Tagarchief: huisdier

Noodgedwongen I…

Posted on by

Het is (eind maart en) al wat later op de avond als mijn telefoon gaat. Als ik zie dat het stal is schakelt mijn hartslag automatisch door naar de 6e versnelling. Er is iets met Poownie! Gaat er door mij heen. Terwijl ik hem nog geen uur eerder in blakende gezondheid heb achtergelaten. Met een iets te vrolijke stem neem ik het gesprek aan in de hoop het bericht enigszins te kunnen sturen. Na wat beleefdheden en de verzekering dat er echt niks met poownie aan de hand is zegt de staleigenaresse: “Laat ik maar direct met de deur in huis vallen! Per 1 mei trek ik de stekker eruit en stop ik met de pensionstalling!” SAY WHAT?!?!? “Stoppen? Stekker? Euh, hoe bedoel je!?” Is het enige onzinnige dat ik uit kan kramen.

Er volgden diverse redenen waarom ze tot deze keuze gekomen was. Haar stem klonk vlak alsof ze dit riedeltje al duizenden keren had doorgenomen. Zij heeft de tijd gehad om aan dit idee te wennen voor ze de knoop definitief door zou hakken. Voor mij was dit bericht zo plotseling en uit het niets. Alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Dit was wel het laatste dat ik verwacht had te vernemen. Hoewel het echt niet makkelijk was om tot deze beslissing te komen, vertelde ze, had ze een keus gemaakt. Na 15 jaar iedere dag intensief voor al die paarden gezorgd te hebben was het tijd om het roer om te gooien. Ze was nu bezig met een rondje “slecht nieuws gesprekken”.

De avond begon zo heerlijk rustig. Na het beëindigen van het gesprek was er niks meer over van dit vredige gevoel. Mijn hart ging nog steeds als een razende te keer. Ik moest dit nieuws met iemand delen. Ik belde mijn stalgenoot om met haar van gedachte te wisselen. Die was al net zo verbaasd over dit plotselinge bericht. We besloten beide een zoektocht te beginnen naar een nieuwe stal. Want we waren het over één ding eens. Onze paardjes, die al jaren als twee dikke vrienden door het leven gaan, wilden we liever niet nog een keer scheiden.

Nadat ik ook dit gesprek beëindigd had landde het bericht pas echt. Even heb ik als een klein kind mijn ogen uit mijn kop gejankt. Hoewel ik voor hetere vuren heb gestaan is dit toch een dingetje waar ik totaal geen rekening mee heb gehouden. Poownie zou hier blijven staan tot zijn pensioen en verder. Ja, onze oude dag zouden we samen slijten. Hier, op dit plekje, wat ik inmiddels als mijn 2e huis ben gaan zien. In de 2.5 jaar tijd dat ik hier sta ben ik van die paar hectare grond en zijn bewoners gaan houden. Ik heb het er naar mijn zin en voel mij er thuis. Net als Poownie, die na jaren weer een onderdeel van een kudde is geworden. Over vier weken zou dit allemaal over zijn…

Voor ons was er werk aan de winkel. Vind maar eens een stal waar je direct met twee paarden terecht kunt. Waar je net zo geweldig staat als nu, onder dezelfde condities, voor ongeveer dezelfde prijs. Oh en een beetje in de buurt zou ook niet verkeerd zijn. We stonden, ongewild, voor een uitdaging …

 

Wordt vervolgt….

***

Een gaaien meeting…

Posted on by

Een paar weken geleden rolde er een uitnodiging op de deurmat. Of Draak en ik zin hadden om mee te doen aan een wandeling. De uitnodiging kwam van My Own Little Zoo en familie. Ik heb ze via social media leren kennen, toen ik iets opzocht over amazone papegaaien. Ik kwam er al snel achter dat ze een groot hart hebben voor kromsnavels. Vooral voor de moeilijk te hanteren, verwaarloosde en mishandelde gevallen. Een groot deel van hun leven (en huis) staat in het teken van deze vogels. Om ze een beter, liefdevoller bestaan te geven op een vogel-waardige manier.

De wandeling werd vanuit hun eigen woning georganiseerd. Eenmaal in de straat wist ik precies waar ik moest zijn. Een grote knuffel papegaai was vastgebonden aan het tuinhek. Hoewel we elkaar pas één keer eerder gezien hebben, tijdens een wandeling vorig jaar, werden Draak en ik met open armen ontvangen. Ook maakte ik kennis met een aantal andere digitaal bekenden. Door de hele tuin stonden klimbomen en papegaaien-standaards opgesteld. Ook voor de gaaien-gasten. Zodat onze gevederde vrienden op hun gemak konden zitten, terwijl de baasjes onder het genot van een hapje en drankje met elkaar konden kletsen.

Op internet had ik al een hoop van hun geredde en geadopteerde vogels leren kennen. Ik vroeg mij af hoe ze al deze vogels zouden huisvesten. Het antwoord daarop kwam snel. Ik kreeg van Laura een rondleiding met bij iedere vogel een verhaal en de reden waarom ze geadopteerd zijn. De rondleiding begon binnen in het slaapvertrek en de speelkamer. Twee kamers helemaal ingericht voor het welzijn van de vogels. Ze hebben allemaal hun eigen slaapplek. Daarnaast zijn beide kamers voorzien van klim- en klauterbomen, schommels, touwen en knaagtakken. Monkey town is er niks bij.

De tour ging door op het terras, waar inmiddels een heel hoop papegaaien zaten. Een bond gezelschap. We liepen door naar de volières en buitenverblijven waar de overige papegaaien ondergebracht waren. Ze komen iedere dag buiten voor hun dosis daglicht en frisse lucht. De gaaien die met elkaar kunnen opschieten zitten samen. Wat tot nu toe leuke en unieke vriendschappen heeft opgeleverd. We eindigden bij de “quarantaine” ruimte, waar hun nieuwste aanwinst was ondergebracht. Wanneer de testresultaten niks geks uitwijzen mag hij kennismaken met de rest van de vogels. Ze doen dit met liefde en zorg. Maar man, wat een werk! Hier gaat zoveel tijd en energie inzitten.

Halverwege de middag was het tijd voor de wandeling met een groot gedeelte van de groep, inclusief gaaies. Nog geen 100 meter lopen en we stonden midden in het bos. Al pratend waren we zo een uur verder. Erg leuk om elkaar en de vogels op deze manier beter te leren kennen. Onderweg hadden we aardig wat bekijks. Dit zie je natuurlijk niet dagelijks. Bij terugkomst mochten we nog mee eten ook. Een van de bezoekers had een heerlijke Surinaamse maaltijd gekookt. Veel later dan gepland reden we, geheel onder de indruk van deze gezellige dag, terug naar huis.

We mochten kennismaken met een heel bijzondere en liefdevolle familie. Wanneer je met zoveel passie, liefde en geduld de zorg op je neemt van mishandelde, verwaarloosde en soms onhandelbare papegaaien, is het niet zomaar een hobby. Dit is een roeping. Ik kan niet anders dan respect voor deze familie hebben!! En hopen dat er snel nog eens zo’n gezellige wandeling volgt natuurlijk…

**Volg My Own Little Zoo op FB en Instagram

 

Papegaaien tijdens een wandeling bij My Own Little Zoo

Een top oppasser…

Posted on by

Dit was het eerste jaar dat ik zonder heimwee en schuldgevoel in de auto zat op weg naar onze vakantiebestemming. Weet je hoe lekker dat is? Geen zorgen maken om de huisdieren omdat ze in goede handen zijn. Dit was echt de eerste keer, sinds tijden, dat ik mij daar totaal niet druk om heb gemaakt. De dieren waren altijd in goede handen. Maar toch voelde ik mij daar niet altijd fijn bij. Ik vroeg namelijk nogal wat van de oppas. Twee keer per dag kwam hij naar ons huis om voor ze te zorgen. Hoewel hij altijd gezegd heeft het niet erg te vinden. Na het overlijden van Kleine Krijger besloten we het dit jaar anders te doen. Groene Draak ging uit logeren. Bij zijn vaste oppas. Leuker voor hem en handiger voor de oppas.

Een dag voor we weg gingen brachten we zijn tijdelijke kooi, speelgoed, voer, snoepjes en fruit. En Draak zelf natuurlijk. Het was een complete volksverhuizing. De kooi stond snel in elkaar. Hoewel Draak zich eerst een beetje verlegen opstelde kwam hij snel los. Hij kletste honderd uit en riep vervolgens: “Doei en dag!!” Met andere woorden, ga nu maar weg. Wat onwennig deden we dit dan ook maar. Na een dag was Draak al bijna helemaal geacclimatiseerd. Hoewel hij nog niet braaf al zijn brokjes op at was er weinig verschil te merken met thuis. Hij had nu de hele dag iemand om zich heen. En de oppas had nog nooit zo’n drukke logé gehad.

Al vroeg in de ochtend ging de muziek aan en blèrde Draak uit volle borst mee. Muziek van Santana en gitaarsolo’s deden het hem. Vooral de elektrische gitaar bleek zijn favoriet. Gelukkig zijn de buren aan beide kanten een beetje hardhorend, waardoor hij niet voor heel veel overlast heeft gezorgd. Overdag kon hij uit zijn kooi. Bovenop lagen wat speeltjes en daar was hij dan druk mee in de weer. Hij had zijn eigen plekje op de leuning van de bank toe geëigend en zat dan naast de oppas. Samen tv kijken is nu eenmaal veel leuker dan alleen.

Na een paar dagen kreeg ik een filmpje doorgestuurd waarop ik Groene Draak zag scharrelen op zijn kooi. Druk in de weer met een stuk speelgoed en brabbelend in zijn eigen taaltje. Toen ik ook nog mee kreeg dat hij braaf zijn brokjes, fruit en nootjes at was ik helemaal gerustgesteld. Het was de oppas zelfs gelukt om hem een paar keer onder de douche te stoppen. Iets wat niet altijd Draak zijn favoriete bezigheid is.

Wat een goede beslissing was dit. Ook de oppas had veel meer rust. Hoewel rust… Met Draak is het alsof je een kleuter in huis hebt. Niet alleen de herrie, maar ook de rommel die hij maakt. Toen ik hem na 11 dagen weer kwam halen wilde hij in eerste instantie niet mee. Ik kreeg zelfs de indruk dat de oppas het veel gezelliger met hem heeft gehad dan hij zei. Een leven met Draak is immers nooit saai. Hierdoor voelde ik mij zowaar schuldig toen ik, met Draak in de auto, terug naar huis reed.

Ik ben in ieder geval heel erg blij met de tijd en energie die de Oppas in de dieren heeft gestoken. Voorheen met Kleine Krijger bij ons thuis. En nu zelfs zijn huis ter beschikking heeft gesteld voor Groene Draak. Hopelijk mogen we een volgende vakantie weer gebruik maken van zijn gastvrijheid…

Vaarwel…

Posted on by

Voor mij was het liefde op het eerste gezicht. Mijn moeder vond het allemaal iets minder. Maar toch mocht je mee naar huis. Ik moest 50€ voor je neerleggen en je zat ook nog eens onder de vlooien. Je was schattig en druk. Je wilde overal met mij mee naar toe. Je sliep bij mij op de kamer en sloop naar je eigen mandje wanneer ik in slaap was gevallen. Toen ging ik op mijzelf wonen. Als buitenkat wilde ik het je niet aandoen om opgesloten te worden in een flatje op vier hoog. Mijn moeder was inmiddels van je gaan houden en je mocht daar blijven. Tot ze zelf kwam te overlijden.

Ik hoefde gelukkig niet te smeken bij vriendlief. Je mocht met ons mee naar huis. De flat hadden we niet meer. Maar wel een huis met tuin en een groot park waar jij als kleine krijger je roversstreken kon uithalen. Wist ik veel dat jij vogels en muisjes had ingeruild voor zilvervisjes en vlinders. De bank en mijn schoot werden je nieuwe buiten. Vriendlief zijn favo stoel werd je nieuwe krabpaal. Oh wat heeft hij een hoop op je gescholden en getierd.

De laatste 6 jaar van je leven heb je bij ons doorgebracht. Je was onderdeel van ons gezin. En daar horen naast de leuke ook de minder leuke dingen bij. Zo was ik niet blij toen je besloot de deurmat te gebruiken om op te plassen. De sterkte van de bank en eetkamerstoelen te testen met je nagels. De ei en vleeswaren die je uit de keuken jatte als ik even de andere kant op keek. De plantenbak om te woelen omdat je even moest “aarden”. Of de kattenbakvulling uit de bak te gooien en te verspreiden over de vloer, gewoon omdat het kon.

De laatste zes maanden van je leven waren intensief. Door het flinke gevecht met twee andere katten had je een schouder uit de kom rechts en een gebroken schouderblad links. Je hield er drie flinke ontstekingen aan over. En als klap op te vuurpijl werd er ook nog eens een tumor geconstateerd bij je lever. Ik zag je van een actieve gespierde kat veranderen in een oude kat met ongemakken. En ik kon er niks aan doen om dit te verhelpen. Jij hebt alle ellende gedragen als een ware krijger. Met rechtopstaande staart en geheven hoofd. Het verbaasde mij hoe vrolijk en blij jij door het leven ging terwijl je toch echt pijn moest hebben. Je accepteerde simpelweg dat wat was. Behalve wanneer je van mij niet naar buiten mocht.

Nooit meer zal ik je zachte vacht kunnen voelen. Je horen knorren of over je struikelen wanneer je mij weer achtervolgt. Nooit meer zal ik mijn voeten spastisch terug trekken wanneer jij, met je schuurpapier tong, mijn tenen aan het likken bent. Nooit meer zal ik wakker worden van je mauwen. Nooit meer zal ik met mijn voeten in kattenbakkorrels stappen en ondertussen over jou heen springen omdat je steeds achter mij aanloopt. Nooit meer zal ik kunnen lachen omdat jij uit je dak gaat van catnip. Nooit meer zal je naast mij liggen wanneer ik in slaap val. Nooit meer kan ik met je kroelen of zal jij mij troosten wanneer ik verdrietig ben.

16 jaar lang mocht je onderdeel uitmaken van mijn leven. Je hebt heel wat indruk gemaakt. Niet alleen bij mij. Maar ook bij de rest van de familie en alle dierenartsen die we tegen kwamen. Lieve Noa, kleine krijger, wij gaan je missen!!

Slapende kat op tuinbed

Vroege vogel…

Posted on by

Het is vroeg. Eigenlijk nog veel te vroeg om mijn bed uit te gaan. Maar ik ben wakker en heb geen zin meer om te blijven liggen. Mijn nachtrust is de laatste paar maanden toch al niet om over naar huis te schrijven. Ik lijk hier zowaar aan te wennen. Ik sluip op mijn tenen van de slaapkamer naar de gang. Een van de vloerplanken kraakt dus ik probeer deze met grote zorg te vermijden. Mijn gehannes om mijn evenwicht te bewaren zal er vast hilarisch uitzien. De heren liggen alle twee nog te knorren. Zij wel… Zodra ik mijn grote teen op de eerste traptrede naar beneden plaats, gaat het mis. De voelsprieten van Kleine Krijger weten al wie er bovenaan de trap staat zonder dat zijn ogen mij gezien hebben. Vanuit de woonkamer komt een luid kabaal, hij zat blijkbaar op een plaats waar hij eigenlijk niet mag zitten. Gevolgd door een oorverdovend gemiauw. Tot zover de rust.

Ik sjees de laatste paar treden op mijn tenen, en zo zachtjes als dit het toelaat, naar beneden om de herrieschopper tot bedaren te brengen. Wanneer ik de deur open maak staat Kleine Krijger al luid miauwend en knorrend op mij te wachten. Helemaal blij om mij weer te zien. Of om zijn voerbak die weldra gevuld zal zijn. Vanuit de hoek hoor ik een slaperige Groene Draak: “Goedemorgen” zeggen. Aan zijn reactie merk ik dat het voor hem eigenlijk nog te vroeg is. Geen vroege vogel dus! Toch schuif ik de gordijnen opzij. In een vloeiende beweging zet ik tuindeuren wagenwijd open om de ochtenddauw te verwelkomen. De zon is al aanwezig. Op het gefluit en getjilp van vogels na is het doodstil. Geen auto, geen hond, geen kind. Zalig!! Maar goed, het is dan ook een heel vroege zondagochtend.

Terwijl de dieren aan het eten zijn zet ik voor mijzelf een bak koffie. Het vermalen van de bonen doet gewoon pijn aan mijn gehoor. Alsof het een gigantische inbreuk maakt op de vredige stilte die heerst. De eerste meters van de tuin baden al in het zonlicht. Ik schuif de stoel zo stilletjes mogelijk opzij en neem plaats. Dit is pas zen wakker worden. De zon die langzaam mijn gezicht verwarmd terwijl ik de koele nachtlucht als een verkwikkende douche via mijn voeten omhoog voel trekken. Mijn neus vult zich met het aroma van de koffie en mijn oren genieten van de complete rust.

In tegenstelling tot Groene Draak, ben ik wel een vroege vogel. De ochtend was vroeger al mijn favoriete dagdeel en dat is nooit anders geweest. Zeker wanneer de wereld nog in diepe rust verkeert en ik alleen door het park wandel. Of zoals nu, in de tuin aan de koffie zit. De nacht rekent af met de drukkende chaos die zich ’s avonds als een dikke deken over de dag gedrapeerd heeft. De nacht poetst alles weg. ’s Morgens is er weer een nieuwe start. Een schone lei. Een nieuw begin. Dit wordt benadrukt door de stilte om mij heen. Er hangt een compleet andere energie in de lucht. Zo anders dan 12 uur terug. Het voelt schoon en fris. Alle mogelijkheden staan open. Nieuwe kansen dienen zich aan. Zo’n ochtend heeft iets magisch. Ja, zo zou ik iedere morgen wel wakker willen worden…

Groene Draak en ik worden wakker in de ochtendzon

Pure horror…

Posted on by

Sinds enkele jaren gaat Groene Draak mee naar buiten. Amazone Papegaai portret van Groene DraakWant buitenlucht is goed! Sterker nog, door het gevoelige luchtweg-systeem van een vogel is het van levensbelang om voldoende frisse lucht te kunnen inademen. Maar laten we vooral het sociale aspect niet vergeten. Het is heel gezellig en goed, zeker voor Groene Draak, om betrokken te worden bij de dagelijkse bezigheden van het gezin. Een gesocialiseerde vogel is immers een fijne vogel! Dus wandel ik geregeld met mijn gevleugelde vriend een blokje om. In het begin zat hij in een rugzak, dat voelde veiliger. De nieuwe indrukken kwamen niet te direct binnen. Sinds vorig jaar zit hij op mijn arm. Hoewel groene draak een toneelspeler pur sang is, (ikwilnietikwilniet, ikgadooooood, AAAAAAH) vind hij aandacht fantastisch. Hilariteit ten top wanneer hij andere wandelaars gedag zegt of zich gaat bemoeien met een gesprek.

Nu het vaarseizoen voor ons eindelijk is aangebroken zijn we vaak een hele dag van huis. Wat zou het leuk zijn om Draak mee te nemen. Zo is hij ook buiten en zit hij niet in zijn kooi(tje) te verpieteren tot wij terug zijn van een plezierige dag. Mijn maag draait echter om bij de gedachte aan al dat verschrikkelijks dat kan gebeuren wanneer hij los op de boot zit. En om hem nu heel de dag op te sluiten in zijn reis-tas… Daar worden we niet vrolijk van. Ik besloot onderzoek te doen naar het vogeltuigje. Een harnas waarbij de vogel toch “vrij” kan bewegen maar “veilig” vast zit. Eigenlijk niet iets waar we alle twee op zitten te wachten. Alleen al het aan- en uitdoen is een dingetje. Ondanks zijn vaak theatrale gedrag weet ik wat hij nog meer kan. Zijn ogen spuwen vuur en zijn snavel doet de rest! Het plezier dat we beide zullen gaan hebben doet uiteindelijk de weegschaal, naar (het trainen met) een tuigje, doorslaan naar de positieve kant.

Een goede voorbereiding is het halve werk. Draak heeft nogal een grote persoonlijke ruimte. Deze zomaar benaderen is pure horror. Overigens ook voor de persoon die het probeert! Wilde ik überhaupt kans van slagen hebben zou ik Draak rustig moeten voorbereiden op een “harnas” om zijn lichaam. Die ik zonder het verliezen van mijn vingers aan en af mag doen. Een leuke uitdaging. Ik vond op internet bruikbare tips. Een voorbeeld: tel tot drie terwijl je de vogel aanraakt. Bij drie laat je los en daarna flink belonen. Zo leert hij dat de “horror” stopt na drie. Iets wat ik zelf nooit verzonnen zou hebben.

Met twee verschillende kleuren veters ging ik aan de slag. Ik maakte een grote lus en hield een nootje aan de andere kant. Hij had het al snel door: Steek je knar door de lus, pak het nootje en neem applaus in ontvangst. Geheel in zijn straatje, deze training. Ik maakte de lus iets kleiner en hield er weer een nootje voor. Hij begon er de lol van in te zien. We trainden dit een aantal keer per week zomaar een minuut of drie. Inmiddels mag ik zelfs spelenderwijs touwtjes om zijn lichaam en pootjes draperen zonder dat hij in paniek raakt of de horror toeslaat. Ik heb zelfs alle 10 mijn vingers nog! Het officiële vogeltuigje is nog niet aangeschaft maar dat zal niet lang meer duren. Met geduld, applaus en vooral veel nootjes zijn we al een heel eind gekomen.

Wordt vervolgt…

P.S: Voor de Instagram liefhebbers, Groene Draak heeft sinds vorig jaar een eigen Instagram account. 

Een beetje van mijzelf en een beetje van Groom…

Posted on by

Ik ben zo druk bezig dat ik niet in de gaten heb dat mijn stalgenoot voor mij staat. Mijn hart slaat van schrik een keer over wanneer ze hoi zegt en vraagt wat ik aan het doen ben. Wanneer ik ondersteboven onder poownies buik door kijk begrijp ik dat ze het tegen mij heeft. Onder de witte haren en helemaal bezweet besluit ik even pauze te houden. “Ik ben poownie van zijn wintervacht aan het ontdoen.” Het is een flinke klus want Poownie had dit jaar een “extra gevoerde jas” aan. Deze winter ging hij als een (ijs)beertje door het leven. Gewapend met ros, zweetmes en borstel loop ik even naar buiten om frisse lucht te happen. “Misschien heb ik iets voor je wat het poetsen makkelijker maakt!” Zegt ze. “Het is een houten blokje dat niet alleen goed helpt bij het verharen maar ook het vuil en zand meeneemt.”

Groom, borstel voor paarden en honden in de rui.Een dag later tref ik het cadeautje(**) in Poownie zijn poets-kist aan. Hoe kan een blokje van hout mij nu helpen met het uitdunnen van poownie zijn wintervacht? Vraag ik mij nog af. Wat ze er niet bij had gezegd was dat het blokje voorzien was van een ijzeren kartelrand. Even sta ik bedenkelijk met het ding in mijn handen. De kartelrand lijkt nog het meest op een figuurzaagje. Zo één waar je vroeger tijdens handvaardigheid je knutselwerkjes mee stond te vernaggelen. (of de tafel waar je werkje op vast geschroefd stond.) Het blokje weegt niks en ligt in ieder geval fijner in mijn handen dan het zweetmes en de ros. Ik heb er in eerste instantie zo mijn bedenkingen bij. Poownie is nogal gevoelig op zijn huid en vind al dat getut niet fijn. Laat staan wanneer ik de Ninja Groom, want zo heet het blokje officieel, op hem los laat. Ninja krijgt daarmee overigens een heel andere betekenis.

Ik wilde weten of dit stuk hout waar zou maken wat er over hem beweerd wordt. Paard rollen in de zandbak.Dus liet ik Poownie eerst wat voorwerk doen. Ik stuurde hem zonder deken de paddock in. Daar was hij al een aantal dagen niet geweest. Blijer kon ik hem niet maken. Zonder kieskeurig te zijn plofte hij neer in het zand en begon met rollen. Linksom, rechtsom en nog een keer. Zichzelf vies maken is voor hem één groot feest. Nu maar hopen dat deze borstel niet alleen de haren maar ook al het zand weg zou poetsen. Anders had ik nog een flinke klus te klaren.

Ik begon wat sceptisch. Door de scherpe kartels durfde ik ook niet veel kracht tePaard poetsen met Ninja Groom. Sneller schoon. zetten. Maar bang zijn dat ik hem pijn zou doen was niet nodig. Met één haal kreeg ik meer haar en zand van zijn rug dan ik met de ros had los gekregen. Na een half uur vegen, want poetsen zou ik het niet willen noemen, was Poownie zo goed als wit en stond ik in een halve meter wintervacht. De dagen daarop haalde ik iedere dag dit blok over zijn vacht. Hij werd niet alleen veel schoner, maar ook super zacht en dat alles zonder narrig te worden. Ook halveerde ik hiermee het “ontharingsproces” aanzienlijk en dat zonder kramp in mijn handen. Wat een houten blokje al niet kan doen?! Poownie is inmiddels door zijn wintervacht heen en kan nu zijn energie voor andere dingen gebruiken. De Groom is schoongemaakt en ligt keurig opgeborgen in de kast, klaar voor volgend jaar!!

**Inmiddels verschillende reacties ontvangen waar deze “borstel” te verkrijgen is. Ik heb hem via GD paardenbenodigdheden waar je ook terecht kunt voor het wassen van je paardendekens!!

Kleine Krijger K.O. …

Posted on by

Het grootste gevecht van dit jaar had niks met Rico V. te maken. Het vond ook niet plaats in de boksring. Maar gewoon bij ons in de brandpoort. “Jezus, wat is dat?” Hoor ik vriendlief zeggen. Terwijl hij dat zegt stuiven we naar de tuin. Plukken haar vliegen in het rond. Gegil, gejank en geblaas volgen elkaar in rap tempo op. Aan de andere kant van het hek staan drie katten die elkaar om de beurt in de haren vliegen. Kleine Krijger is er één van.

Ik sla met mijn hand op de schutting in de hoop de oproerkraaiers weg te jagen. Ze weten dat ik daar sta maar hebben alleen oog voor elkaar. Wanneer ik terug loop om de sleutel van de poort te halen wordt Kleine Krijger door één van de twee nog een keer aangevallen. Uit angst springt hij in het hek van de buren. Wanneer ik de poort open heb vliegen de andere twee ieder een kant op. Kleine Krijger springt naar beneden en dan gaat het mis. Hij blijft met zijn pootje in het kippengaas hangen. Verdraait tijdens de landing zijn lichaam en komt vervolgens heel ongelukkig op de grond terecht.

Jankend en strompelend loopt hij door de tuin. En dat komt niet alleen omdat zijn ego een deuk heeft opgelopen. Hij heeft pijn. Eenmaal binnen laat hij zich keer op keer vallen. Zijn gejank gaat door merg en been. Wanneer hij eindelijk even stil ligt onderwerp ik hem aan een onderzoek. Zijn pootje lijkt niet gebroken. Daar kan en mag ik alles mee. Zijn schouder is waar ik mij zorgen over maak. Gelukkig kunnen we direct bij de dierenarts terecht.

Het lijkt erop dat zijn pootje flink verdraait of uit de kom is. Wanneer ze hem op een bepaalde manier beweegt schiet er hier en daar iets terug. De opluchting is van Kleine Krijger af te lezen. Ze laat hem nog wat oefeningen doen maar het lijkt er op dat dit het was. Het heeft hem zoveel energie gekost dat hij zich op de behandeltafel oprolt en in slaap valt. De arts geeft nog wat pijnstillers en we krijgen een dosis mee voor thuis.

Hij wordt thuis flink vertroeteld en overal liggen extra kussentjes en dekentjes. Zelfs de warmtelamp komt er aan te pas. Kleine Krijger laat het allemaal over zich heen komen. Aan zijn hele houding is te zien dat hij nog steeds pijn heeft. Pas na de derde dag is hij weer een beetje zichzelf. Hij loopt nog wel erg stijf. De arts had dit al voorspeld. Ook dat het wat dik zou worden. Dat werd het ook. Echter was dit zijn andere pootje, dat ze ook had onderzocht en waar in eerste instantie niks mee aan de hand leek te zijn.

De abces die zich onderhuids was gaan ontwikkelen kwam waarschijnlijk door toedoen van het vechten, waarbij de nagels van de tegenstander zich diep in zijn huid hadden geboord. Net op het moment dat wij met vakantie gingen kwam dit de kop op steken. Zuslief bood aan om met hem naar de dierenarts te gaan en daarna werd hij door de oppas flink vertroeteld. Kleine Krijger loopt inmiddels niet meer kreupel maar heeft wel een gat in zijn andere schouder. De ontsteking is er uit, de rest moet op een natuurlijke manier genezen. In de tussentijd kruipt hij heel graag op schoot voor wat extra knuffels die ik met liefde geef 💕…

Count your blessings… #6

Posted on by

Inmiddels is het alweer bijna 1.5 jaar geleden dat Poownie en ik van stal zijn verhuisd. Zijn vorige stal was niet meer dan drie km van mijn huis vandaan. Hoewel hij een verzorgster had moest ik er wel praktisch iedere dag naar toe. We moesten zelf zorgen voor het voeren van de paarden, schone stallen en in de zomer voor een schoon weiland. Het terrein rondom de paddock en stal moesten we ook zelf schoon houden. Daar stond tegenover dat we zelf mochten bepalen hoe we dit indeelden. Er stonden, de laatste twee jaar dat wij daar stonden, helaas maar twee paarden. De taken verdelen kon dus niet echt. Dagelijks was ik pas rond 21.30 uur thuis. Door de weeks kwam hier ook nog eens mijn fulltime job bij. Inclusief het huishouden. Er bleef niet veel tijd over voor mijzelf.

Poownie maakte ooit deel uit van een kudde van vier. Door een besluit van de gemeente moesten twee stallen gesloopt worden. Zijn kudde werd hierdoor gehalveerd. Het contact met zijn enige overgebleven soortgenoot was ook niet om over naar huis te schrijven. Ik zag Poownie steeds ongelukkiger worden. Het weiland was met maar twee paarden best wel kaal. De paddock eveneens. En omdat ze niet goed met elkaar overweg konden, Poownie mocht alle klappen, trappen en happen opvangen, stonden ze heel de winter gescheiden op een eigen stukje. Ik kon hem op dat moment niet geven wat hij het liefste wilde. Contact met soortgenoten. Hem het gevoel terug geven ergens onderdeel van uit te maken werd voor mij lastig. Daarom besloot ik mijn eigen veilige haven, van maar drie km verder, op te geven en opzoek te gaan naar een nieuwe stal.

Niet veel later bleek er plek te zijn op een stal waar wij ons op de lijst hadden laten zetten. Geen drie km bij elkaar vandaan. Maar 23. De vraag was hoe we zouden integreren op deze nieuwe plek. Niet alleen hij, maar ook ik. Van maar twee paarden gingen we naar een stal met rond de 20. En daar horen natuurlijk ook 20 verschillende eigenaren bij. 20 verschillende karakters. 20 verschillende meningen. 20 verschillende… Je snapt mijn punt?! Mijn bezorgdheid over het integreren ebde vrij snel weg. Poownie was zo blij om na twee jaar zijn oude vriendinnetje weer te zien. Dat was mij al heel veel waard. Zelf kreeg ik het gevoel thuis te komen na een lange omzwerving gemaakt te hebben.

Poownie heeft het gevoel weer ergens onderdeel van uit te maken. Hij heeft vriendjes en vriendinnetjes. Samen staan ze de hele dag buiten en ’s nachts lekker op stal. En ik? Ik heb er zoveel meer vrije tijd voor terug gekregen. Iedere dag verplicht naar stal is niet meer nodig. Er wordt gemest, gevoerd, geveegd. De paarden worden voor ons buiten en binnen gezet. Ik hoef alleen maar te genieten van mijn hobby. Niet alleen voor dier, maar ook voor mens een heel fijne stal. Na een dag hard werken kom ik daar tot rust. En wat die 20 eigenaren betreft? We zien elkaar bijna nooit. En als we elkaar zien is het gezellig. Hoewel we het soms zelf moeten zetten, staat de koffie altijd klaar! Gezemel past niet op deze stal. Het zal er misschien heus wel zijn, maar daar krijg ik gelukkig bar weinig van mee. Verhuizen was de beste keus die ik heb kunnen maken.

Het was zo’n dag…

Posted on by

Al een aantal uur staar ik naar een leeg wit scherm. Iedere keer wanneer ik een aantal regels getypt heb, ben ik mijn inspiratie kwijt. Weg. Zoek. Het is er gewoon niet. Ik weet een paar regels uit mijn vingers te wringen. Maar dan houdt het ook op. Inmiddels staat mijn hele bureaublad vol met aangebroken blogjes die wachten om ooit eens afgemaakt te worden. Als ik iemand de schuld moet geven van mijn inspiratieloze dag, gaat mijn vinger naar de voetbal. Dat was er vandaag namelijk niet. De spelers hebben vakantie en daardoor loopt mijn zaterdagplanning compleet in de soep. Ergens wist ik wel dat het vakantie was, maar op de een of andere manier had ik dat niet goed opgeslagen in mijn systeem. Daar sta je dan, zaterdagmorgen. Met je ziel onder je arm.

Wanneer mijn ziel zich onder mijn arm genesteld heeft, is het altijd lastig om hem daar weg te krijgen. Ik heb rondjes gelopen tot ik een ons woog. Mijn ziel sjokte rustig met mij mee. Kansloos. Oude foto’s bewerken lukte niet. Ik was te onrustig om relaxt te gaan lezen. Bloggen was eveneens een tijdverspilling. Dat is dan zo’n typische shit dag. Wat moet je daar nu mee? Verder dan een paar wasjes draaien en wat rommel opruimen kwam ik gewoon niet.
Papegaai speelt met fles. Groene vogel wordt op de foto gezet door Foto HamarGeamuseerd naar de vogel kijken lukte nog net. Die heeft namelijk een nieuw speeltje. Een lege fles met kraaltjes. Hij vind het geweldig om als een malle achter die fles aan te rennen. De fles is net iets te groot dus heeft hij niet veel grip. Hij gaat werkelijk het hele huis door en heeft daarbij geen oog meer voor iets anders. Wanneer hij de kans krijgt smijt hij de fles van links naar rechts om er daarna weer achteraan te rennen. Uiteindelijk is het een soort angry birds waar ik naar kijk.

Vriendlief vroeg of ik zin had om even mee te gaan naar Rotterdam. Er moeten namelijk nog wat spullen gekocht worden voor op de boot. Wat potten, pannen en bestek. Nieuwe fenders (van die stootwillen voor aan de zijkant van de boot) reddingsvesten en nog een aantal handige hebbedingetjes. Mijn goede humeur moest echt van heel ver komen. Maar na een uur heen en weer gedrenteld te hebben, stapten we dan toch in de auto op weg naar Rotterdam. We bezochten twee ruime winkels. Hoewel er van alles te vinden was vond ik het toch een beetje tegen vallen. De fenders lagen er weliswaar in alle soorten en maten, evenals de reddingsvesten. Maar keukengerei en watersport artikelen zoals wakeboard en ski’s moeten we duidelijk ergens anders halen. We gingen niet geheel met lege handen naar huis. Het cursusboek marifonie is in mijn bezit. Dat zal het eerst volgende diploma worden, dat ik ga halen. Zodat we legaal gebruik kunnen maken van onze marifoon.

We hebben wel wat ideetjes opgedaan. Zo kunnen we ook hoezen kopen voor onze fenders. Die kunnen namelijk de was in als ze vies zijn. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?! We hebben handige ligkussens gezien die je ook als stoel kunt opklappen en liepen we letterlijk tegen een kachel aan. Die wel eens van pas kan komen als we besluiten een nacht te blijven slapen. Kortom, de dag was gelukkig niet geheel nutteloos. Maar geef mij maar gewoon voetbal op zaterdag!