kwamen de andere teamleden aan. Al dan niet met een voertuig dat mee moest.

De reis naar Parijs ging rond 05.00 uur van start en verliep heel voorspoedig. Voor we het wisten kwamen we aan bij de start. Daar kregen we een plek aangewezen om onze voertuigen te parkeren. Ik keek mijn ogen uit. Het ene team nog mooier aangekleed dan het andere en voertuigen omgebouwd tot complete woonwagens. We hadden nog wat tijd dus konden snel het terrein verkennen, omkleden en op zoek naar de pastapartytent. Daarna nog even een fotomoment op de inmiddels beroemde Roparunheuvel.

Roparun 2016, Foto Hamar, goede doel

Onze start was om 13.17 uur en onder luid applaus van alle toeschouwers vertrokken onze eerste loper en fietsers. Team A was nu definitief gestart. Team B en het basiskamp moesten er nu voor zorgen dat alle andere spullen vervoerd zouden worden naar de eerste tussenstop die gepland stond in Nery.

Vanaf dat moment snapte ik pas goed wat de bedoeling was van het op- en afbouwen van het kamp. Eten klaarmaken voor de rustende lopers en klaarzetten voor de aankomende lopers. Masseurs die klaar stonden of al bezig waren met het losmaken van spieren. Spullen klaar zetten voor de wissel die over een paar uur zou plaats vinden. Maar vooral ook je rust pakken wanneer je kon. Het was lekker weer dus streken een aantal van ons neer op het stukje gras naast de kerk. Team A belde dat ze over ongeveer een uurtje zouden arriveren. Zo had het basiskamp de tijd om eea in orde te maken en team B kon zich opmaken voor een wissel.

Met beide teams ben ik een etappe mee geweest. Ik vond het leuk om nu zelf te zien en te ervaren hoe het er tijdens de run aan toe gaat. De eerste loper wisselt na een kilometer met de tweede loper. Die door het “lopers-busje” is afgezet. Zodra loper één zit rijd het busje een km verder om daar loper twee en drie te wisselen. In totaal zijn er vier lopers. En per team een eigen chauffeur en navigator. De loper zelf wordt bijgestaan door twee fietsers die ook navigeren. Dit herhaalt zich ongeveer 520 km. Tussen de wissels door moet er ook nog geslapen, gemasseerd en gegeten worden. Erg veel tijd is daar natuurlijk niet voor.

Op zaterdagmiddag 14 mei om 13.17 uur vertrok ons team vanuit Parijs. Op maandagmiddag 16 mei om 14.44 uur zijn we gefinished in Rotterdam. In totaal hebben we er 49.27 uur over gedaan, met een snelheid van 10.55 km/ph. Wat een bijzondere ervaring om dit zo mee te mogen maken. Heel weinig slaap, veel op de been, veel te weinig wc’s onderweg en een team met voor mij allemaal onbekenden. Leuk is niet het juiste woord voor deze drie intense dagen. Ondanks het vele lachen onderweg’. Bijzonder mooi en op sommige stukken toch ook wel emotioneel, dat dan weer wel!! Een mooie ervaring die ik niet had willen missen.

Roparun 2016, Foto Hamar, Goede doel, Rotterdam.

Team 282 Inner Circle Runners, jullie zijn toppers!!

De laatste alweer…

Posted on 1 mei 2016 by Deborah Hamar

Heel de week was ik er van overtuigd dat ik dit weekend een rustige zaterdag zou hebben. Ik had namelijk stiekem besloten om deze zaterdag de voetbal over te slaan. Het zou immers een regenachtige dag worden. De wedstrijd was ook niet bepaald naast de deur. De heren zouden dit keer samen op pad gaan. Maar bij het krieken van de dag bleek het allerminst slecht weer te zijn. De zon liet zich zelfs zien. Als dan ook de weersverwachting voor de rest van de dag redelijk positief is dan ga ja zowaar twijfelen. Toen vriendlief mij vroeg of ik echt niet mee wilde gaan (ah, toe toe toe!!) was ik om. Ik sta ook zo sterk in mijn (voetbal)schoenen…

Het was de laatste wedstrijd van de competitie en alweer de tiende van dit seizoen. Eigenlijk best een speciale dus. We deden er ongeveer 5 kwartier over om aan te komen bij Almere City. Zoonlief had de statistieken grondig bestudeerd en wist op voorhand dat Almere kampioen kon worden als ze deze wedstrijd met winst zouden afsluiten. Dit zou wel eens een pittige wedstrijd kunnen gaan worden… Met nadruk op kunnen… Een paar uur later zaten we ietwat teleurgesteld weer in de auto op weg naar huis. Laten we het verder maar niet meer over deze wedstrijd hebben. Ik heb in ieder geval leuke platen kunnen schieten. En Almere City had een tof weekend.

In de auto, op weg naar huis, keken we nog even terug op het afgelopen jaar. Volgens de trainer van FC Dordrecht zijn er ruim 45 wedstrijden, 100 trainingen en een aantal (grote)toernooien gespeeld. Bizar hoe snel dit jaar is gegaan en hoe Zoonlief is gegroeid. Voor ons ook mooi om zo’n traject zo intensief mee te maken. Vanaf het moment van scouten tot aan nu. Maar “nu” betekend ook dat we afscheid moeten gaan nemen van dit team. Zoonlief is namelijk samen met nog twee spelers vervroegd “ingestroomd”. Dat betekend dat ze het komende seizoen niet mee gaan naar U15 (de officiële C1) maar nog een jaar blijven hangen bij U14. Ze gaan het komende jaar spelen tegen hun eigen leeftijdsgenootjes. Hoewel ook hier soms nog ruim 1,5 jaar verschil in kan zitten. Zelf vind ik het wel jammer. Het afgelopen jaar hebben we iedereen beter leren kennen. Eindelijk weet ik wie, wie is en lukt het mij de vijf blonde jongetjes uit elkaar te houden. Wat spel betreft hebben ze elkaar ook gevonden en dan gaat het team uit elkaar. Natuurlijk moeten we hier niet te lang bij stil staan. Want het nieuwe U14 wordt waarschijnlijk net zo’n gezellig en leuk team als nu.

Dankzij Zoonlief en zijn team heb ik bijna ieder weekend wat te doen gehad. Ik moest er soms wel een hele zaterdag voor reserveren. Maar dan had ik ook wat! FC Dordrecht U14, bedankt dat jullie mij het afgelopen jaar op sleeptouw hebben genomen. Ik ben op locaties geweest waar ik anders nooit zou komen. Ik vond het erg leuk om jullie (in goede en in slechte tijden) op de foto te zetten en tof dat jullie deze steeds weer hebben gedeeld op fb en insta!! Ik wens jullie heel veel suc6 in het nieuwe seizoen bij U15. Ik blijf nog een jaartje plakken bij U14, maar kom vast nog wel eens buurten om wat plaatjes te schieten als jullie dit goed vinden!

Een compilatie van het seizoen 2015- 2016:

Almere City – FC Dordrecht

FC Dordrecht – MVV

FC Dordrecht – De Graafschap

Excelsior – FC Dordrecht

FC Emmen – FC Dordrecht

PEC Zwolle -FC Dordrecht

Foto Hamar, sportfotografie, FC Dordrecht

FC Dordrecht – Helmond Sport

Voetbal, foto hamar, FC Dordrecht, NAC, KNVB

NAC – FC Dordrecht

FC Dordrecht U14

Maar het regende niet…

Posted on 14 februari 2016 by Deborah Hamar

Heel de week hield ik angstvallig het weerbericht in de gaten. Heel de week bleef mijn telefoon het zelfde aangeven. Zaterdag zou het voor de verandering regenen. Hoewel ik geen invloed heb op het weer, heeft het weer wel invloed op mijn humeur. Ik deed mijn best om mij daar niet al te veel door te laten raken. Ik had mijn zinnen gezet om dit weekend langs de lijn foto’s te maken bij de voetbalwedstrijd. Dan maar in de regen. Toen het vrijdag was kon ik een jubeltje niet onderdrukken. De regentekentjes in de app hadden plaats gemaakt voor een donker wolkje. Een paar uur later stond er zelfs een zonnetje achter. Yeah, daar worden we vrolijk van. Uit voorzorg pakte ik toch ook de regenhoes voor de camera in. Je weet het nooit hier.

Dat laatste was niet nodig. Het was heel de ochtend zonnig. Er stond wel een onaangename gure wind. Maar het regende niet!! De jongens speelden helaas niet in het stadion, waar ik nog iets uit de wind had kunnen zitten. Ik moest het doen met het open veld. Wat was ik blij met mijn skibroek en thermokleding. Ik draag ze niet vaak maar op een ochtend als deze komen ze goed van pas. Met mijn capuchon op mijn knar, om de kou uit mijn oren te houden, en dik ingepakt, zat ik er klaar voor.

De scheids nam op het veld nog even wat gegevens door en toen de tegenstander zijn yell had gedaan kon de wedstrijd tussen FC Dordrecht en VVV/Helmond Sport U14 beginnen. Het duurde even voor de twee teams in hun spelletje zaten. Langzaam voelde ik door de kou het gevoel uit mijn vingers wegtrekken. Tussen de blessures, wisselingen en minder voetbal gerelateerde zaken door probeerde ik weer enige vorm van doorbloeding te bewerkstelligen. En toen, net voor de rust, scoorde Helmond zijn eerste doelpunt. Zou Helmond er met de winst vandoor gaan? Beide teams moesten nu aan de bak. Zodra er een doelpunt is gemaakt, is dat vaak niet zo’n probleem. Toen scoorde Helmond het tweede doelpunt… Ik voelde de sfeer veranderen.

Na deze klappen geïncasseerd te hebben was Dordrecht er klaar mee. De snelheid werd een tandje opgeschroefd en er werd gebruik gemaakt van de mogelijkheden die zich voordeden. Ik kreeg het er spontaan warm van. Mijn vingers waren nog steeds bevroren maar er gebeurde nu zoveel op het veld dat ik daar niet bij stil stond. Het buffelen van de heren van Dordrecht was niet voor niets. Met een uitslag van 3-2 ging Helmond met lege handen naar huis. De drie punten bleven op de Krommedijk in Dordrecht. Toen ik mijn fotospullen weer moest inpakken voelde ik pas hoe koud ik het eigenlijk had. Tot op het bot verkleumd. Eenmaal thuis, met een kop warme koffie tussen mijn handen, bekeek ik de foto’s en vergat spontaan het afzien langs het veld. Dit soort foto’s maken is het leukste dat er is!

Meer foto’s zijn te zien op facebook en op mijn website: Foto Hamar

Groepsbinding…

Posted on 22 augustus 2015 by Deborah Hamar

Begin van dit jaar begon voor zoonlief een leuke uitdaging. Eerst mocht hij mee doen aan de voetbalschool van FC Dordrecht en daarna mocht hij instromen in het team voor onder 14. De trainingen, dit keer drie keer in de week, begonnen halverwege de zomervakantie al. Gevolgd door hier en daar een oefenwedstrijd. Hij leert zijn teammaatjes steeds iets beter kennen. Met sommige heeft hij zelfs al een redelijke, digitale, vriendschap opgebouwd.

Voor mij is dat toch weer anders. Met zijn vorige clubgenootjes ben ik zo’n beetje “opgegroeid”. Sommige van de jongens bleven wel eens slapen en zijn zelfs met ons op vakantie geweest. In vijf jaar tijd heb ik ook de ouders leren kennen. We hebben samen aan de lijn gestaan tijdens trainingen. koffie gedronken voor en tijdens wedstrijden. Staan blauwbekken en klappertanden in de winter en zonnebrandcrème gedeeld in de zomer. Gejuicht wanneer ons kroost won. Staan stampvoeten wanneer ze verloren.

Niet alleen zoonlief moet kennismaken en zijn plekje zien te vinden in een nieuwe groep. Ook ik moet opnieuw de spelers en hun ouders leren kennen. Hoewel het voor zoonlief natuurlijk compleet anders is dan voor mij. Maar toch, oude gewoontes en gebruiken moeten plaats maken voor nieuwe. Met nieuwe mensen in een nieuwe omgeving. Een perfecte gelegenheid om hier een start mee te maken, deed zich voor aan het einde van onze zomervakantie. Het team van zoonlief werd uitgenodigd om deel te nemen aan een voetbaltoernooi in België. Het Raymond Goethals Creativity Tournament om precies te zijn. Hier deden onder andere ook Standard Luik, Anderlecht en FC Antwerp aan mee.

In verband met het tijdstip en de reisafstand werd aangeraden om in de buurt van het sportcomplex te overnachten. Dus boekten wij, en met ons nog een aantal andere ouders, een hotel overnachting in Brussel. We wisten niet wie er ook zouden komen. Des te leuker als je elkaar tegen komt in de hal. Uiteindelijk samen gaat eten en dan ‘s avonds, terwijl de kids het hotel onveilig maakten, nog een drankje doet in de pub aan de overkant van de straat.

De volgende dag zagen we de rest op het voetbalveld. De spelertjes hadden hun orders van de trainer gekregen en verdwenen uit het zicht. Wij bleven alleen achter. Al snel was het contact gelegd. Er vormden her en der groepjes en gesprekken werden gestart. Tijdens de wedstrijden zat ik aan de kant met mijn camera. Tussen de wedstrijden en gesprekken door probeerde ik zoveel mogelijk namen uit mijn hoofd te leren en te achterhalen welke ouders en speler er bij elkaar horen. Ik ken ze nog lang niet allemaal en ook de combinatie van ouder en kind is mij bij sommige spelers nog niet duidelijk. Maar een begin is in ieder geval gemaakt.

Het was een gezellige, zonnige (lange) voetbal dag waarop we elkaar een beetje beter hebben leren kennen. Het team heeft helaas geen prijsje in de wacht gesleept. De Belgen kunnen er nl ook wat van ;). Maar ook voor de jongens zal deze dag in het kader van de groepsbinding goed geweest zijn…

Afscheidswedstrijd…

Posted on 6 juni 2015 by Deborah Hamar

De trainer wist niet dat wat hij in zijn hoofd had zitten ging lukken. Dus bleef het even geheim. Maar na wat over en weer gemaild en ge-appt te hebben kwam de toezegging en was het geregeld. De trainer had een afscheidswedstrijd geregeld voor zoonlief. Eerder al mocht hij samen met zijn huidige team een wedstrijd spelen tegen zijn nieuwe team bij FC Dordrecht. Hij had het ook nog voor elkaar gekregen om deze wedstrijd in het stadion van FC Dordrecht te laten plaats vinden. De spelers waren door het dolle heen toen het ze verteld werd. Niet iedereen kan zeggen dat hij in een stadion heeft mogen ballen. Ondanks het verschil in doelpunten, was het een geslaagde wedstrijd. In de kleedkamer werd er gezongen en gejuicht alsof ze zojuist Nederlands kampioen waren geworden.

Maar nu had de trainer het eerste elftal zover weten te krijgen om tegen het huidige D1 team te voetballen. Omdat het verschil uiteraard nog wel erg groot is werd besloten om beide teams op te splitsen. Het werd dus een gemixte wedstrijd en er werd met en tegen elkaar gespeeld. De andere trainer, die tevens in het eerste speelt, had een mooie opstelling voor deze wedstrijd gemaakt. Waarbij gelet werd op diverse zaken zodat de wedstrijd wat eerlijker zou verlopen. Deze formule was succes verzekerd.

vvsgravendeel, voetbal, wedstrijd Nog één keer werden de tenues uit de kast gehaald zodat de wedstrijd een officieel tintje kreeg. Ook de groenstrook om het veld was aardig gevuld met publiek. Familie, vrienden, trainers en andere spelers kwamen even buurten. Hoewel de bal niet zomaar uit “handen” gegeven werd, want het zijn en blijven voetballers dus werd er echt wel geknokt, was er ook een grote gunfactor. Wat een super leuke wedstrijd om naar te kijken. Na de wedstrijd, die twee keer een half uur duurde, werden er nog wat handen geschud en toen dacht zoonlief dat het voorbij was. Maar niets was minder waar…

De complete groep, inclusief familieleden en vrienden, werd gevraagd nog even te blijven. Er kwam een vvsgravendeel, voetbal, wedstrijd korte speech over zoonlief, zijn inzet en het feit dat ze hem allemaal zouden gaan missen nu hij definitief de overstap gaat maken naar een andere voetbalclub. Wat volgde waren de nodige tranen. (niet alleen bij hem maar vooral ook bij de moeders en hier en daar een trainer…) Hij kon het zelf nog niet helemaal bevatten. Ontroerd, dat de club dit voor hem geregeld had. Wat een bijzonder mooie avond om zo zes jaar af te sluiten bij de voetbalclub waar je begonnen bent. Toen de tranen gedroogd waren mocht hij nog een aantal cadeaus in ontvangst nemen. Als afsluiting werd er nog een groepsfoto gemaakt met alle spelers en trainers.

Nu heerlijk een aantal weken rust en daarna lekker aan de bak bij zijn nieuwe club, FC Dordrecht. Trainers, spelers van het eerste en de D1, maar ook het bestuur van VV ’s-Gravendeel, bedankt dat jullie dit mogelijk hebben gemaakt. Niet alleen de kids hebben genoten maar zeker ook de ouders, opa’s, oma’s en andere bezoekers. Dit afscheid zal hem, en ons, nog lang bij blijven!! vvsgravendeel, voetbal, wedstrijd

Grensverleggend bezig zijn…

Posted on 7 maart 2015 by Deborah Hamar

Iets dat is begonnen met een uurtje les op een rollende mat en een week spierpijn over mijn hele lichaam is nu een weekje wintersporten waar ik het hele jaar reikhalzend naar uitkijk. Voorafgaande aan de eerste vakantie heb ik menig uur doorgebracht op indoor pistes om het snowboarden te leren en zo optimaal te kunnen genieten van mijn vakantie. Ik kwam er al snel achter dat een weekje wintersporten heel andere koek was dan vier uurtjes pionieren op een indoor baan.

In 2011 heb ik de bergen in Oostenrijk voor het eerst leren kennen. Daar leerde ik vallen en opstaan. Leerde ik dat bospaadjes doodeng zijn, zeker die zonder “vangrail”. Maakte ik kennis met die verrekte stoeltjesliften. Creëerde ik een voorliefde voor gondels (dankzij de stoeltjesliften). Ondervond ik dat een berg soms steiler is dan lijkt en andersom en maakte ik kennis met de germknödel, Tiroler gröstl en Almdudler.

Iedere vakantie ging het boarden mij beter en beter af. Als ik dacht mijn grens van leren bereikt te hebben ging het toch weer iets beter. Iedere vakantie groeit mijn zelfvertrouwen. En dat geeft zo’n gaaf gevoel!! Hierdoor durf ik mijn grenzen voorzichtig te verleggen. Ik durf nu van de steilere stukken af. Ben over mijn bospadenfobie heen en ook al ben ik nog steeds de laatste van ons groepje, de heren gaan twee keer zo snel als mij van de berg, ze hoeven niet meer (zo lang) op mij te wachten. Ik heb nu de kans om te genieten van het uitzicht en van het boarden zelf. En dat zonder spierpijn.

Voor mij leek het skigebied de eerste twee vakanties nog eindeloos en sommige stukken onbereikbaar. Als de Bospad heren richting zwart gingen bleef ik pionieren op blauw. Gingen de heren naar de top… Bleef ik achter om wat te drinken. Nu heb ik het hele skigebied, dat uiteraard niet zo heel groot is, nog voor de lunch gezien. Inmiddels heb ik mijn favoriete stukjes op blauw, rood en zelfs zwart. Heb ik mijn snelheidsrecord verbroken, lang leve de iskitracker, en heb ik zowaar een bospad dat ik erg leuk vind om te nemen. Alleen al omdat het mij een sprookjesgevoel geeft wanneer de bomen besneeuwd zijn en het pad voorzien is van een verse laag sneeuw. Geregeld was ik daar helemaal alleen. De stilte lijkt dan oorverdovend. Maar wat is de natuur dan mooi!!

Ook dit jaar hebben we het getroffen met het weer en de drukte. Stukken piste waren soms helemaal uitgestorven en hadden we dus voor ons alleen. Hoewel we geen volle week zon hadden, mochten we zeker niet klagen. De pistes werden zowel ’s nachts als overdag van verse sneeuw voorzien. Skiën en boarden door de verse poedersneeuw is ook een leuke ervaring. Mist en sneeuw is helaas geen fijne combinatie om te boarden. Maar het uitzicht dat we op dat moment hadden was prachtig.

De spullen zijn inmiddels gewassen, gesorteerd en opgeruimd. De skibox is van de auto en de winterbanden kunnen er ook weer onderuit. Laat de lente nu maar komen. Maar oh… Wat kijk ik alweer uit naar volgend jaar….

Een nieuw jasje…

Posted on 3 mei 2014 by Deborah Hamar

Bloed zweet en tranen hebben er gevloeid. Nou, niet bij mij dit keer. Ik hoefde alleen maar te wachten, toe te kijken en te beslissen. Ook niet altijd even makkelijk hoor!! Wachten is niet mijn sterkste kant, toekijken gaat nog net. Maar beslissen!? Dat is misschien wel het moeilijkste. Was het één prachtig, maar niet praktisch. Was het ander praktisch maar minder aantrekkelijk. Een juiste balans vinden tussen een mooie uitstraling die eenvoudig genoeg is maar tevens krachtig en duidelijk, leek voor mij een onmogelijke opgave. Gelukkig stond ik niet alleen bij het verzinnen van een logo.

Mijn oom, de grafisch vormgever, wist precies hoe hij mij moest helpen. Hij mailde diverse concepten en daar moest ik bij aangeven wat ik mooi vond en wat niet. Wat ik krachtig genoeg vond en wat niet. Zoals aangegeven, een lastige opgave. Bij iedere beslissing van mij ging hij weer aan de slag en schrapte hier wat, voegde daar wat toe of kwam met een compleet ander idee. Uiteindelijk kwam het logo van Foto Hamar tot stand:

Mijn website was zwaar gedateerd en stamde nog uit de periode dat ik mij bezig hield met portretfotografie. Het werd tijd voor vernieuwing. Met dit nieuwe logo kon de webbouwer aan de slag. Veeleisend was ik niet. De site moest uiteindelijk de vier steekwoorden, eenvoudig maar mooi, krachtig en duidelijk gaan vertegenwoordigen. Ook daar kon hij wel wat mee. Ik ben blij dat ik dit werk uit handen heb gegeven. Ik snap echt niks van websites maken. Wekelijks hadden we contact en tussendoor kon ik mee spieken om te zien wat hij inmiddels al in elkaar had gezet. Zelf werd ik steeds enthousiaster, maar afgezien van door het huis stuiteren kon ik er verder niet zo veel mee… Inmiddels is alles af en kan ik jullie nu ook eindelijk mijn vernieuwde website laten zien. Hierbij nodig ik jullie uit om eens een kijkje te nemen, wandel door de pagina’s, bekijk de foto’s en laat hier weten wat je er van vindt:

www.fotohamar.nl

Deborah Hamar

Just me . . .

Categorie archief: Sportfotografie