Tagarchief: terugblik

Dit jaar maakte mij…

Posted on by

2025… wat een jaar.
Dit keer geen grootse entree, maar fases die stukje bij beetje aan me draaiden, tot ik ineens merkte: ik ben veranderd, in de beste zin van het woord. Het gebeurde niet in één keer. Het was een subtiele verschuiving, maar wel op álle vlakken. Ik voelde het in mijn werk, mijn opleiding tot energetisch coach, mijn (oefen)sessies, mijn eigen groei. Soms ging het soepel, soms stuiterend, alsof een les zich nét iets te graag wilde laten zien. Maar achteraf bleek alles precies in lijn te liggen met wie ik ben en waar ik naartoe beweeg. Met wat ik mocht loslaten en waar ik in mocht groeien.

Dit jaar heeft me verrast, uitgedaagd, wakker geschud, maar vooral: verdiept. In mezelf, in mijn werk, in mijn energetische gevoeligheid, eigenlijk op alle fronten. En als ik terugkijk, zie ik geen lijstje met gebeurtenissen… ik zie lagen. Lagen die zijn losgelaten, geopend, aangeraakt, geheeld.

En nu, aan het einde van dit jaar, voel ik vooral één ding: dankbaarheid. Voor de magie, de onverwachte wendingen, de mensen die op mijn pad kwamen én de stukken die me stevig aan het werk hebben gezet. Ik heb gelachen, gevloekt, gehuild, doorgezet, afgestemd, losgelaten en vooral… gekozen. Voor mezelf. Voor mijn eigen pad. Voor mijn manier van werken, zelfs als die anders is dan hoe het “hoort”.

Als ik terugkijk op dit jaar, zie ik niet alleen wat ik heb gedaan, maar vooral wie ik ben geworden: steviger, zachter, helderder. En ergens voel ik… dit is nog maar het begin. Voor nu las ik een korte blog-winterstop in en ga ik de rest van het jaar heerlijk genieten van dit gevoel en van alles wat nog komt.

Dank aan iedereen die hier meeleest en extra dank aan iedereen die de moeite neemt om een reactie achter te laten. Jullie zijn goud waard!!

Ik wens je een heerlijke, zachte en liefdevolle decembermaand. Tot in 2026…

Op koers in mijn leven...

Terugblik 2024, uitstapjes en enge momenten…

Posted on by

Ik sluit het blogjaar 2024 af met een aantal bijzondere momenten om op terug te kijken. 

Het leukste uitstapje …
Dat zijn er voor 2024 meer geweest dan één. Op de eerste plaats staan de vakanties. Zowel de wintersport als de zomervakantie. Met een aantal familieleden en alleen maar gezelligheid en uiteraard goed eten. Keer op keer kan ik hier echt van genieten. Ieder jaar kijk ik weer uit naar het volgende reisje dat we gaan maken. Maar er was meer.

We zijn gaan zeilen met meerdere divisies van het werk. In totaal over de 100 man. Ik zat bij een groep compleet onbekende collega’s in de boot waarbij er toevallig ook één zeilinstructeur was. Lucky me. Na deze gezellig en leuke dag besloot ik dat ik dit vaker wilde doen. Sterker nog, ik wilde zelf ook kunnen zeilen. Vriendlief nam de uitdaging aan en een paar weken later gingen we samen het water op. Het was een hele toffe en vooral leerzame dag. Door de bijna perfecte weersomstandigheden was het prima uit te houden op het water. Het zit hem in het “gewoon doen” en niet bang zijn om om te lazeren. Maar daar heb ik nog wel een lesje of wat voor nodig. To be continued in 2025!!

Daarnaast zijn we veel dagjes weggeweest met diverse familieleden. Een Indische High tea, naar Blijdorp, de Efteling, uit eten, lekker BBQen thuis, het vieren van verjaardagen en jubilea en samen naar het theater. Dit zijn stuk voor stuk pareltjes!! Mooie, liefdevolle, hilarisch en warme momenten om te koesteren. 

Het engste moment…
Als je onderweg bent naar je werk en met een gangetje van 80 km per uur door de bocht scheurt, wat prima kan op die weg, en je auto besluit om plots uit zichzelf de stuurbekrachtiging uit te zetten. Oké, niet helemaal “plots”, want hij gaf wel eerst een melding, gevolgd door een piep om er daarna direct mee te stoppen. Dus “plots” is niet helemaal waar. Ik denk dat er ongeveer 1.5 seconden tussen het melden en uitgooien zat. Maar dat vergde wel even een staaltje nuchter denken en handelen want er waren ook nog andere weggebruikers. Door vol aan het stuur te hangen kreeg ik hem de bocht door. Met bonkend hart en zweet op mijn voorhoofd kwam ik aan op mijn werk. Waar ik hem voor de deur herstarte en het probleem als sneeuw voor de zon verholpen was. 

“Bruce” kon, als rasechte Italiaan, blijkbaar de koude dagen niet zo goed handelen. Eenmaal opgewarmd was er niks aan de hand en reed hij als een zonnetje. Het was in ieder geval een bijzonder enerverende autorit die ik niet snel zal vergeten. Ik duim ook dat het bij deze ene keer zal blijven. 

Het volgende enge moment was op het water. We lagen met Merlin voor anker. Na een dag lekker chillen en relaxen op het water besloten we om naar huis te gaan. Toen wilde Merlin niet meer starten. Echt he, op het meest ongunstigste tijdstip ever, net voor etenstijd en ook nog eens veel te ver van de thuishaven om dit stuk “zwemmend” te overbruggen. Gelukkig liggen we in een fijne haven waarbij de havenmeester ons een sleepje wilde geven. Het euvel was een lege accu waardoor dit probleem snel verholpen kon worden.

Wat was jullie leukste uitstapje en/of engste moment van dit jaar?

Terugblik 2024, verdriet en liefde…

Posted on by

Ik sluit het blogjaar 2024 af met een aantal bijzondere momenten om op terug te kijken. 

Het meest verdrietigste moment…
Om maar direct hier mee te beginnen, dat was toch wel het afscheid van Poownie. Begin van dit jaar besloot hij dat het genoeg was. Met bijna 30 levensjaren begon hij aan zijn nieuwe reis. Het afscheid was intens maar ik ben blij dat ik hem daarbij mocht begeleiden. Hij is er niet stiekem tussenuit gepiept maar heeft op mij gewacht. Na zijn overlijden was er een gapend gat, een leegte waarbij ik niet goed wist wat ik hier mee moest. Na verloop van tijd werd dit opgevuld met mooie en dankbare herinneringen aan een leven dat ik mocht delen met dit prachtige dier. 

Daarna kwam de rust. Rust voor niet meer iedere dag heen en weer rijden naar stal. Rust voor het niet meer hoeven zorgen, letterlijk en figuurlijk. Rust voor het niet steeds maar rekening houden met alles wat er bij het houden van een paard komt kijken. Vergis je niet, hoe leuk en fantastisch het hebben van een eigen paard ook is. Er zit wel degelijk een verplicht karakter aan verbonden. Het overgrote deel heb ik met heel veel liefde en plezier gedaan. Je merkt pas wat het met je doet op het moment dat de noodzaak (na 28 jaar) wegvalt en het niet meer hoeft.

Poownie komt af en toe in mijn dromen voorbij. Altijd in een super mooie en vredige setting waarbij ik hem zie crossen over de eeuwige groene velden. Met zijn staart in de lucht en vergezeld door oude vrienden. Hij komt altijd gedag zeggen als ik daar bij het hek sta. Het hek zal waarschijnlijk symbolisch onze werelden scheiden. Maar zijn zachte neus weet mijn wang altijd te bereiken. Ik geloof graag dat hij mij wil laten weten dat het hem goed gaat daar boven.

Het meest liefste moment …
Zoonlief woont inmiddels meer dan een jaar bij ons. Dat heeft hem in ieder geval veel rust gegeven en ik hoop dat zijn (biologische) moeder er net zo over denkt. Hoewel het niet altijd even makkelijk is om een jong volwassene er extra bij te hebben, zeker als het niet je eigen kind is, moet ik zeggen dat wij heel goed met elkaar overweg kunnen. Dat hebben we altijd al gekund. Toch schuurt het soms wel eens. De vraag is dan hoe je met die situaties omgaat. Dat laatste heeft er voor gezorgd dat we het afgelopen jaar nog meer naar elkaar zijn toegegroeid. 

Hij heeft geen blad voor zijn mond en kan honderduit vertellen. Hij schaamt zich ogenschijnlijk nergens voor met als gevolg hilarische momenten. Toch merk ik dat hij over bepaalde gevoelens niet graag praat. Maar ik resoneer met hem en merk het wanneer er iets aan de hand is. We hebben dit jaar elkaars verdrietigste momenten heel bewust meegemaakt. En ook heel veel lol gehad, gelachen en lieve, warme momenten mogen delen. 

Hij gaf mij spontaan een compliment, dat hij zoveel respect voor mij heeft en dat we altijd kunnen praten ook als we het niet met elkaar eens zijn. Dat hij dit zo waardeerde. Dat deed mijn hart smelten. Nu nog als ik aan dat moment denk. En uiteraard de bos bloemen die ik van hem kreeg, die bijna 4 weken heeft gebloeid. Ik hoop dat hij ook in 2025 bij ons lekker zichzelf kan en durft te zijn.

Herfstige reflecties op 2024…

Posted on by

Het zal niet lang meer duren voor de herfst zich in volle hevigheid gaat laten zien. Stiekem hoop ik natuurlijk dat we getrakteerd worden op niet al te veel regen en wind. Maar dat er een einde is gekomen aan ons vaarseizoen is wel een feit. Als mooi weer mensen doe je ons geen plezier door er met vies weer op uit te trekken. Hoewel ik het wel heerlijk vind om aan boord te zitten als het regent. Dat maakt zo’n gezellig kletterend geluid. Vaarseizoen 2024 gaat helaas niet de boeken in als het jaar met de meest gemaakte vaaruren. 

Het seizoen begon met een dieptepunt. Merlin lag nog geen week in het water toen ze er weer uit mocht. Er bleek een onderdeel stuk te zijn waardoor het koelwater niet correct werd rondgepompt. Een hoop gepiep dat niet wilde stoppen en een oververhitte motor. Een euvel waar we vorig jaar ook al mee kampte maar dat niet correct was gefixt. Uiteindelijk duurde het nog tot juni voor ze terug in haar box lag en we konden varen. 

En zoals we allemaal weten was het begin van het zomerseizoen nogal nat. Toen het eindelijk mooier weer werd waren wij met vakantie. Gelukkig werden we daarna ook nog getrakteerd op fijne dagen. We hebben toen heel wat keren kunnen wakeboarden. Dit deden we in goed gezelschap en hebben er hilarische momenten, toffe foto’s en mooie herinneringen aan overgehouden. 

We deden meer. We gingen geregeld voor de zandbank voor anker om vitamientje D te laden en lekker te chillen. Schoonmoeder en een vriendin werden getrakteerd op een rondvaart met lunch aan boord. We raakten een anker kwijt, die brak spontaan af nadat hij te water ging. Ik besloot hem de week erop te zoeken met mijn SUP maar kansloze missie. En we spraken midden op het water af met vrienden die we al lang niet meer hadden gezien.

Toen vond er op de valreep nog een domper plaats. De accu had het begeven, uiteraard net toen we een chille middag achter de rug hadden en richting haven wilde varen. Gelukkig kon de havenmeester ons helpen. Hij voer naar ons toe met accu en startkabels. Heel verwonderlijk dat ie er mee ophield was het niet. De accu zat er al meer dan 8 jaar in. Dit probleem was sneller gemaakt dan gedacht en zo konden we er nog een paar keer op uit. 

In de laatste week, op de mooiste dag van de maand, is het zelfs gelukt om schoonpa, die vanwege gezondheidsredenen eigenlijk niet meer mee kon, aan boord te krijgen voor een aantal onvergetelijke uren te water. Jammer genoeg is het er niet meer van gekomen om te suppen met vriendinnen in de Biesbosch. Dat doen we volgend seizoen hopelijk beter!

We hebben net onze laatste maaltijd aan boord genuttigd. Overheerlijke frietjes met snacks. want die smaken nergens zo lekker als bij ons in de haven. Met volle buik hebben we het ruim leeg gehaald. Het voor- en achterdek zijn geboend. Alle handdoeken liggen opgevouwen achter in de auto. Al het overgebleven eten en drinken eveneens. De vlag is opgerold. De achtergebleven kledingstukken zijn gesorteerd. Het is altijd weer raar om het seizoen af te sluiten. We zien elkaar nog een keer, wanneer ze uit het water gaat volgende week, maar het gaat het zeker een maand of 6/7 duren voor we het water weer op gaan. 

Omdat het baggerweer is…

Posted on by

… even terug naar vorig weekend.

Het is niet dat ik express de twee dagen in mijn agenda heb leeggelaten. Maar nu ik door mijn agenda blader schijnen ze mij toe als de zon die nu ook aan de hemel staat. Stiekem ben ik er wel blij mee. Niet zozeer mijn lichaam maar vooral mijn hoofd geeft aan dat ik een stapje terug moet doen. Ik besluit het er na een hele tijd weer eens van te nemen. Geen voetbalfoto’s, hoewel ik mij daar echt voor in moet houden. Niet een extra ritje fietsen of naar stal. Geen bezoek of op visite. Niet sporten, wat mij ook moeite kost want gisteren heb ik ook niets gedaan. Ik beloof mijzelf dat ik morgen weer los mag. Maar bovenal geen schoonmaak activiteiten. De boel de boel laten en even wat tijd voor mijzelf nemen. 

Als ik mij eenmaal over deze hobbel heen heb gezet gaat het mij redelijk makkelijk af. Zoon en schoondochter blijven tot einde van de ochtend thuis maar vertrekken dan richting voetbal. Vriendlief gaat er wel even met de fiets op uit en ik? Ik trek mijn korte broek en t-shirt aan en vertrek richting de tuin. Daar laat ik mij in een stoel zakken om er de eerst volgende 3 uur niet meer uit te komen. Voor ik mijn luisterboek aanzet blik ik nog even terug op mijn drukke, overvolle maar oh zo zalige week. 

Het begon vorig weekend al met een verjaardagsfeestje en etentje bij mijn tante thuis. Ze werd 60. Toen scheen de zon ook zo heerlijk en hebben we tot aan de maaltijd in de tuin kunnen zitten. Dinsdag mocht ik de kaarsjes op mijn eigen verjaardagstaart uitblazen en gingen we lekker uit eten. Op woensdag mocht ik uitslapen want ik was vrij. In de middag had ik een “lunchdate” met een vriendin die ik al heel lang niet meer had gezien. Onder het genot van een kop thee en gebak bespraken we onze laatste avonturen. En op vrijdag werd ik door Zoon en schoondochter getrakteerd op een etentje voor mijn verjaardag. Super lief!!

Tussendoor heb ik gewerkt voor drie. Want nog steeds missen we een aantal handjes op de zaak. Er zijn hulptroepen onderweg en er gaat snel (nog) een vacature open. Maar ja, we weten allemaal dat het tot die tijd roeien is met de riemen die we hebben. Inmiddels zijn er wel een aantal zaken aangepast en gedigitaliseerd waardoor processen alleen nog gemonitord hoeven te worden. Toch kost het heel veel energie om al die tijd alert en gefocust te blijven. Het lukte mij dan ook niet om mijn figuurlijke boog de hele week gespannen te houden. Mijn hoofd was maar wat blij toen het weekend aanbrak en ik de boel kon afsluiten. 

Vanaf het moment dat ik in de stoel ben gaan liggen en mijn week geëvalueerd heb kost het mij totaal geen moeite om te ontspannen en mij mee te laten voeren door het verhaal waar ik vorige week in begonnen ben. Dus nu lig ik hier, te genieten van het even niets hoeven ondernemen. Alleen maar luisteren, ontspannen, luieren en de warmte van de zon op mijn gezicht voelen. Het voelt bijna als vakantie! Ik heb dit zonnetje en het zalige weer intens gemist! En aangezien het volgende week weer “herfst” wordt, neem ik het er nu even van…

Q1…

Posted on by

Een terugblik op het eerste kwartaal levert mij een mengeling aan emoties. Ik heb de afgelopen maanden een aantal flinke dieptepunten bereikt. Daartegenover staan de hoogte punten. Want die waren er ook. Ze verzachten de tranen en brengen hoop en energie. Zo namen Poownie en ik op de tweede dag van dit jaar na 28 jaar afscheid van elkaar. Heftig. Intens. Om daarna met liefde terug te kijken op zijn leven en onze tijd samen. Wat een mooi dier was het. Af en toe verschijnt hij in mijn dromen. Ik geloof graag dat hij mij laat zien dat het goed met hem gaat. 

Het etentje dat gepland stond met stalgenoten later die maand heb ik afgezegd. Ik kon het niet aan de dames onder ogen te komen. Het zou geheid over Poownie gaan. Ik trok het niet. Daarom genoot ik des te meer van de etentjes met familieleden. Te beginnen met de High-tea die we gaven op de verjaardag van mijn zusje. Een uitgebreide lunch met mijn schoonmoeder. De verjaardag van mijn tante en de week daarop een etentje van mijn oom om eveneens zijn verjaardag te vieren. Toasten op het leven omdat dit niet zomaar is gegeven. Een cliché en oh zo waar!! Want ook namen we begin van dit jaar afscheid van weer een familielid. 

De wintersportvakantie bracht lucht. Er echt even helemaal uit zijn zorgde er voor dat ik los kwam van de emoties en het gevoel aan huis gekluisterd te zijn. Wat hebben we weer gelachen en een lol gehad. Ondanks de slechte sneeuwcondities heb ik zelfs heerlijk geboard. En bij terugkomst in Nederland kreeg ik de vraag of het mij leuk zou lijken om een van de pony’s op stal te gaan verzorgen. Daar hoefde ik geen twee keer over na te denken. Uiteraard ga ik daar binnenkort uitgebreid over vertellen. Want deze dame verdiend het om officieel aan jullie voorgesteld te worden. 

Tussendoor fotografeerde ik een aantal voetbalwedstrijden in mijn eigen dorp. Nog niet eerder zat ik bij deze club langs de lijn. De spelers vonden de foto’s tof genoeg om mij nog een keer te vragen. Hoe leuk is het, als je andere mensen blij kunt maken met je eigen hobby?? Helaas voor de boys waren mijn weekenden gevuld met familiebezoekjes waardoor ik niet alle wedstrijden kon. 

Ik had een toffe dag op mijn werk. Waarbij we met een aantal collega’s waren uitgenodigd bij van der Valk om te brainstormen en overleg te voeren voor het jaarplan 24/25. Omdat we met een diversiteit aan mensen bij elkaar zaten bracht dit allemaal andere invalshoeken. Daar zijn weer mooie ideeën uit naar voren gekomen waar we in het nieuwe jaar mee verder kunnen. Het was een leuke en leerzame dag en ik hoop volgend jaar weer van de partij te zijn.  

In de laatste weken van maart werd dan eindelijk de schade aangericht door de lekkage uit de badkamer verholpen en de hal werd voorzien van een lik verf. Het ziet er weer keurig fris en schoon uit. In diezelfde week had ik met familie een Indische High tea en stond voor het eerst dit jaar onze BBQ aan. 

Het eerste kwartaal zit er bijna op. Nu genieten van de paasdagen en daarna luiden we het tweede kwartaal in met, hoe kan het ook anders, een etentje. 

Fijne paasdagen allemaal …

In 2022 was …

Posted on by

… het leukste feestje dat van mijn zus en haar werk. Het feest was door Corona al een keer uitgesteld. Het thema was “Happy Together”. Ik had mijn bedenkingen maar Boskalis heeft de verwachtingen overtroffen. De locatie was Ahoy met eetkramen, disco en dansvloeren, entertainment, diverse barretjes, wijnproeverijen en zelfs een heuse kermis werd de vooravond gevuld. Het tweede deel stond in het teken van de voetjes van de vloer met een toffe line up. oa Waylon, Edsilia Rombley, Gerard Jolink, en The Dirty Daddies kwamen voorbij. De hele avond was nogal overweldigend maar super tof.

… mijn boekenkast goed gevuld. Ik las (en luisterde) in totaal 55 boeken. Er zijn zoveel mooie verhalen voorbij gekomen met uiteenlopende genres dat ik besloten heb daar een apart blog over te schrijven. Deze drie sprongen er met kop en schouders boven uit. Waargebeurd en een echte eye opener: “Verpleegthuis” van Teun Toebes. Hilarisch: “Ook dat nog” gevoelig, ingetogen: “Het kamermeisje”. Alle drie een complete verrassing en echte aanraders.

… ons thema verduurzamen. We brachten een aantal aanpassingen aan in huis. Er kwamen zonnepanelen. Gingen voor een deel van het gas en met het starten van de winter testen we hoe koukleumerig we echt waren. Tevens werd het huis van een flinke isoleerlaag voorzien. Er staan nog wat taken op de to-do lijst. Maar die schuiven we naar volgend jaar.

… Poownie tegen alle verwachtingen in zo aangesterkt dat hij een verzorgster kreeg die hem nu wekelijks mee uitrijden neemt.

… het grote afscheid van bed en slaapkamer. Na lang zoeken vonden we een goed matras en nieuw bed. De slaapkamer kreeg een make-over met een hotel chique uitstraling en zo weinig mogelijk prul. De kleuren spierwit & nachtblauw met accenten van goud domineren nu de ruimte en er heerst een serene rust. Er moeten nog wat puntjes op de I gezet worden maar ben er helemaal blij mee.

… de keuken ook aan de beurt. Het bleek dat we eigenlijk heel tevreden zijn met de indeling. Wel moest er iets gedaan worden aan al het loslatende folie op deuren en laden. We besloten de boel te laten schilderen. Nu hebben we een chocolade bruine in plaats van roomwitte keuken. De nieuwe handvatten op deuren en laden en een mooie luxaflex voor het raam maken het helemaal af.

… het druk op mijn werk. Nieuwe directeur, projecten en aanpak. Dat laatste was ook van toepassing op zaken die jarenlang door de vingers werden gezien en wat de groei op meerdere vlakken tegenhield. Het was schokkend en tegelijk bevrijdend toen daar eindelijk iets aan gedaan werd. Het onderzoek kostte een collega (terecht) haar baan. Nu dit achter de rug is kunnen we weer vooruit zonder dat iemand op de rem blijft trappen.

… ik het minst op het water te vinden. Mijn SUP bleef vaker thuis. Mijn fototoestel kwam minder vaak uit de tas en ik plaatste ook maar 41 blogs. Wel heb ik een rondje op natuur ijs geschaatst.

… mijn rug op zijn zwakst. Ik ging er finaal doorheen en heb daar eigenlijk nog steeds last van. Hierdoor maakte ik wel kennis met yoga. Een heerlijke manier van rekken en strekken wat ik nu een paar keer per week met veel plezier doe.

2022 was, met hier en daar een uitschieter, een rustig en mooi jaar. Voor 2023 heb ik energievolle verwachtingen die ik hopelijk ook waar kan maken. Daarover later meer. Bedankt voor alle keren dat jij hier langs kwam en de moeite nam mijn verhalen te lezen. Voor nu wens ik jou een fijn en warm uiteinde van dit jaar en een fantastisch mooi begin van 2023. Tot volgend jaar!

Throwback…

Posted on by

Terwijl ik nog helemaal in mijn creatieve blogflow zit, realiseer ik mij plotsklaps dat we al aan het einde van het jaar gekomen zijn. Volgende week zitten we midden in de feestdagen. De tijd tikt gestaag door. Daar hoeven we helemaal niks voor te doen. Voor mijn gevoel is het soms aanpoten om dit bij te houden. Hoe kan dat toch? Gevoelsmatig zit ik namelijk nog steeds ergens in oktober en moet de herfst nog beginnen… 

Dit is inmiddels alweer mijn laatste blog van 2021 en ik eindig met een kleine terugblik. Want dit was best een bijzonder jaar. Alleen al door Corona. Maar ook zakelijk en privé heb ik van alles ondernomen. Ben ik kleine en grote projecten gestart en door alles merk ik bij mijzelf een kleine verschuiving in mijn interesses. Ik bruis van de energie en zit barstensvol nieuwe ideeën. Ik moet mijzelf beteugelen want voor ik het weet ren ik mijzelf voorbij. 

2021, het jaar waarin bijna al onze uitjes en vakanties geannuleerd werden. Hierdoor konden we wel flink investeren in ons huis en werden er een aantal doelen op onze 2-do lijst sneller afgevinkt van verwacht. Je weet hoe dat gaat als je eenmaal bezig bent. Dan kan dit en misschien dat ook nog wel. Dus ook in 2022 gaan er nog wat zaken aangepakt worden.

Vanaf de start van het nieuwe voetbalseizoen heb ik mij gestort op de fotografie. Ik heb het hele voorgaande seizoen moeten missen. Dat zou mij niet nog eens gebeuren. Uiteindelijk miste ik maar 2 zaterdagen door eigen toedoen. En dankzij de afzegging van de KNVB miste ik er nog twee. Verder mocht ik niet klagen. Wat een plezier en energie heb ik daar uitgehaald. Op naar 2022.

Las ik 42 boeken. Ik had niet verwacht dat het er nog zoveel zouden worden. Er waren moment dat ik totaal niet aan lezen toe kwam. Sommige boeken waren vermoeiend en namen de lust om te lezen even weg. Andere had ik binnen twee dagen uit. Zoals deze leuke en vlotte serie en dit boek wat overigens waargebeurd maar wel erg verdrietig was om te lezen.

Ook volg ik al meer dan een jaar de curly girl methode en zijn we de badkamer plastic vrij aan het maken. Daarover volgend jaar meer. 2021 is ook het jaar waarin ik startte met Intermittent fasting. Omdat dit mij tot nu toe zo veel (goeds) gebracht heeft vroeg ik mij af wat ik nog meer teweeg kon brengen… 

Er kwamen in totaal 42 logjes online. Net zoveel als het aantal boeken dat ik las. Ik ontdekte andere bloggers maar kreeg er ook nieuwe volgers erbij. Super leuk!! Ik was weer aangenaam verrast door de leuke, lieve en soms ontroerende reacties die ik mocht ontvangen op mijn schrijfsels. Hartelijk dank daarvoor. Uiteraard hoop ik jullie in het nieuwe jaar weer allemaal (digitaal) terug te zien!

Ik eindigde het jaar met verdieping en verbreding van mijn kennis. Via het werk mocht ik diverse cursussen volgen. Daar haalde ik niet alleen nieuwe bruikbare informatie uit maar het gaf mij ook nieuwe inzichten, voldoening en plezier.

2021 was een vrij rustig maar leerzaam jaar en ik ben heel benieuwd wat er allemaal op mijn pad gaat komen in 2022. 

Voor nu wens ik een ieder mooie, warme kerstdagen. Fijne momenten, alleen of met elkaar en een sprankelende start van een een gloednieuw jaar.   

happy new year 2022

in 2019 …

Posted on by
  • Vierde ik mijn achtjarig blogjubileum op WordPress. Er verschenen dit jaar 45 logs online en kreeg ik hulp van gastschrijver: Groene Draak. Hij heeft aangegeven, met wat walnootverhoging, ook in 2020 door te gaan met gastbloggen. Zelf (her)schreef ik ook weer wat gastlogs voor “hoe vrouwen denken.”

~~

  • Gingen we een aantal keer met de dames van stal uit eten. Het is leuk om elkaar ook in een andere omgeving te zien (met normale kleding, zonder hooi in het haar) en andere gespreksonderwerpen te hebben dan paard. Dus ik hoop dat 2020 deze nieuwe traditie voortzet. Te beginnen met een nieuwjaarsetentje om hiermee goed te starten.

~~

~~

  • Deed ik weer mee met de readingchallenge van Hebban. Mijn doel: 40 boeken. Het ging er om spannen maar het is gelukt. Een hoop boeken waren minder leuk dan ik verwacht had. Maar gelukkig zaten er onverwachts ook weer wat pareltjes tussen. Zoals “Mevrouw mijn moeder” van Yvonne Keuls. Een ontroerend boek en met een lach en een traan las ik het uit. Een aanrader!!

~~

  • Maakte ik heel wat foto’s. In de lente bezocht ik samen met Yvonne een vogelhut. Ik mocht mijzelf een geluksvogel noemen toen ik diverse eekhoorns als model vast kon leggen. Dit was zo’n toffe dag dat we er nog maanden op geteerd hebben. Maar ook bij de voetbal heb ik veel teams voor de lens gehad en toffe platen geschoten (zie insta). Ik heb nu al zin in 2020. Waarbij een bezoek aan een andere vogelhut reeds gereserveerd is en ook de eerste voetbalwedstrijden al gepland staan.

eekhoorn, badderende koolmees

  • Was ik getuige van de meest smerige operatie ooit. Poownie had een ontstoken kaak en daarbij moesten al zijn voortanden getrokken worden. Ik schreef er een drieluik over dat je hier, hier en hier kunt lezen. We zijn beide hersteld van deze ingreep. Hij lichamelijk, ik geestelijk. Verder heeft ie nog een dag of drie in het “ziekenhuis” gelegen door een koliekaanval. Maar inmiddels gaat het super goed met hem.

~~

  • Moesten we ook loslaten. Twee dagen voor Chris aan zijn nieuwe reis begon namen we heel bewust afscheid. Hij kon niet meer. Hij wilde niet meer. Stoppen met medicatie was het enige lichtpuntje dat hij nog had en hij keek er naar uit. Het verdriet is dit keer niet zo intens, maar het gemis des te meer. Soms word ik overvallen door een leegte en kan ik het (nog) niet bevatten dat hij er niet meer is.

~~

  • Boden we onze excuses aan bij diverse pizza tenten. We maakten dit jaar onze eerste pizza op de BBQ. Na wat finetunen smaakt deze goddelijke creatie zo vreselijk lekker, dat we besloten hebben deze niet meer elders te gaan eten of af te halen.

~~

  • Waren we ook veel op het water te vinden. Voor rustige vaartochten tot gestuiter achter de boot, met wakeboard of funtube. Tijdens de hete dagen waren we maar wat blij voor de afkoeling die daar te vinden was.

Wat het nieuwe jaar ons gaat brengen is nog een verrassing. Hopelijk wordt 2020 een jaar met een hoop mooie en liefdevolle momenten met familie, vrienden en collega’s. Omdat we allemaal weten dat niet alleen een jaar, maar ook het leven, mooi, krachtig, fragiel en ook zo voorbij is.

Fijne en warme jaarwisseling gewenst.
Tot in 2020!!

 

Zomaar een half jaar verder…

Posted on by

Het zit er alweer op, het eerste half jaar. Omdat ik zelf totaal geen doelen had voor dit jaar kan ik zeggen dat ze allemaal behaald zijn, ik compleet op schema lig en er aan al mijn verwachtingen is voldaan. Kort en krachtig. Was alles in het leven maar zo simpel! Hoewel ik nog precies weet hoe vol ik zat van al het gesnoep met oud en nieuw, is dat gewoon alweer meer dan zes maanden terug. Dat brengt mij direct bij de vraag of ik überhaupt iets heb om op terug te kijken dit eerste half jaar?

Jazeker wel. Voor zoonlief was het aanpoten. School, vrienden, social media, hormonen en voetbal. Alles vecht om een eerste plaats. Hoewel… Dat eerste uiteraard niet. Hij had een terugkerende blessure en tot overmaat van ramp stapte een tegenstander heel vervelend op zijn voet. Hierdoor moest hij letterlijk een stapje terug doen. De zomerstop heeft hem tot nu toe goed gedaan. Hopelijk kan hij na de zomervakantie weer lekker knallen.

Merlin is naar een nieuwe haven verhuisd en wij konden daar de afgelopen warme weken prima onze draai vinden. Het is er een heel stuk drukker en dus ook meer controles op het water. We zijn al enkele keren vastgelopen bij het ontdekken van nieuwe routes maar gelukkig ook weer losgekomen. Vriendlief heeft een kano gekocht. Nu kunnen we ook op de motorloze stukjes het water verkennen.

Ik heb mij dit jaar twee keer “opgesloten” in een vogelhut. Het is echt geweldig, net als de platen die we daar schieten. Ik kan er uren naar kijken en er geen genoeg van krijgen. Vriendin Y. wilde ook dus er is een derde bezoek gereserveerd, later in het jaar. Naast de vogels zijn er nog een aantal andere belevenissen op mijn blog voorbij gekomen. Zoals de noodgedwongen verhuizing van Poownie, de vakantie naar Egypte en onze eerste vaart. Op wat stress van de verhuizing na hebben we eigenlijk een relatief rustig eerste half jaar achter de rug.

Stiekem stond er toch één doel op mijn lijstje. Omdat we niet op wintersport zijn geweest had ik mij voorgenomen in het voorjaar een kitesurfcursus te boeken. In een grijs verleden heb ik, samen met vriendlief, een driedaagse cursus gevolgd. Hij wilde er toen niet mee doorgaan. Te veel gedoe. Het strand te ver weg. Het water te koud. Zelf was ik nogal onder de indruk van de kracht van de kite dat ik dit niet alleen voort durfde te zetten. Ik heb S.P.I.J.T. dat ik toen niet heb doorgezet! Nu moet ik waarschijnlijk weer helemaal opnieuw beginnen. Ik heb in ieder geval wel meer boardgevoel dankzij het snow- en wakeboarden dan toen.

Een keuze uit een kitesurf-school is al gemaakt. Maar ja, dan moet het echte aanmelden er ook nog van komen. Ik wil het heel graag maar de angst om in Engeland (of verder)aan te spoelen is (nog steeds) aanwezig. Ik ken verder niemand die het leuk vind om samen met mij deze nieuwe hobby op te pakken. Iemand van jullie?? Voor nu sta ik er in ieder geval alleen voor.

De eerste zes maanden zijn dus prima verlopen. We hebben nu al meer zomerse dagen gehad dan vorig jaar en de vakantie is pas net begonnen. Wie weet durf ik het aan om het kitesurfen in de tweede helft van het jaar te gaan proberen. Daar heb ik immers, naast wat lef, alleen de wind voor nodig…

 

***