Boven Rotterdam en onder de zon…

Sinds vorig jaar ondernemen we met een aantal familieleden geregeld iets leuks. Zo hadden we eerder al een Indische high tea, bezochten we het theater of gingen we naar de dierentuin. Het was alweer even geleden dat we iets ondernomen hadden. De laatste twee keer was dit met de verjaardag van zowel mijn zus als tante, beiden in januari. Bij de één een gezellige lunch en bij de ander een avond dansen. Het was zus die met een nieuw idee kwam. 

“Dit is leuk, dineren op hoogte. Wie heeft er zin?” appt ze ergens in maart. We kunnen kiezen uit een lunch, high tea of een gourmetavond.” Ik heb geen flauw idee wat of waar dit is. Want het eerste dat zus erbij zet is dat het wel in Rotterdam is maar niet in de Euromast. Blijkbaar is er in Rotterdam een heus attractiepark. De opening zou al in 2014 zijn maar dat wordt steeds uitgesteld. Het staat er nogal verlaten bij. Het UFO restaurant dat erbij hoort doet het daarentegen wel goed. Het is een restaurant dat 42 meter de lucht in gaat en daarna 360 graden draait. Bij daglicht heb je een prachtig zicht over Rotterdam. 

Iedereen ziet het wel zitten en al snel gaat er een datumprikker rond. Uiteindelijk wordt het een zondag in april. We hebben gekozen voor de lunch. De gourmet leek ons iets te zwaar op de maag en een High tea hebben we nu al een aantal keer gedaan. 

Het restaurant is bij aankomst niet direct zichtbaar. Als we om de parkeerplaats heen lopen en binnen stappen in wat lijkt op een cafe, worden we via de andere kant naar een platvorm gebracht. Het lijkt nog het meest op een kermisattractie of de pagode uit de Efteling. Het bordje “Aliens only” met een pijl wijst ons verder de weg. We stappen het restaurant binnen dat inderdaad helemaal rondloopt. We worden naar een tafel gebracht die al helemaal voor ons gedekt is. 

We krijgen uitleg van de bediening die ook direct de grillpan aansteekt. We mogen straks zelf onze  eieren, spek, rosti en pannenkoekjes bakken. Ondertussen genieten we van de versgeperste jus d’orange en koffie. De lunch is all in. We mogen bestellen wat we willen en wanneer iets op is wordt het direct aangevuld. Een deel van de broodjes is al belegd met wat luxer beleg. De overige broodjes mogen we zelf besmeren.

Stipt 13.00 uur gaan we de lucht in en na 5 minuten zijn we boven. De zon schijnt en het uitzicht is werkelijk prachtig. De bediening houd onze glazen goed in de gaten en we komen geen moment zonder drinken te zitten. Ook als het beleg op is wordt dit direct bijgevuld. In 1.5 uur doen we ons te goed aan al het lekkers dat op tafel staat. Tijdens het eten genieten we van het uitzicht. Bij ieder raam dat we passeren staat netjes vermeld waar we naar kijken en wat er te zien is. We praten over van alles en nog wat en lachen heel wat af. 

Rond 14.30 uur staan we weer veilig aan de grond. Terwijl de bediening begint met opruimen mogen wij nog even genieten van onze laatste bak thee. Volledig voldaan en senang keren we huiswaarts. Dat heeft zus prima geregeld. Een aanrader als je eens een leuk en origineel uitje wilt.

What SUP 4, na een jaar…

“Heb je zin en tijd om mee het water op te gaan?” App ik naar mijn vriendin. Ik heb al meer dan een jaar niet gesupt vanwege een elleboog blessure. Overigens niet opgelopen met sporten maar tijdens het “poep scheppen” op de wei… Vriendin heeft ook al enige tijd een SUP maar had hem tot op heden nog niet uitgeprobeerd. Het werd dus tijd voor een rendez-vous op het water. “Ja ik kan!!!” Appt ze terug. 

Nu hopen we beide op een rustige avond. Zowel wat weer, als recreanten op het water betreft. Want zo’n eerste keer na lange tijd kan wat onwennig zijn. Voor haar is het wel fijn om de SUP te kunnen testen zonder alle rondvarende bootjes. Jammer genoeg zie ik de wind geleidelijk aan toe nemen. Maar zoals het er nu uitziet blijft het onder de 20 km per uur. Voor het mooie is dat eigenlijk net te hard. We weigeren alle twee om af te zeggen. Uit voorzorg mik ik wel een extra setje kleding in de auto. Het zonnetje laat zich in ieder geval wel zien en dat maakt al een hoop goed. 

Eerder dan afgesproken draai ik de parkeerplaats op. En ik ben niet de eerste. Er is daar een feest aan de gang compleet met patatkraam en hossende pubers. Maar gelukkig is er voldoende plek voor ons. Samen pakken we de tassen uit. Die van mij nogal stoffig, die van haar gloedje nieuw. Van vriendlief heb ik bij de aanschaf van mijn SUP een elektrische pomp cadeau gekregen. Dat leek mij eerst nogal overdreven. Maar het ding heeft zijn nut meer dan eens bewezen. De SUP met de hand oppompen is te doen. Maar, vooral de laatste beetjes lucht, zijn loei-zwaar. Nog steeds blij mee dus. 

Iets eerder dan gepland droppen we de SUPS in het water. Heel even moet ik mijn evenwicht vinden. Na een minuut voelt het alweer vertrouwd. We komen er te laat achter dat de peddel van vriendin nog niet strak genoeg aangedraaid is. Iets wat achteraf een simpele handeling blijkt te zijn. Maar voor dit moment wat lastig om de SUP te gebruiken zoals het zou moeten. Halverwege de route ruilen we van peddel zodat ze alsnog even een vaartje kan maken. 

Als we beide onze draai een beetje gevonden hebben besluiten we als eerst tegen de wind in te peddelen. Een groep “wildzwemmers” maakt ook gebruik van dit stuk en is het zelfde van plan. Gelukkig hebben ze allemaal een knaloranje boei om waardoor we ze niet over het hoofd zien. Het restaurant dat we passeren heeft een aardig gevuld buitenterras. We willen niet voor al te veel hilariteit zorgen en peddelen daarom stug door tot we redelijk uit het zicht zijn.

We gaan heel even voor “anker” in de luwte van de haven om de spieren rust te gunnen en wat bij te kletsen. Vervolgens peddelen we nog een stuk achter de zwemmers aan voor we omkeren. We zijn alweer bijna terug als het dan toch bijna verkeerd dreigt te gaan. Vriendin verliest haar evenwicht en in slowmotion zie ik haar al te water gaan. Gelukkig hersteld ze zich net op tijd en blijft op het board. 

Beide hebben we de testronde overleeft. Haar board is goedgekeurd en mijn blessure heeft zich (nog) niet opnieuw gemeld. Nu snel de agenda’s weer naast elkaar voor ronde twee.

Hijs het zeil #2…

Dit weekend hebben we de perfecte weercondities voor een aantal zeiluurtjes. Na mijn enthousiaste vaardag met collega’s beloofde vriendlief om mij de beginselen van het zeilen te “leren”. Ik bel de verhuurder van een paar dorpen verder of ie nog een bootje heeft liggen. Gewoon een simpel bootje, zonder al te veel poespas. Zo een die niet stuk te krijgen is… Vriendlief kan dan wel zeilen, ik moet nog leren en doe daarbij dingen die misschien niet helemaal verantwoord zijn. Geen zorgen zegt de beste man. Hij heeft nog wat liggen en we zijn meer dan welkom.

Bij aankomst worden we enthousiast begroet. Hij oogt vriendelijk en daar ben ik blij om. Want tja, geen idee hoe zijn bootje er na een paar uur met Boor aan boord uitziet natuurlijk. Hij verteld hoe we het beste de zeilen kunnen hijsen. Wat we wel en vooral niet moeten doen. Op wat termen na snap ik niet zo veel van zijn uitleg, hij zou net zo goed Grieks kunnen praten. Maar vriendlief knikt bevestigend. De motor wordt gestart en we krijgen de opdracht om naar de overkant te varen en tegen de wind in de zeilen te hijsen. 

Het is aan mij de taak om de boot tegen de wind in te houden tot vriend het zeil gehesen heeft. Daarna krijg ik uitleg. De giek, gaffel, schoten en vallen, het grootzeil, de fok en het roer. De giek kun je op je gaffel krijgen en daarmee kun je vallen!! Zeer belangrijk: Doet zeer! Blijf daarbij uit de buurt! Is dan ook mijn eerste gedachte. Maar zo zit het toch niet helemaal. Wanneer we een stukje het water opgaan trekt de wind aan en kan het feest beginnen. 

Vriendlief laat mij naast zien ook voelen wat er met de boot gebeurd. Ik krijg nu een beeld bij de termen die eerder voorbij kwamen. Het begint te leven en daardoor blijft het beter hangen. Al snel mag ik het roer en de schoot, das dus het touwtje waar mee je het zeil bediend, overnemen. Ik was nu zelf de baas over hoe hard of zacht we gingen. Het is heel leuk om daar mee te spelen en zelf te ervaren wat er allemaal gebeurd.

Na twee uur gieken, gijpen en vaart maken doe ik iets doms. Ik houd geen rekening meer met de wind maar zet wel mijn bocht in. Daar wordt ik direct voor afgestraft. De giek klapt van stuur- naar bakboord en de hele boot helt over. Even ben ik bang dat we overboord slaan en ik hoogst persoonlijk de boot tot zinken breng. Dat laatste schijnt niet zo makkelijk te gaan maar ik ben daar niet zeker van. Onder veel gegil want “PANIEK”, laat ik roer en schoot los. De spanning schiet van de lijnen en het zijl en we dobberen weer op het water. Naast wat water in de boot, een nat pak voor vriendlief en de schrik bij mij, is er niks aan de hand. Ik weet nu uit ervaring dat je geen “klapgijp” wilt meemaken. 

We varen nog wat heen en weer, hebben een eenvoudige lunch aan boord en na nog een uurtje varen gaan terug naar de haven. Ondanks mijn domme fout was het wel een hele toffe dag. Eentje die naar nog meer smaakt. Nu eens kijken waar ik een goede leerschool kan vinden, want die heb ik wel nodig… 

Celebrate Good Times…

Al vroeg in het jaar kreeg ik een uitnodiging van Sis. “Hou deze datum vrij in je agenda. Heb een feestje van mijn werk, dus als je het leuk vind om mee te gaan?!” Inmiddels weet ik dat Boskalis flink uit kan pakken als het om feestjes gaat. Neem nou alleen al het introduceren van een nieuw vlaggenschip. Dat hebben ze niet 1 maar 2 keer gedaan. (Bokalift 1 & 2) Waarbij we een rondleiding en uitleg over de boten kregen. De inwendige mens werd goed voorzien en er kon ook nog gedanst worden op het dek. En dan het giga grote feest 1,5 jaar terug in Ahoy. Waarbij er van alles te beleven viel en er volop te eten en drinken was. Met als grootste klapstuk het optreden van oa de Dirty Daddies en Waylon. Super lief dat sis aan haar zus denkt in plaats van een van haar vrienden mee te vragen. Ik kladderde de datum in mijn agenda en omcirkelde het nog eens grondig zodat ik het zeker weten niet kon vergeten. “Yes, count me in!” Was mijn antwoord. 

VOok dit keer zou het feest in Ahoy gehouden worden. Boskalis hield de feestgangers al die tijd goed op te hoogte met een eigen app. Daar stond de eerste paar weken natuurlijk niet zo heel veel in. Maar gaandeweg werd de app gevuld met berichtjes. Zo konden medewerkers zich opgeven om zelf een muziekaal optreden te geven. Speciaal voor mensen die altijd al eens in Ahoy hadden willen optreden… Er werd zelfs een heuse promo voor opgenomen. De weken daarop volgende de line-up, waarvan een hoop namen mij niets zeiden, behalve de tribute bands van the Rolling Stones, Queen en U2. Niet veel later verscheen er een plattegrond zodat zichtbaar werd wat er naast alle optredens nog meer te doen was. 

Op de dag van het feest appt Sis mij: “Check de app!!” Direct zie ik dat er op de plattegrond nog wat entertainment is bijgeplaatst en dat er een 3e zaal is toegevoegd. Het laatste uur is gereserveerd voor niemand minder dan Racoon!! Op de heenweg pikken we nog snel even een collega en diens vrouw op om daarna in versnelling 6 naar Ahoy te crossen. De deuren zijn reeds geopend en er heerst al een gezellig bedrijvigheid rondom de ingang. Dit beloofde uiteraard weer een spetterende avond te worden.

We zijn de drempel nog niet over of de indrukken komen je vanuit alle hoeken tegemoet. De collega’s zeggen we gedag en besluiten rechts achteraan te starten met onze ontdekkingstocht. Al lopende komen we de complete wereldkeuken tegen waar naar harte lust gegeten kan worden. Echt voor ieder wat wils. Overal staan barretjes waar onbeperkt “drank” geschonken wordt. Tevens zijn er cocktailbars en is er een candy hoek waar de Jamin en ijsco verkoper jaloers op zouden zijn. 

We slalommen tussen alle feestende mensen door en begeven ons van podium naar podium. Dansen hier, eten daar, praten wat bij en drinken wat om daarna opnieuw te beginnen. We wagen een gokje in de arcadehal en doen mee met de kamelen race. Om 22.45 uur is het zover. We begeven ons naar het nieuwe podium en sluiten de avond af door luidkeels mee te zingen met Racoon. Het was een super leuke avond. De spierpijn en schorre stem nemen we de volgende dag voor lief. 

Wel of niet …

“We weten nog niet of we meegaan…” of “We kijken wel of we nog kunnen boeken…”  of “Misschien, we weten het nog niet zeker…”. Allemaal antwoorden waar ik geen ruk mee kon. Maar die mij wel steeds de hoop gaven dat het geen definitief NEE was. Iedere keer als we elkaar zagen of spraken vroeg ik er naar. Iedere keer kreeg ik van mijn oom en tante het zelfde antwoord. “Geen idee, we zien wel, misschien…”

We gaan al jaren met elkaar op vakantie en de groep is gewoon niet compleet als niet iedereen er bij is. Op het laatste feestje dat we hadden zei mijn neefje spontaan dat ie ging kijken of het hem ging lukken vrij te nemen. Want tja, zo’n wintersportweek is toch wel heel tof! Maar van mijn oom en tante kreeg ik alleen een vaag antwoord zoals hierboven al omschreven.

Na die week bleef iedere vorm van communicatie uit. Ik dacht nog dat ie het misschien gezegd had in een dronken- of sentimentele bui. Of omdat ie mijn gezeik zat was, dat zou natuurlijk ook nog kunnen. Ik hield op met zeuren en legde mij er bij neer dat dit een jaar zou worden met het kleinste groepje wintersporters ooit. Want zoonlief ging ook al niet mee.

Dit mocht de pret niet drukken en met de overblijvers bespraken we al wat we zouden gaan doen. Lekker boarden en skiën. Misschien zelfs een dagje naar een ander skigebied. Een middag met tante op stap die niet skiet. En uiteraard een paar keer relaxen in de sauna. Maar eerst moesten we nog op de plaats van bestemming zien aan te komen. 

De reis naar Oostenrijk, die rond 22.00 uur van start ging, verliep heel voorspoedig. Het was super rustig onderweg. De voorspelde regen en sneeuw bleef gelukkig grotendeels uit en er waren ook geen al te grote wegwerkzaamheden. Dit hebben we wel eens anders meegemaakt. Waar we ons wel de tandjes van schrokken was de hoge benzineprijs langs de weg. Na één keer tanken besloten we daarna alleen nog in de dorpjes naast de snelweg te gaan tanken.

Veel vroeger dan anders kwamen we op onze vaste vakantiestek aan. Neef en nichtje waren reeds gearriveerd en stonden vanuit de lobby naar ons te zwaaien. Iet wat stijf liepen we het hotel in. En daar stond Neefje-die-mee-zou-gaan-maar-niks-meer-liet-horen midden in de hal. “Surprise!!” Riep hij keihard. Voor ik het wist hing ik om zijn nek en kneep hem bijna fijn. Super tof!! Ik kon er maar niet over uit dat het hem gelukt was. De stinkerd had ons niks verteld.

Inmiddels waren we allemaal gearriveerd. Net toen we het ons in de lobby gemakkelijk wilden maken in afwachting van de sleutel van de kamer, stond ons nog een verrassing te wachten. Oom en tante kwamen tevoorschijn. “Surprise!!!” Werd er weer geroepen. Nu kon ik mij niet meer inhouden. Ik vloog ze beide om de hals en moest er zelfs een traan van blijdschap van laten. Al die tijd wisten ze al dat ze mee zouden gaan maar vonden het te leuk om ons voor de gek te houden. Ze moesten wel ruim voor ons aanwezig zijn zodat ze ons konden verrassen. En dat is meer dan gelukt!!

Party time…

Januari een depressieve maand? Niet voor mij. De maand stond in het teken van feestjes. Het is lang geleden dat ik er zoveel heb bijgewoond of heb meegevierd.

Het begon met een gezellige high tea in het tuincentrum een stad verderop. Dit feestje was voor mijn zus die als eerste jarig was deze maand. Het weer was troosteloos. De wind sloeg de regen tegen de kas. Maar omdat wij binnen zaten, waar het warm en gezellig was, klonk het extra knus. Bijna drie uur lang probeerden we diverse soorten verse thee terwijl we de ene na de andere versnapering aten. We begonnen met de hartige broodjes, gevolgd door overheerlijke wraps en we eindigden bij de cakejes, donuts en muffins. Veel te veel natuurlijk. We kletsten gezellig bij en sloten de middag af met een wandeling door het tuincentrum. 

De verjaardag van mijn tante werd thuis gevierd. Met een huiskamer vol visite aten we, ondertussen luidkeels zingend, slagroomtaart. De taart was zo groot dat sommige zelfs wel twee stukken aten. Het was leuk om bij te kletsen met ooms en tantes die ik al even niet meer gezien had. Er werd zelfs een foto album met hele oude foto’s te voorschijn gehaald. Verjaardagen en nostalgie gaan hier altijd hand in hand. 

Het biergarten feest dat mijn neef voor zijn verjaardag organiseerde volgden in het zelfde weekend. Het was droog en windstil, gelukkig maar want alles was buiten. De temperatuur daalde langzaam naar de 0 graden. Dat gaf het complete feest een extra wintersporttintje. Verspreid door de tuin stonden kachels en BBQ’s te branden. Later op de avond werden daar de lekkere snackies in opgewarmd en uitgeserveerd. De avond werd afgewisseld met dansen op apreski muziek om warm te blijven, biertappen om de dorst te lessen en heel veel lachen met elkaar. Een toffe avond die ik niet had willen missen. 

Tussendoor aten we op het werk diverse keren gebak. Want we hadden een jubileum te vieren met collega’s. Er waren er die het al een paar jaar volhouden bij deze baas. (5) En er zijn er die het al heel veel jaren volhouden (35). Hoe gezellig is het om stil te staan bij dit moment en anekdotes van even geleden of van heel lang geleden de revue te laten passeren. Ook daar zei ik geen nee tegen. 

Dan hadden we nog de verjaardagen die we graag hadden willen vieren maar die niet meer gevierd worden. Lieve Opa, Ma en oom Ray. Ik hoop dat ze in café ’t Hemeltje de slingers hebben opgehangen en er uitbundig is getoast.

Mijn nichtje vierde haar 30e verjaardag. Hoewel ze zelf trouwens nog niets afwist van dit feest. Haar vriend organiseerde een surpriseparty. Daar ging de nodige organisatiestress aan vooraf. Maar het moet gezegd: hij had het prima geregeld. De locatie, ergens in Delft, was erg gezellig. De ruimte was compleet versierd met ballonnen, slingers, muziek, bediening met lekkere hapjes en uiteraard drank in overvloed. Mijn nichtje, die dacht dat ze uit eten ging, werd geblinddoekt naar de locatie gebracht en trof daar vrienden en familie. Een geslaagde avond!!

Januari bracht feest en gebak. Ik ben bang dat dit in februari kleinschalig wordt voortgezet. Met hier en daar een feestje en een etentje. Ik denk dat ik maar een extra rondje sporten ga inlassen. 

Ga je mee?

Onze vakantie kwam met rasse schreden dichterbij. Het liefst hadden we een week in een strandstoel op een van de Canarische Eilanden doorgebracht maar met alle ellende in de wereld en het gezeik bij de vliegvelden verging de zin al snel. Dus besloten we de toerist in eigen land uit te hangen en voor twee verschillende locaties en hotels te kiezen. Want ook hier in Nederland is voldoende te zien en te beleven. 

De eerste bestemming mocht ik uitkiezen. Dat werd Limburg met een aantal overnachtingen op het landgoed van een kasteel. Ik vind het tof om rond te dwalen door een historie van pracht en praal. Een plek waar zich heel veel heeft afgespeeld, maar waar ik nooit wat van heb meegemaakt. Nu loop ik door oude gangenstelsels. Heb ik vanuit de torenkamer zicht op de omgeving. Flaneer ik door de kasteeltuin en dineer ik in een balzaal waar ooit feesten werden gegeven (of mensen werden vermoord, geen idee) De toegangsweg waar ooit ridders met paarden galoppeerden bewandel ik nu zelf en ik loop onder de poort door die in woelige tijden werd afgesloten (of wanneer het bedtijd was, geen idee…).  Kortom ik laat de geschiedenis voor mijn ogen tot leven komen alleen door hier te zijn. 

Toen we aan ons haute cuisine diner zaten, want dat leek mij zo leuk op deze locatie, vroeg ik mij af of de andere gasten om ons heen bij het meubilair hoorden of gewoon, net als wij, gasten waren?! Uit welk deel van de geschiedenis stammen die?! Op een ander stel na, waren wij de jongste van het hele gezelschap. Het mocht de pret niet drukken. Wij genoten tot op zekere hoogte van onze maaltijd. Eerlijk is eerlijk, wat ons geserveerd werd zag er werkelijk prachtig uit. Maar de hoeveelheid en smaak daar valt over te twisten. Ik ben gastronomisch niet goed onderlegd en misschien komt het daardoor dat ik de slogan: “Voor de echte fijnproever” een beetje verkeerd geïnterpreteerd heb. Wij waren in ieder geval blij dat we maar voor een luxe diner hadden gereserveerd. 

Het verblijf was verder echt fantastisch. Onze kamer super ruim en direct gelegen naast de befaamde toegangspoort. De oude van dagen hielden het al vroeg voor gezien dus last van feestgangers hadden we niet. De serene rust hing al die tijd als een fijne deken over het hotel en onze “voortuin”. Die overigens was voorzien van een fonteintje en zitjes met kussens. Speciaal voor de oudjes, of de koukleumen zoals ik, met fijne zachte fleeceplaids. Zo konden we gezellig daar een drankje doen en al babbelend en lezend de avond relaxed afsluiten. 

Verder deden we wat de gemiddelde toerist in Limburg doet. Lekker shoppen. Wandelen door het mooie Valkenburg waarbij we dit keer de grotten over sloegen. Bezochten nog een ander kasteel en reden rond in dit mooie landschap. Op aanraden gingen we naar Gaia Zoo in Kerkrade en genoten we van het uitzicht op het toeristische Drielandenpunt. Verder hebben we ons heel veel laten verwennen door uit eten te gaan.

Aan alles komt een eind en ik vond het jammer dat we maar voor een paar dagen geboekt hadden. Deze omgeving is zo mooi en verdiend meer tijd om bezocht en gezien te worden. Daarom laat ik Limburg gewoon op mijn lijstje staan. Voor een volgende keer. 

Familie weekend…

Begin oktober stond het familieweekend met mijn schoonfamilie gepland. Eigenlijk vorig jaar lente al, maar Corona-lockdown en dus verschoven naar herfst dit jaar. Met een groep van een kleine 40 man, was het een gezellige chaos. Het moet gezegd: die familie weet wel hoe ze uitjes moeten plannen en aankleden. De locatie: 6 huisjes bij Port Zelande. Waarbij Opa’s en Oma’s een huisje deelden. Neven en nichten met kleine kinderen samen zaten en ook de pubers hun eigen stek hadden. 

En dat laatste huisje was tevens het meest bezochte huisje. Neef J. had namelijk een heuse biertap(bar) geïnstalleerd. Er kon naar hartelust getapt worden. Dat liet niet alleen de jeugd zich een tweede keer zeggen. Aan het einde van het weekend kon je met de alcoholwalm die daar hing zo’n beetje alles desinfecteren. Het leek wel een kroeg.

De laatste keer dat wij mee waren was in 2013. De gemiddelde leeftijd van de kids was toen tussen de 6 en 10. Waarin een hoop om hen draaide. Dat was nu wel anders. De gemiddelde leeftijd nu is tussen 14 en 18. Die hebben hun ouders echt niet meer nodig voor vermaak. Nou, bijna niet meer. Want er moest nog wel ff getaxi’t worden naar een of andere “disco”, die voor hun op zaterdagavond in de planning stond. 

Iedere dag was er een activiteit gepland. Waarbij we de vrijdag, en dus het bijklets- en taarten eetmoment moesten overslaan. We kwamen pas op zaterdagochtend aan. Een hoop familie hadden we al een tijd niet meer gezien. Dat gold ook voor zoonlief. Toch was er direct een klik. Kamers en bedden werden geruild en nog voor de lunch stonden ze met elkaar pannenkoeken te bakken. 

De middag was gereserveerd voor de bodyslide. Een glijbaan van 8 meter waarbij je gelanceerd wordt in het water. In de lucht zwaai je nog even charmant naar de toeschouwers en daarna maak je een gracieuze duik. Ik daarentegen kwam als een zak aardappelen naar beneden. Maaide met wat ledematen in het luchtledige om vervolgens, heel onhandig, als een steen op het water te vallen. Kei leuk man!!

Na de glij- en valpartijen konden we vervolgens bijtanken op de bowlingbaan om bij terugkomst getrakteerd te worden op een BBQ die de opa’s al aan het voorbereiden waren. Nadat de pubers opgedoft en al vertrokken waren hadden wij hun huis voor ons “alleen”. Onder het genot van een hapje en een drankje kletsten we gezellig met iedereen bij en werden er herinneringen aan heel lang geleden opgehaald.

De volgende ochtend stond oom G. alweer vroeg aan de deur met verse broodjes en croissants. Helaas viel het blowkarten door de regen en geen wind in het water. Maar we konden wel een plek reserveren in de adventure dome, waar we in blacklight naar harte lust konden klimmen en klauteren.

Als afsluiting aten we de restanten taart, soep, broodjes en BBQ en ruimden met elkaar de huisjes op. Einde van de dag namen we afscheid. Hoewel mijn lichaam mij vertelde dat 2 dagen lang genoeg was vond ik het eigenlijk veel te kort. Ik had nog niet eens met iedereen bij kunnen praten en er was nog zoveel leuks te doen. 

Zo’n feestelijk weekend met zoveel mensen hakt er na 1.5 jaar “coronastilte” echt wel in. Ik heb een volle week nodig gehad om bij te komen. Familie bedankt voor deze mooie dagen. Enne, volgend voorjaar zien we elkaar “op het water”!!

Carnivore goes vegan…

“Kom maar door met die datums” kregen we over de app. Op de datums die doorkwamen kwam een nee, nee en heel verrassend nog een nee. Iedere keer was er wel weer een agenda van één van de dames die roet in ons etentje gooide. Het leek bijna een onbegonnen missie om iets in te plannen. Het duurde ook even maar uiteindelijk lukte het eind december om een datum te prikken voor begin februari.

Vorig jaar zijn we een aantal keer met de dames van stal uit eten geweest. Het is leuk om elkaar ook in een ander omgeving te zien. Met normale kleding en zonder hooi in het haar. Of zoals met de afgelopen stormen, verwaaid haar. Je hebt eens wat andere gespreksonderwerpen dan enkel paard. Daarnaast is het ook gewoon super gezellig. En wij zijn wel te porren voor wat gezelligheid tijdens het eten.

“Ik stel voor om jullie eens mee te nemen naar een veganistisch restaurant!! Werd er door een van de dames geopperd. Overigens al ergens in september vorig jaar. Maar toen bleek de toko waar we ons oog op hadden laten vallen compleet vol geboekt. Aangezien een datum afspreken niet bepaald vlot gaat besloten we de boel niet om te gooien maar gewoon een ander restaurant te kiezen. Wat in het vat zit verzuurt immers niet…

Dat vat werd dus begin februari geopend. De gelegenheid: Rozey in Rotterdam. Een restaurant met een all you can eat concept en waarbij enkel vegetarische en veganistische gerechten geserveerd worden. Als carnivoor, (met name steak en BBQ liefhebber) een leuke uitdaging. De menukaart zag er alvast goed uit. Voldoende om uit te kiezen en de smaakpapillen te kunnen testen. Verder is er geen tijdslimiet dus je kunt tot praktisch sluitingstijd blijven zitten. Iets wat wij (uiteraard) ook deden.

Het was even zoeken naar een parkeerplek en uiteindelijk besloten we de auto maar achter te laten in een van de parkeergarages. Waar we later op de avond een klein kapitaal mochten neerleggen om hem weer mee te mogen nemen. De slagboom eruit rijden was misschien goedkoper. Op de een of andere manier had ik een compleet andere voorstelling van het restaurant. Bij de naam Rozey denk ik aan warm en knus. Maar toen we het overvolle restaurant binnenstapte bleek dat niet echt het geval.

Het restaurant heeft een frisse, hippe maar iet wat industriële uitstraling. Echter zouden ze wel wat aan de verlichting mogen doen. We werden de hele avond verblind door de spotjes boven ons hoofd. Dat mocht de pret niet drukken. Nadat de eerste drankjes op tafel stonden gingen we los op diverse voorgerechten. Gevolgd door zo’n beetje alle hoofdgerechten. Wetende dat er ook nog plek moest zijn voor alle toetjes… Een klein nadeel was dat ze begin van de avond al door de “Kentucky-fried-bloemkool” en het Jackfruit heen waren. Tot groot ongenoegen van een van de dames. Gelukkig was er volop keus en moest ik na mijn 2e toetje passen voor de aller laatste ronde. Ik zat bomvol.

Ik had het niet verwacht maar was aangenaam verrast. De gerechten waren smaakvol en veelzijdig. Ik heb heerlijk gegeten en het (echte)vlees geen minuut gemist. De draadjesvlees bitterballen en saté waren overigens bijna niet van echt te onderscheiden! Om over de zalige cheesecake nog maar niet te spreken. Ons stal-uitje was wederom prima geslaagd. Nu eens verzinnen waar we de volgende keer heen gaan..

 

diverse vegetarische gerechten van Rozey

 

***

Een andere wereld…

Mooi, dit keer staat er geen rij. Geen 100 vrachtwagens en geen 75 motormuizen. Ik scheur met mijn Beetle dwars over de vrachtwagenparkeerplaats, neem iets te ruim de bocht. Ach, wat maakt het uit er is vandaag toch niemand die ik tot last kan zijn. Nou niemand? Als ik het terrein van het onbemande tankstation oprijd staat er een auto. Een zwarte mercedes. Geen idee wat voor type. Hij ziet er in ieder geval een heel stuk netter, schoner en glimmender uit dan mijn vaal blauwe onder de modder zittende auto.

Ik parkeer twee tankautomaten verder en zing nog even met de muziek mee terwijl ik mijn pasje zoek. Ik realiseer mij te laat dat mijn stem misschien ook wel buiten de auto te horen is. Als ik uitstap kijk ik in twee gitzwarte ogen van, vermoedelijk, de chauffeur van de mercedes. Ik wil hem vriendelijk gedag zeggen maar krijg daar de kans niet voor. Hij draait zich met een ruk om en vervolgens kijk ik tegen zijn kaal wordende achterhoofd aan. Het beetje haar dat hij nog bezit is zo te zien met veel zorg in model gebracht.

Terwijl ik de dorst van mijn auto aan het lessen ben kan ik het niet laten om nog een blik te werpen op de man naast mij. Hij ziet er erg netjes uit. Zijn voeten gestoken in mooie glimmende schoenen. Goed gesteven zwarte broek. Mooie zwarte wollen jas met bijpassende sjaal. Als ik zijn beroep zou moeten raden zou het eerste wat in mij opkomt een begrafenisondernemer zijn. Zijn blik past er in ieder geval goed bij. Hij kijkt nogal doods. Ik verplaats mijn blik van hem naar mijn eigen voeten. Gestoken in afgetrapte witte gympies met nog net geen gaten. Een oude rijbroek met wat gaten. Een zwarte jas, dat dan weer wel. Maar iets viezer dan die van de man. Ik zie er ongeveer zo uit als mijn auto. Maar ik ben dan ook gekleed om naar mijn paard te gaan.

Ik waag nog een keer een blik over mijn schouder en probeer te vergeefs mijn tandpasta-reclame-lach. De beste man kijkt niet eens. Voor hem besta ik niet. Hij steekt de slang terug in de tankautomaat, gooit vervolgens zijn jas op de achterbank en gaat zelf weer achter het stuur zitten. De vrouw, die naast hem zit, ziet er al net zo levendig uit. Zonder richting aan te geven draait hij de tankplaats af en weg is de Mercedes. Een bijzondere ontmoeting. Waar komen ze vandaag? Waar gaan ze naar toe?

Zoonlief dacht “vroeger” dat ik iedereen die we tegen kwamen kon. Ik heb namelijk de gewoonte om iedereen, op mijn weg naar wat dan ook, te groeten. Meestal krijg ik een groet of glimlach terug. Soms wordt ik alleen maar stoïcijns aangekeken, of straal genegeerd. Maar af en toe is er zelfs gelegenheid voor een praatje. Gezellig toch?! Voor sommige mensen niet. Overigens al helemaal niet als je een puber bent. Want een wildvreemde groeten is gewoon niet chill. Zoals bovenstaande mensen kom ik wel vaker tegen. Ze horen of zien je niet. Ach en dat geeft ook helemaal niet. We bevinden ons dan wel op dezelfde planeet maar leven nu eenmaal in een compleet andere wereld…

***