Tagarchief: herinnering

In 2023…

Posted on by

2023 was over het algemeen een rustig jaar. Hoewel er best wat pieken en dalen genomen zijn. Het verdriet van het wegvallen van familieleden bijvoorbeeld. Beseffen dat niets en niemand het eeuwige leven heeft. Daarmee de bewustwording van je eigen kwetsbaarheid. Om nog maar niet te spreken over het uitdunnen van mijn, ooit zo grote, familie. Uiteraard moet het leven daarom juist des te meer gevierd worden. De twee vakanties met familie waren één van de vele hoogtepunten. 

Op culinair gebied waren er ook wat hoogstandjes. Aller eerst heb ik dit hele jaar kunnen gebruiken om opnieuw te leren koken op onze inductie kookplaat. Terwijl vriendlief helemaal los ging op zijn grill en teppanyaki plaat. Opeens was courgette de groente van het jaar. Want dat kon zo leuk gegrild of ge teppanyakied (?) worden. Smaakvol zeker! Net als de in knoflook gemarineerde spruitjes uit de oven die we recentelijk ontdekt hebben. Zo lekker! 

We werkten op hoogte toen we samen de dakopbouw gingen schoonmaken en schilderen. Ik heb doodsangsten uitgestaan. Of we het kozijn niet zouden laten vallen? Of vriendlief niet van het dak af zou lazeren? Of we niet door het dak zouden zakken? Kortom, een volgende keer komt er mooi zo’n mannetje die hier zijn werk van heeft gemaakt. We losten op dat moment wel zelf direct een oude lekkage op. Ontstaan door de mannetjes van de zonnepanelen. 

“Groei” stond in 2023 ook centraal. Laten we beginnen met de fysieke groei. Ik ben er nog niet helemaal achter of dit komt omdat ik ouder word. Of dat ik echt te weinig gesport heb. Er zit gewoon meer Boor om de botten. Er is meer van mij. Als ik er op deze wijze naar kijk klinkt “meer mij” eigenlijk nog niet eens zo gek. “Meer mij” en je skibroek aantrekken die een jaar in de kast heeft gelegen klinkt opeens minder tof… Ik heb nog een paar weken de tijd. Na de feestdagen weer starten met Intermittent fasting en toch echt meer bewegen dan zou dat heel misschien nog goed kunnen komen. 

Daarnaast heeft er een wezenlijke groei plaatsgevonden op het gebied van werk. De inhoud van mijn werkzaamheden verschoven en ik kreeg de kans om mij op andere werkzaamheden te oriënteren. Mocht alvast proeven aan het werken met en in projecten. De eerste is halverwege. Het tweede project heeft vorige week een “go” gekregen. Ik verwacht volgend jaar een derde. In mijn blog nam ik jullie, maar vooral mijzelf, hierin mee op reis. Voor 2024 staan er nog meer veranderingen op stapel. Maar daarover in het nieuwe jaar meer. 

2023 in cijfers: In totaal kwamen er 43 artikelen online. In mijn hoofd iets meer maar dat bleken concepten te zijn… Was het favorieten bericht een oudje uit 2012 en had ik zelfs niet eens een populairste dag. Want dat is er een uit 2019. Geen hoogstandjes dit jaar dus. Dat mag de pret niet drukken. Ik heb met veel plezier geschreven.

De term groei zal in 2024 verder opgepakt worden. Hoewel ik niet hoop op nog meer Boor. Daarnaast ga ik voor een sportief, liefdevol en fotografisch goed jaar!

Dank voor al jullie (tussen)stops op mijn blog. Het trouwe meelezen en reageren. Jullie maken het bloggen namelijk nog leuker! Ik wens jullie allen een heel mooi uiteinde van dit jaar en een sprankelende start van 2024. 

Gefeliciteerd…

Posted on by

In Café ’t Hemeltje is het waarschijnlijk afgeladen en stampers vol. Er zijn immer al voldoende mensen van ons heen gegaan om een stamkroeg te vullen. Ze zeggen dat je in de hemel niet ouder wordt. Toch geloof ik graag dat ze daar de slingers en ballonnen ophangen. En dat er een grote taart voor je is gebakken. Speciaal en helemaal ter ere van jou. Ik weet ook zeker dat Oma de hele dag in de keuken heeft gestaan om allemaal lekkere Indische hapjes te maken. Want een feest zonder eten is volgens onze familie nu eenmaal geen feest.

En weet je pa, ik zie jou al achter de draaitafels staan waar jij, heel toepasselijk, “Stayin’ Alive” uit de boxen laat schallen. Uiteraard in jou veel te grote witte engelen gewaad maar wel met feestmuts op. Want zo ben je dan ook wel weer. Als er dan een reden is voor feest en het is ook nog eens jouw feest, ga dan maar lekker los.

Ik ga er gewoon vanuit dat er in de hemel ook feest gevierd wordt. Dat het daar heel gezellig is. Dat iedereen daar los gaat op zijn en haar favoriete muziek. Dat iedereen “dronken” wordt van al het goddelijke drank dat vanuit de hemelse champagnetoren naar beneden druppelt. Dat iedereen zich misselijk eet aan alle heerlijke hapjes. En dat ze, heel misschien, zullen toasten op ons, zoals wij hier toasten op jou.

Gefeliciteerd pa 💞

Tranquilo…

Posted on by

Langzaam kom ik weer bij mijn positieven. Wat mij als eerste opvalt is de kramp in mijn nek. Daarna mijn slapende arm. Niet alleen mijn arm slaapt. Ik ben zelf ook gewoon in slaap gevallen. In één van de bedjes langs de rand van het zwembad. Maar dan wel in een hele rare houding. Voor ik in slaap ben gevallen had ik nog wel de tijd van geest om mijn zonnebril veilig te stellen. Mijn boek ligt half onder mij en heeft een fantastische afdruk in mijn buik achter gelaten. Ik draai mij op mijn rug en geniet van de verkoelende bries die over zee wordt aangevoerd. Het lukt mij nog niet om mij volledig onder het land der levenden te begeven. Ik lig zo lekker dat ik nog even mijn ogen sluit.

Met gesloten ogen hoor ik mijn twee tantes ergens bij de bar. “Wat was het nummer nu?? Joehoe niet zo snel!! Ik verstond je niet. Wat? 81?? He wat jammer die staat niet op mijn kaartje.” Het entertainment team, dat bestaat uit studenten uit Holland die stage lopen, is bezig een aantal vakantiegangers aan t-shirts en wijn te helpen. Maar daarvoor moeten er eerst wat activiteiten ondernomen worden. Vandaag staat bingo op het programma. Mijn tantes worden al na drie dagen gekscherend the Dutchies genoemd. Een bijnaam die ze de rest van de vakantie en waarschijnlijk ver erna zullen moeten aanhoren.  

Met één oog scan ik de omgeving. Vriendlief zit aan de bar een overheerlijke cappuccino met een berg slagroom weg te werken. Oom is het water in gedoken voor wat afkoeling en de ander ligt ook op één oor.  Deze vakantie wordt gekenmerkt door lange dagen van luiheid. Onbekommerd lummelen bij het zwembad of op het strand. Zelfs tijdens het eten doen we het rustig aan. We nemen letterlijk de tijd voor alles en doen alles op ons gemak. Daar is het natuurlijk niet voor niets vakantie voor. 

Omdat iedereen om mij heen zich in deze relaxte modus bevind lukt het mij ook om er aan toe te geven. En dat is nieuw. Meestal heb ik te veel energie om zo lang niks te kunnen doen. Ik wil dingen zien en ondernemen. Maar nu heb ik er gewoonweg de puf niet voor. Ik word ouder of ik ben er gewoon echt aan toe, aan het even niks doen en niks hoeven. Ik vind het heerlijk om mij aan de warmte van de zon te laven. Zodra ik opwarm voel ik mij helemaal senang. Iedere vezel in mijn lijf kan zich ontspannen en ik probeer dit gevoel zo lang mogelijk vast te houden. 

Het klimaat is nu overigens ook niet heel uitnodigend om actief iets te ondernemen. Hoewel… We zijn naar de markt geweest. Zijn meerdere keren wezen shoppen. We hebben ons rot gesmeerd met zonnebrand en aftersun. Hebben gezwommen. Veel rond gelopen in het restaurant om al het lekkers te proeven. En daarna nog een keer bij het ijs en toetjes buffet. Wandelingen naar het strand gemaakt en weer terug uiteraard. Gejankt van het lachen. Naar de bar gelopen voor overheerlijke Pina Colada’s en Ronmiels. Heel veel gelezen, gelachen en gepraat. We hebben dus best wel iets gedaan. 

Dit was een heerlijke zonovergoten vakantie in goed gezelschap met lekker eten en drinken! Ik heb mij fantastisch vermaakt, ben bijgetankt en weer helemaal opgeladen voor de komende maanden.

💞

Heerlijk toeristisch…

Posted on by

Er is een markt in het dorpje verderop. En het leuke is dat we er met de boot naar toe kunnen. Dat het halve eiland dit ook bedacht heeft was even niet in mij opgekomen, want het is extreem druk in de haven. Dat een bezoek aan het marktje überhaupt bij mij is opgekomen is al bijzonder want winkelen is nu eenmaal niet mijn favoriete bezigheid. Laat staan tijdens mijn vakantie. Maar met zijn allen is het een leuke onderneming en in de haven zijn genoeg eet- en drink gelegenheden om de dag af te sluiten. 

Het is lekker om, al is het maar even, op het water te vertoeven want het zonnetje begint in rap tempo aan warmte toe te nemen. Het zeebriesje is extra aangenaam. De boottrip zal niet langer dan een kwartiertje geduurd hebben. De voorgaande rondvaartboot heeft net een lading toeristen uitgebraakt en wij zijn de volgende. Al snel verspreid de mensenmassa zich over de omringende straatjes, de markt of het strand. Zo ook wij. 

We bevinden ons in Puerto de Mogan, of te wel: haven van Mogan. Het is een voormalig vissersdorp van het eiland. Omdat het is doortrokken met kanalen en voorzien van bruggetjes wordt het ook wel het klein Venetië van Gran Canaria genoemd. Het water in de haven is zo helder dat je tot op de bodem kunt kijken. Ook de kleurenpracht van diverse vissen is hier goed te zien. De smalle straatjes met wit gepleisterde huisjes en de prachtige in bloei staande bloemen en planten maken het beeld helemaal af. Als je door het weer niet in zomerse sferen komt dan gebeurt het wel met een wandeling door deze straten.

In dit deel van het dorp vind je ook geen massa’s aan betonnen hotels. De bouw heeft hier namelijk wat strengere eisen en heeft als regel dat een gebouw niet meer dan twee verdiepingen mag tellen. Dit stukje doet bijna romantisch aan. Ik zeg bijna, want je moet wel de overige vakantiegangers ff wegdenken. 

Met het zweet op mijn rug kuier ik achter de tantes aan die het voorzien hebben op de aller eerste marktkraam die zichtbaar is. Daar begint het ge-emmer. De verkoper duwt mij een jurkje in handen en gilt special-price-only-for-you. Ja, leuk!! Hoe meer ik weiger hoe meer geld er van de special price afgaat. Afdingen is dus nog steeds een “hot item” hier. Niet ik, maar tante besluit het jurkje uiteindelijk te kopen. 

Als ik denk dat we verder kunnen verdwijnen ze in het volgende kraampje. Dit gaat nog wel even duren ben ik bang. Ik laat de kledingkramen voor wat ze zijn en sluit mij aan bij de heren. We kuieren op gepast tempo, want WARM, over de markt. Hier en daar werp ik blikken in kraampjes. Niet te opvallend want voor je het weet krijg je weer een special-price-item in je handen gedrukt. We mogen wat rum proeven, dat dan wel weer en bekijken de mooie handwerkjes. Lekker toeristisch dus.

De markt eindigt aan het einde van de haven. Daar draaien we om en bezoeken we, via de andere kleine straatjes het plein met de terrasjes voor een kleine versnapering. Rond een uurtje of drie brengt de boot ons terug naar de haven Puerto Rico, onze thuisbasis voor deze week. Waar we mooi nog even kunnen aansluiten voor een bakje cappuccino en een stuk “tarta del dia”.   

Nee, ik ga niet mee…

Posted on by

Zodra ik de koelbox tevoorschijn zie komen, weet ik al hoe laat het is. Nog heel even heb ik de hoop dat ze mij vergeten maar zodra ik hun kant op kijk en hun blikken vang weet ik wat mij te doen staat. Ik laat al mijn werkzaamheden per direct vallen, de doos die ik aan het slopen ben, de colafles die ik normaal gesproken door de kamer smijt of de bol sokken waar ik mijn snavel zo graag in zet, gewoon omdat het zo lekker voelt om iets kapot te knagen wat vooral niet van mij is, en haast mij met gezwinde spoed terug naar mijn kooi. Ik klauter als een razende Roeland naar binnen en trek in één streep door naar de verste uithoek van mijn kooi. Nee, ik ga mooi niet mee!! 

Terwijl ik op mijn stok en vooral buiten bereik van hun handen aan het kniezen ben, zie ik op de eettafel allemaal lekkere hapjes verschijnen. Ik hoor ze gezellig babbelen over de planning van deze dag. Ze werpen steelse blikken mijn kant op. Ik doe of ik het niet zie en draai mijn kop opzij. Maar dan begint ze tegen mij te praten. Of ik mee ga? Of ik ook wat lekkers wil? Of ik …. Vertwijfeld steek ik mijn poot al uit om terug te klimmen. Nee, de koppigheid neemt het over. Ik ga niet mee!! Ze ziet mijn twijfel en moedigt mij nu aan door het te proberen met lieve woordjes. Maar ik ben onverbiddelijk. Mijn antwoord is nee. 

“Wil je misschien dit stukje?” Vraagt ze even later aan mij terwijl ze aan komt lopen met wat lekkers op een bordje. Mijn kraaloogjes worden groter en groter. Zie ik daar nu een stukje kaas??? Voor ik het weet klim en klauter ik mijn kooi uit. Als beloning eet ik de voor mij eigenlijk verboden lekkernij. Achter mij scharniert het deurtje van mijn kooi dicht en terug is geen optie. “Ooh bugger….” Ik ben er weer ingetrapt. Zo omkoopbaar als de pest! Er zit niks anders op dan in mijn reistas te stappen en mee te gaan varen. 

Ik doe alsof ik overal een hekel aan heb. Kenners van Amazone papegaaien weten dat wij de grootste toneelspelers van alle papegaaien zijn. Althans, wat drama betreft. De kaketoe spant natuurlijk de kroon als het om de clown uithangen gaat. Eenmaal aan boord heb ik het stiekem wel naar mijn zin. We starten met “koffie en koek” voor mij water met een noot. Daarna varen we door de Biesbosch opzoek naar een rustige plek waar we voor anker gaan voor de lunch en wat zonovergoten uren. 

Eenmaal voor anker krijg ik een prominente plek op het voordek waar ik alles prima in de gaten kan houden. Het is een komen en gaan met kleine sloepjes en kano’s. En het leukste van alles zijn de rondvaartboten. Om de zoveel tijd komt er één voorbij, afgeladen met mensen die naar mij zwaaien. Als ik dan enthousiast “Halloooo” terug roep is iedereen door het dolle. Maakt hun rondvaart helemaal af.  

Dit is wel wat spannender dan mijn eigen kooi, die niet zo schommelt overigens. Maar zeg nu zelf: welke huisgaai kan nu zeggen dat ie zo’n uitzicht heeft als ik deze middag!?!

De dagen erna…

Posted on by

De zon schijnt en het valt mij op hoe prachtig het buiten is. De eerste mooie lentedag is aangebroken. Of althans voor mij. Want er zijn best een aantal prima dagen geweest maar deze zijn compleet langs mij heen gegaan. Twee sterfgevallen in één week tijd. Met de daaropvolgende week uiteraard twee uitvaarten. Hoewel ik bij alle twee niet direct iets heb hoeven regelen hakt het er wel behoorlijk in. Dan ben je even met wat anders bezig dan lente en zon. 

Mijn oom besloot als eerste aan zijn laatste reis te gaan beginnen. Hij was ziek en we wisten allemaal dat het einde nabij zou zijn. Hij besloot zelf te stoppen met de behandeling en te dealen met de tijd die hem restte. Dat het uiteindelijk zo snel zou gaan had niemand kunnen bedenken. 

Zijn uitvaart heeft veel emoties losgemaakt en oude wonden opengereten. Verdriet dat plots weer naar de oppervlakte terug keerde. Ik liet het allemaal maar over mij heenkomen. Gelukkig kijk ik wel terug op een hele mooie en warme uitvaartdienst. Een dienst die een diepe indruk op mij heeft achtergelaten. Evenals de gesprekken na de dienst. Want ik droom er zeer geregeld over. 

Mijn schoonvader besloot zijn voorbeeld te volgen en drie dagen later begon hij aan zijn laatste reis. Ook hij was ziek, maar was niet van plan het op te geven. Na anderhalf jaar tobben kreeg hij een nieuwe hartklep en het leek zowaar beter met hem te gaan. Als het aan hem zou liggen zat hij nu lekker met zijn vrouw op de bank met een heerlijke bak koffie en een stuk taart. Maar zo mocht het voor hem niet zijn. Hij werd getroffen door een bacterie en is hier uiteindelijk aan overleden. Hoe oneerlijk!!

Zijn uitvaart was compleet anders als eerder in de week. Maar helemaal zoals hij was. Er werd met liefde over hem gesproken, door zijn kinderen, kleinkinderen en aanverwanten. Er was muziek en er waren foto’s. Zijn leven van jong tot nu kwam in korte tijd voorbij. Er waren heel wat mensen die hem een laatste eer kwamen bewijzen. En er waren rozen, heel veel rozen.

Dus toen de zon begon te schijnen op deze, voor mijn gevoel eerste echte lente dag, twijfelde ik geen minuut langer. Ik trok mijn paardenkloffie aan en reed naar stal. Want er is bijna geen andere plek te verzinnen om even op adem te komen na zo’n emotioneel beladen en verdrietige periode. 

Terwijl ik samen met Poownie sta te grasmaaieren op ons wel bekende stukje valt het mij des te meer op dat het zo rustig is in de polder. Het zonnetje staat hoog aan de hemel en er is nagenoeg geen wind. Hier en daar komen sporters en wandelaars voorbij. Maar er zit een sloot en zeker een meter of 30 gras tussen ons in. We hebben geen last van elkaar. Ik hoor de vogels fluiten en laat mij meedrijven op hun lied. Het werkt rustgevend. De zon verwarmd mijn verkrampte spieren en beetje voor beetje kan ik loslaten. 

Na een uur is Poownie klaar met grazen. Zelf weet ik nog niet zo goed hoe ik mij voel. Moe, dat wel. Leeg, dat ook. Maar toch is daar het begin van berusting. De zon zet, zoals altijd, alles in een ander perspectief. 

Final goodbye …

Posted on by

Met zijn hand in de mijne blijven we zwijgend zitten. Als het tijd is om te gaan kijk ik hem aan. Zijn donkere ogen priemen in die van mij. Ik zeg hem dat ik van de week nog een keer langs kom. Hij knijpt in mijn hand en zegt: “Dat is goed hoor wijfie!”
Maar stiekem weten we alle twee, dit is de laatste keer dat we elkaar zullen zien…  

Rust zacht lieve Oom Don. 
21-03-1956 – 27-03-2023

Sprookjesachtig mooi…

Posted on by

Het heeft heel de avond en nacht gesneeuwd. En niet die lullige kleine witte vlokjes die smelten zodra ze de grond raken. De vlokken die in Nederland meestal naar beneden vallen. Nee, dit is het echte werk. De sneeuw heeft zich als een dikke zachte deken over het hele landschap gedrapeerd. Als er in het dal al zoveel is gevallen, hoeveel zou er dan op de berg terecht zijn gekomen? Dat is de eerste gedachte die in mij opkomt als ik vanuit mijn slaapkamer naar buiten kijk. Ik kan mij bijna niet inhouden en voel mij als een kind dat op schoolreisje gaat. Uitgelaten en enthousiast. 

Maar eerst gaan we met de hele groep ontbijten. Het is half 8 als we aanschuiven in het restaurant en ons te goed doen aan al het lekkers. Ik eet veel te veel maar houd mijzelf voor dat het een actieve dag gaat worden. Zonder brandstof wordt het niks! Nog geen uur later staan we allemaal buiten, gehuld in onze warme sportieve kleding. Op naar de skilift voor onze eerste afdaling. 

Onderaan de lift nemen we afscheid van de twee tantes, die zichzelf vermaken in het dorp. Er volgt nog een groepsfoto en daarna gaan we naar boven. Het weer is wisselvallig. Zo nu en dan sneeuwt het. Dit houd eigenlijk heel de dag aan. Het maakt de winterse gedachte wel helemaal af. Het is heerlijk om het board weer aan mijn voeten te voelen. Hoewel het zicht af en toe wat lastiger wordt. Her en der boarden we namelijk letterlijk tussen de wolken door. De tweede dag is een lichte kopie van de eerste. Maar de zon laat zich nu wel af en toe zien. Een mooi voorbode voor de 3e dag. 

Die breekt sneller aan dan ik wil. Onderweg naar boven vergaap ik mij aan het mooie uitzicht. De zon zet alles, zoals altijd, in een ander perspectief. Boven is totaal niet te vergelijken met beneden. De sneeuw van de voorgaande nacht heeft alles bedekt en het heeft een dempend effect. Alles lijkt zachter en mooier. We zijn vroeg boven en zo’n beetje de eerste. De heren kiezen voor het stijle stuk maar dat sla ik graag over. Ik besluit het bospad te nemen. Aan het einde van de route komen beide stukken weer samen. Zodra ik de bocht om ben, ben ik helemaal alleen. 

Het enige geluid dat ik hoor is de knerpende sneeuw onder mijn board. Het liefst zou ik hier stil gaan staan om alles extra in mij op te nemen. Het is werkelijk prachtig. Het besneeuwde landschap strekt zich voor mij uit. De paden voor mij zijn nog onaangeroerd en de bomen zijn gehuld in een mooie witte deken. Kennen jullie het sprookje Narnia? Waarbij Lucy via de achterkant van een kledingkast in een ander land terecht komt? Zo voel ik mij ook. Dit is een compleet andere wereld. Magisch en betoverend.

Gelukkig mag ik hier nog een paar dagen vertoeven. Want de rest van de week, op de laatste dag na, is nog even magisch als die eerste dagen. De temperatuur loopt langzaam op maar de bomen zijn tot zeker dag 5 mooi wit en de bospaden goed begaanbaar. Dus neem ik iedere afdaling nog eens en nog eens en nog eens. Het is hier sprookjesachtig mooi!

In 2022 was …

Posted on by

… het leukste feestje dat van mijn zus en haar werk. Het feest was door Corona al een keer uitgesteld. Het thema was “Happy Together”. Ik had mijn bedenkingen maar Boskalis heeft de verwachtingen overtroffen. De locatie was Ahoy met eetkramen, disco en dansvloeren, entertainment, diverse barretjes, wijnproeverijen en zelfs een heuse kermis werd de vooravond gevuld. Het tweede deel stond in het teken van de voetjes van de vloer met een toffe line up. oa Waylon, Edsilia Rombley, Gerard Jolink, en The Dirty Daddies kwamen voorbij. De hele avond was nogal overweldigend maar super tof.

… mijn boekenkast goed gevuld. Ik las (en luisterde) in totaal 55 boeken. Er zijn zoveel mooie verhalen voorbij gekomen met uiteenlopende genres dat ik besloten heb daar een apart blog over te schrijven. Deze drie sprongen er met kop en schouders boven uit. Waargebeurd en een echte eye opener: “Verpleegthuis” van Teun Toebes. Hilarisch: “Ook dat nog” gevoelig, ingetogen: “Het kamermeisje”. Alle drie een complete verrassing en echte aanraders.

… ons thema verduurzamen. We brachten een aantal aanpassingen aan in huis. Er kwamen zonnepanelen. Gingen voor een deel van het gas en met het starten van de winter testen we hoe koukleumerig we echt waren. Tevens werd het huis van een flinke isoleerlaag voorzien. Er staan nog wat taken op de to-do lijst. Maar die schuiven we naar volgend jaar.

… Poownie tegen alle verwachtingen in zo aangesterkt dat hij een verzorgster kreeg die hem nu wekelijks mee uitrijden neemt.

… het grote afscheid van bed en slaapkamer. Na lang zoeken vonden we een goed matras en nieuw bed. De slaapkamer kreeg een make-over met een hotel chique uitstraling en zo weinig mogelijk prul. De kleuren spierwit & nachtblauw met accenten van goud domineren nu de ruimte en er heerst een serene rust. Er moeten nog wat puntjes op de I gezet worden maar ben er helemaal blij mee.

… de keuken ook aan de beurt. Het bleek dat we eigenlijk heel tevreden zijn met de indeling. Wel moest er iets gedaan worden aan al het loslatende folie op deuren en laden. We besloten de boel te laten schilderen. Nu hebben we een chocolade bruine in plaats van roomwitte keuken. De nieuwe handvatten op deuren en laden en een mooie luxaflex voor het raam maken het helemaal af.

… het druk op mijn werk. Nieuwe directeur, projecten en aanpak. Dat laatste was ook van toepassing op zaken die jarenlang door de vingers werden gezien en wat de groei op meerdere vlakken tegenhield. Het was schokkend en tegelijk bevrijdend toen daar eindelijk iets aan gedaan werd. Het onderzoek kostte een collega (terecht) haar baan. Nu dit achter de rug is kunnen we weer vooruit zonder dat iemand op de rem blijft trappen.

… ik het minst op het water te vinden. Mijn SUP bleef vaker thuis. Mijn fototoestel kwam minder vaak uit de tas en ik plaatste ook maar 41 blogs. Wel heb ik een rondje op natuur ijs geschaatst.

… mijn rug op zijn zwakst. Ik ging er finaal doorheen en heb daar eigenlijk nog steeds last van. Hierdoor maakte ik wel kennis met yoga. Een heerlijke manier van rekken en strekken wat ik nu een paar keer per week met veel plezier doe.

2022 was, met hier en daar een uitschieter, een rustig en mooi jaar. Voor 2023 heb ik energievolle verwachtingen die ik hopelijk ook waar kan maken. Daarover later meer. Bedankt voor alle keren dat jij hier langs kwam en de moeite nam mijn verhalen te lezen. Voor nu wens ik jou een fijn en warm uiteinde van dit jaar en een fantastisch mooi begin van 2023. Tot volgend jaar!

Round 2…

Posted on by

Vriendlief mocht de locatie voor de tweede vakantieweek uitzoeken. Onze uitvalsbasis voor die dagen werd “old school” Renesse. Iets met jeugdherinneringen en zeilkampen uit drie levens terug. Ons verblijf: een hotel met alles er op en eraan. Het zou nog even spannend worden of ik het met mijn rug wel zou gaan redden. De pijn was dusdanig gezakt dat we er in ieder geval naar toe konden. De (actieve)planning moesten we wel een beetje omgooien. Blowkarten en quadrijden werden daarom van het menu geschrapt. 

Er was heel veel regen voorspeld, maar ook deze week vielen we, net als bij de eerste week, met onze neus in de boter. Na aankomst schoven we eerst een lekkere kibbeling naar binnen om daarna door te rijden naar het strand. Het wolkendek brak open en de zon stond ons al op te wachten. Omdat we het niet hadden verwacht, maar wel stiekem gehoopt, hebben we er extra van genoten. We wisselende het liggen en zitten af voor pootje baden in de zee. Tot laat in de middag verbleven we op het strand waar we het langzaam vloed zagen worden. 

We keerden terug naar ons hotel voor een snelle douche voordat we naar het gezellige “centrum” van Renesse, dat bestaat uit 1 hele winkelstraat, terugkeerden om ons daar te goed te doen aan de verse Zeeuwse mosselen. Vriendlief dan, ik koos voor iets smakelijkers… Over het toetje waren we het wel eens, vers Italiaans schepijs zodat we ondertussen de benen even konden strekken. En het moet gezegd, tot nu toe de lekkerste ijssalon die ik in jaren tegengekomen ben. 

De avond liet al snel van zich horen en ook langs het water viel er, op wat vissersbootjes na, niet veel meer te zien. Gelukkig stond er een relaxte avond op het programma. En eenmaal uitgebuikt brachten we een bezoek aan de sauna. Daar werd ik echt heel blij van. Mijn rug, die aardig wat te voortduren heeft gehad, ook. 

Dag twee bleek weer een mooie en warme dag. Prima weer om iets te ondernemen. Maar eerst een uitgebreid ontbijt in het restaurant. Vervolgens reden we naar Neeltje Jans. Tijdens de geschiedenislessen op school wel ooit besproken maar ik was er nog nooit geweest. Na de watersnoodramp van ’53 is de Neeltje Jans een werkeiland geworden als onderdeel van de Oosterscheldekering. Nu is het een informatie en “attractiepark” waar je rondleidingen kunt krijgen. Misschien dat ik er ooit nog eens een blog aan wijd. We sloten ons bezoek af met een rondvaart langs de Oosterscheldekering.

Aan het einde van de middag trokken we nog wat baantjes in het zwembad. De zon was verdwenen en de wind iets opgetrokken. Buiten was daarom geen optie meer. Maar er was gelukkig ook een verwarmd binnenbad. Daar werd mijn rug weer blij van. In de avond reden we naar het dorp waar we ons wederom culinair hebben laten verwennen. 

De regen die al twee weken voorspeld was kwam op dag drie in volle hevigheid naar beneden. Verwacht maar niet gehoopt. Ons ontbijt werd een brunch en lekker uitgebreid en op het gemak namen we plaats in het restaurant. We vulden de rest van de dag met het kijken naar mooie huizen en een bezoek aan een van de omliggenden centrums voor we op huis aan gingen.